Het verdriet wordt weer intenser
Ik merk dat ik er de laatste tijd steeds vaker, steeds sneller en steeds intenser verdrietig om word. Verdrietig om het lieve meisje dat geboren moest worden met een achterstand, een hartafwijking en 6 weken te vroeg. Verdrietig om het lieve meisje, die ondanks dat ze al zoveel te verduren had in haar leven, toch zo sterk bleef. Verdrietig om het lieve meisje, die ondanks dat ze zo sterk was, ons toch heeft moeten verlaten. Verdrietig om het lieve meisje, die ons heeft verlaten op het moment dat het juist beter had moeten gaan. Verdrietig om de toekomst. De toekomst die nooit zal komen.
Verdrietig dat ik het nooit meer zal ervaren
Het lieve meisje zal nooit opgroeien, het lieve meisje zal nooit met haar grote broer kunnen spelen. En daarbovenop, verdrietig dat ik het nooit meer zal kunnen meemaken. Nooit meer een positieve test in mijn handen zal hebben, nooit meer schopjes zal voelen, nooit meer hopen dat ik nou eens een normale bevalling mag meemaken. Verdrietig dat het niet meer zo makkelijk zal gaan, of misschien wel onmogelijk blijft. Verdrietig dat wij misschien nooit meer een dochtertje of een zoon kunnen verwelkomen, een broertje of zusje, voor onze kindjes.
Er is zóveel gebeurd
Hoe vaker ik vertel wat er allemaal is gebeurd. Hoe meer ik besef hoeveel het eigenlijk is geweest, hoe heftig. Wanneer ik van een afstandje naar mijn eigen woorden luister, dan pas besef ik het. Erachter komen dat je baby’tje een ernstige hartafwijking heeft. Erachter komen dat de placenta dóór de baarmoeder groeit en dit levensbedreigend kan zijn, waarbij komt kijken dat de baarmoeder verwijderd zal moeten worden. Je kindje die 6 weken te vroeg wordt geboren, juist het kindje dat het nodig heeft om lekker lang veilig in mama’s buik te blijven. Een heftige operatie moeten ondergaan, waarbij ze je kindje ter wereld brengen en je vijf minuten daarna onder narcose wordt gebracht, om je baarmoeder te verwijderen, zo’n kostbaar bezit. Dat je bij de geboorte en operatie ook nog eens een longembolie oploopt en behoorlijk ziek zelf nog een week in het ziekenhuis lig. Maar het ergste, het pijnlijkste van alles, dat je mooie meisje niet meer bij je kan zijn.
Ik ben bewust van wat ik wel heb, maar ook besef ik dan wat we kwijt zijn
Soms, als ik om mij heen kijk, zie ik ook echt nog wel hoe gelukkig ik ben met alles wat ik wel nog heb. Als ik naar ons zoontje kijk, hoe hij zo heerlijk kan eten, hoe hij zo lief kan spelen en altijd lacht. Maar ook dan besef ik weer wat we kwijt zijn. Hij zal niet opgroeien met zijn zusje. Ik zal ze nooit samen zien spelen, nooit samen ruzie zien maken. Als ik kijk naar mijn lichaam, naar mijn buik, wat een mooi leven het heeft gecreëerd, twee mooie kindjes op de wereld heeft kunnen zetten. Maar dan kijk ik naar het enorme litteken op mijn buik en besef ik weer wat voor pijn erachter schuilt. Het verliezen van ons meisje, maar ook van onze verdere zwangerschap/kinderwens. Als ik kijk naar haar kamertje, haar prachtige kamertje, voel ik mij zo trots. Trots dat zij zo’n mooi kamertje mag hebben. Maar ook dan komt het besef, zij zal hier nooit slapen, nooit spelen, zij zal nooit de kleertjes in haar kast dragen.
De toekomst houdt mij bezig
Ik denk steeds vaker na, over de toekomst. Of dit een toekomst zal zijn met meer kindjes. Meer geluk. Een broertje of zusje waar ons zoontje wel mee zal kunnen spelen en opgroeien. Met ons meisje die vanaf boven waakt!
Justine
Insta: @juliachristinea
