In het vorige deel vertelde ik dat ik nog geen 12 weken zwanger was, toen bleek dat ik een lekkende aortaklep had. Dat hele verhaal kan je hier lezen.
We hadden te horen gekregen dat mijn hartafwijking was verslechterd. Dit terwijl ik 13 weken zwanger was van onze regenboogbaby. De komende weken zouden belangrijk zijn. Verbeteren zou mijn conditie (een lekkende hartklep in mijn aorta) niet. De hoop was dat het stabiel zou blijven maar het zou ook nog slechter kunnen worden.
Van die eerste momenten nadat we het te horen kregen weet ik alleen nog dat ik moest huilen en mijn man vooral veel vragen stelde aan mijn cardioloog. Nadat we het ziekenhuis uit liepen, ging er een knop om. Eerst moesten er veel praktische zaken geregeld worden. In de auto belde ik mijn ouders, broer en zus. Emotieloos kon en wilde ik het vertellen. Eerst moest alles helder zijn en geregeld worden, dan zouden de emoties wel weer komen. In de auto belde ik ook meteen mijn leidinggevende. In de ochtend had ik haar laten weten dat ik voor een paar onderzoeken naar het ziekenhuis moest en in de middag wel weer terug zou zijn. Nu belde ik haar op om te vertellen dat ik voor een lange tijd niet meer op het werk zou komen. Ze schrok maar reageerde fijn. Zij zou een collega regelen die alles van mij over zou nemen en de afspraken voor de komende dagen zou ik zelf nog afzeggen.
Bij thuiskomst zaten mijn man en ik aan de keukentafel, lijstjes te maken van wat er geregeld moest worden. Gek hoe je op zulke momenten in een modus komt van praktische zaken. Logisch ook want ik mocht ineens veel dingen niet meer zoals fietsen, het huishouden doen, werken, traplopen, lange afstanden lopen en sporten. In een gezin met een actieve schoolgaande van een vierjarige vergt dit wat planning. Gelukkig kon mijn man met zijn werk regelen dat hij elke dag later kon beginnen, zodat hij onze dochter naar school kon brengen. Op woensdag zou een moeder van een vriendinnetje haar terug naar huis brengen.
Na een week had ik mijn werk overgedragen. En toen begon het lange wachten. Voor mijn gevoel moest ik nog zo lang. Ik kon alleen maar denken aan wat er allemaal mis kon gaan. Natuurlijk probeerde ik positief te blijven, maar er waren veel momenten waarop ik dit moeilijk vond. Na twee miskramen waren we zo blij met de goede echo’s van dit kindje in mijn buik. Nu was er iets anders in mijn lichaam dat mogelijk roet in het eten kon gooien. Ik wilde genieten van het zwanger zijn, maar tegelijkertijd was ik weer bang om dit kindje te verliezen. Als mijn hart niet zou stabiliseren in de komende vier weken dan zou de eerste halte een dotterpoging zijn. Nu ben ik al eens eerder gedotterd en dit is toen tot twee keer toe niet gelukt. De angst was natuurlijk dat dit nu weer niet zou lukken en dan zou ik geopereerd moeten worden. Zo’n operatie zou voor mij te doen zijn maar voor het kindje in mijn buik niet. Nu ben ik over het algemeen een positief persoon, maar kan ik soms uitgaan van het slechtste scenario, zo ook nu. En dit hield mij (te) veel bezig. De eerste weken vond ik het erg moeilijk om mij te focussen op mijn zwangerschap en hoe welkom dit kindje was. Ook heb ik gedacht: “Waren we maar niet begonnen aan onze tweede kinderwens”. Onze dochter had een gezonde moeder gehad en nu was het onbekend hoe het verder ging lopen en of haar gewenste brusje er wel zou komen en of ik er helemaal gezond uit zou komen. Dit alles zorgde ervoor dat de 3.5 weken tot aan de volgende hartecho lang duurden. Erg lang! Mijn man was druk met het huishouden, zijn werk, zich zorgen maken over mij en onze dochter. Ik miste hem. Ik had hem juist nu zo nodig. Dit zorgde juist weer voor spanning. Gelukkig hebben we het hier altijd goed over kunnen hebben. Op een gegeven moment hebben wij er ons voor toen maar bij neergelegd dat we totaal niet op één lijn zaten. Dit zou wel weer goed komen. De weken kropen voorbij waarin ik niets mocht. Ik sliep, keek tv en probeerde per dag een klein ommetje te maken.
Eindelijk was het eind april. De volgende echo stond gepland. Wat een spanning! Hierna volgde er een gesprek met mijn cardioloog. En gelukkig bleek dat mijn hart vooralsnog stabiel was gebleven. De horrorscenario’s konden voor nu de kast weer in, hoera! De cardioloog was duidelijk: “Voor de rest van je zwangerschap blijf je doen wat je nu doet, bar weinig dus”. Wat een opluchting! De stappen die ik had gezet (of juist niet eigenlijk) hadden vruchten afgeworpen voor mij zelf en gelukkig ook voor de baby (die bleef fijn groeien!). Vanaf dat moment kon ik de spanning meer en meer van mij afzetten en begon ik te genieten van de zwangerschap en de rust die ik nam. Ik besefte mij dat ik een spannende, maar ook een bijzondere periode tegemoet ging. Hoe dan ook, ik zou ongestoord kunnen genieten van mijn zwangerschap en alles daar om heen. Zo lang ik me daar op focuste, ging het goed. Het zou ook mijn laatste zwangerschap zijn dus nog een reden om bij alles stil te staan en te genieten als een malle.
De onderzoeken die volgden lieten telkens weer zien dat mijn hart stabiel bleef. Een ingreep zou noodzakelijk zijn, maar kon wachten tot na de geboorte van ons kindje. Toen ik 30 weken zwanger was, hoorden we dat ik een keizersnede zou krijgen onder algehele narcose. Dit vond ik wel een ontzettende domper. Juist omdat het zo goed ging, had ik gehoopt dat ik zou mogen bevallen door middel van een keizersnede met een ruggenprik waardoor ik erbij zou kunnen zijn. Onze oudste is geboren met een spoedkeizersnede waar ik mij nog maar weinig van kon herinneren. Dat ik er nu helemaal niets van mee zou krijgen vond ik erg jammer en verdrietig. Toen besloot ik dat ik wilde weten wat het geslacht zou zijn van kindje in mijn buik. Dit omdat ik toe was aan positief nieuws. Mijn man wist al een aantal weken wat het geslacht was, dus hij vertelde het aan mij. Wat een bijzonder moment. Met stralende ogen vertelde hij mij dat wij een dochter zouden krijgen. Wat een feest, twee meiden. Voor ons beiden een droom die uitkwam!
Op 4 oktober stond mijn keizersnede gepland… Zou het zo lang stabiel blijven?
WORDT VERVOLGD….
MARLIJN
