Mijn moeder raakte jong zwanger. Ze was ongeveer 18 jaar oud toen ze mij kreeg. Mijn vader was haar schoolliefde. Ze hebben erg lang een goede relatie gehad. Ik heb mijn gehele leven (en nu nog steeds) een vader in mijn leven gehad. Mijn ouders gingen pas scheiden toen ik al lang en breed uit huis was. Ik kreeg op mijn 19e mijn eerste huurhuisje. Mijn moeder was toen 37 en besloot een eind aan het huwelijk te maken. Ze waren uit elkaar gegroeid. Ik heb nog steeds goed contact met mijn vader. Mijn moeder ook. Ze kunnen met elkaar praten en op hetzelfde feestje zijn. Wij hebben nooit een vechtscheiding meegemaakt.
Plotseling, op haar 39e botste mijn moeder tegen een nieuwe vlam aan
Letterlijk. In de supermarkt. Ze wisselden nummers uit en een paar weken later was hun relatie een feit. Nu na twee jaar begon het bij hun beiden te kriebelen: de kinderwens. Ze wilden erg graag een kindje van hun samen. En dat was in één keer raak. Ik vind dit vreselijk. Ik heb zelf namelijk ook een kindje. Zij is nu 3 jaar oud. Ik was ongeveer 20 toen ik moeder werd. Dan is mijn kindje straks dus ouder dan haar tante. Bizar. En vreselijk verwarrend. Ik schaam me. Ik hecht veel waarde aan hoe mensen over ons denken en wat ze over ons zeggen. Ik weet dat ik dat moet loslaten, maar makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik vind het een rotsituatie
In de ogen van een kind is een tante oud, of in ieder geval ouder dan het kind. Hoe leg ik dit aan mijn dochter uit? Voor is het helemaal niet te begrijpen. Natuurlijk wil ik dat mijn moeder gelukkig is, maar moet dat dan perse met een tweede leg? Kom op, ze heeft haar kans al gehad. Het lijkt wel alsof het nooit genoeg is. Ben ik nu egoïstisch of is zij het?
LIEKE
Bij mijn dochter zaten 2 meisjes in de klas waarvan de 1 de tante was van de ander. Ze waren vriendinnetjes, juist leuk toch?
Ik snap dat je moet wennen aan het idee, maar misschien vind je het straks wel heel leuk, en je dochter ook.
Tja, zowel ‘ongeveer 18’ als 39 jaar oud bij het krijgen van een kind is afwijkend van wat normaal is. Dat je je schaamt voor het feit dat je moeder een kind verwacht is tamelijk vreemd als je zelf ook praktisch tienermoeder bent èn zegt te hechten aan wat anderen van je denken.
Dan noem je ze toch gewoon nichtjes ipv tante en nichtje. Wat maakt het uit hoe iets heet. Je kan het ook positief zien. Je dochter heeft straks een klein vriendinnetje om mee te spelen als ze bij je moeder is. Hoe leuk is dat? 39 is zeker niet te oud om nog een kindje te krijgen. Je moeder was jong toen ze jou kreeg en heeft je zo te lezen een goede, stabiele jeugd gegeven. Wat fijn dat ze nu opnieuw gelukkig is met iemand en haar nog een kindje is gegunt. Ipv je te schamen kan je jullie mooie, speciale gezin ook omarmen. Wie bepaald wat normaal is?