data-animation-override>
“‘Een tweelingzwangerschap is een abnormaliteit’”
Deze zin, uitgesproken door mijn gynaecoloog, dondert me direct van mijn roze ‘ik ben net zwanger’ wolk af
Het is mijn eerste afspraak met haar in het ziekenhuis. Ze heeft me net gefeliciteerd met mijn tweelingzwangerschap. “Eh…. Bedankt?”, zeg ik voorzichtig. Haar klinische woorden brengen me vooral in verwarring. “Wacht…wat? Een abnormaliteit?”, vraag ik me af. Het is toch zo dat één op de 700 zwangerschappen een tweeling betreft? Waar heeft ze het over?
Ze legt me uit dat onze lichamen niet gemaakt zijn voor een meerlingzwangerschap, waardoor het risico op complicaties veel hoger ligt
Deze kunnen ontstaan gedurende of na de draagtijd, maar in het bijzonder tijdens de bevalling. Ze eindigt haar betoog op vrolijke toon met: ‘Dat is ook de reden dat je in het ziekenhuis onder begeleiding van een gynaecoloog moet bevallen. Zodat wij erbij zijn als het misgaat’. Als, niet ‘wanneer’ gelukkig. Mijn tere, vol zwangerschapshormonen gevulde hoofd was destijds geschokt door haar realisme. Maar eerlijk is eerlijk, ze heeft gelijk gehad.
Gelukkig verliepen zowel zwangerschap als bevalling vlekkeloos voor onze dochters, maar mijn lichaam is er nooit helemaal bovenop gekomen
Sommige ingewanden hebben letterlijk een andere plek gekregen, doordat er ruimte gemaakt moest worden voor twee baby’s van 3,5 kilo. De grootste schade werd pas duidelijk in de maanden en jaren ná de geboorte van mijn meiden. Ik ben namelijk nooit zoals die vreselijk irritante, beroemde vrouwen geweest. Je weet wel, die 6 weken na hun bevalling weer met platte buik op een cover staan.
Mijn buikspieren waren ingescheurd en ik had twee buikbreuken opgelopen. Bij enige inspanning kon ik hierdoor slecht ademhalen en zelfs flauwvallen. Bovendien zag ik eruit alsof ik 6 maanden zwanger was. Altijd.
In een restaurant werd afkeurend aan me gevraagd of ik wel wijn zou moeten drinken, al wijzend op mijn dikke buik
Ontelbare mensen feliciteerden me met mijn zwangerschap of vroegen wanneer ik uitgerekend was. Ik kan je vertellen: dat verwoest je zelfbeeld. Mijn dokter was na een aantal maanden van mening dat een operatie wenselijk, maar niet noodzakelijk is. Maar zeg nou zelf, welke moeder van drie kleine kinderen heeft er nou tijd om drie weken plat te liggen en vervolgens twee maanden niet te kunnen tillen? Dus accepteerde ik mijn ‘nieuwe’ lichaam en gaf al mijn getailleerde kleding weg aan vriendinnen. Zodat mijn kledingkast me niet meer verdrietig zou maken.
Mijn breuken waren na drie jaar echter zó groot geworden dat het potentieel gevaarlijk werd voor mijn gezondheid
De operatie was geen keuze meer maar een noodzaak. Er werd een ‘matje’ voorgesteld. Wat over mijn breuken heen vastgemaakt zou worden aan mijn spieren. “Huh? Dus ze halen de oorzaak (diastase) niet weg, maar plakken gewoon een matje over het gevolg (de buikbreuken) heen?”, dacht ik. Dit vind ik nog steeds een vreemde gang van zaken. Het maakt me zó kwaad dat zorgverzekeringen deze goedkope oplossing als enige optie geven. Het is namelijk onvoldoende, het haalt je klachten niet weg, maar zorgt er alleen voor dat het niet nóg erger wordt. Mijn man en ik ontdekten na wat research een oplossing uit onverwachte hoek: Plastische Chirurgie.
Gezamelijk besloten we dat ons vakantiebudget dit jaar niet naar Griekenland zou gaan, maar naar een buikwandcorrectie
Zo kwam ik terecht in een privé kliniek van een bekende plastische chirurg. Waar vrouwen heen gaan die uiterlijk stiekem belangrijk vinden, die niet tevreden zijn met zichzelf en genoeg middelen hebben om er iets aan te laten doen. Het type vrouw waar ik eerlijk gezegd altijd op heb neergekeken. Nu hoor ik er zelf bij. Oeps.
De kliniek was geweldig!
Het leek meer op een luxe hotel dan op een ziekenhuis. Ook waren mijn mede patiënten allemaal even lief voor me. Vooral wanneer ik mijn kinderen miste. Ik schaam me nu nog steeds voor mijn arrogante, bevooroordeelde houding tegenover mensen die plastische chirurgie hebben ondergaan.
Ik viel aardig uit de toon daar
Niet alleen was ik ruim 20 jaar jonger dan de rest, mijn gehele ‘way of life’ was totaal anders. Zo vinkte ik op de etenslijsten bijna alles aan (moet je proeven, toch?) terwijl zij op salade en soep teerden. De verse gemberthee met biologische rauwe honing was niet aan te slepen, terwijl ik zwarte koffie dronk en stiekem snakte naar koek, chocolade of chips. Ik heb ook zo gelachen toen mijn man op bezoek kwam en zelfgemaakte brownies meenam. Heel veel. Om te delen met mijn nieuwe vriendinnen. Blijkt dat je na een liposuctie niet zit te wachten op een brownie. Weer iets geleerd..
Het uiterlijke resultaat van mijn buikwandcorrectie is ongelofelijk
Ik voel me weer 16. Na de zwellingen, is er een platte buik tevoorschijn gekomen. En als je héél goed kijkt, zie je zelfs iets wat lijkt op een sixpack! Het medische resultaat van mijn buikwandcorrectie is ook geweldig. Alle klachten zijn weg. Ik kan weer normaal bukken zonder flauw te vallen wegens ademtekort. Dat betekent eindelijk kunnen spelen met de kinderen, gezellig samen in een speeltuin door buizen kruipen of met ze op de grond spelen. En een veel betere conditie.
Het geestelijke resultaat van mijn buikwandcorrectie is beter dan ooit tevoren
Heerlijk om me weer thuis te voelen in mijn eigen lichaam. Het heeft wonderen gedaan voor mijn zelfvertrouwen, maar ook voor ons seksleven! Dat laatste lijkt me een uitstekend argument om je partner ervan te overtuigen het vakantiebudget dit jaar richting de plastische chirurg te laten gaan, toch?…
