Tijdens mijn eerste zwangerschap voelde ik dat er iets niet goed was. De manier van bewegingen in mijn buik was zo anders dan mijn zussen omschreven in hun zwangerschappen. Ik had hun kindjes gevoeld met mijn hand op hun buik en wat mijn baby deed was niet te vergelijken. Sommige dagen voelde ik niks en hing ik dan ook netjes aan de telefoon met mijn verloskundige. Meerdere ritjes naar het ziekenhuis, maar niks. Niks geks te zien, niks zorgelijks. Andere dagen schopte ze zo hard dat het pijn deed, al heel vroeg in de zwangerschap. Maar niet zoals ik het kende van verhalen. Als ze zo tekeer ging, ging alles tekeer. Mijn buik ging van de ene bult over in de andere en het kon zo vijf minuten aanhouden. En dan ineens, ineens werd het weer stil. Als een woeste storm op zee die van het één op andere moment kon veranderen naar diepe stilte. Dan kon het zo weer een hele dag duren voor ik weer wat voelde.
Ik vond het doodeng en ook door mijn keuze te stoppen met mijn antidepressiva kwamen angsten van vroeger terug. Letterlijk een potje waarvan de deksel in één keer open werd getrokken. Ik stopte rond 20 weken met werken en kwam thuis te zitten. Wat echt wel beter was, maar ook eenzaam. Mijn verleden met mijn eetstoornis gaven mij moeite met het veranderen van mijn lijf. Het seksueel misbruik uit mijn pubertijd zorgde er voor dat ik me niet goed kon hechten en ik het doodeng vond als iemand aan mij zat. De onderzoeken werden er niet makkelijker op en door de onverklaarbare zorgen werd ik al gauw somber.
Toen Emma geboren werd kwam de kraamzorg extra lang, waar ik een hele goede klik mee had. Clenn was thuis en het consultatiebureau hielp waar kon. Daarna stond de babyfoon beneden in de woonkamer zodat Clenn op werk kon checken of het oké was thuis. Ik sliep ‘s middags op de bank en Emma sliep of in de box of in de wagen. Ik durfde haar niet boven in haar eigen bedje te leggen. Achteraf heb ik toch wel echt genoten van die eerste twee maanden. Maar daar kwam abrupt een einde aan toen de eerste stuipen zichtbaar werden.
Nu ben ik 33 weken zwanger van onze regenboogbaby en voelt alles anders. Als ze beweegt is het alsof ze de wave doet. Langzaam voel ik een been, of elleboog langs mijn buikwand gaan. Heel ontspannen en ik kan mee fantaseren hoe het er uit ziet. Nu voel ik duidelijk hoe ze ligt en waar ik haar kontje kan vinden. Soms hier en daar een voet die zijn plek niet kan vinden, waardoor mijn buik een bult krijgt. Maar niks is ritmisch, pijnlijk of chaotisch. Nu leer ik echt kennen welk lichaamsdeel waar zit en realiseer ik mij dat Emma beide armen en benen tegelijk bewoog.
Nu weet ik het zeker, Emma had al epileptische insulten in mijn buik. Ik wist altijd al dat er iets mis was, maar kon niet vertellen wat en had geen bewijs. Toen Emma met twee maanden haar eerste stuipen kreeg schrok ik natuurlijk enorm, maar na de eerste onderzoeken werd alles bevestigd. Als ze een insult had en ik naar haar keek, was het gevoelsmatig hetzelfde als in mijn buik. Maar bewijzen kon ik dat niet. Nu, nu weet ik het zeker. Want haar kleine zus geeft bevestiging. Mijn moedergevoel heeft vanaf moment één goed gezeten. Ik heb het toen omgezet in angsten, omdat ik niet beter wist. Omdat ik meer vertrouwen had in de gynocologen en verloskundigen dan in mijzelf. Nu, nu heb ik vertrouwen in mijzelf als moeder en twijfel ik niet meer aan mijn gevoel. Onderschat nooit je moeder gevoel. Luister naar je moederinstinct. Zonder dat je het je misschien realiseert, is dat het enige wat je nodig hebt.
ILJA (klik hier om op mijn Instagram te struinen)
