Met 18 weken zwangerschap kreeg ik zoveel pijn, het was niet meer te doen

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}

Dit is deel 1 van een reeks, lees onderaan deel 2

Vorig jaar augustus kwamen ik en mijn vriend erachter dat we in verwachting waren van een meisje. Het was wat onverwachts maar we waren ontzettend blij met deze zwangerschap. Voor mij de derde zwangerschap, voor hem de eerste. 

Ik was extreem misselijk

De dag na de positieve test vertrokken wij samen met de twee jongens (2 en 4 jaar) naar Mallorca, voor een heerlijke vakantie samen. Als snel merkte ik daar dat ik me niet helemaal lekker voelde, maar dat kan tenslotte bij een zwangerschap horen. Eenmaal thuis ging het ‘niet lekker voelen’ als snel over in ontzettend beroerd worden. Ik kon niets meer verdragen en was elk uur van de dag extreem misselijk. Dit leidde tot verschillende opnames met een vocht infuus, medicatie tegen de misselijkheid en een diagnose HG (extreme zwangerschapsmisselijkheid). 

Mijn vriend nam de zorg over voor de twee jongens

Vanaf toen ging werken niet meer, het energie tekort en de misselijkheid vraten me op. Daarnaast was het nog extra pittig door de twee andere kleintjes, die net zo goed hun aandacht verdienden. Al snel nam mijn vriend de zorg voor hun over en kon ik mij richten op mijn eigen gezondheid. 

Ik kreeg ondraaglijke pijn en werd opgenomen

Rond een week of 18 van mijn zwangerschap sloeg de misselijkheid ineens om in een zware buikpijn met aanvallen waarbij ik telkens bijna flauw viel van de pijn. Op dat moment zijn wij doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoek. Niet wetende dat hierna een nog zwaardere tijd zou volgen…

Een ziekenhuisopname volgde, het voelde machteloos

Na een paar bezoeken aan de spoed werd besloten dat het ziekenhuis mij ging opnemen voor verder onderzoek. De pijn was inmiddels ondraaglijk en dagelijks aanwezig. Daar lig je dan, in een ziekenhuisbed met je twee kleine kindjes thuis en je vriend die alle zorgen op zich moet nemen. Ik voelde me ellendig, boos en verdrietig en vooral machteloos.

Er was een zware pijnstiller nodig tegen de pijn

Doordat de pijn onverdraaglijk werd, besloot het ziekenhuis al snel over te gaan op een zware pijnstiller, namelijk morfine. Toen ik dit hoorde moest ik even een paar keer slikken, want dit is alles behalve gewenst in een zwangerschap. Maar aan de andere kant kon mijn lichaam de pijn niet meer aan en viel ik steeds meer af. Na veel tranen hebben we toch besloten voor de morfinepomp te gaan om zo hopelijk wat meer rust in mijn lijf te krijgen. 

Zelfs eten lukte haast niet meer

De arts kwam de dag erna op bezoek aan mijn bed, om te kijken hoe het met mij ging. Er werd besloten dat een maagonderzoek en mri scan wenselijk was, om uit te sluiten of er geen maagzweer of darmhernia aanwezig was. Daarnaast werd er gelijk een sonde geplaatst, omdat eten haast niet meer ging door de pijn in mijn buik. Ook dit gaf mij mentaal een harde klap, want wie wil er nou ook nog eens heel ziek uitzien doordat er een slangetje via je neus loopt? Anderzijds, voeding is natuurlijk heel belangrijk, ook voor de kleine meid in mijn buik. 

Ik stortte na de uitslagen van het onderzoek in

Uit het maagonderzoek kwam niks, al had ik dit ook wel verwacht. Ik had niet het idee had dat de pijn vanuit mijn maag kwam, maar echt vanuit mijn darmen. Ik werd vanuit de uitslaapkamer terug gereden naar mijn bed en zag daar mijn vriend zitten die op mij zat te wachten. Als snel vloeiden de tranen over mijn wangen. Ik voelde mij lelijk, ziek en schuldig. Stelde ik me dan toch gewoon aan? 

Een naar darmonderzoek volgde

De dag erna besloot de arts toch om nog voor een darmonderzoek te gaan, iets waar ik ontzettend tegenop zag. Ook daar kwam niks uit. Maar hoe kan het dan nou? Hoe kan een mens het uitgillen van de pijn zonder dat hier een verklaring voor is? De wanhoop werd alleen maar erger.

Ik moest een kijkoperatie krijgen, met risico voor ons ongeboren meisje

Na een aantal dagen opname en hoge medicatie, werd er vanuit het chirurgisch team toch besloten om een kijkoperatie uit te voeren in mijn buik. Ze wilden zeker weten dat er niks over het hoofd werd gezien, maar daarnaast nam dit ook risico’s met zich mee. Tijdens het gesprek met de chirurg vertelde hij mij dat het mogelijk was de kleine te verliezen. Aangezien ik beneden de grens voor levensvatbaarheid zwanger was, zouden ze dan niks meer kunnen betekenen voor haar. Dit is natuurlijk het meest vreselijke wat je als moeder kan horen. Maar ik wist ook dat een operatie nodig was om mij uiteindelijk beter te kunnen krijgen…

Lees HIER verder.

BENTHE

Insta: benthejo 

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}