Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Ik droomde van kinds af aan om later moeder te worden
Twee kindjes had ik het liefste. Deze droom is uitgekomen. Toch ging het helemaal mis. Ik was een gelukkige huismoeder van Tigo (3 jaar). Maar bij de geboorte van ons meisje Mila, viel het moederschap me ineens zwaar. Het leven was druk, vol poepluiers, oneindige huilsessies en gebroken nachten. Het gevoel verpletterde me. Ik voelde me iedere dag benauwd en opgesloten. Mijn lontje was kort en ik raakte overprikkeld. Muziek was teveel. Het geluid van de afzuigkap stormde door mijn hoofd. Ik kon letterlijk niets meer hebben. Ik liep op mijn tenen. Ik hield het weken en zelfs maanden vol. Mijn man zag wel dat ik het moeilijk had, maar had er geen sympathie voor. “Drukte hoort bij kinderen. Je wilde dit zelf. Jij bent hun moeder en verantwoordelijk voor hun”, zei hij keer op keer. Hij veroordeelde me. Ik had het gevoel dat ik een enorme fout had gemaakt. Kinderen bleken momenteel teveel in mijn leven. En ik wist dit niet op voorhand. Deze gevoelens had ik niet na mijn eerste kind.
Mijn tweede kind heeft me opgebroken
Ik bleek een volledig instabiel persoon en had mijn handen vol aan mezelf. Ik kon niet voor anderen zorgen. Mijn man begreep me niet. Niemand begreep het. Ik droomde steeds meer van een leven op mezelf. Rust. Stilte. Ik had dat echt nodig. Dat voelde ik. Hoewel ik heus van mijn kinderen hield, voelde ik dat er maar één oplossing was: het gezin verlaten en op mezelf focussen. Rigoureus. En levensveranderend. Dit had effect op ieder gezinslid. Ik ging in gesprek met mijn partner. Hij werd boos. En terecht. “Als je nu wegloopt, hoef je niet meer terug te komen ook”, schreeuwde hij. Hij meende het. Pijnlijk.
Ik besloot voor een half jaar weg te gaan
Ik had mijn koffer ingepakt. We zaten aan het avondeten. Ik probeerde de kinderen uit te leggen dat mama een tijdje weg moest om rustig te worden. “Ik kom daarna weer terug”, zei ik. De kinderen keken verdrietig en mijn man woest. Iedereen voelde pijn. Ik ook. Maar om een goede moeder te worden, moest ik aan mezelf werken. Dat kon niet in deze drukte. Ik werd helemaal gek thuis. Ik gaf de kinderen een dikke knuffel, beloofde iedere dag te bellen en trok de voordeur dicht. Mijn man voelde zich verlaten en wilde geen kus geven. Met tranen over mijn wangen liep ik de tuin uit. Ik zou voor 6 maanden in onze stacaravan in het bos zitten. “Wie weet gaat het zo snel beter met me, dat ze snel op bezoek kunnen komen”, dacht ik hoopvol.
Ik ging met de trein, want de auto had mijn gezin nodig
Ik zat in een vreselijke situatie, waar geen goede oplossing voor was. Het was het kiezen uit twee kwaden. Ik wilde mijn gezin hun moeder teruggeven, vol energie, gezond en wel. Daar ging ik voor. Ik wilde in therapie, dagboeken schrijven en mediteren. Bovendien had ik veel nadenkwerk te doen, zodat ik nooit meer in deze situatie terecht zou komen.
Ik ben nu 3 maanden verder
De kinderen vinden het erg moeilijk dat hun moeder afwezig is. Ze willen verhalen delen en me iedere dag knuffels geven. Dat gaat niet. We videobellen iedere dag en dan praten we lang en geven we elkaar handkusjes. Mijn man, Bart, is nog steeds erg boos. Hij vraagt niet hoe het met me gaat, en deelt alleen de noodzakelijke dingen zoals de zwemlesvorderingen en de rekeningen die betaald moeten worden. Volgende week komen de kinderen voor het eerst op bezoek. Ik weet niet of mijn relatie met Bart nog ooit goedkomt. Met mij persoonlijk gaat het een stuk beter. Ik zit in therapie, zodat ik erachter kom welke triggers mij triggeren. In de toekomst kan ik die vermijden. Ik kan steeds beter prikkels verdragen, zoals een gesprek voeren in een druk restaurant. Tv aanlaten, terwijl ik een brief schrijf. Ik oefen veel en hard. Alles voor mijn kinderen. Ik zie mezelf met 6 maanden gezonder en beter terug gaan naar mijn gezin, mits Bart het toelaat en me vergeeft …
NINA
Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Als dit verhaal echt is kan ik Bart heel goed begrijpen. Mijn vrouw heeft ons gezin nu een week verlaten en ze hoeft niet meer terug te komen. Zogenaamd viel het huishouden en voor de kinderen zorgen haar te zwaar. Ik vond altijd dat ze alles op een ganzentempo deed en gewoon lui was. Nu ik het één week zelf doe moet ik er alleen maar om lachen met een beetje peper in je kont is het huishouden zo gedaan. Net als mijn vrouw ben ook jij psychisch niet helemaal in orde en maar goed dat je therapie volgt. Eigenlijk zou Bart je moeten aangeven bij veilig thuis. Gelukkig ben ik een knappe man met een goede baan. Dus als de tijd rijp is, heb ik ook altijd zo weer een nieuwe mooie dame aan mijn zijde. Een aantal willen nu al haar plaats vervangen maar ik ben er zo snel nog niet aan toe. Eerst eens in volle teugen genieten dat die heks uit mijn huis is.
sorry ik kan geen begrip voor opbrengen, zal niks verbazen als scheiding in de lucht hangen
wat een heftig verhaal, als je deze beslissing maakt, dan heb je het echt heel moeilijk. het is erg dat je totaal niet gezien wordt door je man hierin. met zijn steun had het misschien niet eens zover hoeven komen. wat zal je je alleen voelen hierin. het is al erg als andere mensen oordelen, maar je eigen partner…
ik hoop echt dat het beter met je zal gaan en dat het je werkelijk lukt, terug naar je gezin te gaan.
heel veel sterkte
beetje simpel antwoord en Bert is niet erg snugger.
Ik heb alle begrip voor je man. Hij heeft gelijk. Je hebt voor kinderen gekozen en je kiest uiteindelijk voor jezelf. Ik heb daar geen begrip voor. Je kunderen gaan je dit kwalijk nemen in de toekomst en geef ze eens ongelijk.
Naja wat is dat voor achterlijke reactie man.
snap haar heel goed , beter even weg vluchten dan op een punt komen dat jezelf of andere wat aan doet .
hoop dat het snel weer goed gaat met je .
wat n zware beslissing heb je moeten nemen. goed van je. Had je het niet gedaan was je er zeker aan onderdoor gegaan en was de situatie met je kinderen en man er zeker niet beter op geworden. Voor jezelf kiezen is heel dapper en noodzakelijk om het leven aan te kunnen en vele malen beter als blijven en aan de verwachtingen van anderen voldoen. Daarmee maak je jezelf ziek met alle gevolgen van dien. Alleen mensen die het mee hebben gemaakt weten in welke strijd je zit. De mensen die dit overkomen zijn veelal de mensen die altijd klaar staan voor anderen, zichzelf wegcijferen en daarmee over hun eigen grenzen gaan. Vaak door onderliggend traumatische ervaringen in hun jeugd. Je bent totaal niet egoïstisch, juist heel goed dat je nu uitzoekt wat je triggers zijn en te leren hier op n goede manier mee om te gaan. Laat je niet van je eigen pad afleiden, kies voor jezelf en daarmee kies je er voor om de beste moeder voor je kinderen te zijn.
Als iemand t niet meer aan kan is er maar een weg.
Afstand nemen maar dit wil niet zeggen dat je geen moeder kunt zijn. Wil ook niet zeggen dat je moet scheiden. Werk aan liefde voor elkaar en de kinderen.
Vader heeft de hoofdrol in de opvoeding en moeder een kleinere rol. Moeder blijft apart wonen en werkt eraan dat haar kleinere rol in de opvoeding positief is. Die rol kan misschien in de toekomst groter worden. Tzt zullen alle partijen hier profijt van hebben.
Wens jullie veel wijsheid en geduld.
en zo is het…alle veroordelingen van andere doet je nog harder wankelen…ik ben na 25 jaar zorgen voor een zorgintensief gezin, en volledig stukgelopen…nu veroordeeld als egoïst…zo’n pijn, na 100% zorgen voor de ander en niet voor mijzelf…ik moet gaan voor die kleinere rol…mn inmiddels ex accepteert ook niet meer
Hoe kan de auto je gezin nodig hebben?
En hoe kan het dat mijn eerdere bericht met soortgelijke strekking niet meer zichtbaar is? Worden reacties gecensureerd?
Laatst hoorde ik iemand met zo’n zelfde soort verhaal. En zij kwam erachter dat ze na de bevalling het Syndroom van Sheehan heeft opgelopen.
Wat ben je dapper! Want het was zéker geen makkelijk besluit. Ik wens je heel veel kracht bij je herstel. En voor je man hoop ik op inzicht, dat hij gaat begrijpen dat je dit niet wilt maar dat het toch gebeurt. Jullie samen wens ik veel wijsheid om uiteindelijk tot een goede beslissing over jullie huwelijk te komen. Succes!
Ik denk er ook wel eens aan als mijn kind en man te veel van mij willen. Maar goed, mijn huis is mijn thuis, en mijn man steunt mij ontzettend. Voor degene die geen begrip op kunnen brengen in dit artikel; probeer je in te leven in de situatie van nieuwe moeder. Niet overal zit een moeder op een roze wolk. Soms zijn het ook grijze wolken en krijgt een moeder een postnatale depressie. Een moeder worden is echt levensveranderend!! Wees een beetje begripvol.
Begripvol kan ik prima zijn als moeder haar problemen aanpakt, niet als ze eerst wegloopt en de boel de boel laat.
helaas voor dit gezin moeten ze hierdoor heen. maar knap dat ze het zo doet.
zelfmoord, kindermishandeling, partner mishandeling voorkom je hiermee.
helaas kan ze de steun bij haar partner niet vinden, wellicht ( aanname) zit daar al 1 van de triggers met haar eigen valkuilen heeft ze steun nodig.
heel moedig, maar ook schrijnend dar ze dit besluit heeft moeten nemen een drama, maar het drama kan nog veel groter zijn als ze deze stap niet neemt.
Ze is niet eerst weg gelopen. Ze gf l zo.labg aan dat het niet goed was en haar man zag het ook. Die gaf er geen bal om, want hij kon lekker de deur uit gaan werken. En dan nu kwaad zijn, omdat ze er iets aan wil doen en doet.
Puh heftig voor de kids en man, dat mens laat gewoon alles en iedereen stikken… waardeloos.
Je kan dus wel gewoon naar een druk restaurant ineens?
Niet weer binnen laten en naar de rechter stappen voor volledige voogdij!
Je kan toch ook gewoon therapie volgen en thuis wonen?
Nou ja ik snap het niet en zal het waarschijnlijk ook nooit snappen, mijn kinderen ( 4,6,10,13 ) zijn mijn leven en ga nog liever dood dan ooit vrijwillig bij ze vandaan te gaan.
En ja soms is het even druk, hectisch en vervelend… suck it up!!
Wij werken ook fulltime ik voornamelijk de nacht en weekend dienst, mijn vrouw overdag.
Hier is altijd iemand bij de kinderen want wij hebben er voor gekozen een (groot) gezin te stichten en dan moet je ook je verantwoordelijk nemen.
Geen begrip hiervoor. Je hebt voor je kinderen bewust gekozen. Lekker makkelijk om ertussenuit te piepen omdat je huilie huilie doet om wat drukte. En dan straks ook nog janken als jouw partner, die jij met alles laat zitten, van jou af wilt en de kinderen opeist. Grow a pair!
wat erg dat je zo aan je lot bent overgelaten door je “partner” dat het zo hoog is opgelopen.
hopelijk kun je met therapie ontdekken waar jouw valkuilen liggen en kun je de moeder zijn die je kinderen verdienen. En dat is een moeder die energie heeft, goed in haar vel zit en op tijd haar triggers herkend.
Daarnaast verdienen ze trouwens ook het voorbeeld van een liefdevolle relatie met onderling begrip en respect tussen hun ouders. Maar denk dat daar ook nog relatie therapie voor nodig gaat zijn als ik je verhaal zo lees.
het is heel herkenbaar. meestal heeft het 2 kanten. en hebben ook 2 mensen invloed.
als ik het zo hoor geeft de man geen enkele steun in dit verhaal!!!!! terwijl dat vaak wel nodig is. moeder worden is niet zomaar wat. mijn man is depresssief geworden na onze kinderen. we hebben er 4. Ik stond overal alleen voor, en ja met 4 kinderen gaat er wel wat mis en door zijn depressie kreeg ik dan weer overal de schuld voor. wij liggen nu in scheiding maar een huis vinden is en groot probleem. geld heb ik niet want ik heb al mijn tijd in de kinderen gestoken. 2 van 9 , 14, en 16 jaar
sorry heb 5 kinderen en is me soms echt te druk en teveel voor me man ook maar weglopen nee! en begrip hiervoor kan je vragen maar hoef je niet van ieder te verwachten dit kan van geen kant en zou de man snappen als je niet meer welkom terug bent.
Wat een walgelijke zelfmedelijden.
Een schop onder je kont zou je moeten krijgen.
Ik geef je man groot gelijk.
Heel moedig om zelf de zeer pijnlijke stap naar genezing te zetten. veel mensen wachten te lang ook al voelen ze dat het mis gaat. Als je wacht tot je helemaal doordraait is de weg terug veel langer.
Je hoort dit zo vaak de laatste tijd. Ik ben ontzettend opgelucht dat ik nooit voor het moederschap heb gekozen (ik wilde oprecht nooit moeder worden).
Mijn leven is van mij.
Sterkte en neem de tijd om tot jezelf te komen.
Triest verhaal: Ook mijn moeder heeft ons ( 4 Kinderen) Op een zeer jonge leeftijd in de steek gelaten, nou ,ik kan alleen maar zeggen dat dit ons het hele verdere leven heeft beschadigd.
dag .
ik begrijp de nood van deze moeder. heb zelf in dit schuitje gezeten.
het is prima om even afstand te nemen. maar half jaar is wel erg lang. ik ben 6 weken naar een rusthuis geweest. dat is in goed overleg gegaan met mijn man. heb zelfs voor hulp in huishouding gezorgd. de jongste ging voor 6 midweken naar mijn schoonzus. en de andere 2 bracht mijn man naar school en haalde ze op. op de dag zelf werkte mijn man gewoon. de speel middagen had ik ook gezorgd dat ze 6 weken bij iemand kon spelen. eten werd door fam. gekookt en gebracht. de was werd ook door fam. gedaan. we belde niet iedere dag. de kids kwamen op zaterdagmiddag om de week. mijn man elke week. mijn kinderen hebben er geen last van gehad, hun zagen ook dat het met mama niet goed ging. we hebben ze verteld dat mama ziek was. daar heb ik voor de kids kadootje gekocht een kaart met een lieve tekst. mijn man gaf dat aan hun. zo was ik toch in verbinding. en ze zijn nu blij dat mama er even een pauze in laste. nu kan ik al 2 jaar met plezier, vol energie mijn kinderen weer omarmen.
mijn conclusie is. je mag je gezin, in goed overleg tijdelijk ( geen half jaar) verlaten. en laat je man niet “stikken” met het gezin. help bij met de planning maken, zodat hij ook ontlast wordt. en leg het je kinderen uit. het doel, waarom je deze beslissing maakt. dat het niet aan hen ligt.. dan krijgen ze geen schuldgevoel. mijn band met de kids is sterker als ooit.
Een goede oplossing Nina voor dat er ongelukken gebeuren. Ik zou tegen Bart willen zeggen, je had je vrouw wat beter bij moeten staan. Kinderen neem je samen. Dus daar hoort ook bij de opvoeding.
Samen de taken verdelen. Ouders ben je niet van 9.00 uur tot 17.00 uur. maar 24/7.
Bart denk daar maar over na. Niet boos zijn op Nina maar denken van wat zou er gebeurt zijn als ze dit niet had gedaan.
Ik heb helemaal begrip voor haar.
Zij geeft aan dat haar partner haar niet begrijpt en ze gen hulp heeft dan is dit voor even de beste oplossing.
Wat als ze blijft en ze als maar tegen de kinderen loopt te schreeuwen???
Beter gaat ze werken aan zichzelf, in therapie gaan en dan sterker terugkomen .
Ze had jammer genoeg geen hulp en steun van haar partner. Als die iets meer zijn best deed om haar te helpen dan zou ze het misschien minder zwaar ervaren en vanuit huis geholpen kunnen worden, hoefde ze niet te vertrekken en het gezin achter laten.
Ik hoop dat ze eruit komt en met haar partner en kids weer verder kan.
Ze maakt al vorderingen.
Hou vol en zet door.
je heb gelijk.
ik zat ook in zo soort situatie en had een vrouw die mij juist liet vallen en omdat ik zo slecht zat was ik bang om mijn kinderen wat aan te doen wat helaas ook gebeurt is bij mijn oudste en hoop dat ze dat op 1 dag zal snappen. maar betekent niet dat ik een slechte ouder ben. daar en tegen nu ik mezelf weer ben doe ik juist ontzettend veel met ze
Alle begrip voor moeder!
Het krijgen van kinderen, hoe bijzonder en dankbaar we ook mogen zijn dat we überhaupt kinderen mogen “krijgen”.
Het is gewoon zwaar en veelal erg ondankbaar.
Hoeveel ik ook van mijn dochter hou (ze is nu inmiddels alweer 17 jr.),..
Ik laat me niet kapot maken door haar!!
Ze was 5 mnd oud toen ik alleen kwam te staan met haar.
Ze was absoluut geen gemakkelijk kind (karakter, maar ook mede dankzij een bepaalde school en samengesteld gezin is ook enorm moeilijk geweest. Was binnen het jaar met haar gevlucht.
Dus ze heeft ook genoeg mee gemaakt helaas.
Maar dat ze me nu wil slaan, m’n huis sloopt en constant een grote bek geeft en me constant weg duwt.. (Allemaal ook weer heel begrijpelijk, omdat er misbruik van haar gemaakt is door een volwassen stage-baas)..
Het spijt me, maar ook ik heb haar nu gezegd dat als ik een kans krijg om weg te gaan van mijn huis, mijn woonplaats etc
Dan ben ik weg!!!
Kinderen lijkt leuk, maar het is het zwaarste beroep van de wereld, Moeder zijn. (of vader, als die het ook zo ervaart).
Ik hou van mijn dochter, maar we staan nu ook op een punt dat het gewoon beter is om elkaar los te laten. Voordat we onze liefde voor elkaar helemaal stuk laten gaan!
P.s. Wil je nog wel terug naar een man die zo gevoelloos is, dat hij niet ziet hoe stuk je aan het gaan bent??
Waarschijnlijk zal zijn manier van doen ook zeker een (grote) rol spelen, bij jou (postnatale) depressie/burnout!!
Zoiezo is de druk van het bestaan veels te zwaar voor heel veel mensen!!
En de overheid maakt het alleen maar zwaarder voor de meesten van ons!!!
De mens is niet gemaakt om onder deze druk te moeten leven!!!
Er zou veel meer begrip en openheid moeten komen over wat er met een vrouw gebeurd/ veranderd nadat zij kinderen heeft gekregen. Haar hormoon huishouden staat totaal op zijn kop. En de wereld om haar heen verwacht maar wonderen van haar. Het is groots en intens en zeker niet meer terug te draaien. Je verzuipt en probeert boven water te blijven terwijl iedereen verwachtingen van je heeft. Is niet te doen…
tis geen boodschap of kadootje…er zijn mensen die vechten om kinderen te krijgen…DUS weet waar je aan begint…ik vind moeders van deze tijd heel vlug hun verantwoordelijkheid afschuiven …omdat t kan …waar zijn de STERKE vrouwen gebleven en ja heb er zelf 4 n tweeling wat eerst n 3 ling (1verloren door gedraaide eierstok) daarna nog 2x n tweeling waar van er elk 1overbleef dus weet waar ik over praat en ook nog alleenstaand en ja soms SUPER zwaar maar zoals zeggen wat je niet breekt maakt je sterker liefs marina
o wow hoe herkenbaar.
Ook ik loop op de toppen van mijn kunnen voor mijn kinderen en gezin. Al bijna 3 jaar gedeeltelijk ziek thuis en steeds voor mijn gevoel alles alleen te moeten doen.
mezelf op de laatste plek zetten door 2 kinderen mrt meerdere diagnoses en inmiddels zelfs 1 kind onder toezicht en uit huis, omdat thuis voor de rest van het gezin geen optie meer is.
ik ga zelf in behandeling, maar dat betekend niet dat de druk thuis minder gaat worden. de diagnoses van de kinderen verdwijnen daarmee niet en het feit dat ivm de financiële verplichtingen voor het einde van het jaar weer een betaalde baan moet hebben. die door mijn eigen beperkingen door mijn ziek zijn niet voor het oprapen liggen. legt opnieuw weer veel druk.
ik denk soms ook na over het feit om weg te gaan. natuurlijk wilde we de kinderen samen, maar om deze helse druk hebben wij niet gevraagd. iedereen wil gewoon huisje boompje beestje……
@ redactie, hier is sprake van een datalek! Ik zie opeens het emailadres van degene die als laatste heeft gereageerd en het vinkje “naam, emailadres en site bewaren…” heeft aangevinkt!
(het zou kunnen zijn omdat mijn reactie, net als deze, nog in afwachting is van moderatie)
Je geeft heel duidelijk aan dat je aan het verdrinken bent maar je krijgt helaas geen enkele steun van jouw man.
Misschien omdat ook hij jou nodig heeft? Ben jij gewoonlijk de sterkste…..? Hij weet niet hoe hij moet omgaan met deze situatie.
Je bent nu zo overprikkeld dat enkel rust je kan redden van verdrinking.
Het komt goed. Ga uit van je eigen kracht.
Veel respect voor deze moeilijke beslissing. Mensen doen altijd maar zo makkelijk iver moederschap. Waar is de vader geweest in deze inderdaad? It takes a village to raise a child helaas zijn mensen te vaak op zichzelf aangewezen in deze maatschappij. Dat breekt mensen op. Al die mannen die hun vrouw en kind verlaten, daar wordt niks over gezegd maar als een vrouw haar mentale gezondheid probeert te redden, juist ook om er uiteindelijk beter voor haar kinderen te kunnen zijn, dan weten mensen wel kei-hard te oordelen. Ik wens je het allerbeste. Hoop dat je jezelf weer terugvindt en er sterker uitkomt.
in haar geval had ik denk ik geprobeerd het gesprek aan te gaan met mijn partner. Ja hij veroordeeld, maar dit is denk ik omdat hij het niet begrijpt. Ga in gesprek en geef aan wat je voelt en geef aan hierover in therapie te willen gaan. Zo bereik je meer begrip en kun je samen naar een oplossing zoeken dan alleen een beslissing maken over de situatie en jouw gezin. Jouw partner is niet voor niks jouw partner. Samen praten over gevoelige dingen hoort bij een relatie. Je kwetsbaar opstellen. Ik begrijp dat haar partner boos is en zich in de steek gelaten voelt. Of het goed komt is de vraag, maar er zal gepraat moeten worden dat is duidelijk.
Vluchtgedrag en weglopen voor je verantwoordelijkheden is wat mij betreft geen oplossing. terrecht dat je man boos is. Die relatie heb je iig al goed verknald. Als dit tekenend is voor hoe je moeilijkheden oplost zal je waarschijnlijk ook een #&€@! relatie met de kinderen hebben straks.
Ik vind het opmerkelijk dat iedereen hier een mening heeft en verdedigt alsof het gospel is.
Op basis van 100 zinnetjes denken jullie de complexe relaties tussen man en vrouw en hun kinderen te begrijpen.
We hebben hier 1 kant van het verhaal.
Wie weet wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Wie weet welke dynamiek er heerste tussen de hulpvraag van de vrouw maar ook de hulpvraag van de man.
Qua journalistiek vind ik dit lui.
Is het wel waar?
Waarom wordt dit gedeeld? Wil iemand de man/vrouw op de brandstapel zetten of nog een bredere wig tussen hen in duwen?
Volgens mij heeft niemand hier baat bij, behalve ‘kids en kurken’.
hou op z’n minst ook een interview met de man, of publiceer het niet als hij dit niet wil.
Ik had je nooit meer terug genomen. Zodra je kinderen neemt gaan je kinderen voor, jij komt op plek twee.
Ikzelf (m 38) zou haar ook niet terug hoeven. We hebben een dochter van 2 jaar en een zoon van 2 maanden. Had ik dit mee moeten maken, dan had ik het tzt zonder haar gekund. Als je weer functioneert mag je ze om het weekend uit logeren hebben in je flatje.
Ik ben zo blij dat ik ben gescheiden en co-ouderschap heb! zo kom ik tussendoor nog tot rust. Nu heb ik 3 jonge kids in m’n eentje, 2 weken nonstop achter elkaar. Ik ben compleet op! Nog 3 dagen te gaan…
Snap het helemaal! Ik ben er niet voor gemaakt om 24/7 met de kids te zijn.
Als ik ze wat minder zie, ben ik opgeladen en een veel leukere moeder
mijn vrouw heeft in een soortgelijke situatie gezeten. helaas hadden wij geen plek waar ze voor een paar maanden zou kunnen verblijven. anders had ik dat zeker aan geraden. het heeft nu bijna twee jaar geduurd om alles weer op de rit te krijgen. bij de tweede een zware postnatale depressie gehad en dat gun ik echt helemaal niemand.
ik ben er van overtuigd als zij een plekje voor zichzelf had gehad dat het veel eerder beter met haar was gegaan. gelukkig had ze mij een steunde ik haar in alles. maar ik heb niet overal ja en amen op gezegd.
ben zeker met haar in gesprek geweest. en we hebben er zeker ook fikse ruzies om gehad.
naar uiteindelijk zijn we nog steeds samen en gaar het steeds beter met haar en de kinderen.
Deze vrouw is overspannen. Zo jammer dat haar man het als een keuze ziet. Want dat is t niet. Ze kan niet anders. Als ze langer had gewacht was t zo uit de hand gelopen dat ze opgenomen had moeten worden in een rusthuis. Dat heeft ze nu weten te voorkomen.
Deze meneer is waarschijnlijk deel van het probleem en als hij niet snel meer begrip op kan brengen dan is t einde van hun huwelijk snel aangebroken.
Een typisch geval van het autistisch spectrum syndroom. Heel herkenbaar.
Mijn inziens valt dit onder de categorie Asperger, alhoewel de DSM handboek versie 5 de onderverdeling heeft laten vallen.
Ik sta echt perplex hoe ontzettend mensen hier met hun vooroordelen en onbegrip reageren. Zelf ben ik ook een “ontaarde” moeder, want ik heb mijn kids van 10 en 15 aan de zorg van mijn man overgelaten. Mijn man die emotioneel onbereikbaar is en mij jarenlang gemanipuleerd en genegeerd heeft. Ja, daar is een reden voor en nee dat is misschien geen opzettelijke bedoeling van hem (vermoeden Autisme). Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mezelf leeg getrokken heb door een samenwerking/betrokkenheid en steun/begrip te willen en proberen te realiseren, waarbij er zoveel bedrog en valse beloftes waren die mezelf aan mijn eigen verstand hebben laten twijfelen. Daarnaast ook de confrontatie met mijn eigen “kwetsbaarheden en uitdagingen” want ik voelde mij continu verantwoordelijk voor alles wat er wel/niet gebeurde.
Mijn man kan zich functioneel beschikbaar stellen voor werk en voor standaard taken rondom de kinderen (Was, eten, vervoer, aantal regels) en heeft mij heel duidelijk kenbaar gemaakt dat hij zich daar alleen nog op gaat richten en niet op niet nuttige zaken zoals onze relatie, de zorgen rondom de kinderen enz enz Mijn afwezigheid zal hem eerder rust geven dan dat hij dit als een last ervaart.
Dit was voor mij de druppel, waarbij ik hem deze zorg nu laat dragen en ik NU mijn eigen herstel voorop zet. Want ik ben een emotioneel wrak geworden die er voor de kinderen ook niet meer goed kon staan en zij verdienen een moeder die hun de liefde, zorg en aandacht geeft. Hou juist heel veel van mijn kinderen en dat verscheurde mij juist zo erg, want ík besefte wél wanneer zij tekort kwamen.
Een half jaar, dat is een te lange tijd voor mij. Maar ieder moet zijn eigen pad volgen. Met als doel om het juist beter te doen, heb je juist soms een radicale stap nodig. Ik heb er alleen maar respect voor! Ik vermoed dat ik 2 weken “gebruik” om een plan te maken met hoe ik verder kan, op een manier dat ik weer leer om én goed voor mezelf te zorgen én mijn kinderen de steun kan geven die ze nodig hebben.