Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Mijn zus Eva en ik zijn eigenlijk altijd hetzelfde behandeld door mijn moeder. We kregen evenveel aandacht en liefde. Wat dat betreft heb ik een goede jeugd gehad. Toen er kinderen kwamen, is het plotseling mis gegaan. Mijn moeder en de oma van mijn kinderen, meet met 2 maten. En daar ben ik niet van gediend.
Mijn zus kreeg haar tweede kindje
Ze had al een zoontje Hugo uit een eerder huwelijk. Hij was 2.5 jaar oud. Iedereen was door het dolle heen dat er een baby bij kwam: mijn moeder, mijn vader en ook ik. We kwamen direct op kraambezoek. Ik huilde, zo geëmotioneerd was ik van dat nieuwe leven. Mijn moeder maakte wel honderd foto’s. Er was zelfs afgesproken dat ze een paar dagen zou blijven slapen. Zo kon ze bijspringen (naast de kraamhulp) en kon ze baby Ginny leren kennen. “Ook fijn, want Hugo heb ik natuurlijk ook nog”, zei Eva. Ze had geen echtgenoot. Eva was alleenstaande moeder, dus ze kon wel wat hulp gebruiken. De kraamweken gingen voorbij en het normale leven begon weer. Mijn moeder ging weer naar huis en op een gegeven moment moest mijn zus weer werken.
“Ik wil wel een vaste dag oppassen”, zei mijn moeder
Mijn zus glimlachte en gaf mijn moeder een dikke knuffel. “Zo, dat is fijn”, zei ik. “Als ik straks zwanger ben, dan krijg ik vast ook zo’n vette aanbieding”, dacht ik direct. Mijn man en ik waren al maanden bezig met zwanger raken. Het lukte steeds niet. Ik had er echter wel vertrouwen ik. “Gewoon volhouden”, sprak ik mezelf toe.
En ja hoor, twee maanden later zag ik 2 streepjes op mijn zwangerschapstest
Ik belde gelijk mijn moeder. Ze gilde het uit en was ontzettend blij. Toch was ze wat minder betrokken bij mijn zwangerschapsmaanden. Bij mijn zus was ze naar alle echo’s mee, maar bij mij wilde ze alleen mee naar de 20-wekenecho. Als ik naar de reden vroeg, zei ze dat ze nu een stuk drukker was, dan vroeger. En ze paste dus iedere maandag op Ginny en Hugo. Het werd allemaal wat veel. Ze kon er nauwelijks wat bij hebben. Het baarde me zorgen. Als ik aan mijn omadag dacht, kreeg ik een onderbuikgevoel, en dat bleek te kloppen.
Het was zover: de bevalling was begonnen
Om 1.00 uur in de nacht waren de weeën al redelijk consequent. Ze kwamen om de 7 minuten. Het uur daarna om de 5 minuten. Ik ben thuis bevallen. Het was een stortbevalling, want binnen 3 uur had ik mijn zoon Davy in mijn handen. Wat een wonder. Ik was ontzettend blij. Ook bij mij kwam mijn moeder meteen langs. Ze vond Davy geweldig! Ze bleef bij ons eten en ging daarna naar huis. We hebben het nooit gehad over haar intrek in mijn kraamweek en toch had ik verwacht dat het hetzelfde zou gaan als bij mijn zus Eva. Ik merkte dat ik het jammer vond dat ze niet dag en nacht bij mij was. Ik zei er echter niets over. Mijn man probeerde alles op te vangen en ik had een hele fijne kraamhulp.
Davy werd groter en groter
Ik had ontzettend lang vrij: 6 maanden, maar moest nu wel weer aan het werk gaan. Ik belde met mijn moeder. “Tijd om de opvang te regelen”, dacht ik. Davey ging 2 dagen naar de creche en dan had hij één omadag. Het kwam zo precies goed uit. De rest van de dagen konden wij voor Davy zorgen en met hem knuffelen. Dit schema voelde goed. “Hai mama, de creche vraagt welke dagen we Davy naar de creche willen brengen, maar dat hangt weer af van welke dag jij als omadag kiest”. Stilte. Ik hoorde mijn moeder kuchen. “Wat is dit ineens ongemakkelijk”, schoot er door mijn hoofd.
“Jah, lieve Norah, ik kan er nu geen omadag bij hebben”, zei mijn moeder
Ik was woest. “Eva heeft toch iedere week één dag dat jij komt?! Ook leuk voor Ginny een omadag. Ik wil dat ook voor Davy”, schreeuwde ik. De onrechtvaardigheid begon in mijn lijf te zitten. Mijn ademhaling werd hoog, mijn buik deed pijn en mijn handen waren gebald tot vuisten. “Ik help Eva inderdaad mee, maar zij heeft ook nog kleine Hugo erbij. Het is voor haar eentje veel te veel. Je weet dat ze er alleen voor staat.”, antwoordde ze. Ik huilde aan de telefoon. Mijn moeder vond dat niet leuk en ze probeerde mij te troosten. Het lukte niet. Mijn moeder bleef bij haar punt: ze wilde niet 2 omadagen en Eva had echt hulp nodig. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. “Ze snapt toch wel dat het geen optie is om het maar zo te laten? Ze kan dit toch niet doorzetten?”, vroeg ik me af.
Ik overlegde met mijn man en hij was niet boos, maar oplossingsgericht
“Prima, dan doen we Davy toch 3 dagen naar de cheche?”, zei hij. “Nee”, gilde ik met de tranen over mijn wangen. “Dat wil ik niet. Dat is niet eerlijk”. Ik had het gevoel dat Davy iets werd ontnomen en dat maakte me zo verdrietig. Mijn man begrijpt mijn moeder wel. “Er komen vast andere tijden”, zei hij tegen mij.
Ben ik een zeurpiet of is mijn moeder onredelijk?
Lees HIER andere verhalen
KIMBERLY
Je moeder heeft groot gelijk het hierbij te laten. Ze vindt het al teveel om op de kinderen van je zus te passen maar doet dit omdat ze alleen is.
Hoe kun je nou jaloers op je alleenstaande zus zijn. Wees blij dat je moeder haar kan helpen zoals jouw man jou helpt en gun je zus haar gezin.
Het wordt een ander verhaal als je moeder bij jouw kindje niet op bezoek komt en geen aandacht geeft of veel kleinere cadeaus maar daar lijkt geen sprake van.
Vraagje: waarom is mijn eerdere reactie precies verwijderd?
Ik snap dat je teleurgesteld bent dat je kind minder 1-op-1 krijgt met je moeder dan de kids van je zus. Onbewust kan je hier jaloers op zijn. De keuze om kinderen te krijgen is wel die van jou geweest, niet die van je moeder. Je kunt je moeder dus niet kwalijk nemen dat zij niet kan en wil oppassen, hoe frustrerend dat ook voor jou voelt. Mijn ervaring is dat je kids het heerlijk kunnen hebben op de crèche en juist stabiliteit vinden daar waar ze meerdere dagen per week zijn, dan dat ze weer een nieuwe gezicht zien op 1 van de dagen. Ik denk dat je man hier gelijk heeft. Succes moeder, je kan het!
Zoiets moet je aangeboden worden, maar jij nam het gewoon aan met je ‘bellen om de opvang te regelen’ en “maar dat hangt weer af van welke dag jij als omadag kiest”. Deksel. Neus.