Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit is een minireeks. Lees hieronder het eerste deel.
Nina: “Ik las een stukje uit het dagboek van mijn dochter (12 jaar) waar ik van schrok”
Het gesprek met mijn man
Rond 18.00 uur kwam haar vader thuis. Hij zag gelijk aan mijn blik dat het mis was. Er rolde een traan over mijn wang, toen ik naar hem toe liep. Shelly was nog bij haar beste vriendin. “Ik moet je wat vertellen”, begon ik. Opeens ging mijn telefoon. “Shelly liefje”, stond in mijn scherm. “Hoi”, nam ik op. “Ja, dat is goed. Veel plezier. Zorg je dat je rond 20.30 uur thuis bent? Tot vanavond”. Dit kwam eigenlijk best goed uit, dat Shelly bij haar vriendin at. Zo konden ik en Bram openlijk en uitvoerig overleggen. Ik schonk een glas wijn in en nam plaats op de bank. “Wat is er nou?’, vroeg Bram. Hij kwam naast me zitten.
“‘Shelly gaat morgen spullen stelen’, zei ik”
“Wat?!”, ontplofte mijn man. “Hoe weet jij dat? Heeft ze dat gezegd?”. Ik schudde mijn hoofd en legde het hele verhaal uit. Bram was ontzettend boos op Shelly. Veel bozer dan ik. Ik was vooral teleurgesteld en ik had geen idee hoe we dit moesten aanpakken. “Haar laten stelen? En daarna kijken wat er gebeurd? Misschien wordt ze wel gepakt. Dat zou een goede les zijn”, zei Bram. “Of moeten we het voor zijn? En hoe dan?”, opperde ik. We zaten met zoveel vragen. Ook Bram twijfelde. We bedachten allerlei scenario’s. Uiteindelijk besloten we dat we het voor wilden zijn. We wilden niet dat Shelly in de problemen zou komen. Daarbij zou ze een sanctie krijgen. We overlegden wat een gepaste straf was. Het werd een maand huisarrest. Ik betwijfelde of dat zou helpen. Shelly trok zich van niets en niemand wat aan. Waarschijnlijk zou ze zich alleen nog maar meer tegen ons keren. Ons buiten sluiten.
Maar wat was onze verantwoording naar de andere meisjes en hun ouders?
Ik wilde de ouders van de andere twee meiden, Bo en Jane, ook inlichten. Daar hadden ze recht op. Ik had leuk contact met ze. Bram en ik vonden het een goed idee om ze na het avondeten te bellen. Misschien hadden zij een idee hoe dit aangepakt kon worden. Bovendien kon ik niet nu bellen, want Shelly was daar eten. Wij probeerden ook te eten en af te wachten tot de avond.
Om stipt 20.30 kwam Shelly thuis
Ze liep gelijk door naar haar kamer. Gelukkig. Ik had even geen zin in mijn dochter. Ik wist me namelijk geen houding te geven en acteren kon ik ook niet goed. Ik belde eerst de moeder van Bo op. Ze schrok zich dood van het hele verhaal. Ook zij wilde haar dochter confronteren. Open kaart spelen. Ik stelde voor om alle drie morgenochtend het gesprek aan te gaan. “Laten we dan ook maar een gezamenlijke sanctie stellen”, zei ik. We straften ze het meest door ze thuis te houden. De meiden wilden graag bij elkaar zijn en op pad. Een maand huisarrest zouden ze dus niet tof vinden.
Hierna belde ik de moeder van Jane
Toen ik mijn verhaal verteld had, moest Jane huilen. Ze was erg geraakt. Meer dan de moeder van Bo. Ik had met haar te doen. Ze was het eens met het plan. We zouden elkaar aan het einde van het weekend weer bellen, om de stand van zaken door te nemen. We wilden de reacties van alle meisjes horen. En zo gingen we de vrijdagnacht in. Ik kon niet slapen van de spanning. Ik zat te woelen en te draaien totdat het zaterdagochtend was.
Lees HIER het vervolg
NINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Je legt een sanctie op aan je dochter terwijl je zelf de meest gruwelijke “misdaad” pleegt: je leest in het privé dagboek van je dochter. Schaam je ogen uit je kop!
Dit kun je nu wel zo zeggen en nu gaat t nog maar over “een diefstal” (wat ik ook al behoorlijk heftig vind), maar wat zouden de ouders graag in het dagboek van hun 12 jarige kind hebben gelezen voordat die zelfmoord pleegde, wat dat komt helaas ook voor. Dan schaad je wel het vertrouwen van je kind, maar dan had je in elk geval hulp kunnen bieden en wie weet was je de zelfmoord dan voor geweest. Dus om nu direct zo’n toon aan te slaan, vind ik nogal wat. Misschien eerst eens beter nadenken alvorens iets te ‘roepen’. Een hartelijke groet voor jou.
Ben ik helemaal mee eens!!