Ik ben van jongs af aan altijd heel ambitieus geweest
Ik begon al serieus met oppassen toen ik 14 jaar was. Dit heb ik jaren naast mijn school, en later studie gedaan. Na mijn op leiding Pedagogisch Medewerker Kinderopvang startte ik mijn carrière. Ik heb op ontzettend veel baby- en kindergroepen gestaan. Ik heb mezelf opgewerkt tot deeltijd assistent manager. Zo stond ik een deel van de tijd op de groep, maar had ik ook leidende- en managertaken. Ik verdiende redelijk goed. En met de baan van mijn man erbij hadden we niets te klagen.
En toen raakte ik zwanger
De hele zwangerschap heb ik mij goed gevoeld. Tegen het einde vond ik het wat zwaarder worden, maar dat is normaal. Met 39 weken begonnen spontaan de weeën. Ik ving ze goed op, in allerlei posities. Binnen 8 uur was onze dochter Noah thuis geboren. Weken hebben we (vooral samen) in een bubbel gezeten. Ik dacht overal over na, maar niet over mijn werk. Ik moest er eerlijk gezegd niets van weten of horen. Mijn man Daniel was na een week alweer begonnen. Ik moest er niet aan denken! Sterker nog: het begon me tegen te staan.
Naarmate de einddatum van mijn verlof naderde, werd ik chagrijnig
Ik voelde weerstand. Ik wilde bij mijn dochter blijven. Ze was nog zo klein. “Werken kan je je hele verdere leven nog”, dacht ik. En hoewel we hadden afgesproken om Noah naar de kinderopvang te doen, kaartte ik het gesprek aan met mijn man. Ik kon het niet rechtbreien in mijn hoofd dat ik voor andere kindjes zorgde, terwijl Noah ook zorg nodig had. Zo scheef dat ze die zorg dan van een ander zou krijgen. “We hebben dat extra geld echt nodig Bernadette”, zei Daniel, “we hebben al tientallen berekeningen gemaakt voordat we aan kinderen begonnen.”. Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. “Dat weet ik Daniel! Maar het voelt niet meer goed!”, schreeuwde ik, “We kunnen heus wel de eindjes aan elkaar knopen. Dan doen we desnoods een paar maanden zuinig aan”. Ik was verdrietig en nijdig. Daniel snapte me duidelijk niet.
Hij had daar geen zin in
Daniel maakte dat heel helder. “Ik wil geen eindjes aan elkaar knopen! Ik wil vrijheid hebben. Niets hoeven laten. Geen berekeningen maken. Of bang zijn voor een kapotte wasmachine of extra rekening.” Ik begreep hem juist niet. “Het kostbaarste bezit is onze dochter Noah. Ik wil haar alles geven van mij. Er voor haar zijn. Desnoods was ik met de hand in ons bad”, snauwde ik. We lieten de discussie rusten. Ik hoorde dat Noah wakker werd. Ik liep de trap op naar haar toe. Met een betraand gezicht voedde ik haar. Ik kon hier nog geen afscheid van nemen. “Waarom begrijpt Daniel me niet?”, vroeg ik me af.
De volgende dag pakten we de discussie weer op
Daniel bleef bij zijn punt. Hij wilde dat ik toe zou geven. Maar dat deed ik niet. “Gaan we hier serieus niet uitkomen?”, vroeg ik me radeloos af. Dagen gingen voorbij. Ik sliep slecht. Overdag had ik buikpijn. We vermeden het onderwerp, zwegen het dood. Mijn laatste verlofdag brak bijna aan. Daniel zag dat het slecht met me ging. “Laten we een middenweg kiezen”, opperde hij. “Wat als je nou 2 dagen gaat werken en de rest van de dagen bij Noah bent?”. Dat klonk al beter, maar wilde ik eigenlijk ook niet. Ik wist dat ik moest toegeven. Daniel deed al water bij de wijn. Ik besloot mijn werk te bellen en dit voorstel voor te leggen. Ik hoopte dat ze zouden zeggen dat het niet kon, zodat ik weer de discussie met Daniel aan kon gaan. Maar mijn werk stemde toe.
Een paar dagen later stond ik weer op de groep
Ik stond daar met tegenzin. “Zal dat gevoel vanzelf verdwijnen? Is het even wennen?’, vroeg ik me verdrietig af. Heel mijn hart was bij Noah. Daniel wil niet dat ik volledig stop. Ik wil dit na weken werken nog steeds. Met hart en ziel. In de tussentijd is er geen oplossing. Ik word er zo verdrietig van. Ik heb geen idee meer wat ik moet doen, om Daniel te overtuigen.
BERNADETTE
Zou je niet als gastouder aan de slag kunnen ipv het werk op een kinderdagverblijf. Dan kan je eigen dochter thuis blijven en kan jr voor je zorgen én kun je je werk doen. Als er bij jou in de buurt net zo’n opvang tekort is als overal heb je vast zo een groepje gevuld.
Dat klopt zeker! Onze moeder was toen wij op de basisschool zaten ook gastouder en wij vonden het als kinderen ook heel erg leuk.
Dat is misschien helemaal geen slecht idee. Zit er een Gastouderbureau bij je in de buurt? Zij regelen alles voor je: je lrk nummer, je inschrijving bij de gemeente, afspraak met de ggd, ze bemiddelen tussen jou en ouders, ze zoeken kinderen voor je en ze sturen maandelijks de factuur naar ouders. Het hoeft dus echt niet ingewikkeld te zijn. Je kan het eventueel tijdelijk doen, tot je dochter naar de basisschool gaat en dan kan je met al dat personeelstekort zeker weer terug de kinderopvang in. Mocht je dat tegen die tijd willen.
Wat een goed idee van Laura! je hebt er de expertise en de papieren voor. Ik vond het ook verschrikkelijk om weer aan het werk te gaan 2 maanden geleden maar ik kon het niet nog langer uitstellen. Ik ben freelancer en wilde de klus waar ik terug kon keren niet kwijtraken. Mensen om me heen zeiden dat ik het vast weer heel fijn zou gaan vinden om ‘iets voor mezelf’ te doen. Maar zo voel ik dat niet. Mijn hart zegt ook dat ik bij mijn dochter moet zijn omdat ze me nodig heeft nu ze nog zo klein is. Ik ben vooral boos op, en teleurgesteld in de maatschappij dat dit van je verwacht wordt. In Duitsland en Scandinaviache landen kan een moeder wel dat eerste jaar bij haar baby blijven, en zelfs de vaders worden hierin gestimuleerd. Ik kan alleen maar hopen dat Nederland ook een dergelijke ontwikkeling mee gaat maken in de toekomst.
Lieve Bernadette weet dat je hierin niet alleen bent en ik hoop dat je man zich wat meer in je kan verplaatsen.
Mensen mogen prima het eerste levensjaar thuis bij hun kind blijven. Kwestie van ontslag nemen en zelf je broek op kunnen houden.
Dat is niet voor iedereen financieel haalbaar, dus is wel erg gemakkelijk gezegd.
Nee, me dunkt dat een jaar vakantie opnemen niet voor iedereen haalbaar is. Maar waarom moeten anderen dat dan maar betalen?
zo zielig mannetje. De man moet voor het gezin zorgen waarom moet jij überhaupt werken. als hij niet voor t gezin kan zorgen is het geen man!
Beetje ouderwetse opvatting. Vind je niet?
Tamelijk stereotyperend en misplaatst. Waarom zou de man alleen kostwinner moeten zijn? Het is geen 1950 meer, hè?
dit is geen serieuze reactie mag ik hopen
Zo, heeft 1950 nog gebeld om z’n stokpaardje terug te krijgen?
ik begrijp je man volkomen. Wil je serieus financieel afhankelijk van hem worden? In mijn ogen onbegrijpelijk, ga gewoon werken voor je geld
Heel verstandig om niet te stoppen met werken. Nederland is koploper wat betreft economische afhankelijkheid van vrouwen. De kans is groot dat dat het je vroeg of laat opbreekt. Bijblijven door deel te nemen aan de arbeidsmarkt is zinvol voor je eigen ontwikkeling. Er zijn genoeg mogelijkheden om kind en werk te combineren.
voor jezelf beginnen thuis als gastouder, dan ben je altijd bij je kindje en je verdiend geld .
want ik ben ik en jij bent jij
tenminste een van ons is vrij
gelukkig viel het lot op mij
tja dat mensen/ partners verschillende prioriteiten leggen is evident maar dat je als man voor je vrouw moet gaan bepalen omdat jij niet wil gaan rekenen/ bezuinigen, dat is wel egoïstisch vind ik,. En wat voor oplossing/ compromis je ook vindt, dit schuurt nog wel een tijdje in je relatie. Het is oneerlijk dat jouw loyaliteit aan je man en jullie relatie ten koste gaat van die aan Noah en aan jezelf!
Wat je kunt doen is jezelf afvragen, kan ik dit aan, kan ik dit verdragen, en als het ja is, dan draag je het lijden, wat het toch is, op aan jullie drietjes.
Ik hoop dat je man snel tot inzicht komt, misschien moet je langer geduld hebben.. Liefde en lijden horen bij elkaar, zoals beide worden vertaald met passie. En het is altijd degene die het meeste lief heeft die het meeste lijdt, hoe oneerlijk ook. Ik wens je veel wijsheid en moed!
Van de vrouw is het ook egoïstisch om alleen te bepalen dat ze wil stoppen met werken en daarmee niets (€0) meer bijdraagt aan de gezamenlijke huishouding én voor haar man bepaalt dat hij in moet leveren (want moet alleen méér betalen, ook haar voormalige bijdrage compenseren).
Typisch weer. Dromen van andere tijden en dat nog realistisch aanpakken ook met berekening. De impact van kinderen nemen alsnog onderschatten en nu met de gebakken peren zitten. Zoek het dan zelf maar uit: scheiden is dan de optie.
Ik begrijp hier niets van. Jullie hebben kennelijk samen vooraf afspraken gemaakt en daar wil je nu eenzijdig. nogal drammerig en bijna kinderlijk op terugkomen. Je man zet je voor een onoverwinnelijk blok. Hoewel hij een stap heeft gezet, weiger jij ook een stap te zetten. Je zet jezelf als slachtoffer neer. dat je man al na een week weer gaat werken bagataliseer je alsof het hem niks zou doen. misschien is zijn veratwoordelijkheidsbesef toch net iets groter dan je hem toedicht. er moet hoe dan ook brood op de plank en een kind kost sowieso een investering. Als dit de voorbode van de rest van je huwelijk is kan je beter scheiden. ik denk wel dat je man hier een nare smaak van krijgt.
Ik begrijp het heel goed.
Eigenlijk van allebei de kanten.
In eerste instantie waren wij, in onze situatie, het er allebei over eens, dat het voor onze kinderen belangrijk was dat wij zelf onze kinderen opvoeden, en er altijd iemand thuis was om de kinderen op te vangen.
Helaas lukte het financieel niet als mijn man alleen werkte.
Wel een poosje geprobeerd, maar van financiële zorgen, wordt je ook echt niet gelukkig.
Dat kan ik je nu alvast vertellen.
Onze compromis was, dat als mijn man werkte ik thuis was, en als ik ging werken, mijn man thuis was.
Dat ging prima.
Misschien dat dat voor jullie ook een optie is.
Wat raar dat hier iemand reageert, met dat scheiden een optie is.
Dan zit je wel heel egoïstisch en liefdeloos in elkaar als je voor zoiets gaat scheiden en daar de kinderen uiteindelijk weer de dupe van zijn.
Wat anderen zeggen over gastouder zijn, is ook echt wel een goed idee.
dat heeft echt niets met liefdeloos te maken. in mijn ogen ontbreekt respect en liefde voor de vader. En waar geen liefde en respect voor de partners is en moeders slechts haar eigen gevoel nastreeft (hoe egoïstisch) kun je je afvragen of het niet beter is, een ontbrekende echtgenoot te hebben maar wel een vader die er voor het kind is buiten de relatie.
Ik snap je man wel, je had dit niet afgesproken. Maar ik snap jou nog veel beter, moedergevoelens zijn zo sterk en dat weet je pas als je kindje in je armen ligt! ik vind de optie gastouder een goed idee, of bijvoorbeeld 1 of 2 avonden werken of 1 dag als je man thuis is? ik ben zelf ook gestopt voor de kindjes en vind het fijn, nu zijn ze klein! hopelijk komen jullie er uit:)