Mijn hele leven wilde ik geen kinderen. Ik vond baby’s niet interessant. Waar ieder meisje graag oppas wilde zijn, ging ik kranten bezorgen. In groep 8 hadden veel meisjes de welbekende kinderdroom: trouwen in een prinsessenjurk en baby’s krijgen. Ik niet. Ik wilde nooit kinderen. Veel te lastig. Ze huilden, plasten en poepten. En hadden veel zorg nodig. Dat besefte ik al op de basisschool. “Later wil je heus wel kinderen”, lachte mijn moeder. Ik wist zeker van niet.
Ook op de middelbare school hield ik mijn visie
Geen kinderen in mijn leven. Ik zou de havo afmaken en daarna naar het HBO Laboratoriumonderzoek gaan. En dat deed ik ook. De jongens van mijn studie vond ik niet boeiend. Het waren meestal nerds. Mij niet gezien. Ik zorgde dat ik mijn diploma haalde en ging de werkvloer op. De werkvloer van het lab binnen de farmaceutische industrie. Daar werkte ik nauw samen met mijn collega, Daan. Ik vond hem niet direct aantrekkelijk. Hij was wel erg grappig en aardig. Onze band groeide. Gestaag.
Toen vertelde Daan dat hij een zoontje had
Hij was gescheiden van de moeder. Ze hadden wel goed contact over hun zoontje Milan van 6 jaar oud. Het kwam als een schok. Zijn kind. “Waar begin ik aan”, vroeg ik me af. “Wil ik dit wel?”. Ik vond Daan inmiddels ontzettend leuk. Maar aan Daan kleefde letterlijk een kind vast. Als ik voor Daan koos, koos ik ook voor Milan. Ik werd dan pleegmoeder. “Kan ik dat wel?”, vroeg ik me af.
Daan vroeg me mee eten bij hem thuis in het weekend
Ik zei ja. Milan zou er ook bij zijn. Hij had dat weekend zijn zoontje thuis. Ik had er goed over nagedacht en ik wilde Daan. Met alles erop en eraan. Als zijn zoon belangrijk was, dan was hij dat ook voor mij. Ik maakte kennis met Milan. Het was een lieve jongen. Hij stelde mij een aantal vragen. We hadden grappige gesprekken over mijn werk, zijn school en zelfs over Daan. Het klikte. Milan was voorzichtig en gaf zich niet meteen helemaal bloot. Ik zag hem vanaf dat moment vaker. En ook met hem groeide de band.
En toen kwam het punt van samenwonen
Ik trok bij Daan in. Milan was er om het weekend. Ik mistte hem doordeweeks. Het was zo stil in het huis. Zo leeg. Ineens wist ik het: ik wilde een kindje met Daan. Toen ik dat besefte, stroomde er tranen over mijn wangen. Het was emotioneel. De volgende avond vertelde ik Daan over mijn kinderwens. “Een broertje of zusje voor Milan? Weet je dat zeker?”, vroeg Daan. Hij kreeg een brok in zijn keel. Ik omhelsde hem.
De zwangerschap liet even op zich wachten
Het duurde ruim een half jaar voor ik zwanger was. We waren reuzeblij toen we hoorden dat het een meisje was. De zwangerschap verliep best zwaar. Ik kreeg bekkeninstabiliteit. Andrea werd geboren met 38 weken in het ziekenhuis. De bevalling duurde ruim 8 uur en ik had een flinke knip nodig. Hierna verdween langzaam mijn bekkenpijn. We genoten bovendien zo erg van Andrea, dat mijn bekken naar de achtergrond verdween. Ook Milan was blij. Hij was zo trots op zijn zusje. Hij wilde ook voor haar zorgen. Hij gaf regelmatig de speen of hielp mee met het flesje. Wie had ooit gedacht dat ik mama zou worden van 2 kinderen. Ik in ieder geval niet.
SARAH
