Ik riep aan de telefoon: “Help! Mijn kind gaat dood!”, totaal niet wetende dat vandaag de datum zou zijn op haar rouwkaart

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Tessa schrijft over haar dochter Naléa*. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1

Deel 2

Voor mijn gevoel had ik beter op haar moeten letten

De volgende dag moest ik even snel naar de bouwmarkt toe en ik besloot Gioia mee te nemen. Timothy bleef bij Naléa, die nog steeds ‘niet lekker’ was. Dit is een uitstapje die ik mezelf tot op de dag van vandaag nog steeds kwalijk neem, omdat ik voor mijn gevoel niet goed genoeg op haar heb gelet. Ik vertrouwde erop dat ze weer zou opknappen. Dit was immers altijd zo gegaan en volgens de artsen had ze een virale infectie die vanzelf weer over zou gaan. Toch bleef ik bellen met Timothy hoe het thuis eraan toe ging en zei ik hem dat hij toch in contact moest blijven met de huisarts.

De huisarts dacht aan een blaasontsteking

Deze huisarts (een andere dan de dag ervoor) dacht aan een blaasontsteking. Ik dacht toen op dat moment: “Dit slaat nergens op, want dit heeft niets te maken met haar klachten.” Toch vertrouwden wij erop dat dit het wel eens kon zijn en probeerden wij haar plas op te vangen. Echter wilde Naléa niet eten of drinken en spuugde ze alles meteen weer uit, dus dit was niet gelukt. Ik had voor mijn gevoel op dat moment beter moeten weten en had achteraf gewild dat ik weer opnieuw naar de spoedeisende hulp was gegaan. Ik was ervan overtuigd dat ze ook echt een flinke virusinfectie onder de leden had, niet wetende dat er op dat moment een meedogenloze sluipmoordenaar door haar aderen heen stroomde. Een bacterie die haar van binnenuit kapot aan het maken was, zonder dat je wezenlijk alarmerende symptomen kunt zien.

Afscheid nemen bestaat niet

In de nacht van 28 juli 2022 sloeg er een vreselijk noodlot toe en werd onze ergste nachtmerrie werkelijkheid. Ik werd wakker door het gehuil van onze dochter Gioia. Meestal wacht ik eventjes met gaan, omdat ze misschien zelf nog weer terug in slaap vallen. Dus dit deed ik ook voor een paar minuten. Niet wetende dat er zich in de kamer naast ons iets vreselijks afspeelde. Na een paar minuten is mijn partner naar de kamer toegegaan en trof hij Naléa aan in epileptische toestand. Haar oogjes waren naar boven gerold en haar lichaampje was aan het schokken. Er was geen contact meer met haar te krijgen. Ik belde meteen 112 en zei dat ze meteen moesten komen. Ik weet nog goed dat ik toen al schreeuwde aan de telefoon: “Help! Mijn kind gaat dood!”, totaal niet wetende dat vandaag de datum zou zijn op haar rouwkaart.

De ambulance kreeg Naléa niet uit haar shock

De ambulance kwam aan en er werd met man en macht geprobeerd om Naléa uit haar shock te krijgen. Na een tijdje werd er een tweede ambulance ingeschakeld en kwamen zij tot de conclusie dat ze er zelf niet uit kwam. Wij moesten met spoed naar het Spaarne ziekenhuis in Haarlem. Eenmaal aangekomen leek de situatie eerst nog redelijk stabiel. De kinderarts kwam erbij en zij sloten Naléa aan op de apparatuur. Dit was voor mij niet de eerste keer dat ik haar aan de apparatuur zag liggen, dus ik kreeg opeens een gevoel van vertrouwen.

Er ontstonden allemaal vlekjes op haar lichaam

De artsen bleven eerst ook redelijk rustig en daardoor zag ik nog niet de ernst van de situatie in. Er werden veel testen gedaan die nacht en ze hielden haar in slaap door medicatie. Op een gegeven moment kwamen er allemaal vlekjes op haar lichaam en het leek erop dat er geen bloed meer vervoerd werd naar haar ledematen. De artsen probeerden met ballonnetjes met warm water de doorstroom te bevorderen, maar niets hielp. Het hart had al het bloed nodig om te vechten. Ze besloten om haar aan de beademing te koppelen. Dit bleek ook niet meer goed te gaan. Het bloed kwam uit haar mondje en één voor één stopte haar organen ermee, zo ook haar hart. De reanimatie begon en toen sloeg de paniek echt bij mij in. De sfeer in de ruimte sloeg volledig om in totale paniek. De reanimatie duurde 45 minuten en er was een arts die ons bij het hoofdeinde erbij riep. Hij vertelde ons dat de kans heel groot zou zijn dat Naléa zou gaan overlijden. Ik pakte haar vast en ik hield mijn hand op haar hoofdje en ik fluisterde in haar oortje: “Niet opgeven Naléa! Je bent zó sterk! Kom bij me terug! Kom bij ons terug!”

Naléa kwam bij ons terug

Tot grote verwondering van de artsen in de kamer kwam ze na de laatste drie herhalingen toch nog bij ons terug. Haar hartslag leek weer te stabiliseren en er was een moment van hoop. Ook de arts wist niet wat hij moest zeggen en keek geschrokken naar hoe geweldig Naléa aan het terugvechten was. Voor 1,5 uur lang is ze stabiel gebleven. Uit de test van haar slagader bleek dat haar zuurstoftoevoer slecht was, maar niet zo slecht als dat zij verwacht hadden. Er was nog een kans dat ze zou bijkomen, alleen wist niemand hoe en welke schade er aangericht zou zijn. Ze zou sowieso gehandicapt terugkomen, omdat ze voor 45 minuten zeer weinig zuurstof had gehad.

We gingen in een politiewagen naar het AMC

In shock en verslagen wachtten wij op een verlossend woord vanuit de artsen, maar die kwam niet. Naléa moest worden vervoerd naar het AMC-ziekenhuis, omdat hier (wederom) de specialisten zaten. Ik kreeg een flashback van haar geboorte en ik was een compleet wrak. Ik kon niet meer sterk blijven en ik wist niet waar ik het zoeken moest. In een politiewagen werden Timothy en ik vervoerd naar het AMC. Loeiende sirenes en wegblokkades voor de andere weggebruikers, alles om zo snel mogelijk naar het AMC te kunnen. We reden het terrein op van het AMC. Ik zocht een bevestiging van hoop in de gezichtsuitdrukking van de dame van de ambulance en merkte op dat zij mijn blik ontweek. Haar blik zij mij meer dan 1000 woorden. Het ging gewoon écht heel erg slecht met ons kindje. 

Diep van binnen wist ik dat we Naléa niet terug zouden krijgen zoals ze was

In het AMC aangekomen mochten wij niet meer mee naar binnen. Wij werden naar de familiekamer van het Emma Kinderziekenhuis toegebracht. Ik keek voor me uit naar de grijze flatgebouwen en het leven daarbuiten, wat gewoon leek door te gaan. Ik voelde mij leeg en verslagen en ik wist van binnen al dat ik Naléa nooit meer zou terugkrijgen hoe ze was. Het waren kleine steken in mijn hart, opvolgend door ijskoude rillingen en dan weer helemaal niets. Ik keek achterom en ik zag de arts met zijn notitieblok en witte jas onze kant uitkomen.

Lees HIER het vervolg

TESSA