Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
LET OP! Dit artikel bevat mogelijk heftige foto’s
Lees eerst deel 1: Ik wilde wachten op een spontane miskraam, maar na 3 weken was er nog steeds niets gebeurd
De kans op een infectie neemt toe
Op de echo was het beeld nog niet anders dan drie weken geleden. De afgelopen drie pittige weken hebben dus niks gedaan in mijn lichaam? Waar moet ik dan nog wel niet allemaal doorheen? Het kindje wordt nog een keer opgemeten en de meting vertelt dat het kindje de grootte heeft van 10+6 weken. Het risico op een infectie van buiten (omdat de baarmoedermond een beetje openstaat) begint toe te nemen, waardoor er meestal niet langer dan 6 weken gewacht wordt met opwekken. We plannen de maandag erop het moment om het op te laten wekken in het ziekenhuis, het is dan exact zes weken geleden dat het kindje al niet meer leeft. Stiekem hopen we nog dat het binnen deze vijf dagen toch nog vanzelf gaat komen. Want, bij een spontane miskraam is de kans op curettage minder groot dan bij een miskraam door medicatie.
De dag voor de afspraak in het ziekenhuis krijg ik hevige buikpijn
De zondagavond breekt aan. Zoals bijna elke avond ga ik met twee zwemmende paracetamols in mijn buik naar bed. Rond vier uur word ik wakker met pijn. Ook dit ben ik gewend en ik wacht tot de nieuwe paracetamols zijn ingewerkt. Na een uur is de pijn alleen maar heviger en lig ik te draaien in mijn bed. De pillen helpen dit keer niet. Ik wandel een paar keer naar de wc, en dan na twee uur heftige pijn stroomt de vergiet vol met enorme stolsels. Eén stolsel valt op, het heeft een andere structuur. Samen met mijn man doen we dit stolsel in een grote bak water, zodat de inhoud van het stolsel zichtbaar wordt. Na voorzichtig voelen aan het stolsel voelen we dat er wat in zit…
We hadden gelezen over een speciale methode
Op internet hadden we gelezen dat je een kindje heel goed kan bewaren in koud water. Dus met een schaal water naast ons gaan we aan de slag. Wat we dan zien is zo wonderlijk. We zijn er ondertussen achter dat we een complete placenta in handen hebben. We maken het open en komen een glimmende vruchtzak tegen met vruchtwater en het kindje. We zijn zo verwonderd. Het vruchtzakje is erg sterk en krijgen we niet open. We pakken er een schaar bij en knippen het vruchtzakje open. En daar ontmoeten we ons minimensje. De navelstreng zit vast aan de placenta en ook die knippen we los. Het gevoel is onbeschrijfelijk; opluchting, blijdschap, trots, liefde en verdriet wisselen zich af. Opgelucht en blij dat we niet naar het ziekenhuis hoeven vandaag, liefde en trots voor zo’n mooi minimensje.
Twee uur lang kijken we naar ons minimensje
In het water zien we nog duidelijker hoe mooi de vingertjes, het neusje en de navelstreng zijn. We kunnen zelfs zien dat het een jongetje is. Alleen bij de armpjes zit het velletje al los. De stand van de voetjes valt op, is dit nog in ontwikkeling of zou het een chromosoomafwijking zijn? De kleur van het minimensje wordt al snel lichter in het water en twee uur lang zitten we zo samen naar ons kindje te kijken. Hoe bijzonder. We nemen de tijd en dan horen we ons zoontje wakker worden. We betrekken hem erbij, wat een mooi moment. “Dat is een klein baby’tje!” Dan volgen er telefoongesprekken met het ziekenhuis waarin foto’s gedeeld worden. Ook wordt besproken dat zolang ik geen pijn heb en geen grote hoeveelheid bloedverlies, ik thuis kan blijven. Aan de foto ’s zien ze dat de placenta er compleet uit ziet.
Ons kindje bleef door deze methode erg mooi
We horen zoveel verhalen van mensen die hun kindje in een vlaag van verwarring door het toilet hebben gespoeld. Of zelfs, die de vruchtzak wel in hun handen hebben gehad, maar niet wisten wat voor bijzonders ze hadden kunnen zien. In de acht (!) dagen dat ons kindje in het koude water (koelkasttemperatuur) lag, hebben we gezien hoe mooi het kindje bleef. Sterker nog, het werd steeds mooier omdat de gelige vochtblaasjes langzaam de lichaamskleur aannamen. Na acht dagen zag het kindje er nog prachtig uit. Elke dag verversten we het water en hielden we ons minimensje even vast.
Vol bewondering hebben we rustig afscheid kunnen nemen
Heel wat mensen hebben we gesproken die niet wisten dat dit kon. Veel mooie gesprekken waarin het voor mij steeds duidelijker werd dat wij, door de tip van de gynaecoloog en de watermethode die ik op internet was tegengekomen, ons kindje in volle schoonheid hebben kunnen bewonderen en rustig afscheid hebben kunnen nemen. Iets wat veel mensen niet op deze manier meemaken, door onwetendheid. Het heeft voor onze verwerking en voor de verwerking van ons zoontje enorm geholpen.
Ik hoop dat door mijn verhaal de mensen die dit mee moeten maken, geholpen kunnen worden bij het verwerken van hun miskraam. En, zit je in deze situatie, neem dan gerust contact met mij op.
JOHANNEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
