Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Mijn vriend (Lars) en ik waren 28 en 29 jaar toen wij de wens naar elkaar uitspraken om graag ouders te willen worden. Met dit in onze gedachten en onze liefde voor elkaar, besloot ik de pil te laten staan. We waren klaar voor dit grote avontuur.
We kregen vreselijk nieuws
Twee weken nadat ik was gestopt met de pil zag ons leven er compleet anders uit. We zaten ineens in een nachtmerrie, in een rollercoaster. Lars kreeg namelijk de diagnose lymfeklier kanker. De grond zakte onder onze voeten vandaan en daarmee ook onze kinderwens. Omdat de artsen ons niet konden vertellen wat de eventuele schade en het effect aan de zaadjes kon zijn na een chemokuur, besloten wij uit voorzorg de zaadjes te laten invriezen. Lars ging snel daarna een traject volgen met zware chemokuren en is nadien nog 15 keer bestraald.
We leefden op de automatische piloot
Dit was voor ons een hele moeilijk periode. We waren jong, we hadden net een huis gekocht en ons leven stond volledig op zijn kop. We leefden van dag tot dag, vooruit kijken konden we niet. Een gevoel van volledige onzekerheid overheerste onze toekomst en wensen. De paniek was enorm. We leefden op een automatische piloot en in een periode van hoop en vrees. Lars werkte via een uitzendbureau en kwam door deze diagnose thuis te zitten. In deze periode was ik net begonnen als pedagogisch medewerker bij een kinderopvang en ging uiteindelijk fulltime werken. Dit was noodzakelijk om zorg te kunnen blijven dragen voor onze financiële zaken. Naast deze fulltime baan had ik ook de zorg voor Lars. Door de situatie kon ik mijn sport (handbal) waarin ik erg gedreven was helaas niet meer uitoefenen om zo de volledige aandacht te hebben voor Lars.
Elke 2 weken een chemo
We moesten om de twee weken naar Groningen reizen, wat voor ons niet naast de deur lag, voor een chemo. Ik had mij voorgenomen dat ik Lars zo goed mogelijk wilde ondersteunen, en ging mee naar alle chemo’s . Als partner zijnde sta je met de rug tegen de muur en ben je totaal overgeleverd aan de natuur en de medische wereld. Wij wilden dit gezamenlijk dragen. Onze wilskracht was er enorm om deze vreselijke diagnose te verslaan. De eerste drie kuren waren voor Lars nog redelijk te behappen. De laatste drie kuren waren zwaar, héél zwaar.
Lars was kankervrij
Een jaar lang heeft hij moeten strijden en knokken. Na dat jaar kregen wij eindelijk het geweldige nieuws dat Lars schoon was verklaard. Dolgelukkig waren wij met dit bericht. De jaren streken voorbij en na vijf jaar kregen we groen licht om weer voor onze wens te gaan. We mochten proberen zwanger te worden.
Ik raakte direct zwanger
Wonder boven wonder was het in één keer raak; ik was zwanger. Dolgelukkig en erg emotioneel, stonden wij daar vol ongeloof. Een gevoel van euforie overheerste. Maar tegelijkertijd ook een gevoel van spanning. Wij zeiden tegen elkaar dat we eerst maar de bevestiging moesten krijgen via een echo. Op de eerste echo toen ik acht weken zwanger was, zagen ze meteen een goed kloppend hartje. Wat waren we blij en trots. De zwangerschap verliep niet helemaal vlekkeloos. De volledige zwangerschap voelde ik mij erg ziek. Negen maanden lang heb ik iedere dag moeten overgeven, gedurende de hele dag. Zonder medicatie kon ik niet normaal functioneren, maar thuis zitten komt in mijn woordenboek niet voor. Dus ging ik gewoon naar mijn werk.
Ik kreeg een ruggenprik
En toen naderde de bevalling. ‘s Nachts om 4.00 uur braken mijn vliezen. Ik zag meteen dat ons zoontje in het vruchtwater had gepoept. Doordat het rustig was in het ziekenhuis, mochten wij direct komen. Bij het ziekenhuis aangekomen had ik nog maar één cm ontsluiting en werd er besloten om mijn weeën op te gaan wekken. Al vrij snel had ik hele erge weeën die ik zelf niet meer goed kon opvangen, hiervoor kreeg ik een ruggenprik. Door de ruggenprik kreeg ik koorts en daardoor ging de hartslag van onze zoon heel snel. Via het infuus kreeg ik antibiotica toegediend in de hoop dat de koorts zou zakken en dat daarmee de hartslag van onze zoon weer rustiger werd. Toen ik op negen centimeter ontsluiting zat ging de hartslag van onze zoon heel langzaam, dus werd er besloten om de ruggenprik uit te zetten en de weeën opwekkers omhoog te gooien. Ik zat hiermee meteen op 10 cm en mocht ik na 19 uur weeën te hebben gehad eindelijk persen. Er moest vaart worden gemaakt. Omdat het hartje van mijn zoontje erg langzaam sloeg tijdens het persen werd er gebruik gemaakt van een vacuümpomp.
Onze zoon werd geboren
Op 29 mei 2016 om 23.23 werd onze zoon Jens Jans Jan Hoogeveen geboren. Hij was gezond maar moest wel in de couveuse omdat hij antibiotica binnen had gekregen. Jens moest vier dagen ter observatie op de kinderafdeling blijven terwijl ik op de kraamafdeling lag. Dit was een zware periode voor mij. Na vier dagen mocht Jens eindelijk bij mij op de kamer. Gelukkig mochten wij die dag erop naar huis.
Wij hebben geleerd niet ver in de toekomst te denken
Naar aanleiding van wat we hebben mee gemaakt plannen wij nooit dingen ver van te voren in. Dit vinden wij nog steeds heel erg lastig. Maar wij kunnen ondanks alles wel weer genieten van de grote en de kleine dingen in ons leven. Wij hebben goede begeleiding gehad om alles te verwerken en heel veel steun van familie en vrienden gehad. Door dit gebeuren zijn wij er wel achter gekomen wie onze echte vrienden zijn.
We zijn heel blij met één kindje
Jens is nu zes jaar en een ontzettend lief en engergiek jongentje. Wij halen veel energie uit hem en genieten enorm van zijn spontaniteit. Enorm trots zijn wij op hem. Vaak krijgen wij de vraag of er nog een tweede kindje komt, maar wij hebben besloten om dit avontuur niet meer aan te gaan. Wij hebben een gezonde zoon en zijn daar heel blij en gelukkig mee!
– Van het concert des levens, krijgt niemand een program –
SASKIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
😘