Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Minke schrijft een reeks over haar zwangerschap en bevalling, dit is deel 1.
Ik besloot te stoppen met de pil
Het is juni 2019. Wij zijn acht maanden getrouwd en ruim 10 jaar samen, we besluiten te stoppen met de pil. Na 12 jaar deze te hebben geslikt beseffen we, dat we eerst moeten “ontpillen”. Maar dat geduld was er niet en de wens was zo groot dat we er meteen voor zijn gegaan. Na drie maanden ben ik gestart met ovulatie testen, maar dit werkte averechts en legde er een nog grotere druk op. Dus hoppa weggedaan en loslaten. Er kwam een drukke tijd aan met het werk, dus had ik de hoop opgegeven dat het dat jaar nog zou lukken.
Ondanks onze afspraak deed ik toch stiekem een test
Toen kwam kerst eraan en ik besefte dat ik toch al een tijdje niet meer ongesteld was geworden… Ik had met mijn man afgesproken pas met oud en nieuw te testen, maar ik had natuurlijk geen geduld meer toen ik het in mijn hoofd had gehaald. Eerste kerstdag ik ging een taart maken en moest ik even iets printen. Die ochtend hadden we duidelijk afgesproken nog niet te testen. Ik moest naar de wc en dacht waarom ook niet? Dus ik deed stiekem de test en meteen zag ik twee streepjes verschijnen. Ik kon het nog niet geloven, want zo snel dat kon dat toch niet? Ik wachtte nog vijf minuten. Daarna riep ik mijn man naar boven. Aangezien onze printer het vaak niet doet als ik wil printen, ging hij ervan uit dat ik hulp nodig had met printen… Tot ik huilend boven aan de trap stond, hij keek me vragend aan. Hij liep mee naar de badkamer en daar stonden we; samen met de test in onze handen. Het was toch gelukt in één jaar.
Ik was ontzettend gespannen voor de eerste echo
De eerste echo. Jeetje wat was ik gespannen. Zo gespannen dat ik tegen de autobus aan parkeerde van de overbuurman. We zagen het vruchtje maar nog geen hartslag. Ik was pas net voorbij de vijf weken, dus we mochten vijf dagen later weer komen om te kijken of we dan wel een hartslag hadden. Het zag er verder goed uit, dus we hoefde ons nog geen zorgen te maken vertelde ze. Vijf dagen later was er meteen een hartslag te zien en was het vruchtje ook goed gegroeid. Ik zou nu zes weken precies zijn.
De weken vlogen voorbij
Vanaf dat moment kon ik nog alleen maar lachen. De weken vlogen voorbij en ook de 12 weken echo was goed. 29 augustus 2020 zou de datum zijn waar we naar uit mochten kijken en alles was goed. Iedereen mocht het weten en met de 20 weken echo wilden we weten wat het geslacht zou zijn. Dit werd al snel duidelijk, we kregen een dochter. Wat waren wij blij en alles was nog steeds goed. De weken vlogen voorbij, de buik groeide goed en ik pronkte er graag mee.
Ons meisje bleek aan de te kleine kant
Tot het een dag voor moederdag was en ik minder leven voelde. Ik belde wat onzeker de verloskundige en gaf aan dat het vast niks was, maar me toch wel zorgen maakte. De verloskundige kwam meteen langs. We hoorden een hartslag en mijn bloeddruk was goed. Ik was pas 24 weken dus dan kan het vaker voorkomen dat ze even wat rustiger zijn of anders liggen. Uit voorzorg werden we wel doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. Eenmaal in het ziekenhuis maakten wij ons geen zorgen meer, want we hadden immers een hartslag gehoord. De CTG was goed, wel had de kleine een hoge hartslag en daarna kwam de echo. Tijdens de echo hoorden we dat er goede kindbewegingen waren, dus weer hadden we geen zorgen meer. Maar er werd wel gezegd dat ze aan de kleine kant was, haar beentje zit op de P6 lijn en P50 zou gemiddeld zijn. Dit was niet goed en ik moest de vrijdag erna terug komen voor een controle bij de gynaecoloog. Door Corona moest ik alleen komen en mocht mijn man helaas niet mee.
De gynaecoloog zei dat mijn man moest komen
Het was vrijdag 15 mei 2020 en ik ging naar de controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Vol goede moed ging ik erheen, want ik ben zelf ook klein dus maakte me al geen zorgen meer. “We krijgen gewoon een kindje wat niet zo groot is”, zei ik tegen mijzelf. Er werd een nieuwe groei-echo gemaakt. Hier werd verteld dat ze drie weken achter lag in groei. En dit was vreemd want tot de 20 weken echo groeide ze nog gewoon gemiddeld. De moed zakte in mijn schoenen en langzaam kreeg ik paniek. Er werd ook een dopplermeting gedaan (de doorbloeding van de navelstreng wordt dan gemeten). Ik kreeg te horen dat ik weer mocht gaan zitten en dat ze even alles in de computer ging zetten. Dit duurde voor mijn gevoel lang, heel lang… Vervolgens zei de gynaecoloog dat de dopplermeting niet goed was en dat het verstandig was dat mijn man direct zou komen. Ik werd doorgestuurd naar de afdeling en de kans was aanwezig dat ik werd opgenomen.
Thuis overviel mij de paniek
Met deze informatie verliet ik de kamer van de gynaecoloog. Ik belde huilend mijn man en die kwam meteen naar het ziekenhuis toe. Beide met een brok in onze keel en erg gespannen gingen we naar de afdeling waar wij werden verwacht. Daar kregen we wederom een echo maar nu met de mededeling dat de echo voor nu goed was, maar dat wij maandag terug moesten komen bij de gynaecoloog. Thuis overviel mij de paniek en vroeg ik aan mijn man of hij wist wat alles inhield en wat ons net overkomen was? Hij gaf aan het ook niet te weten en dat we maar de verloskundige maar moesten bellen. De verloskundige gaf ons gelukkig duidelijkheid. En gaf mij ook de opdracht rust te nemen en dus te stoppen met werken. Dit kwam als slag bij heldere hemel binnen! Was ons meisje in gevaar?
WORDT VERVOLGD
MINKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
