Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Een echte meisjes familie
In 2016 mocht ik moeder worden van een prachtig meisje. Ondanks dat het een hele slechte bevalling was en ik nooit op die ‘roze wolk’ heb mogen zitten, was ik smoorverliefd op mijn dochter. Mijn moeder heeft vijf dochters, mijn oudste zus twee dochters en mijn middelste zus ook twee dochters. Ik denk dat we wel kunnen vaststellen dat wij een meiden familie zijn. En nu, nu kreeg ik mijn eigen dochter, mijn eigen prinsesje.
Mijn dochter nam afstand van alle roze spullen en jurkjes
Omdat mijn dochter half Spaans half Nederlands is, kreeg ik veel kleding uit Spanje. Voornamelijk allemaal schattige jurkjes met strikjes en roesjes. Uiteraard had ik zelf ook geshopt en bestond haar kledingkast uit roze, roze en ja, roze. Ik genoot van de roze kleding, jurkjes, strikjes in haar haren, schattige elastiekjes et cetera. Dit ging zo voort totdat mijn dochter een jaar of vijf was. Langzaam begon er meer afstand te komen naar roze spullen en jurkjes. Haar Frozen kamer was te meisjesachtig en niet leuk meer. Het ‘liefelijke’ meisje ging eraf en maakte ruimte voor een ‘stoere’ meid.
Ik had er meer moeite mee dan gedacht
Ik ben een grote voorstander van een eigen wil ontwikkelen, maar dit werd op een gegeven moment steeds extremer. Alles wat geassocieerd kon worden met ‘meisjes’ zoals jurkjes of wat dan ook kon absoluut niet meer volgens haar. Iedere ochtend was het strijd met aankleden, omdat die broek of dat shirtje op een meisjes broek of shirtje leek. Alles moest heel stoer en er mocht geen streep, stip, bloem, strik, roze of wat dan ook in voor komen. Na aardig wat strijd met elkaar te hebben gehad, driftbuien en vanaf mijn kant veel huilen, ben ik er langzaam aan gaan toegeven. Ondanks dat ik het nooit van mijzelf had verwacht, had ik daar mee moeite mee dan gedacht. Het voelde voor mij alsof ze langzaam uit mijn vingers glipte en ik verder geen grip meer op haar had. Uiteraard is dit niet zo, maar zo voelde het voor mij wel.
We gingen shoppen op de jongensafdeling
Ik nam haar mee naar de jongensafdeling om te gaan shoppen. Hoe prachtig en fijn zij dit vond, is niet te beschrijven. Ik voelde mij zeer ongemakkelijk, maar naarmate ik haar vrolijke en gewaardeerde koppie zag, hoe soepeler dit ging. Het leek voor mij alsof ik mijn half Spaanse meisje langzaam in een jongen zag veranderen. Ze heeft ook velen malen rond haar zesde jaar uitgesproken, dat zij liever een jongen wilde zijn. Ze wilde geen meisje meer zijn en haar lange haren moesten er ook af. Ze is al jaren bezig om haar haren te laten groeien voor donatie, dus om deze reden mochten haar haren blijven.
Ze wilde haar haren alleen in een knot zoals een jongen dat ook kon dragen
Ze moest letterlijk altijd een bepaalde knot in haar haar, want ja, jongens kunnen ook zo’n knotje hebben. Zodra het niet goed zat of zij vond dat het niet goed zat, dan hadden we thuis ’s ochtends de poppen aan het dansen. Het huis was echt te klein en er kwamen ontzettend grote driftbuien met schoppen en slaan. Soms zo erg dat ze aan haar haren begon te trekken om het haar eruit te trekken. Omdat ik thuis de lieve vrede wilde bewaren, ging ik minimaal tien minuten eerder mijn bed uit. Zo had ik tien minuten extra om haar haren te doen en het over te doen als het voor haar nodig was. Ik ben vaak voor gek verklaard, maar op een bepaald moment ben ik daar in mee gegaan. Iets waar ik eerder niet achter zou staan. Maar als je je kind zo in de knoop ziet, dan wil je alles doen om het op te lossen. Ik dacht dat ik dat op deze manier voor haar deed.
Ze vertelde tegen anderen dat ze een jongen was
Wij hebben samen veel gesprekken gehad over de situatie. Als zij graag een jongen wilde zijn en zij zou dat op een bepaald moment nog steeds willen, dan zou dat helemaal prima zijn. Zij vertelde ook tegen mensen dat ze geen meisje maar een jongen was. Vaak kwamen mensen naar mij toe om daarna te vragen hoe het zat. Want ja, ze leek ook op een jongen. Dit vond ik heel confronterend. Ik zie mijzelf als een ruimdenkend persoon, maar toch kwam het binnen.
Ik gaf aan haar te steunen in welke keuze dan ook
Toen zij klein was heb ik mij weleens voorgesteld dat dit kon gebeuren en ik wist toen zeker van mijzelf dat het mij niks zou doen. Dit was dus niet de werkelijkheid. Toen ik tegen haar zei dat ik haar zou steunen in welke keuze ook, leek ze erg opgelucht. Het was alsof ze nu het gevoel had dat ze eindelijk werd geaccepteerd. Ze heeft deze zin vaker herhaald: “Mama, als ik een jongen wil zijn, dat vind jij dat goed toch?” Iedere keer was mijn antwoord: ‘”Ja natuurlijk schat. Mama houdt van jou zoals je bent! Of je nou een jongen of meisje bent, dat maakt voor mama niks uit.” Om eerlijk te zijn heb ik het hier best wel moeilijk mee gehad.
Opnieuw verandert ze
Inmiddels is ze zeven jaar geweest en zie ik haar langzaam weer veranderen. Ze heeft nog steeds dat lange haar, maar nu mag het inmiddels in een staart. Ze gaat langzaam beseffen dat zij perfect is zoals ze is. Of dat nou in een jongensbroek of meisjesbroek is, als het maar lekker zit. Als ik nu een stoere broek op de ‘meisjesafdeling’ zie en zij vindt de broek leuk, dan wordt die nu aangetrokken. Zie ik een broek op de ‘jongensafdeling’ idem. Kortom, wij shoppen nu lekker neutraal.
We laten haar zichzelf zijn
Op mijn werk hoor ik geregeld dat men het zo knap van mij vindt, knap dat ik haar haarzelf laat zijn. Is dit knap? Ik denk dat je als ouder altijd het beste wil voor je kind, in welke vorm dit dan ook is. Mijn kind had mij op deze manier nodig, anderen kinderen weer op een andere manier. Ik heb mijn best gedaan en gehandeld uit mijn gevoel, gehandeld naar wat ik dacht dat het beste was voor mijn kind. En of dit goed is geweest? Ik hoop het!
Ze heeft mij een belangrijke les geleerd
Onlangs vertelde zij mij dat ze geen jongen meer wil zijn, maar gewoon een stoere meid. Voordat ik mijn reactie kon geven had zij die al voor mij gegeven: “Jij vindt het goed hè mama, jou maakt het niet uit. Ik weet toch wel dat jij van mij houdt.” En dat is wat telt. Wordt wie of wat je wil worden, blijf wie je bent, dan ben je perfect. Haar ontwikkeling is voor mij persoonlijk een hele goede les. Ondanks dat zij zich daar niet bewust van is, heeft ze mij heel erg veel geleerd in haar nog korte leventje. Ik hoop dat ik nog veel meer van haar mag gaan leren.
JOËLLE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
