Mijn zoontje begon (net zoals alle andere kinderen) met school toen hij 4 jaar was
Hij zat in groep 1 bij juf Ingrid. Hij was nog een beetje kinderlijk en nog niet echt aan taakjes toe. Hij speelde vooral veel met vriendjes buiten en knutselde in de bouwhoek. Iedere dag wilde hij na school met iemand afspreken. Maar wèl iedere keer bij hem thuis. Hij wist de kinderen ervan te overtuigen om de eerste keer bij ons te spelen. “Ach ja, dat gaat wel over”, dacht ik, “de volgende keer wisselen ze om.” Maar dat gebeurde niet. Toen hij bijna alle jongens bij hem had laten spelen, kwam een jongetje voor de tweede keer bij ons. “Wil je niet een keer bij hem spelen?”, vroeg ik en ook de moeder van het jongetje. Mijn zoon hield voet bij stuk. Het moest en zou bij ons zijn. Dat werd beaamd door het andere kindje.
De volgende dag kwam mijn zoon weer met dat jongetje aan
En ze wilden bij ons spelen. Ik probeerde wat resoluut te zijn: “Nee, nu spelen jullie bij hem”. Ik keek de andere moeder aan. Zij stond wild te knikken. “Dan ga ik naar huis’, zei mijn zoon. Het andere jongetje begon te huilen. Hij gaf aan dat hij bij ons wilde spelen. Mijn zoon glimlachte: “Mag dat mama?” Tsja, wat zeg je dan? Ze wilden overduidelijk samen spelen. Dus ik gaf toe.
Iedereen komt meerdere keren bij ons spelen
Mijn zoon zit nu krap een jaar op school en hij heeft nog nooit ergens anders gespeeld. Is dit wel normaal? Moet ik dit accepteren? Hoe pak ik dit goed aan? Ik zit met mijn handen in het haar. De andere ouders en kinderen hebben het een soort van geaccepteerd. Ik weet niet wat ik daarvan vind. Ik zou graag zien dat hij een andere omgeving ontdekt, met andere regels en ander speelgoed. Buiten zijn comfortzone. Daarnaast wil ik ook weleens kindloos zijn en een middagje voor mezelf. Ik heb iedere keer een kind extra. Dat lijkt me ook niet de bedoeling.
Heeft er iemand tips?
Je zoon vindt het misschien heel spannend om bij een ander kindje te gaan spelen. Misschien dat je de eerste keer van te voren met een moeder kunt afspreken dat je mee gaat voor een kopje koffie/ thee. Als het goed gaat kan je misschien iets eerder weg en hem later op halen. Zo groeit hij er in. Verder hoef je echt niet alle middagen iets,af te spreken. Je kan dit ook beperken tot 1 a 2 keer per week. Het scheelt ook al als hij met vriendjes gaat buitenspelen, dan lopen kinderen ook wat makkelijker met elkaar mee en komen ze bij elkaar binnen.
Hoi,
vast al wel bedacht of een keer gehoord: wat is het effect als je zelf mee gaat voor een kop thee/koffie!
als het goed voelt, kun je zeggen even een boodschapje te doen en dan terug te komen?!
je kind heeft misschien jouw steun nog even nodig?
investeren om daarna dat middagje of die uurtjes voor jezelf te krijgen?
ik hanteer vaak ook een maximum aan speelafspraakjes per week bij ons thuis. (moet ook met 3 kids, haha) wil ook wel eena middag rust !
ik spreek uit ervaring. vraag aan de ouders van het vriendje, of jij even mee mag naar hun huis. Dan voelt jou kindje zich veilig. En dan zie je vaak al, dat jij kindje het super leuk vind. Ander speelgoed, koekje limonade. En probeer dan te zeggen, mama gaat even een boodschap doen, ik kom jou zo ophalen, wand mama houd van jou. Heeft er wel eens een oma of vriendin kennis op jou kindje gepast, of ergens een nachtje gelogeerd? Dat had ook gescheeld.