Om mij heen hoor ik veel negatieve gedachten en meningen over de coronacrisis waar we nu middenin zitten. Of beter gezegd; waar we nu met babystapjes langzaam uit aan het klimmen zijn. De meeste mensen zijn het beu en zijn dus ook dolblij met de nieuwe ontwikkelingen, maar ik heb juist een dubbel gevoel. Buiten dat ik natuurlijk super blij ben dat er minder mensen ziek zijn, ziek worden en op de intensive care liggen (laat ik dat voorop stellen), ben ik stiekem een beetje gewend geraakt aan mijn rustige veilige bubbel. Dit bevalt me meer dan ik dacht. Het zet me aan het denken…
Toen de coronacrisis half maart serieuze vormen aan begon te nemen en de intelligente lockdown in het leven werd geroepen, had ik er net vijf weken oncologische revalidatie op zitten. Op dat moment werd dus zo goed als alles dichtgegooid, waaronder het revalidatiecentrum en de scholen. In het begin benauwde me dit heel erg. De kids en ik héle dagen thuis, geen idee voor hoelang? Angst dat mijn dierbaren of ikzelf ziek zouden worden. Maar ook het gevoel dat we “gevangen” zaten in eigen huis. Want werken deed ik op dat moment nog niet in verband met het revalidatietraject. De hele dag coronaberichten op de sociale media, tv en het volgen van de liveblogs waren niet echt helpend voor mij. Daar was ik al snel mee gestopt.
Mijn revalidatie werd telefonisch voortgezet en de sportoefeningen kon ik thuis zelf uitvoeren. Ondertussen gaf ik mijn kids les en in de middag bezochten we weleens een rustig speeltuintje. Soms pasten mijn ouders op, zodat ik even een boodschap kon doen. Maar ik kwam mezelf al snel tegen in die periode, want ik miste de tijd voor mezelf ontzettend! Zodoende ben ik elke avond na het eten naar buiten “gevlucht” en zocht ik de rust op. Een stukje wandelen met de hond, met een vriendin of alleen een stuk fietsen. In die weken daarna breidde ik dit steeds verder uit qua kilometers. Ik genoot van elke avond (zonder gillende kinderen) plus deze wandelingen en ritjes waren tegelijkertijd ook onderdeel van mijn sportoefeningen. Dus twee vliegen in één klap.
De sociale contacten miste ik vooral in het begin héél erg. Maar al snel vond ik hierin mijn weg. Natuurlijk baalde ik weleens, vooral met het heerlijke weer, dat je niet lekker met vrienden en de kids erop uit kunt gaan of gewoon op visite kunt gaan bij familie of vrienden, lekker barbecueën. Wij kwamen sinds half maart alleen bij onze ouders en zij bij ons. Vrienden zagen we buiten of niet.
Het voordeel aan deze crisis is wél dat wij al maanden geen overvolle agenda hebben. Géén verplichtingen, maar doen waar we op dat moment zin in hebben. Tranquilo, het komt zoals het komt. Dit resulteerde in dat we veel meer tijd samen hadden en ik veel meer tijd voor mezelf had. Tijd die ik heb gebruikt om te sporten. Wat me verbazingwekkend genoeg, super goed beviel. Ik kreeg tijd om na te denken over hoe mijn tijdsverdeling was in mijn leven. Én belangrijker nog, óf ik daar wel tevreden over was.
Wat ik heb geleerd is in grote lijnen dat ik véél te weinig tijd neem voor mezelf. Mijn leven werd opgeslokt (lees: dit liet ik opslokken) door mijn werk, het huishouden, man, kinderen en hun schooltijden, sporttijden, speeldates en dan nog niet te spreken over mijn eigen sociale leven, familie, verjaardagen en ga zo maar door. Corona gaf mij en ons gezin veel meer rust. Rust die ik mezelf niet genoeg gaf.
Begrijp me niet verkeerd, want ik wil ook dolgraag weer af kunnen spreken en naar verjaardagen en feestjes. Aan de andere kant wil ik niet terug naar hoe het was voor de coronacrisis. Ik wil meer tijd voor mezelf en voor ons als gezin gaan reserveren. Even een middagje met wat lekkers, een spelletje en een kleedje de duinen in. Met vriendinnen ging ik voorheen thuis op de bank wat drinken en kletsen, naar de bios of uiteten. Terwijl dit niet mogelijk was, gingen we wandelen. Toen deden we aan “sporten” en kletsen tegelijk. En vielen we misschien nog wat af ook in plaats van aankomen, haha! Hoe makkelijk was dat? In ons drukke leventje als werkende mama die óók nog tijd over wil houden voor zichzelf. Die houden we erin!
Tja en als we íets geleerd hebben, is het wel hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn. Want wie had dit gedacht en jaar geleden. Dat de kids hun juf of meester niet eens een hand konden geven, dat je je sociale contacten moest beperken en ons vrije Nederland ineens niet meer zo vrij was. Wie had gedacht dat wij inmiddels voor de derde (en hopelijk laatste!) keer onze bruiloft moesten verzetten. Ondanks alles heeft het mij naast veel frustratie en angst, uiteindelijk ook veel goeds, en juist rust, gebracht. Het “geleefd” worden, daar ben ik eigenlijk klaar mee. Ik wil zelf de regie, voor zover dat kan in tijden van Corona. Af en toe stilstaan bij mijn leven en misschien eens wat vaker ‘nee’ zeggen. Ik hoop dat ik dan terug denk aan deze ook fijne weken in lockdown waarin ik heel dicht bij mezelf ben gekomen.
Met dank aan Corona.
NICOLE
