We hadden een kans van 1 op 2 miljoen dat we zo’n drieling als de onze kregen. Inmiddels zijn we alweer een paar weken verder na de geweldige genderreveal van onze kleine drieling.
Op dit moment ben ik 21 weken zwanger en zitten de meisjes heerlijk te zwemmen in mijn buik. Ik ga ze steeds meer voelen, voor mijn idee best laat. Je zou verwachten dat je drie van die kindjes wel snel zal voelen in je buik. Maar ze hebben genoeg vruchtwater en de placenta ligt aan de voorkant, dus ze hebben nog wat stootkussen voordat ze mijn buik bereiken. Sinds een paar dagen ga ik ze steeds meer voelen. Van mij mag het nog wel wat meer, maar ik denk dat ik nog genoeg schoppen ga krijgen, haha. Ons zoontje voelde ik al heel snel, dus ik ben ook een beetje verwend.
Ondanks dat wij helemaal gewend zijn aan het idee en zo blij zijn met deze zwangerschap, zijn er soms ook zeker nog momenten waar je het nog niet helemaal beseft dat er gewoon drie kinderen in je buik aan het groeien zijn. Dat er straks drie kinderen bij gaan komen in het gezin en dat Mika grote broer gaat worden van drie kleine zusjes. Maar ook durven we steeds meer na te denken over hoe het zal zijn na de geboorte. Dat het druk gaat worden, dat kunnen we wel bedenken, maar wat staat ons allemaal nog meer te wachten?! Hoe gaat het voor Mika zijn? Zal er een verschil zijn of er 1 of 3 zusjes voor hem bijkomen waar de aandacht onder verdeeld moet gaan worden, of zal hij alleen maar trots zijn er van genieten? Dit zullen we allemaal gaan meemaken zodra ze er zijn.
Stoppen met werken
Sinds kort heb ik helaas ook de keuze moeten maken om te stoppen met werken (uiteraard niet voor altijd, daar is mijn baan veel te leuk voor), maar echt vanwege de lichamelijke klachten. Al vrij snel in de zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken, niet heel gek met het idee dat er drie kinderen groeien, maar ik had stiekem gehoopt dat ik het deze zwangerschap niet zou gaan krijgen. Waar ik de vorige zwangerschap alleen last had van mijn bekken, heb ik nu ook veel last van mijn rug en stuitje. Dit alles zorgt er gewoon voor dat ik niet meer als verpleegkundige aan het bed kan staan. Ik vind dit onwijs jammer, want ik zal er een lange periode uit gaan zijn, alles voor een goede zwangerschap uiteraard. Het is voor mij erg last om niet veel te kunnen doen. Toch merk ik dat het nu goed te doen is doordat ik kan afwisselen tussen rust en af en toe een kleine wandeling. Hopelijk gaat dit zo blijven.
De 20 weken echo
Ik mocht weer gaan liggen. Daar gingen we weer onze drie wondertjes bekijken. Eén kloppend hartje, check! Twee kloppende hartjes, check! Drie kloppende hartjes, check! Dat is het eerste wat ze elke keer bekijken. Gelijk zagen we al dat ze lekker druk waren. Heerlijk om te zien, maar nog steeds ook heel bijzonder. Vooral ook als ik mij bedenk dat dit allemaal in mijn buik zit. Vervolgens gingen ze per kind alles nakijken. Eerst even oriënteren waar kind A, B en C liggen. Bij één van de eerste echo’s bepalen ze aan de hand van hoe de navelstrengen liggen wie kind A, B en C is. Zo kunnen de artsen ze bij elke echo goed uit elkaar houden (al blijft het soms erg lastig).
Een aantal weken geleden kregen wij tijdens de echo te horen dat er één tussenvlies is gescheurd, waardoor twee meisjes nu in één binnenvlies zitten (dit kan iets meer risico’s met zich meebrengen). Dit is iets wat je liever niet hoort, want het is al spannend genoeg een eeneiige drieling. Dit schijnt niet heel vaak te gebeuren. De echoscopiste zei zelfs: “Jullie zijn wel goed in de bijzondere gebeurtenissen. Zwanger van een eeneiige drieling, heeft een kleine kans, maar het scheuren van een binnenvlies ook”. Wij houden de zwangerschap speciaal, haha.
Kindje A en B zitten gezellig bij elkaar, en ze werken niet altijd even goed mee om alles te laten checken. Voornamelijk doordat ze zo bewegelijk zijn en lekker over elkaar of tegen elkaar aan gaan liggen. Kindje C zit nog wel in haar eigen vliesje. Kindje A wordt als eerste helemaal gecontroleerd: van hartje, organen, lipje, mondje, stand van voeten, vingertjes en teentjes, ruggetje, navelstreng, doorbloedingen gaan we na of het blaasje gevuld is. Dit laatste is een belangrijke controle, want daaraan kunnen ze zien of er geen transfusiesyndroom aan het optreden is en ook of de nieren werken. Alles is zoals het zou moeten zijn! baby 1 is klaar.
Vervolgens gaan we naar kindje B, precies hetzelfde riedeltje wordt gedaan, soms in een andere volgorde, omdat het kindje niet mee wilt werken of constant aan het draaien is. De echoscopiste zei: “Je kan een hele mooie volgorde in je hoofd hebben, maar met drie is dat bijna niet te doen”. Ook hier functioneert alles goed en is alles aanwezig. Wel moest er goed gezocht worden naar het tweede niertje, deze blijkt iets lager te liggen dan waar het zou moeten liggen. Dit wordt ook wel een bekkennier genoemd. Het schijnt vaak voor te komen en is verder niet erg. De nier functioneert (waarschijnlijk) gewoon, dat kunnen ze zien aan hoe de nier (het weefsel) eruit ziet. Wanneer de organen aangemaakt worden, liggen de niertjes heel laag. Als deze gaan groeien, zullen ze omhoog gaan naar de plek waar de nieren horen te zitten. Soms gebeurt het dus dat deze niet mee omhoog gaat, waardoor die laag blijft zitten. Dit heeft verder geen invloed op de zwangerschap, bevalling of toekomst van ons meisje. Het is niet leuk om te horen. Je hoort liever dat alles perfect is, maar het is niet iets waar we ons zorgen over hoeven te maken. Ook toppertje 2 doet het heel goed!
Op naar kindje C. Deze is iets makkelijker te controleren doordat zij in haar eigen binnenvlies zit. Ook bij dit meisje functioneert alles goed en is alles aanwezig. Bij baby C hadden ze de vorige keer mogelijk een cystenier gezien, en dit wordt nu bevestigt. Cystenieren komen heel vaak voor, ook bij eenling zwangerschappen. Vaak wordt het niet eens gezien, doordat je normaal veel minder echo’s hebt. Mogelijk dat dit niertje niet functioneert, maar dat kunnen ze bekijken nadat ze geboren is. De andere nier werkt heel goed, dus ook hier niet iets om ons zorgen over te maken. Dus ook dit toppertje doet het goed!
Onderling gingen de echoscopisten even overleggen of er verder nagedacht moest worden, omdat er bij twee van de drie meisjes een ‘nierafwijking’ te zien is, maar ze gaan er vanuit dat het gewoon ‘toeval’ is dat ze dat hebben. En omdat het geen zorgelijke afwijkingen zijn, is het voor nu goed. Voor ons was het misschien wat lastiger, het leek of we bij elke echo wel iets te horen kregen, al waren het allemaal geen schokkende dingen, je hoort het liever niet. De echoscopiste heeft nog goed uitgelegd dat er ècht niets aan de hand is. Alle drie de meisjes groeien zoals ze moeten groeien, zijn vrijwel allemaal even groot en doen het heel goed! Alles functioneert zoals het moet en ze genieten in de buik.
Na de echo hadden we nog een gesprek met de arts, zij legden nogmaals uit dat nierafwijkingen één van de meest voorkomende aangeboren afwijking is. Zij bood nog wel aan dat we een vruchtwaterpunctie zouden mogen doen als we dat zouden willen. Dit wordt altijd aangeboden wanneer er een aangeboren afwijking te zien is. Ze legde de opties van zo’n vruchtwaterpunctie uit. Ze zei: “Ik denk niet dat er iets geks uit zal komen, omdat het een duidelijk te verklaren afwijking is. Als we een hartafwijking zouden zien, zou ik wèl een vruchtwaterpunctie doen”. Wij hebben besloten om geen extra onderzoek te doen. De arts vertelde dat ik waarschijnlijk met 28 weken al opgenomen zal gaan worden ter observatie. Dit komt voornamelijk doordat er een tussenvlies is gescheurd en twee meisjes bij elkaar zitten. Dit was wel even een schok om te horen. Dat zou dus over minder dan acht weken al zijn en dat betekent dat je wekenlang in het ziekenhuis ligt tot aan de keizersnede. Het idee dat je je gezin zoveel weken mist (door Corona zijn het aantal bezoekmomenten erg beperkt), vind ik wel lastig. Maar we weten ook dat het belangrijk is voor deze zwangerschap. Het is voor een goed doel: drie gezonde meisjes.
WENDY
Beste,
Hoe gaat het nu met kindje b?