Herinneringen van mama Natasja

Ik lig op mijn ligbedje aan het prachtige strand van Kroatië

De kinderen spelen in het water en ik lig met mijn ogen dicht in de schaduw te luisteren naar de geluiden om me heen. Ik zak wat dieper weg in mijn gedachten en ze dwalen af naar naar mijn aankomende verjaardag. Jeetje wat vliegt de tijd toch. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds 25, maar we gaan langzaamaan naar het dubbele van dat getal. En daarmee begint de trip down memory lane.

In mijn twintiger jaren woonde ik in mijn kleine studio in Amsterdam

Ik was net afgestudeerd en had nog geen idee wat ik met mijn leven wilde. Maar wat ik wel wilde was niet settelen met mijn toenmalige vriendje. Hij werkte al een paar jaar en was klaar om te gaan samenwonen, maar daar was ik nog helemaal niet mee bezig. Ik wilde genieten van het leven, reizen, allerlei leuke dingen doen en vooral niet (meer) studeren en al helemaal niet samenwonen. Het duurde dan ook niet lang voordat onze relatie strandde. 

Ik ging fulltime werken en genoot met volle teugen van het leven en van mijn vrijheid

Het voelde echt alsof de wereld aan mijn voeten lag en onzekerheid over wie ik was als persoon kende ik niet. Een nieuwe relatie vinden, dat lukte niet echt. Ik vond alle jongens lomp en niet serieus en sommigen bleken ook gewoon al bezet te zijn. Maar geen vuiltje aan de lucht, ik vermaakte me wel en genoot van de avontuurtjes, de ene wat succesvoller dan de andere. Het lukte me om in de tweede helft van mijn twintiger jaren een nieuwbouw appartement te kopen en dat luidde een nieuwe fase in in mijn leven. Tijdens de bouw van het appartement wisselde ik van baan en ontmoette ik op mijn 28e jaar mijn vriend J. En toen werd alles anders. 

We besloten om samen te gaan wonen in het nieuwe appartement en zo rolde ik mijn dertiger jaren in

Onze relatie groeide en werd steviger, dat voelde goed. Ze spreken wel eens over een dertiger dilemma, en dat herken ik wel. Ik twijfelde met name over wat ik wilde in werk, en als persoon en het voelde alsof ik niet op het goede pad zat. Ik wilde zien wat de wereld verder nog allemaal te bieden had en besloot mijn vaste baan binnen de hotellerie op te zeggen en een volledig andere kant op te gaan. Heel verfrissend, maar het zorgde ook voor veel onzekerheden. Kon ik dit wel, vond ik dit eigenlijk wel leuk, wilde ik mezelf in deze kant verder ontwikkelen? Wilde ik misschien nog verder studeren? Vragen, vragen en nog meer vragen waar ik het antwoord niet op wist. Maar wat ik wel wist was dat ik graag een grote reis wilde maken en tegen de tijd dat ik 34 jaar was, zegden wij beiden onze baan op was maakten J. en ik een lange reis naar midden Amerika, Australië en Azië.

Bij terugkomst in Nederland vonden we beiden vrij snel weer een baan

We hadden op reis ook de knoop doorgehakt dat we graag kinderen wilden, en dat was een spannende beslissing. Uiteindelijk bleek het niet voor ons weggelegd om op een natuurlijke manier zwanger te worden, dus we kwamen in een wervelwind terecht van doktersafspraken, hormonen spuiten en IVF-behandelingen. En ja hoor, ik werd zwanger! In dezelfde periode kochten we een ander huis, werd mijn moeder ernstig ziek en verloor ik mijn baan. Heftige tijden die niet in mijn koude kleren zijn gaan zitten. (Ik heb daar verschillende blogs over geschreven, klik HIER als je mijn andere blogs wil lezen). Na deze achtbaan keerde ik uiteindelijk terug naar de hotellerie, en stonden de tropenjaren erna in het teken van kinderen en alle ballen hooghouden. 

En voordat je er erg in hebt knipper je met je ogen, ben je uit de luiers en zit je midden in your 40’s

De eerste jaren voelde nog steeds alsof ik iets moest bewijzen naar mezelf en mensen om mij heen. Onze relatie heeft ook wat te verduren gehad.  Maar er kwam ook ruimte voor nieuwe dingen en dat voelde goed. Maar net als bij iedereen kwam Corona en dat zorgde voor een pas op de plaats en een hele berg zelfreflectie. En daarmee kwam ook het startpunt voor een innerlijke reis om te leren wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. Ik durf eindelijk in mijn ziel te kijken, aan te raken wat pijn doet, deze pijn onder ogen te komen en ervan te leren. Poeh, deze reis is nog maar net begonnen!

Ik schrik weer wakker, en voel me een beetje emotioneel en dankbaar. Let’s go!

X NATAS