Deel 3. Mijn belevenis in het ziekenhuis is voor ons een ruim begrip geworden. Dit stukje zal gaan over hoe het is geweest op de Intensive Care. Hier heb ik een hoop leuke, minder leuke, grappige en ook angstige momenten meegemaakt. Het mooiste wat ik hier uit kan halen zijn de wijze levenslessen die ik voor altijd met me mee zal dragen. Het is moeilijk om hier op terug te kijken en er een duidelijk beeld over te scheppen. Er zullen ook dingen weggelaten worden omdat er zóveel te vertellen valt. Heb je deel 1 en 2 nog niet gelezen?! Doe dat dan hier en hier!
De eerste avond op de IC was rustig en dramatisch tegelijk. De dienst werd overgenomen door iemand anders, wat het opnieuw spannend maakte. Mijn lichaam liet mij nog meer in de steek en de angst dat niemand zou begrijpen wat ik aan pijn voelde maakte het steeds erger. De kracht die je gebruikt om te kunnen praten was er niet. Mijn stem klonk als een klein meisje met een flinke verkoudheid. Het is gek om er zo achter te komen hoe veel onderdelen je lichaam inzet voor zoiets simpels als praten. Mijn keel voelde droog aan en ik vroeg aan de verpleging of ik iets mocht drinken. Ik probeerde de verpleging te overtuigen dat ik niet zou verslikken. Achteraf gezien probeerde ik mezelf te overtuigen. Bij de eerste slok ging het al mis en moest ik naar lucht happen om weer op adem te komen. Mezelf rechtop krijgen lukte me niet alleen. Wat het zo ontzettend moeilijk maakte, was dat je hoofd wel het signaal gaf te willen bewegen, alleen gebeurde er niets. Na deze mislukte poging kon ik het wel vergeten om nog eens om drinken te vragen.
Om de twee uur werd ik wakker. De eerste keer dat ik wakker werd moest ik plassen. Nu zal je vast denken: ‘O, hoe zal dat dan gaan!?’. Nou, bedenk het ergste en dan zit je al aardig in de buurt. In eerst instantie had ik dit volledig uitgewerkt tot een verslag. Bij nader inzien vond ik dat wat overtrokken. Laten we het erop houden dat je je lichaam compleet moest overgeven aan iemand anders. Je verloor een stukje zelfwaarde. Je kon gewoon niet anders en dat was rete moeilijk te accepteren. Na deze onrustige eerste nacht met veel nadenken begonnen buiten de eerste zonnestralen weer te schijnen. Het was september en nog steeds prachtig weer! Ik had uitzicht over het parkeerterrein van het ziekenhuis. Zo was er toch nog een teken van leven buiten deze vier witte muren om. Ik werd in bed gewassen en aangekleed door een weer andere verpleegkundige. Hij meldde ook dat ik sondevoeding zou krijgen, omdat mijn slikprobleem een gevaar werd. Er werd uitgelegd hoe dit ingebracht zou worden en verteld dat ik hier eventjes last van zou krijgen. Na het inbrengen van de sonde en driekwartier last hebben van braakneigingen kon ik het eindelijk accepteren. Alleen mijn dorstgevoel bleef een ding!
Justin kwam binnen lopen en mijn hart maakte een sprongetje. Wat was ik blij om deze man weer te zien! Ik kon aan hem zien dat hij die nacht geen oog dicht had gedaan. Hij vertelde ook dat hij heel bang was gebeld te worden dat ik aan de beademing zou moeten. De ergste scenario’s kwamen in hem naar boven. Ondanks dat mijn nacht hier ook uit bestond en ik geregeld naar adem moest happen, was dit gelukkig nog niet het geval. We waren blij om weer bij elkaar te zijn! “Hoe gaat het met Abigail?”, vroeg ik aan Jus. Hij vertelde dat Abigail die nacht bij haar neefje Daan in bed had geslapen en ze op dit moment ook bij Marjolein was. Je kunt jezelf niet meer prijzen dan met een warm hartige familie die je steunt en helpt waar nodig. Dit voelde geruststellend, omdat ik weet hoe fijn ze het daar heeft! Mijn moeder kwam die dag ook bij me langs samen met mijn broer. De laatste keer dat ik mijn broer zou zien voor zijn vertrek. Wij hadden stiekem ons afscheid anders voorgesteld. Nadat we elkaar even hadden gezien en vastgehouden, zwaaide ik hem uit vanuit mijn bed. Even kort verteld: mijn broer is de 14e van september naar Amerika geëmigreerd voor zijn geliefde. De 20e van oktober stond hun trouwdag gepland! Hier zouden we als verassing bij zijn om dit geluk mee te kunnen vieren. Dit stukje krijgt nog een mooi verhaal in een volgend deel.
Mijn gezichtsspieren werden zwak. Je kon niet meer aan mij zien of ik aan het lachen was of aan het huilen. Dit moest ik dan ook vertellen. Ze wilden me onder de MRI scan doen om uit te kunnen sluiten of het alleen Guillain Barre zou zijn. Ook hier werd mij uitgelegd hoe het precies werkte. Na genoeg series en films kijken kon ik het me wel inbeelden. Ik werd losgemaakt van alle toeters en bellen en werd op de brancard geschoven. Een koptelefoon werd bij me op gedaan en ze hadden Q-music opgezet op volume 100. Zo kon je het geruis en gebonk niet horen tijdens de scan. Daar waar mensen dit omschrijven als iets vreselijks vond ik het juist rustgevend. Zingend en in gedachten meedansend op de muziek, dromend over ons huis wat er aan zat te komen. Justin liep naast mijn bed met me mee, maar moest wachten op de gang tot ik klaar was. Toen ik weer op bed geschoven werd en goed lag werd ik weer teruggebracht naar de IC afdeling. Justin had allerlei post meegenomen vanuit huis. Het mooiste kunstwerk kreeg ik van m’n prinses en ook kreeg ik mooie kaarten opgestuurd! Elke dag kwam er weer een kaartje bij. Overspoeld met lieve berichten van familie, vrienden en collega’s. Wie had gedacht dat een kaartje zo veel met je doet op zo’n moment.
Na veel slapen overdag en gesleep van mijn lijf bij elke toiletbeurt, naderde de avond. Justin ging met avondeten terug naar huis om zo ook met Abigail te kunnen zijn. Niets is moeilijker dan je opsplitsen in meerdere wegen tegelijk. Ik kon Abigail nog niet zien, omdat eerst de medicatie moest aanslaan. Later werd ze erg verkouden en kregen we daarom twee opties aangeboden. Beide was eigenlijk al een No-Go. Ik mocht haar ontvangen als ze een mondkapje op zou doen of een blik vanaf het raam de kamer in. Een mondkapje zou ze op deze leeftijd niet begrijpen en dan heb ik de situatie ansich niet eens benoemd. Een blik vanuit het raam zou mijn hart niet aan kunnen. Ook al waren we voorstander van dat je je kind (bijna) overal bij moet betrekken. We kregen bij deze gedachten een naar onderbuik gevoel. Hoe moet de situatie alleen al voor haar zijn? En dan te bedenken dat ze mij alleen mag zien vanaf het raam. Dit zou vragen om horrorbeelden. Wat zal er in haar kleine koppie omgaan als ze mij ziet liggen met alle snoertjes om en door me heen? We hadden besloten het voor Abigail zo normaal mogelijk te houden. De dagelijkse dingen zou ze blijven doen zoals spelen bij opa en oma of tante Marjolein en naar de kindjes gaan op de standaard dagen. We zorgden ervoor dat haar ritme niet verstoord werd en ze gewoon kind kon zijn.
Het voordeel van de IC was dat er geen bezoektijden waren. Wanneer jij het aan kon, mocht je bezoek ontvangen. Justin probeerde het ook zo te plannen voor me dat wanneer hij er niet zou zijn, er wel iemand anders was. Zo kwam de avond dat Justin thuis at, mijn vader met zijn vriendin langs. Echt lang praten kon ik niet, want zodra ik moe werd was ik niet goed verstaanbaar. We hadden wat foto’s gemaakt van ‘hoe ik er bij lag’. Achteraf gezien ben ik daar heel blij mee, want ik kan nu zien waar ik vandaan heb moeten komen. Zo vroeg ik ook of mijn vader mijn haren wilde borstelen, gewoon even net als vroeger. Niemand binnen het ziekenhuis kon een fatsoenlijke staart maken. Hilarisch wel, want zelfs de vrouwelijke verpleging had hier moeite mee. Zij hadden kort haar zeiden ze dan. Het mooiste vond ik dat een jonge jongen van ongeveer mijn leeftijd de beste staart van iedereen wist te maken! Diepe buiging voor deze man.
Er was er één verpleegkundige die goed kon vertellen over hoe het is om te revalideren. Dat het positief is in plaats van beangstigend. Bij hem voelde ik me vertrouwd. Hij wist me goed en snel te verplaatsen zonder gehannes. Hij was duidelijk en geen pietlut. Zo ben ik helaas een keer door twee vrouwelijke verpleegkundigen door de handen geglipt. Ik viel hard op de grond en ze wisten me niet gauw op te rapen. Met de stem die ik nog had ‘schreeuwde’ ik om hulp. Dit heeft me wat blauwe plekken bezorgd en een breuk in mijn vertrouwen. Zo was ik stellig dat ik alleen nog maar door mannelijke verpleging geholpen wilde worden. Wat natuurlijk niet kon. Ik had niks te willen! Ook harstikke onaardig naar de hardwerkende mensen in een ziekenhuis. Alleen op dat moment voelde ik me klein, zwak, onzeker en niet gehoord(!). Door de val vond ik het nog moeilijker om afhankelijk te zijn van anderen. ‘‘Wanneer houdt dit nou op en kan ik het zelf weer?’
Nu heb ik nog een mooi verhaaltje over morfine. Wat een troep was het eigenlijk. Het blijft me verbazen dat er mensen zijn die dit voor de fun gebruiken. Ik had slapeloze nachten door de zenuwpijn in mijn benen. De arts stelde voor een keer morfine te gebruiken tegen de pijn. Volgens mij was dit zelfs nog een lage dosis om te zien of het werking bood. Justin en ik waren een film aan het kijken en hadden dit even op pauze gezet. Het moment dat het werd ingebracht door mijn infuus voelde dit koud aan. Terwijl ik zeg: ‘’Woh dat voelt koud aan’’, kwam het bij me binnen. Holyshit, dit had ik niet verwacht! Ik voelde letterlijk van boven naar beneden een soort shot en ik was per direct aan het zweven. Justin kwam niet meer bij, want schijnbaar kon ik me niet meer rustig concentreren op de film. Zelfs de bedoelingen om hier mee te kunnen slapen was mislukt. Na de uitwerking vroeg ik dit nooit meer te doen (haha!).
Mijn moeder zat naast mijn bed toen ik wakker werd. We pakten elkaars hand vast en we hoefden niks te zeggen tegen elkaar. De emotie die er op dat moment was, was meer dan genoeg. Ik vroeg of mijn moeder mijn telefoon wilde pakken om berichtjes die ik ontvangen had voor te lezen. Zo had ik een lang bericht binnen gekregen van het kinderdagverblijf. Het was een mooi en typische verhaal over Abigail. Wat een dondersteen was het toch! Ik opende een mooie foto van haar waar ze heel lief op lachte. Mijn meisje… Wat miste ik haar toch vreselijk. Haar lach, hoe ze rook, hoe ze mij kon vastpakken wanneer ze een knuffel gaf of spontaan een kus. Tranen liepen over mijn wangen en mijn moeder huilde mee. Wanneer zal het moment komen dat ik haar weer mocht zien? Abigail zou er vast ook niets van begrijpen waarom ik ineens weg was zonder enige uitleg.
Na iets verdrietigs moest ik altijd weer aan iets positiefs denken. Dit moest van mezelf anders bleef ik er zo lekker in hangen. Vaak dacht ik dan aan mijn dochtertje, hoe nu al haar eigen karaktertje begon te ontstaan. Alleen nu had ik muziek opgezet van India Arie. Het nummer private party! Wil je bijna vragen dit nummer op te zetten nadat je klaar bent met lezen. Het bracht mij één van de levenslessen met me mee. Wees eens trots op wat je hebt, wie je bent, wat je doet en bereikt hebt. Ik bedacht me bij dit nummer dansend de deur uit te gaan. Het moment waar ik ontzettend naar uitkeek.
In mijn volgend verhaal wil ik hier meer over vertellen. Laten we het ‘Deel 3.2’ noemen. Hier zal ik vertellen over het moment dat ik Abigail eindelijk weer mocht zien. Hoe mijn éérste rolstoel ritje naar buiten was en dat de fysiotherapeut met een bed ladder aankwam zetten. Deze blijft ik grappig vinden. En zo heb ik nog vele andere verhalen.
Liefs,
ANOUK (klik hier voor de Instagram van Anouk)
