Ik ervaar het moederschap als pure liefde, maar ook als een verschrikkelijke angst. Mijn meisjes zijn mijn meest waardevolle schatten. Ik hou zo veel van ze, dat ik me niet voor kan stellen om verder te leven als zij er niet meer zouden zijn. Elke moeder heeft wel de ervaring met de angst dat hun kind(eren) iets overkomt, maar bij mij is deze angst soms verstikkend en zitten de wortels heel diep. Dit is een heel gevoelig onderwerp, ik praat hier eigenlijk nooit over. Ik weet niet van waar deze angst vandaan komt, maar ik word er heel vaak mee geconfronteerd. Dagelijks zie, hoor of lees ik slecht nieuws. Moeders die hun kind(eren) verliezen. Doodgeboorte, overlijden, moord, verdwijning, ontvoering, zelfmoord… Mijn moederhart breekt bij het horen van zulke berichten. Ik leef mij dan zo in de situatie in, dat mijn hart sneller begint te slaan en ik in tranen uitbarst. Dit soort nieuws spookt dan nog lang door mijn hoofd en maakt me dan ook helemaal gek. Elke keer speelt het scenario zich af in mijn hoofd, maar dan gebeurt het met mijn kinderen. Mijn lichaam begint te trillen, de tranen lopen over mijn wangen. Het voelt alsof het echt gebeurt. Ik ervaar zo een intens verdriet, terwijl het eigenlijk alleen maar in mijn hoofd rondspookt. Op dat moment sta ik telkens oog in oog met mijn grootste angst: dit kan mij ook overkomen. Ja, wat is de kans denk je misschien? Geen idee, heel miniem waarschijnlijk… Maar de slachtoffers en hun familie dachten waarschijnlijk ook zo. Ik heb zoveel respect voor alle moeders die hun kind(eren) zijn verloren en doorgaan met hun leven. Die zo sterk in het leven staan. Ik zou het echt niet kunnen! Mijn meisjes zijn echt mijn alles. Zij zijn de reden waarom ik leef. Punt. Zonder hun heeft mijn leven geen zin meer. Zoiets kun je toch onmogelijk te boven komen? Ik ben ervan overtuigd dat als ik ze ooit zou verliezen, ik er ook klaar mee ben.
Leven in een onveilige wereld maakt het natuurlijk allemaal nog veel moeilijker. Het liefst hield ik ze voor altijd veilig thuis bij mij, maar dat gaat jammer genoeg niet. Er is oneindig veel waar ik me zorgen om maak in het dagelijkse leven dat samenhangt met deze angst. Heel veel waar ik zelf geen controle over heb. Verschrikkelijk als ik hoor dat een kind weer vermist wordt. Ik zou hier niet mee kunnen omgaan. Niet weten waar je kind is? Nou, mij kunnen ze dan rechtstreeks het gekkenhuis ingooien dan. Ik zou helemaal gek worden. Je begrijpt: mijn meisjes loslaten vind ik dus heel moeilijk. Als ze weg zijn, maak ik me constant zorgen en spoken er beelden door mijn hoofd met wat er allemaal mis kan gaan. Mijn moeder wilde Eliana deze zomervakantie meenemen op vliegvakantie voor twee weken. Sorry, maar dit krijg ik echt niet over mijn moederhart. Ik vertrouw mijn moeder voor de volle 100% en ik weet zeker dat Eliana de tijd van haar leven zou hebben… Maar ik kan het gewoon niet. Mijn kind meegeven naar een ver land voor twee weken, dat boezemt me gewoon ontzettend veel angst in. Ook krijg ik het al benauwd als ik denk aan later. Nu al, terwijl mijn kindjes nog zo jong zijn. Als ze een bepaalde leeftijd bereiken en zelf weg willen gaan. Als ze groot genoeg zijn om een wereld vol gevaren zelf te gaan ontdekken. En tegenwoordig is die leeftijd wel steeds jonger… Hoe ga ik ze ooit kunnen loslaten om dit te doen? Ik wil ze natuurlijk niets ontnemen, maar deze angst maakt het ontzettend lastig. Ik moet echt een manier gaan vinden om een grens te trekken tussen bescherming en verstikking. Gevaar schuilt voor mij in het kleinste hoekje. Dus hoe kan ik met deze gedachte alert zijn op de gevaren, terwijl ik mijn kinderen toch voluit laat leven en ze de wereld op eigen benen laat ontdekken?
Iemand tips voor mij?!
DEBORA (klik hier voor haar Instagram)
Ik heb precies hetzelfde. Dergelijke berichten raken mij tot diep in mijn ziel.. soms kijk ik naar mijn kinderen als ze slapen en dan denk ik aan de ouders die ooit hun kids voor het laatst in bed gelegd hebben. Die de volgende dag naar het strand gingen waar hun kind is verdronken bijvoorbeeld. Echt vreselijk. Ik praat er veel met mijn man over en probeer het op die manier te relativeren. Maar vaak gaat dit niet. Accepteren denk ik en misschien eens praten met de huisarts? Gesprekken met de praktijkondersteuner helpen mij ook wel!
Dank voor jullie verhalen. Ik heb een ander soort angst, ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat één van mijn zoontjes jong zal sterven. Ik heb het niet bij de andere. Wat me nog meer overtuigd van het feit dat het waarschijnlijk een preminisium is, een correct voorgevoel. Een waarheid waar ik niet omheen kom, en die me continu dwangmatig juist daaraan doet denken. Zou ik het nog tegen kunnen houden? Kan ik niet vragen neem mij in plaats van hem! Ik heb er alles voor over, ik overleef het niet als hij eerder gaat, jong gaat. Soms is het zelfs zo dwangmatig dat ik vraag of het niet mijn andere zoontje mag zijn….. en dan voel ik me afschuwelijk!!! Dan walg ik van mezelf, dat ik dat soort gedachten heb en roep in mijn hoofd dat ik zo niet ben! Het is een continue strijd tegen dwangmatige gedachten. Elke dag denk ik er wel aan, een moment waarin ik het snel probeer uit te sluiten. Maar ookal denk ik er niet aan, dan voél ik het alsnog.. Kan iemand me helpen?
Wat zullen die gevoelens en gedachten zwaar zijn. Ik doe een gebedje voor je en leef met je mee…
Ik zocht op angst om kind te verliezen, en kwam bij jouw verhaal. Ik herken met 100% in je verhaal. Heb dagelijks angsten om mn zoon te verliezen, mede door de rotte wereld maar ook omdat hij zeer ondernemend is, ik slecht kan loslaten, en hij mn alles is. Buiten spelen vind ik al lastig. Ziek worden, virusjes die rondgaan.. bang dat hij ziek wordt of erger… wat als?! Ik zou het nooit te boven komen inderdaad. Nu moet hij 3 weken met zomervakantie mee bij zijn vader. Gek wordt ik van de gedachten dat hem wat overkomt en ik er niet bij ben als hij me nodig heeft, angstig is… niet bij zijn zijde als er wat gebeurd. Hem niet meer in levende lijven zien/horen/voelen. Verschrikkelijk. Ik weet er slecht mee om te gaan, maar je moet… afwachten, hopen dat het goed komt.
Ik heb zelfde problem als die van jou ik ben zoveel bang voor mijn dochter ik kan helemaal niet goed genieten meer in mijn leven in mijn gedachten zit alleen dat ik mijn dochter kwijt. Is bij jou ook zo dat je niet kan goed genieten en dan je denk alleen dat je je kind verliezen? Ik wet niet hoe komen deze gedachten bij mij, ik zoek al 3 manden of iemand bestaat zo als mijn gedachten
Zo herkenbaar dit , mijn 12 maand oude dochtertje heeft met 11 maanden een epileptische koortsstuip gehad.. 2 minuten geen ademhaling zag blauw en paars schuim uit de mond en helemaal slap.. gewoon een koortsstuip door hoge koorts zegt de kinderarts niet gevaarlijk.. sinds dien zie ik allemaal filmpjes op tik tok van mensen die hun kinderen zijn verloren na een aanval in hun slaap.. ze is ook altijd ziek om de week een nieuw virus hoge koorts .. ik merk dat ik mezelf helemaal gek maak, lees alleen maar verhalen van kinderen die opeens in hun slaap zijn overleden .. jaren na een aanval of door een infectie / virus .. ik kan niet met deze angsten omgaan .. mijn hele lichaam denkt dat er iets met haar gaat gebeuren en dat ik haar ga verliezen .. bij mijn zoontje van 2 weken heb ik dit niet ..
Ik leef letterlijk in angst
hoi hoi , ik herken de angst ik heb zelf als kind in het ziekenhuis gelegen door koortsstuipen en waardoor, de vaccinatie van de dktp. door mijn ervaring en die van mijn ouders mijn kinderen niet laten vaccineren want deze zijn bij veel kinderen gelijd tot wiegendood. er zitten gevaarlijke metalen en stoffen in te veel voor zo’n klein lichaampje. mij. kinderen zijn bijna nooit ziek en nooit iets geks mee gemaakt . misschien verdiepen hierin .
Jeetje ook ik heb precies hetzelfde, hebben zoon van 20 en dochter van 16 en heb het gevoel dat ik alleen maar bezorger ga worden, de oudste is voor 2 jaar geleden heel ernstig mishandeld door 7 twentig plussers hij is in het ziekenhuis beland op de ic en wij werden smorgens gebeld wat er was gebeurd, ik heb op de dood na het ergste meegemaakt wat er maar kan gebeuren met je kind.
Maar ik weet geen uitweg meer praten helpt voor even huilen werkt ook voor even. De weekenden zijn voor mij een hel ondanks ze zoveel mogelijk rekening met mij houden, ze zijn zo gemakkelijk in hun gedrag zijn echte toppers maar ik kan ze zo moeilijk laten gaan, onze dochter hebben wij andere zorgen dan met onze zoon ben altijd bang dat haar wat overkomt met drugs in drinken of loverboys of ontvoering en met onze zoon auto-ongelukken ruzies dronkenschap/verdrinkking/ongelukken enz
Ik kan een boek schrijven van hoe ik mij voel en wat ik doormaakt en mijn man door mijn zenuwachtigheid natuurlijk ook. Heb geprobeerd hulp te zoeken maar heb niet gevoel dat ze mij kunnen helpen, misschien iemand ook tips voor mij
Liefs van mij onbekende
Hoi ik ben Patty 36 jaar, een kindje krijgen was voor mij een droom die uit kwam. Ik ben een nuchtere meid. En heb me zwangerschap zeer nuchter doorstaan. Vond er eigenlijk niet zoveel aan en dacht kom maar gewoon. Moest altijd lachen om al die zwangerschap verhalen. En bij de bevalling dacht ik ‘nou waar is die blauwe wolk’ Onze zoon werd bij me gelegd en ja was blij dat hij er was en alles goed was gegaan. Tot ik thuis kwam toen kwamen de tranen en een bulk aan angsten. Elke avond wel, hij is nu bijna twee. Ik val in slaap met angstdromen. Tranen over me wangen. Bang dat hem wat overkomt. Ziekte, ongeluk, verdrinking, vallen,inbraak,brand. Ik ben er altijd bij in de dromen en probeer hem te redden. Ik weet elke detail van me droom en ik kan de volgende dag de zelfde droom weer oppakken.Ik praat er wel eens over met me zussen, vriendinnen of man. Maar die lachen het een beetje weg. Met je bent gek doe normaal. Ja dat wil ik wel, maar zodra ik in bed lig en me ogen dicht doe begint het. Onze praktijkondersteuner is stom net als me dokter, dus daar wil ik niet bij aankloppen met dit verhaal maar als iemand andere tips heeft, hoor ik het graag. Thanks
Oh ik maak het zelfde als jou mee! Mijn dochter is bijna 2 en ik typ dit met tranen over mijn wangen.. ik heb zoveel angs zoveel angst ik stik er bijna van! Ik kijk naar haar foto’s dan in haar ogen en huilen maar huilen. Ik huil ook zoveel om andere kinderen die geen moeder of vader meer hebben of angst op het moment ervaren of pijn. Soms denk ik echt kon de wereld maar ineenkeer vergaan zodat niemand meer pijn of verdriet of angst voelt. Word ziek en depressief door deze gedachtes.. ik wens alle ouders sterkte toe die dit gedachte ervaart
Hooi ik wou weten wat voor gedachten heb je precies is wil weten of iemand heeft zelfde gedachten als van mij ik ben ook altijd met angst voor me dochter ik voel me dat iets gebeurt als 4 manden ik kan niet genieten van mijn leven door deze gedachten
Ook ik herken dit. Over het algemeen, als alles goed gaat, valt met mee. Maar als ik een heftig verhaal lees, of als een van mijn kinderen ziek wordt, dan is het hek van de dam. Huilen, paniek, angst, piekeren. En ik kan het niet snel weer loslaten dan. Ik denk wel eens dat ik nooit aan kinderen had moeten beginnen, hoe fantastisch ze ook zijn. Het kost me zoveel stress en angst. Ik voel me zo enorm kwetsbaar sinds ze er zijn. Nooit meer onbezorgd…
hier ook zo een angstige mama. Ik hrken het helemaal. Ik denk da we zeer empatisch zijn en gewoon heel gevoelige mamas zijn. Met ouder worden hoe meer angsten ik heb. Ik heb een dochter van 11j en daarbij heb ik het niet. Bij mijn zoontje van 3j wel. Ziekte is bij mij de trigger. Ik denk altijd aaan het ergste. Hij gaf laatst aan dat hij pijn had aan zijn hoofd en meteen denk ik hersentumor. Hoewel er geen andere tekens zijn. Maar dat blijft nu in mijn hoofd als de waarheid en ik kan nu ook niet meer genieten. Het maakt het ouderschap enorm zwar en intens. soms denk ik toch een psycholoog in te schakelen (hoewel ik zelf psychologe ben). Wel goed te horen dat we dus niet alleen zijn 🙂
Hoi Nathalie,
Ik herken me enorm in jouw reactie en ben zelf ook psycholoog.. intens hè.. ik kan ook niet meer genieten.
Bij mij ook ziek zijn vd kids de grootste trigger maar durf mijn kindjes ook niet alleen buiten te laten spelen. Als ze bij een vriendje zijn ben ik bang dat er wat gebeurt… bang dat er iets op school gebeurt. Continue angst 🙁
Hoe gaat jouw partner hier mee om?
nou wat herkenbaar dit allemaal. Heb ook continue die angsten en het word alleen maar erger. ik herken mezelf zo allemaal in jullie verhalen en we zijn dus niet de enige. Maar hoe gaan we hier mee om ?
Is er een plek, Facebook, instagram oid waar we met z’n alle hierover door kunnen praten? Ik merk dat ik nu een jaar later weer Google, en hier weer terecht kom.. en zie mn eigen verhaaltje. Ik moest een beetje lachen, want wist niet meer dat ik het hier getypt had. Maar blijkbaar is er in dat jaar nog niets veranderd.
Is er een plek, Facebook, instagram oid waar we met z’n alle hierover door kunnen praten? Ik merk dat ik nu een jaar later weer Google, en hier weer terecht kom.. en zie mn eigen verhaaltje. Ik moest een beetje lachen, want wist niet meer dat ik het hier getypt had. Maar blijkbaar is er in dat jaar nog niets veranderd.
Wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ben dagelijks bang dat mijn dochter iets overkomt. Ik probeer echt vaker los te laten en ook helpt mijn moeder hierbij als ze haar mee neemt naar de stad, mij dan vaak appjes sturen.
Ik zie er nu al tegenop als ze op schoolreisje gaat en daar gaan zicht op heb. Of erger ooit op vakantie zou gaan naar het buitenland zonder mij. De controle loslaten is een ding. Het maakt me heel angstig en zou graag weten wat ik hier mee kan. Ik heb al eens hulp gezocht en ben doorverwezen voor edmr therapie. Ik heb dit nog niet gedaan omdat het de ene keer erger is als de andere keer en ik dan denk “het gaat wel weer over”. Hebben jullie tips? Wat doen jullie in situaties als deze ik heb echt last van paniek en hartkloppingen, slapeloze nachten en niet goed kunnen nadenken. Huilen en niet meer eten.
Hi allemaal,
Ik heb zelf veel steun gevonden aan het stoicisme i.c.m ademhalingsoefeningen van Wim Hoff. De dood is voor onszelf en onze kinderen en daar de kinderen van vroeg of laat onvermijdelijk. Dit besef dat het ‘toch niet uitmaakt, omdat waar we ons ook ook druk om maken het toch voor iedereen hetzelfde afloopt’, kan bevrijdend werken. Leef niet in het verleden of in de toekomst maar nu. Zoals good old Willeke Alberti al zei: De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft. Geniet van de mooie momenten en probeer in het nu te zijn. Als je merkt dat dit op sommige dagen minder goed lukt dan lekker ademhalingsoefeningen doen van Wim Hoff. Die halen je weer terug naar het hier en nu en in je lichaam. Geniet van het leven en je gezin allemaal!
Jeetje wat een reacties… ik denk al 2,5 jaar, sinds mijn zoon geboren is, dat ik gek ben. Ik volg therapie om van mijn angsten af te komen. Maar dan zie, lees of hoor ik weer iets en ben ik weer terug bij af. Ik was nooit bang en kon de wereld aan… tot ik moeder werd. Overal zie ik gevaar… en dan vooral bang dat slechte mensen hem iets aan gaan doen. De nachtmerries zijn zo heftig dat ik soms niet meer durf te slapen. Maar nu lees ik jullie verhalen en besef ik mij hoeveel wij allemaal van onze kindjes houden. Want dat is de reden waarom wij deze angsten hebben… bang om ze kwijt te raken. Ik heb ook nog geen oplossing gevonden om van mijn angsten af te komen. Maar jullie berichten helpen mij wel om te zien dat ik dus niet gek ben en wij elkaar kunnen steunen. Je bent niet alleen…ik heb een groep aangemaakt op Facebook. Er zit nu nog niemand in maar wellicht komt dat nog… FB groep: moeder angsten
Beste H,
Ik kan de facebook pagina helaas niet vinden.
Ergens een geruststelling om te lezen dat ik niet de enige mama ben met deze gevoelens. Anderzijds heel naar dat meerdere mama’s deze extreme angsten ervaren.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten om erover te praten, ik kan de facebook pagina helaas niet vinden…
Heel herkenbaar allemaal! wie richt er een Facebook pagina op voor ons?! 🙂
Zo herkenbaar dit , mijn 12 maand oude dochtertje heeft met 11 maanden een epileptische koortsstuip gehad.. 2 minuten geen ademhaling zag blauw en paars schuim uit de mond en helemaal slap.. gewoon een koortsstuip door hoge koorts zegt de kinderarts niet gevaarlijk.. sinds dien zie ik allemaal filmpjes op tik tok van mensen die hun kinderen zijn verloren na een aanval in hun slaap.. ze is ook altijd ziek om de week een nieuw virus hoge koorts .. ik merk dat ik mezelf helemaal gek maak, lees alleen maar verhalen van kinderen die opeens in hun slaap zijn overleden .. jaren na een aanval of door een infectie / virus .. ik kan niet met deze angsten omgaan .. mijn hele lichaam denkt dat er iets met haar gaat gebeuren en dat ik haar ga verliezen .. bij mijn zoontje van 2 weken heb ik dit niet ..
Ik leef letterlijk in angst