Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

| ,

Na een aantal miskramen (klik hier voor DEEL I), wilde ik absoluut onderzoek. Dit kon niet! Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, zulke lieve artsen, meedenkend en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. Het wachten duurde lang, één voor één kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH-waarden (schildklier) te hoog waren. Hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met hormoonmedicatie. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van hormonen en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. Wat vond ik dit eng. Doodsbang voor naalden, onderzoeken en dergelijke. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de vierde keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een vierde miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, zes keer daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten. Een dag overleefd was er weer een verder. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met vijf weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog helemaal niet klaar. Waarschijnlijk waren het twee kindjes en ben ik een kindje vandaag kwijtgeraakt. Het bloeden hield aan, het werd wel minder, de tijd kroop en met ruim zes weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? Echt? De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste.

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in en het was nog steeds nergens op gebaseerd. Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot! Dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam en kerngezond! Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. Dit was alles waar we van droomde, en meer. We hadden nooit gedacht dat na drie miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. Onbeschrijfelijk! Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar lieve medemama’s is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. Ik gun iedereen dit grote geluk.

ELLE  

Plaats een reactie