Ik zit voor de tv en voel me al een poosje niet helemaal top. Maar nu ik hier zit, komt het spontaan in mij op om mijn hele verhaal toch maar eens op te schrijven. Al een tijdje wil ik het schrijven, maar ik heb het nooit gedaan. Dus… Hier ga ik.
Een paar maanden geleden kon ons geluk niet op. Terug thuis van de dokter was ik op advies een zwangerschapstest gaan doen. Na al zo veel hoop en zo veel testen, plaste ik weer over dat “staafje” heen. Nadat ik de uitslag zag, was ik zo blij. Ik kon het eigenlijk niet geloven en ik had dit ook niet verwacht. Dit verwachtte je gewoon niet na zoveel negatieve uitslagen. POSITIEF, POSITIEF! Wij waren onwijs blij, maar toch hield mij iets tegen. Ik vertelde mijn vriend dat ik het heel graag met mijn moeder wilde delen. Dit omdat ik in mijn hoofd had: “Stel het gaat mis, dan heb ik mama.”
De eerste echo zat er al aan te komen en ik kon niet wachten. Want ja, een broertje of zusje erbij voor Benjamin wilde ik zo graag. De echo zag er goed uit. Ze zagen dat ik korter zwanger was dan ze hadden uitgerekend. Ik was 6 weken en een paar dagen. Toen ik daar lag en naar de echo keek, voelde het niet zoals ik mij zou moeten voelen. Ik had zoveel vragen in mijn hoofd en zoveel twijfels. En ergens wist ik wel dat mijn gevoel het juiste zei, maar ikbwimpelde dit gevoel weg. Toch had ik nog het idee in mijn hoofd of ik zou moeten uitspreken wat ik dacht…
Een paar dagen later was mijn vriend boodschappen doen, terwijl ik Benjamin in bad deed. Het was rustig en ik zou Benjamin even badderen en naar bed toe brengen, tot ik plots onwijs veel pijn kreeg. Het voelde alsof ik echt naar de wc moest, maar ik kon niet zeggen of ik nou ineens heel nodig moest plassen, poepen of dat het iets anders was. Omdat mijn vriend nog niet thuis was, heb ik mij uitgekleed en ben ik onder de douch gaan staan bij Benjamin (die daar in bad zat), want tja, ik kon hem niet alleen laten. Ik dacht: “Ik moet gewoon plassen, dus dan maar onder de douche.” Ik merkte al gauw dat de douche de pijn niet direct verlichtte, maar de druk nam wel wat af. Ik vertelde dit aan mijn vriend toen hij thuis kwam. Maar dat was het dan ook. Ik ben mij gaan afdrogen en we hebben de avond als iedere andere gewone avond voortgezet. Eén week later voelde ik mij niet helemaal top. Ik was veel verdrietig en ja, dat kon bij de zwangerschap horen, maar het voelde allemaal zo anders. Ik wist eigenlijk niet hoe ik positief moest zijn. Het duurde niet heel lang voor ik bloed verloor. Ik verloor eerst wat oud bloed, wat je vaak ziet voor je ongesteld gaat worden. Dit volgde al snel door echt rood bloed, en best veel. Ik heb meteen de verloskundige gebeld. Ze zei dat ik mij geen zorgen moest maken en dat dit ook zeker past bij een hele goede zwangerschap. Ik besefte diep van binnen dat ze dit zei om mij gerust te stellen. We spraken af dat als het erger werd of meer dat ik terug zou bellen. Het was vrijdag, dus ja… niet heel prettig met het oog op het aankomende weekend.
Een dag later verloor ik nog steeds bloed. Ik ging ‘s morgens naar de wc en zei nog hard op tegen mijzelf: ‘Ja, dit is het. Dit is het einde van mijn zwangerschap’. Mijn vriend gaf het niet op en bleef positief. Ook mijn moeder (die diep van binnen ook een slecht vermoeden had) bleef positief en dat heeft mij zeker geholpen. Weer een week later bloedde ik nog steeds. Al een paar telefoontjes verder, belde ik weer de verloskundige en vertelde dat ik echt heel graag een echo zou willen, omdat ik het niet vertrouwde. Ik kon alleen maar huilen en ik voelde me hopeloos. Het was zo dubbel. Ik wist dat het foute boel was, maar toch is het “fijn” om er zeker van te zijn. En ergens, diep van binnen, hield ik toch nog goede hoop. Ik was er al zo lang mee bezig in mijn hoofd dat het niet goed zou zijn, dat deze echo mij hoe dan ook gerust zou kunnen stellen. Mijn vriend was nog steeds positief. Hij zou thuis op mij wachten samen met Benjamin. Heel stom misschien, maar ik wilde graag alleen naar de verloskundige gaan. Ik zat daar te wachten en te wachten, maar er kwam maar niemand. Toch maar even bellen dan. Ik belde haar op en hoorde aan haar stem dat ze mij door alle hectiek met een andere bevalling “vergeten” was. Ik snapte het wel, maar ik voelde me ook zo verdrietig. “Hoe dan? Hoe kan het dat er niemand is die mij even kan helpen? Niemand die mij even de zekerheid geeft de of het goed of slecht gaat.” Ik ben naar huis gegaan.
Na een uurtje belde de verloskundige mij op en vertelde dat ik om 18.00 uur nog zou kunnen komen. Daar was ik heel blij mee, want om dit weer over het weekend heen te moeten tillen, zag ik niet zitten. Ik ben er heen gegaan (alweer alleen, omdat ik dit zo wilde) en ging daar zitten. Ze vertelde mij al dat ze zelf het idee had dat het niet goed zat en dat we maar snel moesten gaan kijken. Ik lag daar op het bed en ik voelde even helemaal niets. Wel ging er door mijn hoofd of ik nou naar het scherm zou moeten kijken of juist niet. Maar ik keek en we zagen beiden direct dat het niet goed was. Ze vertelde mij dat het vruchtje was overleden en dat het er waarschijnlijk binnenkort uit zou komen. Ik had een Missed Obortion. Ik zou nu 9 weken zwanger moeten zijn en het vruchtje is overleden met 7 weken. Hoe dan ook, voor mij was het al mijn kleine baby waar ik al zo lang naar uit keek, die ik na iedere wimper weg te blazen wenste. “Hoe kan dit? Waarom?” De grond zakte even onder mijn voeten vandaan, ondanks dat ik het stiekem al wist. Ik zat daar op mijn stoel en zij was van alles aan het vertellen, maar er kwam even niets binnen. Ik wist dat het zo was. Ik wist dat dit zou gaan gebeuren. Bij de eerste echo had ik dit idee al. Niet alleen bij de echo, voor ik überhaupt zwanger raakte dacht ik al dat dit bij mijn eerst volgende zwangerschap zou gaan gebeuren. Bizar. Ze vertelde mij dat ik naar huis moest gaan en dat zij contact met mij zou opnemen hoe we nou verder zouden gaan. Als dit weekend het vruchtje niet uit zichzelf los zou komen, zou het eruit gehaald worden.
Ik kwam thuis en ik voelde me boos. Boos dat mijn gevoel het goed had. Ook voelde ik me onwijs vies. Vies, want er zat al twee weken iets in mij wat dood was, wat niet goed was. Maar ik voelde me bovenal verdrietig. Ik wilde al zo lang een tweede kindje. Eindelijk leek het zo ver en plotseling was het gewoon weg. In één klap was alles weg.
Zondagavond aten wij bij mijn moeder. Ik had al heel de dag buikpijn en last van mijn rug. We zaten aan tafel en waren net klaar met eten. Mijn moeder stelde voor om Benjamin in bad te doen, zodat wij even rustig aan konden doen. Want mijn moeder wist het hele verhaal en wilde mij graag helpen. Ik sprong op en liep met mijn moeder en Benjamin mee naar boven en ging meteen op de wc zitten. De pijn overdonderde mij. Ik verloor echt heel veel en grote stolsels. Ik hoorde ze in de wc vallen. Ik keek mijn moeder aan en vroeg, na iedere plons die ik hoorde: “Is dit het mam?!” Ik dacht even dat het eruit was en heb met mijn moeder boven de wc gehangen en doorgetrokken. Geen twee seconden later voelde ik de drang om weer op de wc te gaan zitten. Ik hoorde één grote plons en wist nu zeker dat dit het was en het er uit was gevallen. De stolsels die eruit kwamen deden echt pijn. Ik draaide me om en keek in de wc pot. Ik zei tegen mijn moeder dat ik het zag liggen, maar dat ik het niet zeker wist, maar toch ook weer wel. Mijn moeder was naar beneden gegaan om een pollepel te halen en een bakje. Ik heb met de pollepel het vruchtje eruit gevist. Ik vond het erg bijzonder om het te zien: Het zakje met het vruchtje erin. Zo’n zakje waar Benjamin ooit in heeft gezeten en toen al zoveel malen groter was toen Benjamin eruit kwam. Het zakje leek ineens zo piepklein, maar ook weer niet. Ik zag het vruchtje echt zitten. Ik maakte er een foto van en stuurde het naar de verloskundige voor de zekerheid. Ik kreeg een bevestiging: ja, dit was het vruchtje. Ik was “blij” dat mijn lichaam het helemaal zelf heeft afgestoten en door is gegaan. De bevestiging dat het eruit was voelde voor mij als “schoon”.
Na paar weken werd ik ongesteld. Ik was blij, want ja, dat betekende dat ik weer eisprongen kreeg en de kans op een zwangerschap weer aanwezig was. Ik was ook teleurgesteld, want dat betekende ook meteen dat ik mijn eerste eisprong en een eventuele bevruchting had gemist.
Ondertussen zijn we een paar maanden en veel negatieve testen verder en voel ik mij verdrietig. Ik besef nog niet eens zo heel lang dat die pijnscheut die ik voelde, toen ik Benjamin aan het badderen was, de pijn was van het overlijden van mijn vruchtje. Het gevoel dat ik binnenkort zwanger zal zijn heb ik niet. Om mij heen heb ik al van zoveel mensen gehoord dat ze zwanger zijn. En ja, je bent blij voor iedereen, maar je beseft wel even dat jij dat geluk zelf niet hebt. En dat het niet zo makkelijk gaat allemaal, ook al lijkt het soms wel zo. Het doet me pijn, ondanks dat ik gelukkig ben voor anderen. Zou het nou echt genetisch bepaald zijn, of is dit stomme pech? Bij de tante van mijn moeder lukte de eerste heel snel (ze hadden het zelf niet door, zo snel), de tweede liep uit op een miskraam en de derde heeft een aantal jaar geduurd. Bij mijn oma was het verhaal exact hetzelfde. Bij mijn moeder idem dito: tussen mijn zus en ik zat een miskraam en mijn zus en ik schelen vijf jaar. “Stom toeval”, zal je denken. Maar zo voelt het niet altijd. Ik schrijf alles op in een dagboekje: wanneer mijn menstruatie is, wanneer mijn menstruatie eindigt, wanneer ik seks heb (ja, heel onromantisch), wanneer ik ergens last van heb en waar. Alles schrijf ik op. Ik weet namelijk dat als het lang duurt en jij medisch wordt met het krijgen van een kindje, ze allerlei vragen gaan stellen. Alles huilt in mij. Ik huil van blijdschap, want wat is Benjamin toch een gelukkig kindje. Ik ben blij dat ik Benjamin heb en dat wij drieën gezond zijn. Maar iknheb ook veel tranen van pijn en verdriet. Want niemand (behalve jullie die ook hierin zitten of dit ook hebben meegemaakt) zal weten hoe intens veel pijn dit doet en verdriet het met zich mee brengt. Ik voel me vaak ineens zo alleen, leeg en angstig.
YARA
