Ik had altijd gedacht dat de eerste stap naar de kinderopvang soepel zou verlopen
Met mijn stabiele baan en lieve familie (en dan met name mijn man natuurlijk) leek alles in plaats. Maar toen mijn dochter Lois begon bij de kinderopvang, bleek de werkelijkheid heel anders. “Ze is zo’n vrolijk meisje thuis,” vertelde ik aan de leidster. “Maar hier huilt ze nonstop.”
Vanaf de eerste dag dat Lois naar de kinderopvang ging, kon ze haar draai niet vinden
Het begon al bij de voordeur. Zodra ik de deur van de kinderopvang opendeed, begon Lois te huilen. Dit was niet het huilen van een vermoeid kind, maar van een kind dat zich diep ongelukkig voelde. “Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ik wanhopig tegen de leidster, Marijke. “Hebben jullie dit vaker meegemaakt?”. Marijke zuchtte en knikte. “Ja, we hebben dit wel eens eerder gezien. Het is zwaar, zowel voor het kind als voor de ouders. Maar meestal wennen ze na een paar weken.”
Na een paar weken was er echter weinig verbetering te zien
Lois huilde nog steeds hevig zodra ik haar achterliet. Marijke probeerde van alles: extra knuffels, speeltjes die Lois leuk vond, en zelfs een persoonlijke routine. Maar niets leek te werken.
“Misschien moet je overwegen om haar tijdelijk wat minder uren te brengen,” stelde Marijke voor
“Soms helpt het als ze langzaam aan de omgeving kunnen wennen.” Ik volgde het advies op en bracht Lois eerst een paar uur per dag, maar het huilen hield aan. Ik begon te twijfelen aan m’n beslissing om weer te gaan werken. “Ik voel me zo schuldig,” zei ik tegen mijn man, David. “Misschien had ik langer thuis moeten blijven.”
David probeerde mij enorm gerust te stellen
“Het is niet jouw schuld. Lois moet gewoon wennen. Dit kost tijd.” Op een woensdagochtend leek het huilen zelfs nog harder en wanhopiger dan normaal. Mijn hart brak. “Marijke, ik weet het echt niet meer,” zei ik met tranen in mijn ogen. “Wat doe ik verkeerd?”
Marijke legde een hand op haar schouder
“Je doet niets verkeerd, Adriana. Dit is voor sommige kinderen gewoon een moeilijke overgang. Na overleg met de leiding van de kinderopvang besloten wij om Lois extra te gaan helpen en aandacht te geven.
“Het kan helpen om haar een persoonlijke comfort item mee te geven,” vertelde de leidster
“Iets wat haar thuis herinnert.” Hoewel ze thuis helemaal niet verknocht was aan een knuffel, gaf ik Lois een knuffeltje mee, een kleine, pluizige olifant. De eerste dag dat Lois de olifant meenam, leek het huilen iets minder intens. Maar na een paar dagen begon het weer net zo hevig. “Precies wat ik al dacht”, zuchtte ik diep.
“Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ik tegen Marijke tijdens de wekelijkse update
“Het voelt alsof ik haar in de steek laat elke keer als ik wegga.” Marijkes geduld begon ook op te raken. Dat zag ik. “Ik begrijp je frustratie, Adriana, maar we moeten blijven proberen. Soms duurt het gewoon wat langer.” De situatie bleef maandenlang hetzelfde. Ik overwoog om te stoppen met werken, maar financieel was dat geen haalbare optie. De constante zorgen begonnen hun tol te eisen. Ik sliep slecht en voelde mij voortdurend gespannen.
Op een middag, toen ik Lois weer ophaalde, zag ik iets opmerkelijks
Lois zat rustig op de schoot van een andere leidster, Sandra, en keek naar een prentenboek. Het was de eerste keer dat ik mijn dochter ontspannen had gezien in de kinderopvang. “Wat is er gebeurd?”. vroeg ik verbaasd aan Sandra. Sandra glimlachte: “Ik heb haar de hele dag bij me gehouden, haar veel aandacht en liefde gegeven. Het lijkt erop dat ze een sterke, veilige band nodig heeft om zich goed te voelen hier.”
Ik voelde een sprankje hoop
“Dus er is een kans dat ze toch kan wennen?”. “Ja, maar het zal tijd kosten,” antwoordde Sandra. “We moeten haar het gevoel geven dat dit een veilige plek is, net zoals thuis.” De weken daarna bracht Sandra veel tijd door met Lois, en langzaam maar zeker begon Lois zich beter aan te passen. Ze huilde nog steeds, maar minder vaak en minder hevig. De dagen dat ik Lois met een gerust hart kon achterlaten, werden steeds vaker.
Maar deze vooruitgang bleek van korte duur
Op een donderdagochtend, na een zware nacht waarin Lois nauwelijks had geslapen, barstte het drama weer los. Lois huilde heviger dan ooit tevoren. Ik probeerde haar zoals altijd te troosten. “Marijke, ik weet het echt niet meer,” zei ik met tranen in mijn ogen. “Wat doen we verkeerd?”
Marijke schudde haar hoofd
“Soms helpt niets, Adriana. Misschien moeten jullie overwegen om een andere oplossing te zoeken. Dit lijkt niet te werken.” Met betraande ogen liep ik de deur uit. Ik moest mijn kind bij anderen achterlaten. Ik zag nog net dat Lois haar armen naar mij uitstak en hartverscheurend huilde. Ik stapte in mijn auto, zette de motor aan, en barstte zelf in tranen uit.
Die avond, na weer een mislukte poging om Lois in slaap te krijgen, belde ik met mijn moeder
“Mam, ik weet het echt niet meer. Lois blijft huilen en lijkt maar niet te wennen aan de kinderopvang. Wat moet ik doen?”. Mijn moeder zuchtte aan de andere kant van de lijn. “Misschien is het tijd om een andere oplossing te overwegen, lieverd. Dit is niet goed voor jullie beiden.” Met een zwaar gevoel hing ik op. Ik keek naar Lois, die eindelijk in slaap was gevallen in mijn armen. Ik voelde mij verloren. “Hoe heeft het zover kunnen komen?”, dacht ik. Tranen rolden over mijn wangen. Ik besefte dat ik met lege handen stond wat betreft het slaapgedrag van Lois. Het enige wat ik wilde, was mijn dochter gelukkig zien. En dat was ze nu duidelijk niet.
Ik hoop dat dit een tijdelijk probleem is, een fase, want de oplossing lijkt verder weg dan ooit. Hebben andere moeders hier ook mee geworsteld?
ADRIANA
misschien eens denken aan een gastouder bij jullie thuis… geeft een heleboel rust voor het hele gezin. kind lekker in eigen omgeving/bed en ouders geen tijdsdruk om weg te brengen of op te halen.
Wat ontzettend vervelend voor jullie beide. De band tussen moeder en kind is zo sterk. Misschien is het te vroeg omzet lijntje tussen jullie te laten vieren. Ik zou te alle tijden voor m’n kind gaan. Ouderschapsverlof? Thuis werken? Minder werken of misschien in de avonduren? En dan wennen met wegbrengen door af en toe een uurtje een ander op te laten passen. Hopelijk kan je dat dan rustig uitbreiden.
Heel veel succes en sterkte. Volg je eigen gevoel en heb maling aan wat de rest daarvan vind. Wat jij denkt dat goed is, dat is goed ❤️
misschien past een gastouder beter bij jullie. dit is klein schaliger en vaker in een huis. soms is een kindje geen kdv kind vanwege de drukte, geluid en de continuie bewegingen op de groep.
heb je al geprobeert om een uurtje te blijven als je haar brengt, dus dat je met haar meespeelt evt haar dan gewoon bjj je te houden op schoot zodat ze rond kan kijken. als dat goed gaat haar dan wel na dat uur mee naar huis te nemen, zodat ze een goede ervaring heeft. en dit steeds verder uitbouwen in kleine stapjes.
wat je ook kan proberen is niet dat jij je dochter weg brengt maar je man haar brengt. dan nemen jullie thuis in de veilige omgeving al afscheid van elkaar, en wordt de zwaarte van afscheid nemen niet bij het kdv gelegd
hoi, ik heb ook iets soortgelijks meegemaakt en ook mijn kind was erg ongelukkig op de opvang. ik heb het daarna geprobeerd bij een thuis opvang, een kinderdagverblijf bij iemand aan huis met maar 5 kinderen en dat ging al beter. later kwamen we erachter dat hij autisme heeft en hoogstwaarschijnlijk daardoor moeilijk vond. uiteindelijk hem.er toch afgehaald en een oppas aan huis gezocht, zodat hij in zijn eigen omgeving bleef en ik ben ander werk gaan doen zodat ik meer thuis was.
sterkte met jullie beslissing, maar zo doorgaan lijkt me geen goede keus.
Instagram1987.
Ik zou ook kijken voor gastouderopvang of een nanny aan huis? Ik zou in ieder geval stoppen op de kinderopvang het is traumatisch voor haar, ze kan het niet anders duidelijk maken dan door te huilen, neem de signalen van je kind serieus en vertrouw op je moederhart hier gaan jullie beide aan onderdoor. Soms is een stap terug doen nodig om vooruit te kunnen heel veel succes 🍀 heb vertrouwen in je eigen beslissingen!
Hallo mijn naam is Elly
Ik heb 19 jaar met veel plezier gewerkt in de kinderopvang soms is het inderdaad moeilijk voor een kind om te wennen en krijgen ze te veel prikkels het is inderdaad een goede optie om een bureau in te schakelen die gericht zijn voor opvang thuis
Sterkt en veel succes.
Vriendelijke groet Elly
Hoi,
Ik ben werkzaam op een babygroep.
Heel soms komt er een kindje wat inderdaad moeite heeft. Gelukkig komt dit maar heel weinig voor. Want het is verdrietig voor alle betrokkenen. Met name voor het kind en de ouders. Maar ook de Pm’er op de groep wil het beste voor ieder kindje.
Er kan van alles achter zitten.
– Vaak is het een stukje overprikkeling. Dan kan het al helpen om het kindje vroeg te brengen. Zodat het niet in een volle groep binnen komt en het rustig op bouwt. Ook is het dan fijn om de dagen zo kort mogelijk te houden.
– Soms is een kindje extreem gevoelig voor alles wat nog onbekend is. Dan geeft ons start best wel wat stress uiteraard. Dan is het zaak dat de Pm’er echt continu op nabijheid en veiligheid inzet. Misschien is het zelfs een idee om 3x een uur 1 vd ouders op de groep
te laten blijven. Zodat het kind al went aan de ruimte in de veiligheid van papa/mama. Ook kan iets van thuis meenemen helpen.
Thuis is het belangrijk dat ouders ook aan de slag gaan met het kindje leren om zelfstandig in slaap te laten vallen bv. En ook leren om eventjes zelfstandig te kunnen spelen. Het kindje gaat zo op de meest veilige plek (thuis) vertrouwen in zichzelf krijgen. Dat heeft het nodig oom zich prettig te voelen op het kdv.
Een kind heeft nabijheid en liefde nodig. Maar ook soms het vertrouwen van ons dat het iets ook zelf kan.
– heel soms, dat is als de baby al iets ouder is… Komt het gek genoeg ook wel eens voor dat een kindje zo veel huilt omdat het te weinig grenzen krijgt. Het schreeuwt dan om duidelijke kaders. Dan is het heel belangrijk om enerzijds even ruimte te geven aan de emotie en het gevoel te benoemen. En daarna te zeggen: zo, nu gaan we een boekje lezen en drogen we de traantjes. Iik blijf bij jou tot paoa/mama jou komt halen en we gaan er een leuke dag van maken. Als je blijft huilen mag je eventjes op dat plekje gaan zitten (bv een box, waar het normaal nooit in zit) om verdrietig te zijn. Dan ga ik de andere kindjes fruit geven…
Hierbij is overleg met ouders van groot belang. Een zelfde lijn.
– Soms voelen de kinderen de onzekerheid van ouder aan. Welke boodschap geven wij het kindje mee als we ze brengen als ouder / ontvangen als Pm’er? Ahh ja het is ook niet leuk hier, of… Je bent nu even verdrietig omdat je afscheid moet nemen… Maar daarna gaan we heel veel plezier maken. Geef het kind de juiste boodschap mee.
– Een enkele keer zit een kind gewoon niet op zijn plek. Dat heb ik nog maar 2 x meegemaakt in 20 jaar tijd. Dan is het aan het Kindcentrum om professioneel te zijn en dit met ouders te bespreken. Open en transparant zijn is heel belangrijk in dit proces. Er komt veel gevoel en onzekerheid bij kijken. Daar moet oog voor zijn.
Heel veel sterkte, maar ik hoop vooral succes voor Lois.
Ben 29 jaar gastouder
e. heb ook paar x mee gemaakt dat kindje niet kon wennen op kinderdagverblijf
bij mij kwam kindje
en merkte snel dat hij vertrouwen kreeg
bij mij
gastouder is huiselijke en heel stuk minder kinderen
gastouders hebben maximaal 5 a 6 kinderen
zou dat overwegen