Eerder deelde ik op dit platform mijn fijne bevallingsverhaal van de geboorte van ons eerste zoontje Joey:
Bevallingsverhaal: Deze bevalling wens je iedere moeder toe
Mijn tweede zwangerschap
Mijn tweede zwangerschap beleefde ik totaal anders dan de eerste. De periode en weken vlogen werkelijk voorbij. Ik had immers al een kleintje rondlopen die de nodige aandacht vroeg. Desalniettemin nam ik vaak in de avond even een momentje om heerlijk te genieten van al dat getrappel in mijn buik. Het blijft zoiets bijzonders.
Drie weken voor de uitgerekende datum
De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had geen last van misselijkheid of andere kwaaltjes. We hadden een prachtige 20-wekenecho en ik voelde mij wederom top. Tot drie weken voor de uitgerekende datum. Ik werd wakker en had enorme hoofdpijnscheuten. Ik had het gevoel dat de rechterkant van mijn gezicht een beetje tintelde en niet helemaal meewerkte. Na een belletje met de verloskundige mocht ik langs komen voor een controle, maar ze kon geen verklaring vinden. Mijn bloeddruk was mooi, de urine was schoon en de kleine deed het ook goed daarbinnen. Ik mocht dus weer naar huis. Diezelfde avond zei ik tegen mijn vriend: “Kijk jij eens, het voelt nu toch echt of mijn mond niet meer goed beweegt en drinken gaat lastig”. Ook hij bevestigde dat de rechtermondhoek wat minder goed meebewoog tijdens het praten, maar we maakten ons niet direct zorgen. Het was een drukke week geweest, dus ik besloot op tijd naar bed te gaan en wat rust te nemen.
Wat een schrik
De volgende ochtend schrokken wij ons echter kapot! Mijn volledige rechtergezichtshelft functioneerde niet. Mijn oog sloot niet meer en mijn mond en neus hadden de spierfuncties verloren. Dit kon toch echt niet goed zijn. De verloskundige stuurde mij direct door naar het ziekenhuis, waar ik vervolgens de volledige dag door de mallemolen ben gehaald, inclusief een MRI-scan. Dat is al geen pretje, maar laat staan als je zwanger bent. Ik vond het erg vervelend en kreeg behoorlijke angst. Ik was bang dat er iets ernstigs aan de hand was. Alle onderzoeken wezen “gelukkig” op: Bellse Parese, een eenzijdige gezichtsverlamming.
Verminkt gezicht
Bellse Parese kan alle kanten op. Je kan genezen: volledig of gedeeltelijk, maar ook helemaal niet. Daar zat ik dan, hoogzwanger en met een “verminkt” gezicht. Ik was bang dat het nooit meer goed kwam. Hoewel ik erg blij was met deze uitslag, vond ik het toch bijzonder dat hier verder geen behandeling voor mogelijk was. Het vooruitzicht was puur afwachten. Uit voorzorg kreeg ik wel een tiendaagse prednisonkuur (wel een lagere dosis in verband met de zwangerschap). Dit werkte ontstekingsremmend en kon mogelijk de zwelling die de zenuwen blokkeerde verkleinen.
Hoop houden
Met nog drie weken op de teller voordat de kleine man zou arriveren, besloot ik niet bij de pakken neer te gaan zitten. Doorgaan en hopen dat ik bij de gelukkigen hoorde waar het goed bij zou komen. Al was het soms wel lastig. Ik vermeed drukke plekken, want daar zag je veel mensen en voor mijn gevoel staarde iedereen mij aan. Op foto’s wilde ik al helemaal niet. En achteraf heb ik daar nog steeds spijt van, want ik heb maar enkele foto’s van ons samen met de kleine tijdens de eerste weekjes van zijn leven.
Ik ben er klaar voor
Joey (mijn eerste zoon) werd 12 dagen te vroeg geboren en ik had het idee dat ik wederom de 39 weken niet zou halen. Ik kreeg gelijk. Op 23 februari rond 20:00 uur in de avond ben ik nog vijf kilometer gaan wandelen en aan het eind van de wandeling zei ik tegen de tante van mijn vriend: “Nou ik ben er klaar voor hoor, van mij mag hij komen”. We hadden met mijn schoonzus afgesproken dat als de bevalling ‘s nachts zou beginnen, wij haar zouden bellen om Joey op te vangen, want ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen.
Ik kreeg krampen
Op 24 februari (wederom 12 dagen te vroeg, hoe toevallig!) om 01:30 uur ging ik naar het toilet. Bij terugkomst kon ik slecht in slaap komen. Ik had wat krampjes, maar nog niet pijnlijk. Mijn eerste bevalling begon met gebroken vliezen en heeft vanaf dat moment maar vijf uur geduurd. De verloskundige had daarom gezegd dat als ik het idee had dat de bevalling was begonnen, ik direct aan de bel moest trekken, want een tweede kon wel eens nog sneller gaan. Na een uur draaien in bed heb ik toch mijn vriend wakker gemaakt met de melding dat ik dacht dat ik weeën had, maar dat het nog niet pijnlijk was en ik niet wist of dit door zou zetten. We hebben even de tv aangezet en mijn vriend hield mij een beetje in de gaten.
Ons wondertje
Vanaf dat moment ging het toch snel. De weeën werden heftiger, kwamen nu om de drie minuten en ik moest ze nu echt wel wegpuffen. Voor hem dus reden om de verloskundige te bellen. Zij kwam er direct aan en arriveerde rond 03:30 uur. Zijn zus werd ook opgeroepen en zij kwam net na de verloskundige aan. De verloskundige controleerde mijn ontsluiting en ik zat op vier centimeter, dus we moesten richting het ziekenhuis. Na tien minuutjes rijden kwamen we aan bij het ziekenhuis en we moesten via de achteringang naar binnen, vanwege Corona. Vanaf daar was het nog best een eind lopen richting de bevalkamer, maar ik wilde met alle geweld blijven lopen. Voor mijn gevoel zou dat de boel lekker op gang houden. Aangekomen op de kamer had ik om 04:00 uur helemaal mijn plek gevonden op zo’n gele yoga bal. Om 04:50 uur voelde het toch echt alsof de kleine man er al uit wilde, dus dat gaf ik aan. Ik mocht gaan liggen voor de controle, en voilà, 10 centimeter ontsluiting. Na drie minuutjes persen werd ons tweede wondertje geboren, gezond en wel met alles erop en eraan.
Toeval
De reguliere controles bij zowel de kleine als mezelf werden gedaan en om 07:30 uur waren wij weer thuis. Net op tijd, want Joey was wakker en zat lekker zijn boterhammetje te eten. Wat een bijzonder moment zo’n eerste ontmoeting tussen de broertjes. En wat bleek, mijn schoonzus bleek op dat moment ook zwanger van de derde, toen ze door ons werd gebeld. Zij had diezelfde week haar eerste controle bij dezelfde verloskundige. Alleen de verloskundige wist dit en zijzelf wist dit. Die twee keken die nacht elkaar natuurlijk even met een knipoog aan, want wij wisten nergens van. Zo bijzonder.
Herstel
De Bellse Parese begon na ongeveer vier weken langzaamaan te verbeteren. Ik kon weer drinken zonder een rietje, beter praten en mijn oog sloot weer netjes. Inmiddels zie je er nagenoeg niks meer van. Nu, een jaar later, kijk ik terug op toch wel een hele fijne zwangerschap en wederom een goede en snelle bevalling. Eind goed, al goed.
SUSANNE
