Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Na een klein jaar wachten werd ik zwanger van onze dochter Lisa. Ik had nooit gedacht dat een kind ons leven zo enorm zou verrijken. Lisa is heel nieuwsgierig in alles en iedereen om zich heen, het heeft ons vaak versteld doen staan. Maar afgelopen schooljaar begonnen de zorgen, en deze zorgen lijken zich nu verder te op te stapelen.
Was Lisa al klaar voor de overstap?
Het begon allemaal vorig schooljaar, toen Lisa de overstap maakte naar groep 2. Ze was nog jong voor haar leeftijd, geboren in december en ging als nog lang geen 5-jarige toch over naar de volgende groep. In haar enthousiasme en vastberadenheid maakte Lisa de indruk soms enige voorsprong te hebben op leeftijdsgenoten. Ze kende al wat letters, de cijfers en is een verbaal sterk meisje. Maar groep 3, dat brengt toch andere uitdagingen met zich mee. En het spelen in de hoeken, ze vond het allemaal nog zo prachtig.
School had een andere visie dan wij als ouders
Alex, mijn man, deelden mijn zorgen en in het voorjaar gingen we het gesprek met school aan. We hadden de hoop dat Lisa nog een jaar in groep 2 kon blijven om zich verder te ontwikkelen. Ze was tenslotte een van de jongste leerlingen in haar groep. We wilden er zeker van zijn dat ze voldoende voorbereid was om de volgende fase van haar onderwijscarrière aan te gaan. De school had echter een andere visie. Ze zagen potentieel in Lisa en geloofden dat ze het in zich had om al naar groep 3 te gaan. We hadden uitvoerige gesprekken met haar leerkrachten en intern begeleider. Uiteindelijk besloten ze om Lisa de komende periode extra begeleiding te bieden wat betreft de leervoorwaarden en haar wel over te laten gaan.
Het schooljaar startte en al snel ontstonden er zorgen
Het huidige schooljaar, groep 3, begon vol verwachting en hoop. Maar al snel begonnen de zorgen zich op te stapelen. Haar resultaten waren niet zoals we hadden gehoopt. Haar leerkrachten merkten op dat ze zich vaak niet kon concentreren. Haar afleidbaarheid was een bron van zorg, en het leek erop dat ze niet mee kon komen met de stof. Hadden we dan toch de verkeerde keuze gemaakt vroegen wij ons als ouders af? Terug naar groep 2 kwam nog even aan de orde, maar dat zou volgens school een te grote faalervaring zijn.
De leerkrachten stelden een onderzoek voor
Het is pijnlijk om te zien hoe Lisa worstelt in de klas. Haar gedachten lijken constant af te dwalen, haar aandacht verspreidt zich over de hele klas. Ze staart uit het raam, speelt met haar potlood of droomt weg in plaats van deel te nemen aan de les. Haar nieuwsgierigheid, die ons altijd had verbaasd, leek nu een obstakel te zijn geworden voor haar leren. De leerkrachten hebben ons benaderd met hun zorgen en stelden voor om een onderzoek naar Lisa’s aandacht en concentratie te starten. Ze willen begrijpen wat er precies aan de hand is en waarom Lisa zich zo moeilijk kan focussen. Ze benadrukken dat het doel van het onderzoek is om Lisa te helpen en de juiste ondersteuning te bieden om haar te laten gedijen in de klas.
Ik vrees dat ze een stempel krijgt
Ik begrijp dat de school het beste met Lisa voor heeft en dat ze haar willen helpen, maar ik kan mijn zorgen niet opzij zetten. Het idee van een onderzoek naar haar aandacht en concentratie maakt me bang. Ik heb gehoord over de mogelijke labels, zoals ADHD of ADD, en de mogelijke gevolgen van medicatie of speciale begeleiding. Ik vrees dat Lisa een stempel kan krijgen en dat haar hele leven met zich mee moet dragen. Het voelt alsof ik nu onder druk wordt gezet, gedwongen om een beslissing te nemen die ik nog niet wil nemen. En is het noodzakelijk nu, op dit moment. Ze is nog zo jong…
Wat als ze niet naar groep 3 was gegaan?
Ik weet dat Lisa zich anders voelt dan haar klasgenootjes, maar ik wil niet dat ze als “anders” of “problematisch” wordt bestempeld. Mijn hart breekt bij de gedachte dat ze de last van een label met zich mee zou moeten dragen. Ik begin te twijfelen of Lisa op dit punt is gekomen omdat we haar hebben laten overstappen naar groep 3. Was de school tot dezelfde conclusie gekomen als Lisa nog een jaar bij de kleuters was gebleven? Hebben we Lisa misschien te vroeg en te veel hadden gepusht? Mijn moederhart breekt.
RIANNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik snap dat je bang bent voor een stempel, maar naar mijn idee is dat voor een deel hoe je er zelf mee omgaat.
ik ben 44 jaar en kreeg pas een diagnose toen ik 30 jaar was. Terwijl ik al vanaf mijn 14e jaar bij de GGZ zit.
Ik wilde juist altijd graag een diagnose, zodat ik meer informatie kon zoeken met tips en ervaringen van andere mensen.
Dingen die me hopelijk kunnen helpen met de dingen waar ik tegen aan loop.
Maar mijn ervaring is dat ze het niet graag doen, ben 2x getest en 2x de diagnose ADD gekregen, maar het is ook beide keren weer gezegd dat het ook te maken kon hebben met een persoonlijkheid stoornis. Door alles wat ik had meegemaakt, gezien medicijnen tegen ADD niet werkte.
Mijn voornaamste klachten zijn dat ik slecht kan concentreren, snel afgeleid, dromerig, vergeetachtig, druk in mijn hoofd voelen.
Die problemen maakten school moeilijk en een constante uitdaging. Ik ben blijven zitten in groep 3.
Ik werd super onzeker in mijn eigen kunnen.
Nu ik er terug op kijk had ik te veel last van prikkels, van de drukte van de klas, waardoor ik niet mee kon komen.
Een 100% diagnose geloof ik niet in, iedereen is anders, daarbij zitten veel overlap in bepaalde diagnoses. Het gaat om je klachten die het leven lastiger maken en wat je kan doen om er mee leren om te gaan, welke naam je aan de klachten wil geven doet er niet echt toe.
Het grootste gevaar is dat je dochter onzeker over zichzelf kan gaan voelen wat je echt mentaal kan breken.
Terwijl mensen met adhd, add en ook de lichtere vormen van autisme de dingen net zo goed kunnen doen, alleen hebben ze een andere omgeving en of werkwijze nodig dan de gemiddelde persoon.
En elk persoon is anders en dat maakt elk van ons uniek, met sterke en zwakke kanten. Plaats bang te zijn om anders te zijn moeten we juist niet trots zijn op wat ons uniek maakt?
Vind uit voor je dochter wat haar kan helpen, als ze een diagnose krijgt , zie dat niet als een stempel maar handvat om te kijken wat haar kan gaan helpen.
Zie een diagnose ook niet die alles verklaard en zegt hoe het gaat worden, mensen verschillen veel van elkaar ook met dezelfde diagnose.
Het stempel plakken is wat we doen om het eenvoudig te houden voor onszelf, maar een mens is te complex daarvoor.
Je dochter is wie ze is, of je er een diagnose bij zoekt of niet veranderd haar niet. Je wilt haar de kans geven om zo goed mogelijk te ontwikkelen en daarvoor is de juiste omgeving en werkwijze erg belangrijk.
Heel veel succes!
wij precies hetzelfde doorgemodderd tot in groep 5 en nu zegt de school, we dachten dat jullie allang een andere school zouden hebben gezocht!
na een vakantie terug naar groep 1/2 daar was ze gelukkig. nov/ dec kinderen zijn twijfel kinderen. beter terug met wat extra uitdaging. ze worden er zelfverzekerder van soms zit er in een klas 2 jaar verschil in leeftijd kinderen en dat is een groot verschil op die jonge leeftijd.
sterkte gewenst
Wat een foute conclusies van de school. ze had niet moeten gaan en ze had nog best terug kunnen gaan. Had het Lisa gevraagd wat ze wilde… Weten ze vaak zelf wel.
Heb zelf als gewezen kleuterleerkracht eens hetzelfde meegemaakt. Leergierig kind, wat toch heel ongelukkig was in groep 3. Heb toen gewoon tegen haar gezegd, dat het onze fout was geweest. En dat het fijn was dat ze lekker nog bij ons mocht werken en spelen. Niks geen faal ervaring. Ligt eraan hoe je het brengt. Zou zelfs nu nog kunnen, al is het door fout van school wat laat. ze is gewoon te jong naar groep 3 gegaan.
Is wel lastig nu, maar zou het Lisa eens vragen. En waar zitten haar vriendinnetjes. Daarbij in de klas komen is ook belangrijk.
Volg je moederhart.
Als mede-ervaringsdeskundige, mag ik je een tip geven? Ga zelf als ouders een onderzoek aanvragen naar adhd/ ass/ hb bij de reguliere ggz. Indien nodig ondervragen ze ook je leerkracht. Maar je deelt verder nog NIETS met school totdat er een uitslag en eventuele diagnose is. Vaak wordt dit vanuit je gemeente overigens 100% vergoed. Maar pas als je het eindrapport hebt ontvangen, ga je rustig samen besluiten met wie je deze info wel en niet wilt delen. Let wel, niemand kan je iets verplichten, ook school niet. Daarbij, als jouw kind gedrag vertoont dat lijkt op x of y, dan weet de IB’er echt wel welke tools er zijn om je kind te helpen, wat je uit kunt proberen. Daar is geen diagnose of stempel voor nodig.
Wij hebben het niet gedeeld en er was overigens ook geen diagnose. Veel kinderen van nu zijn gewoon anders omdat ze niet meer passen in het huidige schoolsysteem. Het zijn andere mensen, klaar voor een ander schoolsysteem. Daar is niets mis mee. Met of zonder diagnose. Maar omdat klassen zo idioot vol zitten, lukt het de leerkracht niet deze kinderen de juiste begeleiding en hoeveelheid aandacht te bieden. Dat wordt jouw probleem gemaakt.
Naast dit alles adviseer ik je je in te lezen in boeken over ass, ad(h)d en hoogbegaafdheid. Wellicht herken je dingen en krijg je meer handvatten. Overigens, als je dingen herkent wil het echt niet zeggen dat jouw kind ook die stempel heeft.
Dan als laatste, om enigszins met school mee te gaan: uiteindelijk kan zo’n onderzoek helpend zijn om te weten in welke richting je de oplossingen voor je kind moet zoeken. Dat is waar het om gaat, jouw kind moet erbij gebaat zijn.
Veel wijsheid!
Beste Rianne,
Ik werk op het speciaal onderwijs als leerkracht en intern begeleider. Ik vind dat de school erg voorbarig is om nu al een onderzoek te starten. U beschrijft zelf al dat u eigenijk twijfels had om uw kind al naar groep 3 te laten gaan. Ondanks dat ze al wat cijfers en letters kent is dat geen voorwaarde om naar groep 3 te gaan en vind ik persoonlijk belangrijker hoe de werkhouding van een kind is. Mocht ik uw dochter in de klas hebben dan zou ik eerst met u in overleg de leerstof aangepast aanbieden en eventueel groep 3 over te laten doen. Dit jaar zou ik haar dan vertraagd de lesstof aanbieden passend bij haar niveau. Ze is namelijk, zoals u beschrijft, ook echt nog heel jong. Een onderzoek op het gebied van adhd/add vind ik alleen noodzakelijk als er grote problemen ontstaan over het welzijn van het kind, waarbij eventuele therapie noodzakelijk is of wellicht medicatie als dit écht helpend is voor het kind. Als wij mogelijk vermoedens van adhd of add hebben dan begeleiden wij leerkrachten eerst hoe zij de leerling het beste kunnen begeleiden.
Volg uw hart. U kent uw kind het beste. Ziet u zelf tekenen van adhd/add thuis of is dit alleen op school aanwezig? Hoe doet uw kind het thuis, kan het zich langere tijd concentreren of is het thuis ook snel afgeleid? Hoe gaat uw kind om met haar vriendjes en vriendinnetjes? Ik geloof echt dat de school het beste met uw kind voor heeft en dat zij hopelijk handvaten aangereikt krijgen hoe ze uw kind het beste kunnen begeleiden, maar er zijn naar mijn mening wat stappen overgeslagen.
Veel succes.
En nog een tip…Probeer eens uit te zoeken of je kind wellicht meer of hoogbegaafd is. Onze dochter was ook enthousiast tot alles op de school manier aangeleerd moest worden…
Helaas werkt dit schoolsysteem voor veel kinderen die hoogbegaafd of meerbegaafd zijn niet helemaal lekker.
Laat je kind geen stempel opdrukken! En laat je kind vooral geen ADHD medicijnen als Ritalin, Amfetamine, Concerta of Strattera aanpraten. Het zijn eigenlijk drugs! Je hebt zelfs een speciaal papier nodig van de rechtbank om deze rotzooi mee te mogen nemen in een vliegtuig naar het buitenland omdat ze onder de ‘wet verdovende middelen’ vallen. Het is rotzooi en ik kan het weten. Ik kreeg van Ritalin psychoses, achtervolgingswaanzin en zelfmoordneigingen! Er is geen onderzoek gedaan naar wat de bijwerkingen zijn op lange termijn. Ritalin maakt je herseneninhoud kleiner. Daar zijn aanwijzingen voor gevonden!
Waar vroeger een kind gewoon wat dromerig en speels was en het een jaartje doubleerde, worden nu van allerlei onzinnige stempels opgedrukt. Volg je gevoel en zet je kind in groep twee terug waar het nog even kind kan zijn.