Ik had vroeger nooit kunnen bedenken dat ik een golddigger zou worden, maar daar komt het eigenlijk wel op neer
Mijn man en ik hadden tot één jaar terug een hele fijne relatie. We zijn getrouwd uit liefde. Ook kregen we twee prachtige liefdeskindjes. Mijn zoontje Michael is nu 7 jaar en zijn zusje Liliane 6 jaar. We hebben het altijd leuk gehad als gezin. Totdat moment één jaar geleden. Ik vergeleek mijn man Otto, met andere mannen in relaties van vriendinnen. Ik werd stikjaloers. Ik hoorde regelmatig verhalen over verrassingen, romantiek en humor. Dit had ik helemaal niet in mijn relatie. Ik voelde een gemis. En dat deed me erg pijn.
Vanaf dat moment probeerde ik Otto te veranderen
Ik ging het gesprek met Otto aan over dromen en verlangens. Otto was heel resoluut: “Zo ben ik niet. En zo ben ik ook nooit geweest. Dit is het. Dit ben ik.” Ik vond dat nogal makkelijk. Hij kon toch wel een beetje zijn best doen. In een huwelijk sloot je regelmatig compromissen en had je wat voor elkaar over. Het deed me pijn, dat ik niet de moeite waard was, om je best voor te doen.
Als ik een momentje had, barstte ik regelmatig in huilen uit
Ik wist me geen raad met mijn relatie. Otto voelde als heel erg ver weg. Ik werd afstandelijker. En hij merkte het geen eens. Voor mij was de liefdevolle relatie eigenlijk over. We werden meer maatjes, dan lovers. “Maar wil ik wel echt scheiden?”, vroeg ik me af. Daarmee zette ik het hele gezin op de kop. En er was een groot probleem: Otto verdiende bijna al het geld binnen het gezin. Ik was een thuisblijfmoeder en werkte twee ochtenden als secretaresse. Dat bracht niet veel geld in het laadje, maar zo was ik wel even het huis uit. We hadden samen uitgesproken dat Otto carrière zou maken en ik er iedere dag voor de kinderen zou zijn.
“Als ik nu ga scheiden, sta ik op straat”
Ik kon nooit een huis kopen, Otto wel. Hij kon mij met gemak uitkopen. En dan kon ik mijn huidige levensstijl wel gedag zeggen. We hadden iedere week een enorm budget te spenderen. Als gescheiden vrouw zonder carrière, zou ik sober moeten (over)leven. Hoewel ik dan de helft van de spullen zou krijgen, kon ik geen verdere inrichting kopen. We gingen regelmatig uit eten, dan zou ik dan voor mij en de kinderen ècht niet kunnen betalen. Het was zo oneerlijk. Hij werd bij de scheiding een welvarende vader en ik een platzakke moeder. Ik maakte een besluit: Ik blijf bij Otto voor het geld. In de tussentijd probeerde ik een carrière te maken.
“Ik zet pas de scheiding door als ik een moeder met een carrière ben”
Met Otto heb ik nooit over de scheiding gesproken. Wel hebben we een gesprek gehad over ons werkleven. Ik gaf aan dat ik een andere baan wilde met meer werkuren. Otto vond het vreemd, maar gaf me wel gelijk. “Als jij daar gelukkig van wordt, moet je dat doen”, besloot hij, “De kinderen kunnen wat mij betreft 3 dagen naar de BSO. De andere dagen moeten ze thuis welkom zijn. We hebben gekozen voor kinderen, dus wij moeten ze ook opvoeden en liefde geven.”
Ik maakte met Otto een plan
Hij wekte één dag minder, zodat hij een papadag had. Ik had ook een mamadag, maar de overige dagen werkte ik. De kinderen gingen naar de BSO. Ik weet zeker als ik Otto had verteld dat ik wilde scheiden, hij mij direct op straat had gezet. Het is dus waar: ik blijf bij Otto om het geld. Want als ik een welvarende vrouw was, had ik hem allang gedag gezegd.
JANE DOE
Het gras is echt niet groener bij de buren….
Otto werkt voor JOU en de KINDEREN 1 dag minder zodat JIJ kan doen waar je blij van wordt CARRIÈRE maken….. Misschien is het een idee om een keer te beseffen wat je WEL allemaal hebt, en dat het gras echt niet groener is aan de overkant. Ik wordt soms zo moe van mensen die relaties vergelijken, wees toch eens een keer tevreden net wat je hebt en koester dat!!
Ik voel met je mee dat je niet gelukkig bent in je relatie. Jouw beslissing om te blijven heeft je iets heel belangrijks gegeven: tijd. Tijd voor een carriere, maar ook om jezelf weer te ontdekken en te ontwikkelen binnen en buiten de relatie. En ik zou het je gunnen dat je die tijd gebruikt niet alleen om boos te zijn op je man en de afstand langzaam op te voeren totdat je financieel onafhankelijk bent. Want dan worden het heel lange vervelende jaren. Maar probeer ook nog het beste te maken van de tijd binnen je relatie- je hebt immers besloten dat jullie voorlopig nog bij elkaar zijn. Wie weet is dat genoeg. Wie weet verandert je man ook mee met jouw nieuw verworven eigenwaarde uit het werk en zelfstandigheid. Uit elkaar gaan kan altijd nog. En ik zeg niet dat je het niet moet doen. Maar als je besluit is nu nog niet denk ik dat jullie het aan elkaar verplicht zijn om voorlopig ook nog je best te doen voor elkaar. Ik wens je veel wijsheid.
Arme man, werkt hard voor zijn gezin, is helemaal flexibel in het opnemen van uren om er meer voor zijn kinderen te zijn, steunt zijn vrouw volledig in wat zij wil (niet werken, dan wel weer werken) maar och och, hij is niet ‘verrassend’ en ‘romantisch’ genoeg. Over een paar jaar lezen we hier het verhaal ‘Ik verliet mijn man voor spanning en romantiek, nu gaan al mijn lovers vreemd of zijn ze onbetrouwbaar. Ik heb zo’n spijt.’
Niet de vrijheid hebben om een relatie te beëindigen is vreselijk. Een teruggang in inkomen is één ding, maar (met je kinderen) van luxe naar armoe gaan is wat anders. Ik vind de titel een beetje polariserend, het zou moeten zijn “Ik blijf LANGER bij mij man voor het geld”.
Het leven is niet zwart-wit….