Mijn oppas kust mijn kinderen

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Mijn man en ik wilden naar het theater. We appten onze vaste oppas Madelief met de vraag of ze kon oppassen na het eten tot 23.00 uur. Madelief kenden we via via. Ze kreeg goede aanbevelingen vanuit mijn kennissenkring. Madelief was 16 jaar en al een half jaar in ons leven. Maandelijks maakten we gebruik van haar oppasdiensten. Ze knutselde leuk met onze dochter Rita (5) en zoon Sven (7). Onze kinderen keken er altijd naar uit als Madelief kwam. Ook deze keer.

Ik deed een likje mascara op mijn wimpers, toen de bel ging

Ik liep naar de deur en deed open voor Madelief. “Hoe gaat het?”, vroeg ik. Madelief vertelde over haar schoolwerk, toetsen en vriendinnen. Ik keek mijn man aan. Hij zei: “Er ligt chips en cola klaar. Rita mag vandaag iets eerder naar bed. Ze heeft een drukke week. Sven wil graag dat je voorleest uit zijn dinoboek.” We trokken onze jassen aan in de woonkamer. De kinderen op de bank stormden op Madelief af. Ze knuffelde Rita en Sven. Hierna gaf ze Rita een kus op de mond. Ook Sven kreeg een dikke kus. Ik had dit nog nooit eerder gezien van Madelief. De kinderen keken er niet gek van op en leken het vrij normaal te vinden. Ik keek mijn man aan, maar ook hij ging ongestoord verder met het checken van zijn portemonnee en hij stopte zijn telefoon in zijn broekzak.

Het voelde zo intens en intiem

Ik had er geen goed gevoel bij. “Kussen is iets voor de ouders”, besloot ik. “Of stel ik me aan?”, vroeg ik me af. Ze hadden een goede band, en dat vond ik erg belangrijk. Toch stond het tafereeltje van net me tegen. Ik besloot het met mijn man te bespreken in de auto onderweg naar het theater. Ik wenste Madelief een fijne avond en knuffelde mijn kindjes. Madelief liet ons uit en wij liepen naar de auto.

“Zag je wat Madelief deed?”, vroeg ik

“Mij is niets bijzonders opgevallen”, antwoordde mijn man. “Zie je wel, ik stel me aan”, schoot er door mijn hoofd. Toch wilde ik mijn gevoel uitspreken. “Madelief kuste onze kindjes op de mond, en ik schrok daar eerlijk gezegd van”, begon ik. Mijn man had hier weinig moeite mee. Hij vond het niet vreemd. “Als jij het liever niet hebt, kan je dat best zeggen hoor tegen Madelief”, vulde mijn man aan. Maar is dat niet raar om te zeggen? Is het niet overdreven? En hoe breng je zoiets? De hele autorit dacht ik na over Madelief en de situatie.

Het theaterstuk begon, maar ik kon mijn aandacht er niet bij houden

Ik zat te wikken en wegen. Ik vroeg me af of ik er iets van moest zeggen bij terugkomst of dat ik het moest laten rusten. Ik hakte de knoop door: Ik besloot er wat van te gaan zeggen. Op de terugweg overlegde ik met mijn man hoe we dit konden aanpakken, zonder Madelief af te schrikken. Ik stak de sleutel in het slot. Madelief vroeg naar het theaterstuk, terwijl ze haar tas inpakte. Ik legde kort uit waar het stuk over ging. “Madelief, ik zag dat je de kinderen op de mond kuste, dat heb ik liever niet, op de wang mag altijd. Ook in verband met ziekte.” Ze keek me aan en zei: “Prima hoor, natuurlijk”. Maar ik zag aan haar gezicht dat ze het overdreven vond. Ze was het er duidelijk niet mee eens. “Pech gehad. Ik ben de moeder”, sprak ik mezelf moed in. Toch vraag ik me nog steeds af: Stel ik me aan? Is dit een generatieverschil?