Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Ik droomde van kinds af aan om later moeder te worden
Twee kindjes had ik het liefste. Deze droom is uitgekomen. Toch ging het helemaal mis. Ik was een gelukkige huismoeder van Tigo (3 jaar). Maar bij de geboorte van ons meisje Mila, viel het moederschap me ineens zwaar. Het leven was druk, vol poepluiers, oneindige huilsessies en gebroken nachten. Het gevoel verpletterde me. Ik voelde me iedere dag benauwd en opgesloten. Mijn lontje was kort en ik raakte overprikkeld. Muziek was teveel. Het geluid van de afzuigkap stormde door mijn hoofd. Ik kon letterlijk niets meer hebben. Ik liep op mijn tenen. Ik hield het weken en zelfs maanden vol. Mijn man zag wel dat ik het moeilijk had, maar had er geen sympathie voor. “Drukte hoort bij kinderen. Je wilde dit zelf. Jij bent hun moeder en verantwoordelijk voor hun”, zei hij keer op keer. Hij veroordeelde me. Ik had het gevoel dat ik een enorme fout had gemaakt. Kinderen bleken momenteel teveel in mijn leven. En ik wist dit niet op voorhand. Deze gevoelens had ik niet na mijn eerste kind.
Mijn tweede kind heeft me opgebroken
Ik bleek een volledig instabiel persoon en had mijn handen vol aan mezelf. Ik kon niet voor anderen zorgen. Mijn man begreep me niet. Niemand begreep het. Ik droomde steeds meer van een leven op mezelf. Rust. Stilte. Ik had dat echt nodig. Dat voelde ik. Hoewel ik heus van mijn kinderen hield, voelde ik dat er maar één oplossing was: het gezin verlaten en op mezelf focussen. Rigoureus. En levensveranderend. Dit had effect op ieder gezinslid. Ik ging in gesprek met mijn partner. Hij werd boos. En terecht. “Als je nu wegloopt, hoef je niet meer terug te komen ook”, schreeuwde hij. Hij meende het. Pijnlijk.
Ik besloot voor een half jaar weg te gaan
Ik had mijn koffer ingepakt. We zaten aan het avondeten. Ik probeerde de kinderen uit te leggen dat mama een tijdje weg moest om rustig te worden. “Ik kom daarna weer terug”, zei ik. De kinderen keken verdrietig en mijn man woest. Iedereen voelde pijn. Ik ook. Maar om een goede moeder te worden, moest ik aan mezelf werken. Dat kon niet in deze drukte. Ik werd helemaal gek thuis. Ik gaf de kinderen een dikke knuffel, beloofde iedere dag te bellen en trok de voordeur dicht. Mijn man voelde zich verlaten en wilde geen kus geven. Met tranen over mijn wangen liep ik de tuin uit. Ik zou voor 6 maanden in onze stacaravan in het bos zitten. “Wie weet gaat het zo snel beter met me, dat ze snel op bezoek kunnen komen”, dacht ik hoopvol.
Ik ging met de trein, want de auto had mijn gezin nodig
Ik zat in een vreselijke situatie, waar geen goede oplossing voor was. Het was het kiezen uit twee kwaden. Ik wilde mijn gezin hun moeder teruggeven, vol energie, gezond en wel. Daar ging ik voor. Ik wilde in therapie, dagboeken schrijven en mediteren. Bovendien had ik veel nadenkwerk te doen, zodat ik nooit meer in deze situatie terecht zou komen.
Ik ben nu 3 maanden verder
De kinderen vinden het erg moeilijk dat hun moeder afwezig is. Ze willen verhalen delen en me iedere dag knuffels geven. Dat gaat niet. We videobellen iedere dag en dan praten we lang en geven we elkaar handkusjes. Mijn man, Bart, is nog steeds erg boos. Hij vraagt niet hoe het met me gaat, en deelt alleen de noodzakelijke dingen zoals de zwemlesvorderingen en de rekeningen die betaald moeten worden. Volgende week komen de kinderen voor het eerst op bezoek. Ik weet niet of mijn relatie met Bart nog ooit goedkomt. Met mij persoonlijk gaat het een stuk beter. Ik zit in therapie, zodat ik erachter kom welke triggers mij triggeren. In de toekomst kan ik die vermijden. Ik kan steeds beter prikkels verdragen, zoals een gesprek voeren in een druk restaurant. Tv aanlaten, terwijl ik een brief schrijf. Ik oefen veel en hard. Alles voor mijn kinderen. Ik zie mezelf met 6 maanden gezonder en beter terug gaan naar mijn gezin, mits Bart het toelaat en me vergeeft …
NINA
Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
sorry ik kan geen begrip voor opbrengen, zal niks verbazen als scheiding in de lucht hangen
Als iemand t niet meer aan kan is er maar een weg.
Afstand nemen maar dit wil niet zeggen dat je geen moeder kunt zijn. Wil ook niet zeggen dat je moet scheiden. Werk aan liefde voor elkaar en de kinderen.
Vader heeft de hoofdrol in de opvoeding en moeder een kleinere rol. Moeder blijft apart wonen en werkt eraan dat haar kleinere rol in de opvoeding positief is. Die rol kan misschien in de toekomst groter worden. Tzt zullen alle partijen hier profijt van hebben.
Wens jullie veel wijsheid en geduld.
Hoe kan de auto je gezin nodig hebben?
En hoe kan het dat mijn eerdere bericht met soortgelijke strekking niet meer zichtbaar is? Worden reacties gecensureerd?
Ik denk er ook wel eens aan als mijn kind en man te veel van mij willen. Maar goed, mijn huis is mijn thuis, en mijn man steunt mij ontzettend. Voor degene die geen begrip op kunnen brengen in dit artikel; probeer je in te leven in de situatie van nieuwe moeder. Niet overal zit een moeder op een roze wolk. Soms zijn het ook grijze wolken en krijgt een moeder een postnatale depressie. Een moeder worden is echt levensveranderend!! Wees een beetje begripvol.
Begripvol kan ik prima zijn als moeder haar problemen aanpakt, niet als ze eerst wegloopt en de boel de boel laat.
Ik heb helemaal begrip voor haar.
Zij geeft aan dat haar partner haar niet begrijpt en ze gen hulp heeft dan is dit voor even de beste oplossing.
Wat als ze blijft en ze als maar tegen de kinderen loopt te schreeuwen???
Beter gaat ze werken aan zichzelf, in therapie gaan en dan sterker terugkomen .
Ze had jammer genoeg geen hulp en steun van haar partner. Als die iets meer zijn best deed om haar te helpen dan zou ze het misschien minder zwaar ervaren en vanuit huis geholpen kunnen worden, hoefde ze niet te vertrekken en het gezin achter laten.
Ik hoop dat ze eruit komt en met haar partner en kids weer verder kan.
Ze maakt al vorderingen.
Hou vol en zet door.
in haar geval had ik denk ik geprobeerd het gesprek aan te gaan met mijn partner. Ja hij veroordeeld, maar dit is denk ik omdat hij het niet begrijpt. Ga in gesprek en geef aan wat je voelt en geef aan hierover in therapie te willen gaan. Zo bereik je meer begrip en kun je samen naar een oplossing zoeken dan alleen een beslissing maken over de situatie en jouw gezin. Jouw partner is niet voor niks jouw partner. Samen praten over gevoelige dingen hoort bij een relatie. Je kwetsbaar opstellen. Ik begrijp dat haar partner boos is en zich in de steek gelaten voelt. Of het goed komt is de vraag, maar er zal gepraat moeten worden dat is duidelijk.