Het was begin 2015 en zowel mijn tijdelijke contract als dat van mijn man liepen af. We besloten het te zien als een kans: we zijn jong en we zitten nergens aan vast! We boekten een ticket en reisden ruim drie maanden door Centraal-Amerika. Een geweldige ervaring! Op reis stopte ik met de pil. We durfden er nog niet helemaal voor te gaan, dus we kochten ook een groot pak condooms waar we zo af en toe gebruik van maakten. We waren nog maar net terug in Nederland en ik bleek al in verwachting. Sneller dan verwacht, maar o zo welkom! Mijn man kon weer aan de slag bij zijn oude werk en we besloten dat ik voorlopig thuis zou blijven.
In januari 2016 werd onze dochter geboren. Geweldig het ouderschap, we genoten er onwijs van! Ze was dan ook nog maar een half jaar toen we besloten dat een tweede kindje welkom was. Mijn cyclus was toen nog niet op gang gekomen, maar dat zegt niks. Ook als je borstvoeding geeft kun je zwanger worden was me gezegd. En aangezien het bij mijn dochter zo snel was gegaan, ging ik er voorzichtig vanuit dat het nu weer het geval zou zijn. Het duurde even, maar in mei 2017 had ik een positieve test in mijn handen. Toen ik op stond om mijn broek op te halen zag ik dat ik wat bloed was verloren. “Vast innesteling”, stelde ik mezelf gerust. En ik besloot blij mijn man te verrassen met het goede nieuws. Helaas was het bloedverlies niet onschuldig. Bij een zwangerschap van ongeveer vijf weken kreeg ik officieel een miskraam.
Maar… nog geen zes weken later bleek ik opnieuw in verwachting! Ik wilde me niet bang laten maken door de negatieve ervaring van een maand eerder en ik ging er vol voor. Ik was misselijk, duizelig en mijn testen knalden de pan uit. Zwanger! Maar bij de eerste echo kregen we slecht nieuws: Ik was zwanger van een tweeling, maar er was geen hartactie. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik belde de verloskundige en omdat ik pas 6,5 week zwanger was, was er nog wat hoop…. Een week later keken we opnieuw. Eén van de vruchtzakjes was leeg, een windei. Maar de andere baby deed het prima! Kloppend hartje, de groei zat precies op termijn! Uiteraard een heel dubbel bericht, maar de vreugde overheerste. We kregen een kindje! In de weken die volgden voelde ik me niet goed. Ik had veel nachtmerries dat er iets mis was met de baby. Mijn buik groeide, maar ik durfde er niet van te genieten. En bij 10 weken zwangerschap barstte dan toch echt de bubbel: Onze baby bleek niet meer in leven. Het hartje was gestopt met kloppen. Ik reageerde nuchter: Ik wist het al. Ik voelde het! Maar de periode die volgde was slopend. De gynaecoloog had een wachtlijst, dus ik kon ruim een week later pas terecht. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, dus kreeg ik pillen misoprostol mee naar huis. Daar reageerde mijn lijf zo heftig op dat ik meteen begon te bloeden. Een paar uur later pufte ik iedere 2,5 minuut de weeën weg, het was net een bevalling. Tien uur ben ik bezig geweest in totaal. En toen was ik de vrucht nog niet verloren… Die kwam vijf dagen later pas, opeens uit het niets.
Het duurde maanden voordat mijn lichaam hersteld was. Mijn cyclus bleef onregelmatig en ik was geobsedeerd door zwanger worden. Ik wilde mijn kindjes zo graag kort op elkaar en nu waren we al anderhalf jaar verder! Het waren donkere maanden, waarvan de arts achteraf zei dat ik in een depressie terecht was gekomen. Ik herinner me vooral heel veel onzekerheid en verdriet. Maar het werd voorjaar, de zon ging weer schijnen en ik besloot dat ik niet meer wilde dat de kinderwens mijn leven beheerste. Ik wilde genieten van mijn gezin en hopelijk zou het dan vanzelf goed komen. Ik herstelde en in maart 2018 bleek ik opnieuw zwanger. Al ruim vijf weken ook, mijn cyclus maakte kennelijk nog steeds rare sprongen! Het was niet van lange duur, een paar dagen later testte ik opnieuw en was het streepje veel lichter. Bij ruim zes weken kwam miskraam #3 spontaan op gang. Omdat ik me nooit echt aan deze zwangerschap heb kunnen hechten, kwam de klap iets minder hard binnen. Maar we besloten nu wel dat we verder onderzoek wilden! Tegen de tijd dat we terecht konden bij de gynaecoloog had ik alweer een positieve test in handen gehad. Waarschijnlijk een biochemische zwangerschap: een zwangerschap waarbij je bevrucht bent, maar waarbij het vruchtje niet tot innesteling komt. Omdat dit zoveel voorkomt en het al zo vroeg misgaat, wordt dit niet eens als een ‘echte’ miskraam gerekend. Ik tel ‘m uit gemak dus ook niet mee, maar voor ons was het wel weer een flinke tegenslag.
Bij de gynaecoloog kreeg ik een uitgebreide echo, alles zag er netjes uit. Mijn man en ik lieten ook allebei chromosoomonderzoek doen, maar hier kwam niets uit. De laatste optie was een bloedstollingsonderzoek, maar daar moest de laatste zwangerschap minstens drie maanden geleden voor zijn. In juli 2018 liet ik het onderzoek doen, een paar dagen later bleek ik alweer zwanger. Zwanger worden is het probleem niet, het is vooral het zwanger blijven! De uitslagen van het stollingsonderzoek werden versneld opgevraagd en ik bleek een kleine afwijking te hebben. Te klein om als oorzaak van de miskramen aan te wijzen, groot genoeg om direct met medicatie te starten. We hadden goede moed!
De hele zwangerschap verloor ik kleine beetjes bloed, ik bleek een hematoom te hebben, een soort bloeduitstorting in mijn baarmoeder. Maar de echo’s waren goed. Het hartje klopte, de baby groeide. Ik voelde me goed, niet al te misselijk, niet overdreven moe. Wat bandenpijn zo nu en dan, want mijn buik groeide sneller dan ooit. En toen uit het niets, drie dagen na een goede echo, nam het bloedverlies toe. En werd ik ‘s nachts wakker van de kramp in mijn buik. Dit is niet goed! Ik wilde mijn man en dochter niet wakker maken, maar de volgende ochtend belde ik meteen het ziekenhuis. Ik kon inmiddels bijna niet meer rechtop staan van de pijn. In het ziekenhuis bleek onze nachtmerrie werkelijkheid: Ons kindje was overleden. Mijn lichaam was al begonnen met het afstoten en de hevige pijn werd veroorzaakt door de vrucht die vastzat in mijn baarmoedermond. Met een soort tang haalde de gynaecoloog hem eruit. Ons kindje, een piepklein jongetje. We kregen hem in een bakje mee naar huis, samen met de boodschap: ‘Pech. Zodra je eraan toe bent, mag je het opnieuw proberen!’ Het verdriet was overweldigend. Mijn dochter was inmiddels 2,5 jaar en had de zwangerschap best bewust mee gekregen. Ook zij was verdrietig. Er kwamen spanningen tussen mijn man en mij. Hoe gaan we om met dit verdriet? Onze kinderwens? Nemen we een pauze, gaan we door? Stoppen we er helemaal mee? Ik voelde me niet serieus genomen door mijn omgeving en ook niet door de artsen. Maar ik besloot ook dat ik niet weer in een depressie wilde raken. Dus ik zette vol in op selfcare. Ik deed voor het slapengaan aan yoga, gewoon via Youtube, thuis op m’n matje. Ik ging naar de kapper, nam een gezichtsmaskertje, boekte een massage. Ik besloot met een professional te gaan praten. Ik gebruikte ovulatiestesten om mijn cyclus in kaart te brengen en die herstelde wonderbaarlijk snel. Ik was zelfs een beetje trots op mijn lichaam! En het gekke is dat ik me intens verdrietig voelde over het verlies van mijn kindje, maar ergens voor het eerst sinds jaren wel weer in balans. En toen, op onze trouwdag nog wel, had ik veel sneller dan verwacht toch weer die positieve test in handen. Ik was blij: dit is een eerste stap in de goede richting. Maar we waren ook sceptisch. In het ziekenhuis was ik opgeschaald naar een arts met meer ervaring en specialisme in herhaalde miskramen. Ik kreeg nieuwe medicatie, zowel voor de bloedstolling als om mijn immuumsysteem te onderdrukken. Het is niet wetenschappelijk onderbouwd, maar er is een theorie die zegt dat je eigen lichaam de baby aan kan vallen omdat het deels geen lichaamseigen eiwitten zijn. 50% Van de baby komt uiteraard van mijn man. En na alle ellende vond ik het zeker het proberen waard! De eerste 12 weken had ik iedere week een echo. Het was zwaar, naast de mentale belasting was ik ook nog eens constant misselijk en vreselijk moe. Ik leefde van controle naar controle en de dagen gingen in een roes voorbij. En toen was het eerste trimester opeens voorbij. Ik mocht stoppen met een deel van de medicatie en hoefde niet meer naar het ziekenhuis. ‘Je bent nu gewoon zwanger, net als ieder ander’, zei de gynaecoloog. Mijn man en ik high-fiveden erop, maar ik vond het vooral verwarrend. Weken was ik ervanuit gegaan dat het ieder moment weer afgelopen kon zijn en nu mocht ik opeens gaan genieten?
Inmiddels ben ik bijna 18 weken zwanger. We krijgen weer een meisje en ze doet het supergoed! De angst is er nog steeds iedere dag, maar ik heb veel rust gehaald uit de aanschaf van een doppler om zelf naar het hartje te kunnen luisteren. En sinds een week of twee voel ik haar regelmatig, wat een heerlijk gevoel is dat! Mijn ervaring is dat het verdriet om de miskramen tweeledig is. Enerzijds heb je het verdriet om het kindje dat je verliest. Vooral de kindjes van wie ik de hartjes heb zien kloppen voelden al zó echt en van mij. Dat verdriet gaat ontzettend diep en ik denk niet dat dat gemis ooit over gaat. Anderzijds is er de teleurstelling, het toekomstbeeld en de belofte van een kindje wat opeens helemaal weg valt. De onvervulde kinderwens, de onzekerheid of het ooit nog goed komt. Ik merk dat dat wat slijt nu we weer een kindje verwachten. Het leeftijdsverschil waar ik me eerst heel druk om kon maken, doet er nu niet meer toe. Ze schelen nu 3,5 jaar in plaats van de 1,5 jaar waar ik op hoopte. Maar hoe leuk is het dat mijn dochter de zwangerschap en de komst van haar zusje zo bewust meemaakt? En hoe waardevol is al die alleentijd die ik met haar heb gehad en die ik straks weer met haar zusje heb als zij naar school gaat? De miskramen zullen altijd pijn blijven doen en een zwarte bladzijde zijn in ons leven. Maar voor nu is het helemaal goed zo.
LINDA
