Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Ik droomde van kinds af aan om later moeder te worden
Twee kindjes had ik het liefste. Deze droom is uitgekomen. Toch ging het helemaal mis. Ik was een gelukkige huismoeder van Tigo (3 jaar). Maar bij de geboorte van ons meisje Mila, viel het moederschap me ineens zwaar. Het leven was druk, vol poepluiers, oneindige huilsessies en gebroken nachten. Het gevoel verpletterde me. Ik voelde me iedere dag benauwd en opgesloten. Mijn lontje was kort en ik raakte overprikkeld. Muziek was teveel. Het geluid van de afzuigkap stormde door mijn hoofd. Ik kon letterlijk niets meer hebben. Ik liep op mijn tenen. Ik hield het weken en zelfs maanden vol. Mijn man zag wel dat ik het moeilijk had, maar had er geen sympathie voor. “Drukte hoort bij kinderen. Je wilde dit zelf. Jij bent hun moeder en verantwoordelijk voor hun”, zei hij keer op keer. Hij veroordeelde me. Ik had het gevoel dat ik een enorme fout had gemaakt. Kinderen bleken momenteel teveel in mijn leven. En ik wist dit niet op voorhand. Deze gevoelens had ik niet na mijn eerste kind.
Mijn tweede kind heeft me opgebroken
Ik bleek een volledig instabiel persoon en had mijn handen vol aan mezelf. Ik kon niet voor anderen zorgen. Mijn man begreep me niet. Niemand begreep het. Ik droomde steeds meer van een leven op mezelf. Rust. Stilte. Ik had dat echt nodig. Dat voelde ik. Hoewel ik heus van mijn kinderen hield, voelde ik dat er maar één oplossing was: het gezin verlaten en op mezelf focussen. Rigoureus. En levensveranderend. Dit had effect op ieder gezinslid. Ik ging in gesprek met mijn partner. Hij werd boos. En terecht. “Als je nu wegloopt, hoef je niet meer terug te komen ook”, schreeuwde hij. Hij meende het. Pijnlijk.
Ik besloot voor een half jaar weg te gaan
Ik had mijn koffer ingepakt. We zaten aan het avondeten. Ik probeerde de kinderen uit te leggen dat mama een tijdje weg moest om rustig te worden. “Ik kom daarna weer terug”, zei ik. De kinderen keken verdrietig en mijn man woest. Iedereen voelde pijn. Ik ook. Maar om een goede moeder te worden, moest ik aan mezelf werken. Dat kon niet in deze drukte. Ik werd helemaal gek thuis. Ik gaf de kinderen een dikke knuffel, beloofde iedere dag te bellen en trok de voordeur dicht. Mijn man voelde zich verlaten en wilde geen kus geven. Met tranen over mijn wangen liep ik de tuin uit. Ik zou voor 6 maanden in onze stacaravan in het bos zitten. “Wie weet gaat het zo snel beter met me, dat ze snel op bezoek kunnen komen”, dacht ik hoopvol.
Ik ging met de trein, want de auto had mijn gezin nodig
Ik zat in een vreselijke situatie, waar geen goede oplossing voor was. Het was het kiezen uit twee kwaden. Ik wilde mijn gezin hun moeder teruggeven, vol energie, gezond en wel. Daar ging ik voor. Ik wilde in therapie, dagboeken schrijven en mediteren. Bovendien had ik veel nadenkwerk te doen, zodat ik nooit meer in deze situatie terecht zou komen.
Ik ben nu 3 maanden verder
De kinderen vinden het erg moeilijk dat hun moeder afwezig is. Ze willen verhalen delen en me iedere dag knuffels geven. Dat gaat niet. We videobellen iedere dag en dan praten we lang en geven we elkaar handkusjes. Mijn man, Bart, is nog steeds erg boos. Hij vraagt niet hoe het met me gaat, en deelt alleen de noodzakelijke dingen zoals de zwemlesvorderingen en de rekeningen die betaald moeten worden. Volgende week komen de kinderen voor het eerst op bezoek. Ik weet niet of mijn relatie met Bart nog ooit goedkomt. Met mij persoonlijk gaat het een stuk beter. Ik zit in therapie, zodat ik erachter kom welke triggers mij triggeren. In de toekomst kan ik die vermijden. Ik kan steeds beter prikkels verdragen, zoals een gesprek voeren in een druk restaurant. Tv aanlaten, terwijl ik een brief schrijf. Ik oefen veel en hard. Alles voor mijn kinderen. Ik zie mezelf met 6 maanden gezonder en beter terug gaan naar mijn gezin, mits Bart het toelaat en me vergeeft …
NINA
Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
ik vind het heel goed dat je dat hebt gedaan, niet alleen voor jezelf maar ook voor de kids en je man.
Hopenlijk komt alles weer goed en kan je man het beter begrijpen en komt jullie relatie ook weer goed. Je moet hem ook begrijpen en de tijd geven.
Het is ook geen kattepis om als man ineens voor 2 kleine kinderen te moeten zorgen.Hopenlijk had hij hulp!
nog veel liefde voor jullie.
liever een liefdevolle vrouw en mama, dan een stress kip.
zonder in een zwemlesverhaal te vallen is het niet zo dat deze partner in therapie moet is lekker makkelijk alles bij haar te leggen hij staat haar helemaal niet bij en in haar afwezigheid zal hij wel een heel netwerk hebben opgezet om voor zijn kids te zorgen zou mijn relatie maar eens onder de loep nemen en dat grote kind eens naar zijn verantwoordelijk laten kijken
das gemakkelijker gezegd van achter een scherm jij beoordeeld deze man dat jij het niet aankan of zijn verantwoordelijkheid niet neemt terwijl wel zo is. enigste die in fout is haar op deze manier huis verlaat ze kon eerst gezins therapy gedaan hebben 9f alles geprobeerd hebben. tis idd gemakkelijker weg te lopen dan aan een oplossing te werken. zegt in ieder val weinig doorzetting vermogen. hij heeft het recht om zijn leven verder te zetten met de nodige netwerk met mensen die hij vertrouwd. geen schande voor. netzoals moest de rollen omgekeerd geweest zijn. 🤷♀️.
Ik begrijp het, het is voor een man lastig, vooral omdat het hier ook om onvoorwaardelijke liefde gaat, en het had neer geholpen wanneer hij zich had kunnen overgeven, en begrijpen dat het onvermijdelijk was dat mama dit is overkomen, de kinderen is op zo, ‘nleeftijd heel moeilijk maar de troost met het kontakt met video bellen is toch al wat, de vader had de kinderen met liefde moeten overtuigen dat had teminste een stuk gescheeld, maar het dit heeft te maken met los kunnen laten en de vrouw steunen dan voelen kinderen dat ook…. Het gaat om liefde, overgave, loslaten, en tenslotte dagelijks weten dat great spirit bij je is… Maar wel vragen oprecht hands slow maal
Ik vind dat als je vrouw dit zegt had die actie onder nemen en niet jij wil dit help je vrouw ondersteunt elkaar
Mannen die hun gezin verlaten krijgen nooit dit soort reacties als dat ze als slecht persoon worden bestempeld, — en daar zijn er veel meer van. , die vertrekken om veel minder urgente redenen .
En die hebben niet een hele kinder en huishoudzorg om hun nek hangen, dat laten ze nog steeds bij hun vrouw anno 23.
Mensen lijken zich niet als vragen waarom ze eigenlijk kinderen willen, wat kinderen nodig hebben of die daar wel op zitten te wachten, op dat leven , die ouders .
‘Knderen krijgen is normaal’ .
Een blik op het deprolabale leven van mijn eeuwig slovende uitgeputte moeder, in combi met het opvoeden van mezelf, maakte dat ik als vrouw de voortplanting voor gezien heb gehouden.
Dat scheelt n hoop ellende.
Sneu vanuit die optiek. Maar wel heel begrijpelijk
sorry maar ik vind dit een ongeloofwaardig verhaal en denk dat het verzonnen is. Er staat ook dat je oudste 3 jaar is, nou dan zit je nog niet op zwemles hoor…
Hmmmmm goede opmerking 🧐🤔 Misschien peuterzwemmen?
al onze kinderen gingen naar baby- en peuterzwemmen.
Waarom zou iemand dit verzinnen?
jeetje
zelfs anoniem al moedig om dit te schrijven
Volgens mij 3 als dochter Mila geboren wordt..
Verder roept dit verhaal heel vraagtekens en gemengde gevoelens bij me op.
Ik weet niet goed wat ik ervan vind. Enerzijds wil ik niet oordelen. Je hebt ook ouders die hun kinderen iets aandoen als het niet meer lukt. Dan is het inderdaad beter dat je vertrekt. Het lijkt me een sprookje. Vertrekken naar het bos, en het leven 6maand on hold zetten. Daar dromen veel moeders van als ze ‘s avonds uitgeput/huilend in bed liggen.
Maar is het ook iets die je doet? Echt de deur dicht trekken en verwachten dat iedereen dat ok vind?
ik voel het net zo! ik heb ook weinig “gevoel” voor mensen (dus vaders en moeders) die weggaan bij hun gezin omdat ze het niet aankunnen. gezinstherapie was hier meer op zn plaats geweest
gezinstherapie kan alleen als iedereen daarachter staat en van wat ik lees vind de partner dat ze zich alleen maar aanstelt en nu eenmaal zelf gekozen heeft voor kinderen. Verder zijn er tegenwoordig enorme wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg of vragen particuliere instanties bizar hoge bedragen. Als haar partner haar gevoelens serieus had genomen had ze deze stap niet hoeven nemen.
de band met haar gezin zal wel weer goedkomen. maar de band met haar partner ? zolang begrip en respect voor elkaar mist kun je dat vergeten.
Dit is natuurlijk wel een kant van het verhaal hè, heel makkelijk om verwijten te slingeren die niemand kan fact checken.
Lekker makelijk om zo weg te gaan en je kinderen achter te laten. Een moeder de oet zoiets niet. En wat zou jij er van vinden als ze jouw achter hadden gelaten.
Geen enkel respect voor deze dame.
Gr M
2 ukkies dat kan behoorlijk zware taak zijn maar je moet maar zo denk over een paar jaar kijk je daar op terug dan denk je goh wat is allemaal snel gegaan.ik heb zelf een dochter van 11 en 1 en ik vind het geweldig geen haar op mijn hoofd om ze te verlaten.
ik heb precies dezelfde gedachte. Elke dag word ik wel een keer gek van mijn kinderen, maar mijn kinderen zo achter later? Geen haarbop hoofd denkt er aan.
tja, hoe deed men dat vroeger toch, met vaak tot 9 kinderen aan hun rokken, geen opvang, geen elektra of water., katoenen poepluiers, in plaats van de huidige weggooi luiers. moeders werkten zich van vroeg tot laat ern slag in de rondte. het was heel opvallend, hoe ouders het vreselijk moeilijk hadden, toen ze met corona lockdown 2 kinderen thuis hadden, o, wat was het zwaar, waar waren ze aan begonnen…! Ze liepen niet weg. kon ook niet, want papa moest van heel vroeg tot heel last ‘s avonds werken. zoek het verschil.
Beetje kromme vergelijking. Toen hadden vrouwen er niet ook nog eens een baan naast, omdat je tegenwoordig niet meer rond kan komen van 1 salaris. Continu aan moeten staan, online en overal internet/media. Alles gaat veel sneller tegenwoordig in vergelijking met vroeger, alles is duurder en er wordt veel meer van je verwacht. Om nog maar niet te spreken over alle pedagogische regeltjes die erbij zijn gekomen waardoor je praktisch al kan worden aangeklaagd voor mishandeling als je een keer je stem verheft tegen je drammende kind.
Ieder op zijn manier natuurlijk. Maar zelf zou ik er ook niet op deze manier voor kiezen. Straks moet ze weer wennen aan terug in een gezin zijn. Of zelfs aan gescheiden zijn. Ik zou dan kiezen voor gezinstherapeut als ik het gevoel had dat het aan mezelf lag. Dan kun je nog per dag ergens een uurtje me-time kiezen. En in de therapie uitleggen aan de kids en partner waarom je dat nodig hebt. Maar een half jaar weg vind ik radicaal. Maar zoals ik al zei uiteindelijk kiest elk dat voor zich
Beter dit als helemaal depri worden en kinderen iets aan doen..
volledig mee eens 👌😉
Nee, dat staat er niet. Tygo was 3 toen kreeg ze Mila. Dus zal Tygo dus ouder geweest zijn, toen ze wegging.
( Zo zit mijn kleindochter van 5 ook op zwemles.)
en je kinderen in de toekomst naar therapie,vanwege een afwezige moeder…in contact via de telefoon.kun je beter laten.dat maakt het er alleen ingewikkelder op.ga zsm terug,vraag hulp.schakel een hulp in,oppas etc.
nee er staat dat haar oudste 3 was toen de 2e werd geboren
dit is geen keuze geweest uit gemak of moe zijn aan het einde van de dag in mijn ogen .
als je geopereerd moet worden is het niet raar dat je naar het ziekenhuis gaat om opgenomen te worden, maar hier wordt het verhaal in twijfel getrokken. als ze niet weg was gegaan had ze misschien wel psychotisch kunnen worden . o.a de signalen van ernstig overprikkeld zijn voor geluiden is een duidelijke aanwijzing dat haar hersenen kortsluiting aan het maken zijn
geen ene gezonde moeder neemt zo’n beslissing. dit is niet wat je wilt als moeder zijnde . ik vind haar erg dapper en sterk door zo hard aan het werk te gaan en er bovenop te komen . het is geen botbreuk waar je even gips omheen doet en het weer aan elkaar groeit . vreselijk dat haar man zo reageert en haar zo aan haar lot overlaat . als haar man zichzelf niet gaat verdiepen in haar hopelijk tijdelijke aandoening, denk ik niet dat hun er samen nog uitkomen . lieve Nina ,neem jezelf niets kwalijk alsjeblieft.. jij hebt hier ook niet om gevraagd en jij kunt er niets aan doen. ik wens je het allerbeste toe en ik hoop dat je er samen met je gezin nog een mooie toekomst tegemoet gaat
Mooi omschreven, ik heb soortgelijke situatie gehad, ik ben geen half jaar maar 2 weken helemaal alleen weg gegaan. Dit heeft enorm geholpen om vervolgens weer uit een dal te klimmen met veel externe hulp en tijd voor mezelf om weer een goede moeder voor mij kinderen te zijn. Daar kan de hele wereld wat van vinden… maar je kan niet goed voor een ander zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt!
fijn jouw reactie Patricia. ik sta er ook zo in. wat dapper dat deze moeder aan zichzelf werkt om weer gezond en fit voor de kinderen te kunnen zorgen. ze neemt verantwoordelijkheid.
wat betreft haar relatie met haar man heb ik grote twijfels. als hij niet kan kijken naar zijn deel, t niet steunen van zijn vrouw, dan weet ik niet of dit goed kan komen. ik hoop dat hij ook durft te kijken naar zijn stukken..
heel veel succes en wens alle goeds voor dit gezin.
Precies dit. Dapper en moedig is het. En niet omdat de moeder gemakzuchtig is maar aan het eind van haar Latijn.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ook ik heb dit gehad was alleen maar bezig met zorgen kreeg drie weken na de bevalling hoge koorts boven de 40 nooit hebben ze gevonden waar het vandan kwam.
Ik heb een paar weken in het ziekenhuis gelegen.
Maar volgens mij was het puur geestelijk al zei de dokter dat het niet kon. Een vreselijk tijd geen rose wolk.
wel waar
Het klinkt voor jou misschien ongeloofwaarlijk, maar ik herken mezelf zo in het verhaal.
Waarom zou iemand zoiets verzinnen? Alleen omdat jij je dit niet kan indenken? Iedereen is anders en reageert anders op emoties.
Ik ben heel trots op Nina dat ze deze stap (nu al) heeft durven zetten. Ik heb er veel te lang mee gewacht en heb daarmee veel relaties onherstelbaar kapot gemaakt
hier wel hoor, met vier jaar A diploma
Hij was 3 toen z’n zusje werd geboren. Misschien heeft ze t toen nog wel een jaar of 2/3 vol gehouden. Dus zou die 5/6 jaar zijn. Dan kan je echt wel op zwemles zitten.
Dit is hoe ik t lees.
Er bestaat ook waterwenning. Hebben al mijn kids gedaan.
Vanaf 3 jaar kan dit.
Sorry, dat het kind met 3jaar op zwemles zit is gewoon goed mogelijk. Ik ging ook met mijn zoontje op peuterzwemles op 3-jarige leeftijd. Hij heeft toen ook zijn beren diploma gehaald! Dus……….???
Mijn beide zoontjes zittennop zwemles sedert 6 maanden. Eerst 2 jaar traject met mama in het water, nadien enkel met de juf.
Levensreddend zwemmen noemen de lesjes.
nooit gehoord van baby zwemles?
Lieve jij,
Ben trots op je dat je zo’n moeilijke keus hebt gemaakt omwille voor een betere versie van jezelf. Hoe dan ook, het komt goed♥️
Vind het een zeer egoïstische keuze. Had je geen hulp kunnen krijgen terwijl je gewoon bij je kinderen kan zijn. Begrijp je man wel. Wat jij niet met hem kon laat je hem nu alleen doen….
maar hij hielp haar ook niet zij is niet de enige boeman hier
Zij is egoïstisch, ik ga een half jaar weg, zorg jij voor 2 kinderen en je werk etc… succes. Ik kom wel terug over… een halfjaar.
Deze dame zou bij mij niet meer inkomen. Er is voldoende hulp zodat je niet een halfjaar bij je gezin weg hoeft te gaan. Het is compleet een eigen keuze hoe zij dit aanpakt. Begrijp me niet verkeerd, het is een keuze dat ze aan zichzelf gaat werken, dat moedig ik aan, het is ook een keuze van haar, ook na overleg met haar man, die er duidelijk (volgens haar) geen begrip voor heeft, om alleen weg te gaan. Mocht mijn vrouw met dit idee komen, zou ik samen hulp zoeken.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ook ik heb dit gehad was alleen maar bezig met zorgen kreeg drie weken na de bevalling hoge koorts boven de 40 nooit hebben ze gevonden waar het vandan kwam.
Ik heb een paar weken in het ziekenhuis gelegen.
Maar volgens mij was het puur geestelijk al zei de dokter dat het niet kon. Een vreselijk tijd geen rose wolk.p
Ik erger me vooral aan het zielig doen terwijl er heel subtiel (maar niet heus) wordt geprobeert om iemand anders in een slecht licht te zetten.
Al deze focus op dat haar man (en ik neem aan dat die het geld verdiend, want als ze 6 maanden foetsie is, hoe zit het met haar mogelijke baan) haar geen kus wou geven etc etc wat nou niet echt relevant is.
Als dit nou was voorgesteld door een dokter was het een ander verhaal, maar met deze aanpak is zijn reactie best wel begrijpelijk. Zelfs al is al dat onsympathieke gedrag van hem echt zo erg als de commenters hier denken, zij heeft ook niet veel sympathie voor de mensen om haar heen.
Lekkere ouders hebben deze kinderen, geez.
ik probeer je te begrijpen, mits je een goede opvang voor je kids heb geregeld. want ik neem aan dat je man ook werk. Dus die wordt ook een streskip door de kids. werk er SAMEN AAN. Wat je aan de kids geef samen,rust,liefde en gezelligheid, krijg je later terug zonder verwijten. heel veel succes lief gezin.
arme kinderen,arme man.
slechte moeder
Wauw.En deze harde woorden naar een moeder die duidelijk aangeeft dat ze het echt niet meer aankon? De meeste ouders gaan tot het gaatje. Op is op.
Als ze zichzelf of haar kinderen en of man wat had aangedaan uit pure wanhoop was dit de zoveelste gezinsdrama. Nu is ze aan het einde van haar latijn. Lost het op deze manier op dan is het ook niet goed.
Ik als mama van 3 ondertussen jongvolwassenen 27, 22 en 20 jaar allemaal nog thuiswonend. Begrijp als geen ander dat het behoorlijk heftig kan zijn voor ouders. Vooral als de grootouders niet in de buurt wonen om af en toe te helpen met oppassen.
Laten we lief zijn voor elkaar❤
Wauw. Wat een harde woorden naar een moeder die duidelijk aangeeft dat ze het echt niet meer aankon? De meeste ouders gaan tot het gaatje. Op is op.
Als ze zichzelf of haar kinderen en of man wat had aangedaan uit pure wanhoop was dit de zoveelste gezinsdrama. Nu is ze aan het einde van haar latijn. Lost het op deze manier op dan is het ook niet goed.
Ik als mama van 3 ondertussen jongvolwassenen 27, 22 en 20 jaar allemaal nog thuiswonend. Begrijp als geen ander dat het behoorlijk heftig kan zijn voor ouders. Vooral als de grootouders niet in de buurt wonen om af en toe te helpen met oppassen.
Laten we lief zijn voor elkaar❤
man had zijn verantwoordelijk moeten nemen heeft haar volledig in de steek gelaten het zijn ook zijn kinderen dus die arme man lijkt me niet aan de orde en hoedan laat je je liefde over aan haar lot
Hallo, zij gaat weg en laat hem alleen achter met 2 kinderen. Ik heb meer medelijden met deze man en kinderen dan met de dame uit het verhaal.
slecht ongenuanceerd antwoord
hoezo slechte moeder haar man probeert haar niet eens te begrijpen hij is er helemaal niet voor haar
Makkelijk om dat te zeggen. Een moeder die een half jaar lang haar kinderen in de steek laat en zelf vindt dat ze al half koekoe is is nou niet de meest betrouwlijke bron van informatie hoor, misschien was ze door de stress wel dingen gaan verzinnen of leken sommige dingen die gezegd waren veel groter dan ze waren.
Dit is een ” actie” uit wanhoop gedaan. En de moeder zal net zo verdrietig zijn geweest als man en kinderen. En ook pijn hebben gevoeld. Soms moet je even uit de omgeving weg, om te herstellen, wat in je hoofd niet aan de buitenkant te zien is. Dit is niet iets wat je kiest, maar het overkomt je. En dan…..als de vader even weg zou gaan, was het een slecht man. Als vrouw krijg je direct de stempel dat je een slechte moeder bent. Bah.
How maar… Dat is erg kort door de bocht.
Het feit dat ze geen andere optie meer zag dan een tijd enkel op zichzelf te zijn en terug op adem te komen is omdat de situatie waarin ze zat geen uitkomst kon bieden. Dit was een erg zware keuze en liet niemand binnen het gezin onberoerd.
De kinderen zullen haar op latere leeftijd dankbaar zijn net omdat zij er alles aan deed om als goeie mama in hun leven te kunnen zijn.
Zonder deze afwezigheidsperiode om terug te stabiliseren had het leven binnen dat gezin erg fout kunnen uitdraaien. Als er iemand egoïstisch zou zijn dan wel de echtgenoot omdat hij de tijd niet nam haar te willen begrijpen en daarenboven enige medeverantwoordelijkheid van zich afwimpelde onder het mom dat ‘zij toch kinderen wou?’
Het verschil van 1 naar 2 kinderen is niet te onderschatten en daar moet je als koppel bewust van zijn, zeker wanneer beide partners gaan werken.
Het is jammer dat er een zondebok moet worden gevonden in wat eigenlijk een heldhaftig verhaal is. Toegeven dat je lijkt te falen in wat je altijd al dacht te willen hebben/zijn en alles op het spel zetten om je droom toch nog tot een succesvol einde te brengen toont dat je een vechter bent en je kinderen van onschatbare waarde zijn voor jou.
Was er een minder drastische optie mogelijk geweest dan was die waarschijnlijk wel genomen. Een moeder met zoveel liefde voor haar kinderen zal altijd doen wat het beste lijkt voor haar en haar kinderen.
Ze vecht als een leeuwin voor haar welpjes en heeft een olifantenhuid nodig om de kortzichtigheid van enkelingen van zich af te laten glijden. In het ene gezin gaat het nu eenmaal vlotter als in het andere.
*Moeders voor Moeders*
Lekker makelijk om zo weg te gaan en je kinderen achter te laten. Een moeder de doet zoiets niet. En wat zou jij er van vinden als ze jouw achter hadden gelaten.
Geen enkel respect voor deze dame.
Een ding is zeker deze kinderen hebben een trauma opgelopen vooe het het leven.
Gr M
als dit waar is , wat ik betwijfel, is het zeer egoïstisch.
je had ook hulp kunnen zoeken zonder je gezin in de steek te laten .( wij hebben er zelf ervaring mee).
Was jij net zo kortzichtig als de man in dit verhaal of nam jij je vrouw wel serieus ?
dat maakt namelijk een groot verschil in mogelijkheden.
Ik vind een eenzijdig verhaal van iemand die haar kinderen 6 maanden lang in de steek laat en zelf wss niet helemaal goed bij het hoofd was toen die man zogenaamd zo kwaadaardig deed nou niet echt een betrouwbare bron van informatie.
Een depressie na een bevalling is een mogelijkheid . postnatale depressie is dat. Je hebt het op deze manier geprobeerd op te lossen. Misschien had je hulp en therapie kunnen inschakelen zonder weg te gaan. Ik hoop dat alles goed komt. Succes
Wat een bizar verhaal. Ongelofelijk dat iemand haar kinderen achter laat. Alsof er geen hulp bestaat terwijl je thuis woont.. nee de afzuigkap maakt teveel lawaai. Ppfff arme kids
Ik begrijp niet dat je je gezin ‘zomaar’ achter kunt laten. Je zadelt je man op met werkelijk alles. Je had ook in therapie kunnen gaan terwijl je gewoon bij de kinderen bleef. Ze zullen later misschien zelfs het gevoel hebben dat hun moeder hen in de steek heeft gelaten. En dan? Ik vind het een onbegrijpelijke keus van je.
haar man was ook niet echt een steun voor haar dus waarom geef je alleen haar de schult
zeer egoïstisch je eigen belang boven je kinderen zetten die hier al helemaal niet voor gekozen hebben, en jij zelf wel opmakend uit het verhaal hoop dat die man hersens heeft en je ver uit de buurt houd
makkelijk he alleen de moeder de moeder de schult geven misschien als haar man een betere steun voor haar was geweest had dit nooit gebeurd
” Ik wilde in therapie, dagboeken schrijven en mediteren. Bovendien had ik veel nadenkwerk te doen”
nadenken heeft niet zoveel zin, daar kan je echt 15 jaar mee bezig zijn :/
prikkelovergevoeligheid kan komen door:
– slaapgebrek
– vitamine tekort (B12 ,D) (bij B12 disbalans ivm foliumzuur gebruik of door anticonceptie (soms ook andere B cofactzoals vitamine B2, ook jodium/selenium/molybdeen,
bij vitamine D icm magnesium/calcium balans (en kalium/natrium)
– trauma (een trauma moment of jaren lang “verkeerd leven” chronisch trauma) maar dan heb je alsnog te maken met verkeerde belastinf
– autisme,adhd door op je tenen te lopen
– burnout ook vaak hormoon/vitamine balans verstoord daardoor
bij elk scenario komt het door overspanning, overbelasten van je zenuwstelsel door meer te doen dan mogelijk is
burnout
ze schrijft al, weken/maanden ging ik door
dit probleem kan je niet alleen oplossen want het is ontstaan omdat je geen concrete duidelijke steun aan je man vroeg en je ipv hulp maar zelf doorging
zijn houding zorgde ervoor dat je doorging ipv rustig aan deed
dat is een patroon en kan heel makkelijk terugkomen
waarom geef je alleen haar de schult het enige wat haar man deed was haar afpoeieren en niet serieus nemen
nee ze heeft het over een patroon en daarin staat ook: zijn houding zorgde ervoor dat je door ging. Patroon waar ze samen inzitten.
en ik vond dat patroon heel erg raak. het is van belang die te doorbreken want anders loopt ze er later weer tegenaan. wellicht in een andere situatie, niettemin hetzelfde patroon
Best logisch ja, nergens in het verhaal staat dat ze een poging heeft gedaan hulp te zoeken voordat ze wegging.
En als de man dan moet werken, voor de kinderen zorgen en ook nog eens van zijn vrouw te horen krijgt dat ze hem en de kinderen even een half jaartje in de steek wil laten omdat ze het allemaal “niet aankan”. Ja dan snap ik wel dat je als man je kinderen in bescherming wil nemen.
Je kunt ook samen naar oplossingen zoeken. En niet even je kinderen mededelen dat je even een half jaartje een sabbatical van hun gaat nemen. Wat denk je hoe dit overkomt voor die kindjes?
Heb je geen postnatale depressie ontwikkeld na de geboorte van je dochter? dat hoeft niet direct na de geboorte te beginnen, dat kan ook wat later komen. Zo vind ik het klinken, heb je de huisarts wel ingeschakeld toen je deze gevoelens kreeg? Jammer dat je niet gelijk hulp hebt gezocht/gekregen, dat had misschien een hoop ellende voor beide kanten kunnen schelen. Maar ik snap ook dat je niet beseft wat je overkomt! veel sterkte, hoop echt voor iedereen dat het goed komt!
je hebt geen echt moeder hart. Anders zou je dit niet kunnen. was in therapie gegaan maar laat jkinderen toch niet achter. persoonlijk vind ik het egoïstisch.
Moederschap vraagt Energie geduld en liefde. Je had ook op een andere manier aan jezelf kunnen werken. Ik hoop dat je Man er begrip voor krijgt en het goed komt. Ik begrijp zijn standpunt ook, dit zou ik persoonlijk afgeraden hebben. Aan jezelf werken en iets aan de situatie willen veranderen doe je voral in eigen omgeving.
Bijzonder dat je zoveel negatieve reacties krijgt.. zo gaat dat met psychisch ongemak. Als je had moeten revalideren buitenshuis vanwege bv lichamelijk letsel , dan had niemand er wat van gezegd, want dat moet nu eenmaal.. Als je bewust deze loodzware beslissing neemt ( want wie verlaat zijn gezin voor de lol..) om zelf te herstellen, is dat egoïstisch?? Ik hoop dat jullie straks weer als een gelukkig gezin verder kunnen en dat jij weer volop kunt genieten. Het is niet egoïstisch om aan jezelf te werken. Knap juist. Zet m op !
waarom niet eerst de tussenstap proberen van overdag te gaan werken in plaats van een thuisblijf mama te zijn?
ik begrijp de woede van je man. ik hoop dat dit de hechtingsband tussen jou en je kinderen niet voorgoed een deuk gegeven zal hebben!
zou toch eerder dan die 6 maanden al stapsgewijs weer thuis gaan wonen… anders wordt het ook weer een enorme klap en voor je het weet verlaat je je gezin voorgoed.
Bij het moederschap komen opofferingen, het draait niet meer alleen om jou, maar ook niet alleen om je gezin. Daar moet je een balans in vinden en volgens mij kan je dat niet op afstand van je gezin.
overigens keur ik de man hier ook niet goed. hij deed sterke uitspraken die me het gevoel geven dat je er thuis alleen voor stond. gezins- of relatiethetapie lijkt me hier ook niet verkeerd. maar des te belangrijker dat jullie een gezin gaan vormen en niet meer ieder op zich zoals het nu, uit je verhaal, steeds lijkt te gaan.
misschien beter moeten nadenken, over de keus kinderen op de wereld zetten,iedereen vind dat t moet, omdat het erbij hoort, als je zegt dat je ze niet wilt, of geen moedergevoelens hebt, dat ben je raar, ik oordeel niet, maar vind wel dat je nu je man opzadelt met alles, als je je nu zo voelt,komt dat later ook weer terug…blij dat ik zelf de keus heb gemaakt nooit kinderen te willen. zo zadel je niemand op met jou problemen later.
ongelofelijk 😵💫 er is ook echt genoeg hulp terwijl je thuis zou blijven. of desNOODS 3-6 weken naar een meditiekuuroord ofzo. dan heb je echt wel een dikke pauze gehad
maar stellig 6 maanden wegblijven
ik zou het niet eens 2 dagen redden zonder kids en geloof me ik loop ook op mijn tandvlees nu….
Ik vind het helemaal niet moedig. Ik vind het laf om weg te lopen. Wat maakt alles zo druk dan? Ik ben een halve week huisvader, en natuurlijk heb ik op een gegeven moment wel wat last van drukte, maar als kinderen drukker worden dan moet je gewoon minder willen doen, dat schept rust. Het huis hoeft niet piekfijn te zijn.
Minder schermpjes en minder naar drukke plaatsen, ook voor kinderen geld, oost west thuis best.
je bent een halve week huisvader. Niet fulltime voor twee kleine kinderen. Niet na een pijnlijke (dat zijn ze altijd) bevalling die je hele lichaam en hormoonhuishouding voorgoed heeft veranderd. Niet met een partner die geen aandacht voor of interesse in je heeft.
Niet te vergelijken.
Jammer dat er hier zoveel (ver)oordelen staan. Lichamelijke aandoeningen worden wel geaccepteerd, maar psychische niet. Als iemand 6 maanden intensief met chemotherapie oid aan de slag moet hoor je nooit iemand zeggen: “Wat egoïstisch, dan ben je geen echte moeder.”
Er wordt wel gezegd dat je je niet moet schamen als je psychisch in de knoop zit en dat het knap is als je hulp zoekt, maar er wordt wel degelijk onderscheid gemaakt.
Ik vind het juist knap dat ze voor haar herstel durft te kiezen, op de langere termijn heeft iedereen daar profijt van.
wauw, in de eerste jaren is de hechting van kinderen zooooo belangrijk! wat egoïstisch om dan rigoureus 6 maanden weg te zijn en je man, je teamgenoot, alleen achter te laten en de kids de mogelijkheid te geven een hechtingsproblematiek op te bouwen… beter hulp gezocht terwijl je ook mama en vrouw en teamgenoot kan blijven. ik geloof dat er veel manieren zijn.
niet om het een of ander maar die man klinkt nou niet bepaald als een teamgenoot.
Als je dit doet, geeft wel aan hoe slecht het met je ging. Iedere moeder fantaseert weleens maar het daadwerkelijk doen is een 2e en moeilijk voor te stellen.
Jouw man had jou veel eerder serieus moeten nemen of anders iemand anders.
Jij had al veel eerder hulp moeten krijgen en zonde dat je man of anderen dit niet inzagen dan had deze wanhoopsdaad misschien voorkomen kunnen worden. Je had veel eerder vaker rust moeten krijgen (al is het dagelijks wandelen, sporten iets, zonder kids, lost de problemen niet op maar je hebt rust momenten nodig) en psych hulp. Er is zoveel hulp. Ook prikkelverwerking begeleiding is er.
Dit heeft impact voor de rest van hun en jouw leven. Het had niet zo ver moeten komen.
Mijn moeder werd niet goed na de bevalling van mijn zusje, ze sliep helemaal niet meer ze is even (enkele weken) weggeweest om hulp te krijgen met zo snel mogelijke terugkeer, eerst halve dagen etc.
We vragen ons nog steeds af of mijn zusje daarom geen goede band met mn moeder heeft, zonder reden mag ze onze moeder niet is nooit goed gekomen (zusje is nu 38)..
Zelf heb ik een behoorlijk verlatingsangst. Zoek vaak bevestiging of mn man niet weggaat, met de jaren gaat het beter.
Toen mn moeder terugkwam wilde ik eerst niks van haar weten, zei ze, al kan ik het me niet meer bewust herinneren.
Heel veel sterkte en succes blijf werken aan herstel en een band met je gezin, hoe langer het duurt hoe meer schade.
Ik snap het wel! Voordat je aan kinderen begint, lijkt het allemaal zo mooi en gemakkelijk. Maar bijna niemand durft te vertellen dat het ook ontzettend zwaar kan zijn! En als jij dit nodig hebt die 6 maanden om aan jezelf te werken.. doe het!! Je hebt aangegeven bij je man dat je even niet meer kan. Hij doet er niks mee.. Dan ben je ook echt op een punt belandt dat het niet meer gaat. Neem die tijd om voor jezelf weer gelukkig te worden. Als jij weer gelukkig en sterk bent, dan ben jij dadelijk ook weer een liefdevolle moeder en een moeder die je wilt zijn voor je kinderen!
Mensen hebben altijd zoveel kritiek en weten het allemaal beter, veeg toch eens voor je eigen deur. Als of die perfect zijn en het perfecte leventje hebben..maar dat bestaat niet. Iedereen is anders en doet het anders en gaat anders met dingen om. Waardeer elkaar eens wat meer, inplaats van elkaar bekritiseren. Er is al genoeg ellende, maak het voor iedereen eens wat makkelijker!
Mijn man zag wel dat ik het moeilijk had, maar had er geen sympathie voor. “Drukte hoort bij kinderen. Je wilde dit zelf. Jij bent hun moeder en verantwoordelijk voor hun”, zei hij keer op keer. Hij veroordeelde me.
Nou, laten we de man ook niet als een heilige wegzetten.
Zijn hele hormoonhuishouding is niet in de war geschopt, hij gaat overdag nog “gewoon” naar zijn werk en slaapt (of sliep) waarschijnlijk stukken beter dan haar.
Hormonen en slaapgebrek is geen goede combinatie!
Hij had wel een beetje meer begrip kunnen tonen.
Ze hadden sámen naar een oplossing moeten zoeken om het voor haar weer dragelijk te maken, dan had zij niet in haar eentje zo’n drastische keuze hoeven maken.
hij zei “jij bent hun moeder en verantwoordelijk voor hen” en “je wilde dit zelf”… uhmmm…hij is hun vader en ook verantwoordelijk voor hen, en hij wilde de kids ook, anders had hij maar voorzorgsmaatregelen moeten nemen.
ben het helemaal met u eens. hij steekt zijn kop in het zand als een struisvogel en blijkt geen enkele vorm van empathie te tonen aan zijn vrouw. blijkbaar stond zij er al alleen voor vóór haar vertrek. nu ondervind hij het ook eens wat zijn vrouw heeft moeten doorstaan. zij deed er goed aan om te vertrekken voordat er ergere dingen gingen gebeuren. en voordat je voor een ander kan zorgen moet je eerst zelf beter in je vel zitten.
de “discussie” over dat ze geen hulp of therapie zou gezocht hebben…als je van niemand steun hebt en geen netwerk hebt weet je op die momenten echt niet wáár hulp te vragen. als je nuchter kunt nadenken is dat misschien niet zo moeilijk maar in haar situatie en zo overprikkeld begrijp ik heel goed haar keuze.
er zijn inderdaad heel veel vooroordelen als het om psychische dingen gaat. denk dat manlief veel meer therapie nodig gaat hebben om aan zijn mogelijke “persoonlijkheid stoornissen” te werken want, wees nu eerlijk mensen, als je zo koud en onverschillig tegen je vrouw doet en dan de vermoorde onschuld speelt, is er in mijn ogen veel meer aan de hand. mijn mening!
sterkte voor de moeder en haar kids dat alles goed komt voor ze. de man kan ze missen als kiespijn.
Een ‘zeer onstabiele’ vrouw is nou niet een betrouwbare bron van informatie die alles goed hoort en dingen nooit verkeerd opvat of overdrijft.
echt verhaal
my ex ex vrouw
het zelfde situatie
paranoia ziekte
of narcistisch
narcissen
gek vrouw
of
kinderen drama
promatic vrouw
ze hept nogid is het te veel wat zijn doe
Ik wil niet oordelen maar ik zou een andere keuze gemaakt hebben. Ik zou niet kunnen weggaan, ik houd veel meer van mijn kinderen dan van mezelf.
Hopelijk heb je de juiste hulp.
Moeders van tegenwoordig willen denken alleen
Maar aan rust en stilte! Aub denk eerst na vóórdat je zwanger raakt want kinderen zijn uiteindelijk de slachtoffers. Je hebt beide kinderen op wereld gebracht hun hebben er niet naar gevraagd.sorry hoor!! Leven met kinderen is niet makkelijk dus bereid eerst ervoor dan aan kinderen
Als haar man meer begrip had getoond en haar meer had gesteund had het misschien niet zo ver hoeven komen.Nu wel boos zijn dat hij alleen met de kinderen achterblijft…Hij had haar ook serieus kunnen nemen en helpen.
wat goed dat je de keuze hebt gemaakt om je leven weer op orde te krijgen. Daar is moed voor nodig, want je hebt voor en tegenstanders voor de keus die je hebt gemaakt. Voor je man en kinderen is dit ook moeilijk. Maar in een huwlijk is steun erg belangrijk. In goede maar ook slechte tijden. Soms heeft de een dat meer nodig dan dan de ander. Ik hoop dat je man dat ook ziet dat je niet weg bent gegaan om er maar een beetje op los te leven , maar hulp nodog bent. En hulp vragen is soms een hoge drempel. Oog voor elkaar hebben in een huwlijk is belangrijk. mijn man en ik zijn 46 jaar gelukkig samen. Dat bereik je door elkaar lief te hebben in mooie en moeilijke tijden. Dus Bart als je van haar houd en haar strijd ziet steun haar verras haar. Zodat jullie samen weer kunnen. Als jullie dit samen te boven komen wordt je relatie alleen maar sterker. Veel sterkte ❤ samen.
typisch dat veel mensen meteen “slechte moeder” en “arme man” roepen. “Arme kinderen” absoluut, een kind kan zoiets zwaars als een depressie niet begrijpen. Iemand die nog nooit depressief is geweest zal ook nooit begrijpen wat een afschuwelijk en oneindig lijkende zwart gat het is. Maar een mandie zegt: “Jij wilde kinderen dus ze zijn JOUW verantwoordelijkheid”?? Een gezin is toch iets wat je samen opbouwt? Dit klinkt eerder als een moeder die er vanaf het begin alleen voor stond met een vervelende vent die geen poot uitsteekt en niet met zijn vrouw praat. Niet over wat ze belangrijk vinden,wat ze hun kinderen willen bijbrengen, hoe ze zich voelen. Allebei. Volgens mij heeft niet alleen mama problemen hier. Het is afschuwelijk voor de kinderen, maar ik geloof toch dat ik in deze situatie ook was vertrokken. Stel dat ze in haar wanhoop zelfmoord had gepleegd? Dat is een onomkeerbare situatie.Nu geeft ze een geweldig voorbeeld aan de kinderen: “Ik kan hier niet de hulp en rust krijgen die ik nodig heb. Als ik weer goed voor mijzelf kan zorgen, zorg ik ook weer veel beter voor jullie.” Deze dame klinkt empathisch genoeg om na dit half jaar ook samen met haar gezin nog in therapie te gaan. Alles voor de kinderen maar je bent er zelf ook nog. Hulde.
en natuurlijk zou iedereen beter moeten nadenken voor ze aan kinderen beginnen, het is een fulltime baan per kind én opvoeden is verdomme een vak. Maar de meeste mensen onderschatten het en maar goed ook, anders was het met onze soort gauw bekeken, geloof dat maar.
Één van de weinige goed doordachte reacties op dit bericht. Lijkt mij dat dit weinig met haar moederschaps kwaliteiten te doen heeft, en alles met de stress van het hebben van zo’n onempathische ‘partner’, die wat een gedeelde verantwoordelijkheid zou moeten zijn, probleemloos allemaal in haar schoenen schuift.
Hallo,
Ik vind het vreemd dat je meteen al weet dat je 6 maanden nodig gaat hebben.
Misschien was een weekje (of 2) alleen er tussen uit ook al fijn geweest. Eventueel kun je het dan verlengen als het echt nodig is.
Dan was het ook beter te dragen geweest voor man en kinderen. Dan had je man er misschien wel begrip voor gehad..
Lijkt mij iets wat je eerst probeert voordat je er voor 6 maanden vandoor zou gaan.
ja dat vond ik ook apart om te lezen. klinkt als een soort noodsprong. mensen hebben een fight of flight of freeze reactie en deze mevrouw duidelijk een flight reactie.
het was voor alle partijen prettiger geweest wanneer je een beroep had kunnen doen op thuiszorg, zij springen ook bij wanneer het moeders te veel wordt, zeg maar als de nood zo is. of jeugdhulp, maar vanaf de zijlijn kunnen we te weinig zien hoe de situatie in elkaar zit.
Mommy was probably triggered by the negative husband but… Atleast in the end he was able to care for the children. Motherhood is not easy.
Jemig, ik vind het echt bizar hoe hard mensen hier reageren. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze deze reacties niet leest! Echt totaal niet helpend. Als je zelf nooit zoiets is overkomen, dan weet je dus ook niet waar zij doorheen gaat! Het kan heel goed iets hormonaals zijn of een oud trauma wat getriggerd word. Ze geeft zelf aan dat ze er keihard voor werkt om aan haarzelf te werken en dat ze daardoor ook aan het opknappen is. super sterk van haar dat ze deze weg heeft gekozen!! Ik ken ook situaties waar de moeder dat niet doet en uiteindelijk opgenomen wordt met alle gevolgen van dien. Dan heeft het gezin zeker niks meer aan je.
Wat een onvoorstelbaar domme en kortzichtige reacties hier zeg!!
Per jaar laten honderden ‘vaders’ hun vrouw en kinderen achter om er met een ander vandoor te gaan
Een deel daarvan kijkt nooit meer naar de kinderen om en daar heeft niemand het over
De echtgenoot van deze vrouw is geen vader maar een egoïstische ***
Ze hadden SAMEN naar een oplossing moeten zoeken
Ze is niet alleen de moeder, ze is ook zijn partner en SAMEN zijn ze OUDERS
Althans zo zou het moeten zijn
Lieve Nina zo snel mogelijk echtscheiding aanvragen wanneer je er weer bovenop bent en laat je door NIEMAND een schuldgevoel aanpraten omdat ze voor jezelf zorgt
Net als in het vliegtuig: eerst je eigen zuurstof masker opzetten voor je een ander kunt helpen!
Knuffel op afstand
Ben het zo ontzettend eens met een van de bovenstaande reacties….als je buitenshuis moet revalideren omdat er fysiek iets niet goed is, is het geoorloofd voor velen. Wat krachtig is het om te kiezen voor jezelf als je voelt dat dit je uiteindelijk een betere moeder zal maken en je draagkracht zal vergroten. Er is dagelijks contact en als de kinderen ouder zijn zullen ze begrijpen dat het nodig was !! niets dan respect voor die keuze. Ben zelf 3 maal opgenomen geweest en mijn kinderen vonden dat ook erg lastig maar nu ze beiden ouder zijn zijn ze trots op me en weten ze dat goed voor jezelf zorgen heel erg belangrijk is !!
sorry maar hoe kan een moeder nu liever voor haarzelf als voor haar kinderen kiezen
dit krijg je later terug op je bord van ze
je hebt ze zelf gewild
en nu druip je af en laat je je man in de steek
dat kan toch niet?
waarom geef je alleen haar de schult haar man steunde haar helemaal niet hij zegt letterlijk dat zij kinderen wilde en dat zij voor ze moet zorgen maar het zijn ook zijn kinderen dus hij moet ook voor ze zorgen dus hou met doen alsof hij zo’n heilige is
blijf met je kinderen aub!!!
harstikke leuk en aardig maar mijn vrouw heeft het ook moeilijk gehad na onze 2de ik heb toen besloten minder te gaan werken om nog meer te ondersteunen in het gezin heb veel huiselijke op me genomen zodat zij tijd had om aan haar zelf te werken maar weggaan is nooit te sprake gekomen. om op deze manier “aan je zelf te werken” vind ik erg egoïstisch je kan ook samen een oplossing vinden als je maar met mekaar praat en ik snap zeker dat hij kwaad is
Wat een rotreacties zitten hier tussen zeg! Een totaal gebrek aan empathie. Dat zijn ook de mensen die geen burnout oid krijgen en zich dus ook niet kunnen inleven. Ijskonijnen met een bord voor de kop.
Ik hoop dat de schrijfster haar rust weer vindt en straks weer heerlijk mag gaan genieten van haar kindjes. Aangezien haar man ook 0,0 empathie kan tonen zou ik goed nadenken of je hem zelf überhaupt nog nodig hebt in je leven (behalve goed contact voor de kindjes). Heel veel sterkte en succes!!!
ik ben als moeder ook in de steek gelaten door mijn ex voor de Kids….heel pijnlijk en frustrerend en als ze dan groot zijn willen ze terug komen sorry pakt niet ik sta volledig achter haar man
Ik begrijp je zo ontzettend goed. Niet iedereen kan co tinu tegen de dagelijkse drukte en getrek. Je hebt soms echt even nodig om alleen te zijn en jezelf energie tegeven ipv energie alleen weg te geven. Ik vind het zo ontzettend moedig van je. Ik ben een alleenstaande moeder geen co-ouderschap en doe alles zelf en ook 38 uur werken, want ja de rekeningen lopen door. Ik trek het wekelijks niet neer. Maar er is niemand en niemand die het even over wil nemen. Iedereen is met zich zelf bezig. Maar als ik neer val….wat dan? Dus daarom laad je zelf op en je kinderen zullen altijd van je blijven houden. Het zijn maar 6 maanden. En je man zou je moeten steunen. Als hij zo boos blijft is het ook de vraag hoeveel deze man echt van je houdt.
Sterkte en zorg voor jezelf.
Het enige wat ik lees is :,,”Ik, ik, ik; met mijn gevoelens, mijn emoties, ik moet begrepen voelen etc” Als dit allemaal NIET in jouwe leven is probeer gewoon opstaan, jezelf oppakken en voor de kinderen zijn. Ik ben de alleenstaande moeder met 3 kinderen zonder familie in NL, zonder begrip van wie dan ook, hulp, ik heb ook slapeloze nachten en poepluiers trouwens. Er zijn meer vrouwen in soortgelijke situaties. Maar wij verlaten onze gezinnen niet. Ik hoop dat jouwe man jou nooit vergeeft. Want het leven met zulke onstabiele persoon is schadelijk voor iedereen. Jij hebt geen hart, alleen egoïsme en niks meer!!!
Dit is hard! Elk persoon, elk familie en elk kind is anders. Ik hoop dat je nooit in haar schoenen moet lopen. Voor haar is het niet makkelijk geweest. Zij heeft het goed opgepakt. Misschien werk wat je omschrijft voor jouw beter. En geloof me zelf sterke bomen vallen om. Beter zo, dat zij niet iets anders heb gedaan. Dan hebben mensen die negatief over “zorg voor jezelf” weer iets om over te praten.
Ik snap niet wat mis is in deze maatschappij. Waarom is het niet toegestaan om even voor jezelf te zorgen voordat je door kan gaan met voor anderen zorgen?
Zelf bij EHBO is een regel: Kijk eerst voor gevaar voor jezelf voordat je iemand help. In de vliegtuig luid het: Bij zuurstof gebrek, eerst je eigen masker opzetten dan een ander helpen. Zo kan ik nog veel opnoemen.
Een moeder met depressie, Postnatale depressie, enz. kan echt niet voor een andere zorgen. Ik ben zelf tot 21 jaar doorgegaan. Nu ben ik met heel veel klachten thuis. Zelf nooit eerdere klachten van zelfdoding. Maar nu is dat ook een paar keer in mijn hoofd gekomen. Binnenkort laat ik mijn man en kinderen achter. Ik ga op mezelf. Kinderen zullen bij mij komen logeren en de zorg voor hun zullen blijven. Ik ben eenmaal moeder. Maar de karretjes is me te zwaar geworden. Ik kan het niet meer in mijn eentje blijven trekken. En hulp zoeken. Hebben we gedaan! Gekregen! Relatie therapie! FFT therapie! enz. Echt op een andere adres wonen dan mijn gezin zie ik voor me. Beter nog op de wereld en nog contact hebben. Dan in de graf en geen contact meer!!!!!!! Werkt trouwens ook voor vaders die in buitenland werken / wonen en moeders alleen met de kideren wonen (lees alleen achter blijven) Is dat ook zielig? Zeg jullie ook arme kinderen? Arme moeder die alleen de kinderen moet verzorgen 24/7 aan staat? Denk aub allemaal voordat je een oordeel heb dat het niet altijd gaat zo zwart / wit. Soms gaat of kan het ook anders. Petje af voor deze moeder!!
Klinkt als een burn-out.
Vervelend dat je man je niet steunde, en je daarom deze actie moest ondernemen.
Het had zo heel anders kunnen lopen met steun en begrip.
Want dit was niet de allerbeste oplossing, ook al begrijp ik het wel heel goed.
Als ik je bericht lees was je lichaam aan het overleven op reserves.
En die reserves gaan een keer op.
Ik weet helaas uit ervaring dat mensen het echt niet kunnen begrijpen als je zelf niet weet wat een burn-out is.
Erg pijnlijk, en het lijkt harteloos, maar ze begrijpen het echt niet!
Misschien kan je met hulp proberen om weer toegang tot je familie te krijgen, en wat meer begrip te krijgen.
Ik ga voor jouven je familie bidden.
Veel sterkte, en beterschap.
Ik vind het nogal wat om gewoon een half jaar weg te gaan. Je hebt inderdaad de verantwoordelijkheid naar je kinderen. Mijn moeder is toen ik kind was een jaar weg geweest, omdat ze ook de weg kwijt was. Ineens was ze weg en er was even geen contact. Dat heeft een enorme impact om mij gehad als kind waar ik nu in mijn volwassen leven nog steeds last van heb.
Later bleek het een en ander wel erfelijk belast te zijn en heb ik ook de struggels gehad met het drukke leven met een gezin. Ik begreep toen wat haar was overkomen, maar toch zal ik het haar nooit vergeven. Er zijn ook andere manieren. Ik ben in therapie gegaan, heb dingen thuis en in mezelf met hard werken aangepast. Maar ik heb niet mijn kinderen in de steek gelaten. Hoewel dat stiekem wel door je hoofd spookt hoor, maar dan denk ik wat mij is overkomen en ook mijn therapeut heeft me laten inzien wat voor een impact het heeft op een kind.
Dus ga naar huis en los het thuis samen op.
Je hebt nogal duidelijk een burn-out. Gebeurd wel vaker bij jonge moeders. Maar laat je opnemen, en vraag nadien hulp aan huis…. Nu ben je enkel aan het vluchten. Daar los je niks mee op. En tijdens je opname kunnen er gesprekken geregeld worden met je man en de psy. Dat maakt het vaak een pak minder lastig.
wat ben jij dapper!!!
Ik begrijp je. Natuurlijk wens je zoiets niet voor een kind, maar als je geen keuze meer hebt omdat je het écht niet meer trekt dan moet je soms rigoureuze maatregelen nemen. Zoiets doe je niet zomaar, dat snap ik heel goed! Als je er mentaal zo doorheen zit dat een opname nodig is ben je ook lang van huis. Er zijn situaties waarin dit, hoe pijnlijk ook, de beste keuze is voor je gezin op lange termijn. Veel liefs en sterkte!
Heftig verhaal…
Na het lezen heb ik een uitgesproken mening hierover, maar dat even terzijde…
Ik ben iemand die opsommingen van feiten maakt.
En zover ik het begrijp, schrijft ze toch heel duidelijk dat ze vroeger dolgraag moeder van 2 kinderen wilde worden en haar wens is vervuld.
Na de eerste bevalling ging alles goed.
De stress en overprikkelbaarheid is na de tweede bevalling begonnen.
De tweede kind zal hoogstwaarschijnlijk meer aandacht behoevend zijn.
En dan kun je snel bergafwaarts gaan.
Vooral als je alles ook zelf moet gaan doen.
Wat ik wel uit haar verhaal kan uitmaken is, dat er uiteindelijk best veel besef is.
Het is overduidelijk dat ze in een depressie/burnout of postnatale depressie zit.
Of verstoorde hormonale disbalans, kan van alles zijn. Vrouwelijke hormonen zijn nu eenmaal wispelturig en vooral complex helaas.
Het alleen willen zijn is niks mis mee, als dit de middel is dat haar kan helen is het een prima oplossing, het is tenslotte haar manier van verwerken.
Maar om even terug te komen op mijn uitgesproken mening ;
De kinderen lopen hoogstwaarschijnlijk hechtingsproblematiek op.
Verlatingsangst, faalangst, gedragsstoornissen, ontwikkelingsstoornissen, trauma, onzekerheid, geen liefde of emphatie kunnen tonen, niet oplossingsgericht en ik kan ellendig lang doorgaan, het maakt mij verdrietig terwijl ik dit aan het typen ben…
Dit gaat later in hun eigen relaties hoe dan ook weer opspelen en doorwerken.
Maar goed, dit alles hoeft natuurlijk niet hè.
De echtgenoot, mannelijke brein werkt heel erg anders.
Mannelijke brein heeft sturing nodig.
De vrouwelijke brein is goed ingesteld in plannen en organiseren, dit zal hij waarschijnlijk thuis uit gewend zijn.
Dus hij is al stuurloos, je kunt hem niet verwijten dat hij niks kan.
Mannen kun je veel leren, en andersom ook.
Al met al ze geeft eerlijk toe, dat ze naïef aan moederschap is begonnen.
Het is allemaal haar achteraf pas duidelijk geworden dat het moederschap de zwaarste job voor haar is.
Het was fijn geweest als ze steun en hulp hadden gezocht, wat wellicht veel uitkomsten had kunnen bieden, mits ze dit ook hadden kunnen krijgen.
In dit gezin is iedereen helaas slachtoffer.
Daarom verwijt ik dit ook onze overheid.
Wij hebben de groene kruis/GGD in Nederland.
In België noemen ze dit kind en zorg.
Zodra je zwanger bent of wilt gaan worden, kun je kosteloos ontzettend veel informatie opdoen en voorbereidingen treffen.
Sowieso zijn er iedere dinsdag of donderdag avond, wat weer door de overheid gratis georganiseerd wordt, informatie gegeven over van alles en nog wat.
Dus problemen waar je tegenaan loopt.
Juridisch zowel zorg en ga zo door.
Huisartsen nemen de tijd voor je, je krijgt volle aandacht en ze werken nog steeds alleen aan huis, zoals het 50 jaar geleden in Nederland ook was.
In Nederland zijn het plofpraktijken geworden en het is bijna een wonder als je bij je eigen huisarts terecht komt. Het is iedere keer weer iemand anders en ken ze niet.
In Nederland moeten we voor iedere hulp, eerst uitzoeken waar we überhaupt terecht kunnen.
Wachtlijsten van heel veel maanden en ook nog eens heel veel zelf betalen.
Daarom is de zorg ook een flop geworden.
Erg vreemd dat we zoveel verschillen in de EU.
Al met al een zeer verdrietig verhaal, ik hoop van harte voor iedereen in dit gezinnetje heel veel sterkte en kracht en vooral alle goeds toe.
Iedereen die het moeilijk heeft raad ik aan om niet op te geven, maar zoek hulp.
Er zijn genoeg mensen die een mooi hart hebben en je kunnen helpen.
Begin bij je huisarts en Google naar oplossingen.
Er is echt veel kostbare informatie op internet te vinden, maak jezelf niet gek maar geef jezelf hoop en geloof erin dat bijna alles op te lossen is, geef niet op beste mensen, fijne avond iedereen
verschrikkelijk verhaal.. maar op bepaalde punten (overprikkeling) erg herkenbaar! ik heb ADD en ik kwam hier pas veel later achter. hierdoor ben ik snel overprikkeld en heb tijd nodig om op te laden, en dat gaat niet met kleine kinderen. onze kinderen hadden daarnaast erg veel medische problemen en kwamen met meerdere tegelijk. ik kan me erg voorstellen dat je dit vantevoren niet zo had ingeschat. de oudste sliep waarschijnlijk nog overdag en toen de tweede kwam moest je meer tegelijkertijd doen en dat vindt niet iedereen gemakkelijk. sterkte
Het probleem van de vergelijkingen met fysieke problemen waar volgens de posts wel begrip voor is, is dat je niet zelf je been gaat zetten als deze gebroken is. En dat had hier ook niet gemoeten. Helaas heeft ze niet de juiste hulp gevonden (sterker, ze had helemaal geen hulp) waardoor ze dit als enige uitweg zag. Heel verdrietig.
Een uitweg die echter beschadigend is voor de kinderen.
Het is zo zonde want er was veel mogelijk geweest om haar te helpen. De basisdingetjes lijken al niet te zijn geprobeerd: haar man meer overnemen, schoonmaakster, oppas, tijd voor haar zelf, paar nachten bijslapen in een hotel, gaan werken (rust van schreeuwende kinderen!), laat staan therapie en verder.
Haar partner speelt hier een rol in, want hij heeft haar hulpvraag de kop ingedrukt en zij speelt er zelf ook een rol in. Die patronen zijn het waard om goed te onderzoeken en te doorbreken zodat ze hier niet opnieuw tegenaan hoeft te lopen in een andere situatie.
Ik denk overigens dat er ontzettend veel moeders sympathie en ook wel herkenning hebben voor haar situatie thuis, dus ik denk echt wel dat de psychische nood wel herkend wordt.
Maar de impact op de kinderen is ook groot
Het is nu zorg dat ze de hulp zoekt en krijgt die haar gaan helpen om de beste keuzes te maken. sterkte
Heel flink en gedrufd….ik hoop dat je er sterker uitkomt…..ik denk toch wel dat je man ook in therapie moet….jullie hebben de kinderen trouwens samen gemaakt….en dan is het niet vanzelfsprekend dat de moeder er alleen voor moet opdraaien.
ik bekijk het even van de andere kant.
man krijgt zomaar te horen ik heb rust nodig voor een half jaar………
kinderen krijgen te horen mamma heeft rust nodig …… ga een tijdje weg .
hoe…. hoe kan je je eigen kinderen aan tafel laten zitten terwijl je jouw koffers pakt. ik hoor mensen praten over hoe moedig dit is en mensen die boos zijn . ik zelf begrijp dit niet , 3 mensen worden meegenomen in het hoofd van een ander. alleen in therapie gaat niet je moet ze alle drie onder ogen zien en hun weten eigenlijk van niets en kunnen jou daarin dan ook niet steunen of helpen.
nu voel je je beter en dat blijft ook beter gaan als je alleen blijft. neem gewoon een beslissing straks en ga ervoor of haak af maar wees gewoon eerlijk. en ik spreek uit ervaring . Ik zat met 3 kinderen aan tafel en daar ging ze zomaar de deur uit voor een aantal maanden en 1 jaar verder ging het toch fout.
ik begreep het gewoon niet en de kinderen ook niet.
neem een goede beslissing meid
vreselijk. ik snap haar man wel. kinderen opvoeden doe je samen en iets oplossen door ervan weg te lopen is geen oplossing. stel .. over een jaar zit het opnieuw tegen. gaat mama dan opnieuw weg??? ik kan me voorstellen dat vader en kinderen het vertrouwen kwijt zijn en dat kan levenslang een rol blijven spelen. had mevrouw geen andere oplossing kunnen bedenken? huisarts / familie/ andere vraag om hulp? ik vind dit echt knap waardeloos. en waarom zou het na zes maanden anders gaan?
volledig juist
begrijpen so. ige het niet. ze heb het beste gedaan om weg tegaan. en u is ze druk in therapie en ze kan het steeds beter hebben prikkels van buitenaf. makkelijk he om iemand de grond in te trappen als je niet kan. oefen wat zei. voel
wauw vind het wel een erg en egoistisch besluit als moeder zijnde. Ben zelf een moeder die het verhaal herkend en het erg zwaar heeft, maar dat zou ik ook niet kunnen,…
Moedig van de moeder…ze liep met tranen over haar wangen weg…haar lichaam en geest konden niet meer…ze had geen andere keus, ze heeft dit met een huilend hart gedaan…het was geen afscheid, maar een time out, het beste voor iedereen!
dubbel gevoel ….
lekker makkelijk ik kan het niet aan 2 Kids waar ik zelf heb voor gekozen …aub daar zijn ze tot …
2 Kids die hun moeder missen …dat gedacht alleen al zou ik niet aankunnen .. zou kapot gaan van het verdriet en onbegrip ik hun aandeed
aan de andere kant wanneer er echt zoveel ” mis” is dat er mss Kids iets wordt aangedaan wat onomkeerbaar is …is het een goede beslissing
het leven is nu eenmaal niet altijd hoe men het graag heeft ….Men kan ´iet voor alles vluchten
ze had hulp kunnen zoeken zonder dat ze haar gezin achter liet.
je gezin achter laten doe je gewoon niet.
lekker egoïstisch gewoon vertrekken als het leven je even niet aanstaat en de andere partij met de shit laten zitten.
Dit klinkt wel als de nucleaire oplossing met enorme gevolgen voor je relatie en de band met je kinderen. Ik vraag me af of de schrijfster ook heeft geprobeerd hulp te zoeken en haar man eens duidelijk de wacht aanzeggen.
Ik denk dat er mensen zijn die dit veroordelen, je een egoïst noemen. Niets is minder waar. Soms kom je er niet uit en wordt het alleen maar erger. Je hebt een moedige beslissing genomen. Als je in die situatie had gebleven, waren er misschien ongelukken gebeurd. Ook het onbegrip van je partner maak dit voor jou niet gemakkelijk. Andersom natuurlijk ook, voor hem moet dit ook moeilijk en onbegrijpelijk zijn. Ik hoop dat jullie hier beiden op een positieve manier uitkomen.
ik ben benieuwd hoe mensen hadden gereageerd als een vader deze zelfde beslissing had genomen. Voor de kinderen (vooral de oudste) is dit traumatiserend.
Waarschijnlijk erg slecht.
Ze was ook huismoeder en lijkt in die zes maanden geen baan te hebben genomen, dus nu werkt die man waarschijnlijk 40+ uur per week EN zorgt alleenstaand voor 2 kinderen.
Was nog niet zo erg dat ze dokters erbij ging betrekken of naar een inrichting moest, maar moet wel zonder consequenties al haar werk op haar man kunnen dumpen bovenop al het andere werk dat hij al had, 6 maanden lang. Ugh.
Het is niet ‘dapper’ om 6 maanden naar het bos te vertekken zonder overleg met professionals, kinderpsychologen etc, het is zeer onverantwoordelijk.
Als ze dan echt zo hysterisch was, valt daar natuurlijk geen goed gesprek mee te voeren en waren dingen misschien ook helemaal niet zo als dat ze het zelf dat in die staat heeft ervaren.
Als dat zo is, neem ik hem dan wel weer kwalijk dat hij geen inrichting voor haar had gebeld.
hoii wat naar van je man. ik zit in een zelfde situatie. aleen ben ik de man. en zijn de kinderen bijna pubers.
ik kan geen begrip hebben voor je man zoals jij hem omschrijft. heeft hij dan geen gevoelens voorjou en je situatie? nee hij kan nooit weten hoe jij je voelt . maar wel begrip tonen en er zijn als het nodig is. het is zeker moeilijk als man zijnde maar het is voor een goed doel ..
sterkte met alles
Als dit verhaal echt is dan is je man echt een walgelijk figuur, 0 steun, 0 begrip. Is hij autistisch of een narcist? Dit is echt vreselijk. Snap heel goed dat je weg wou, je stond er altijd alleen voor!! Wellicht had je gewoon een postnatale depressie waar je niet uitkwam omdat die narcist je met niks hielp en geen begrip toonde. Ik zou maar eens heel goed nadenken over hoe dit allemaal nou echt kwam. En dan wil je ook nog terug naar zo iemand??? Holy shit, als je er een beetje leuk uitziet ga dan super snel scheiden en zoek iemand die normaal tegen je doet, die zijn er zat.
Wauw, jij hebt veel te zeggen over iemand die je letterlijk niet kent behalve uit 1 internet artikel waar hij zeer actief in een slecht licht wordt gezet. Eenzijdige verhalen van hysterische vrouwen die zonder advies van een doktor 6 maanden lang hun kinderen in de steek laten zijn niet bepaald betrouwbare bronnen van informatie, chill.
Misschien heeft deze vrouw wel sterke communicatieproblemen en/of heeft ze door de stress dingen zwaar verkeerd opgevat, zij gaat zichzelf natuurlijk niet in haar eigen artikel in een slecht licht zetten, bewust on onbewust, en misschien is ze zelfs nog niet helemaal helder bij het hoofd.
Zelfs als het wel waar is maakt dat haarzelf niet echt beter, dat betekent gewoon dat de kinderen helaas TWEE zeer slechte ouders hebben. Makkelijk om ALLE schuld weer bij iemand anders te leggen hoor.
Zeer instabiel, maar kan blijkbaar wel prima 6 maanden alleen in het bos wonen ipv in een inrichting, terwijl iemand anders al het geld moet verdienen EN alleenstaand voor de kinderen moet zorgen. Dit allemaal ook waarschijnlijk zonder overleg met een doktor of kinderpsycholoog.
Ja hoor, daaaaaag. In therpie ga je VOORDAT je zoiets probeert.
jullie zorgen te minste voor jullie kinderen .
en echt weg lopen is dat niet .
je gaat voor het gezin in therapie dat is ook wel het mooiste om te doen.
je loopt niet weg maar je komt er langzaam op terug.
het is voor een goed doel dan hebben de kinderen op den duur wel profijt van.
of het wel of niet goed komt geen idee .
als het niet goed komt hebben jullie beiden op jullie eigen manier gezorgd voor de kinderen.
het is ook een grote stap om dat te doen.
ik gun jullie het geluk , of het wel of niet goed komt
jullie houden wel beiden veel van jullie kinderen
en houdt dat vast , echt beiden toppers .
houd moed en als een relatie niet werkt
dat kan, maar hou je sterk en kies voor het belang voor jullie kinderen.
wel of niet bij elkaar . who cares , kinderen willen graag dat de ouders van ze houden .
ik bedoel het goed, wens jullie rust sterkte en geluk