Begin mei 2018 kwamen we er achter dat we zwanger waren. Vreugde. De zwangerschap verliep goed. De eerste 11 weken was ik regelmatig misselijk en ik moest soms overgeven. Daarna ging het gemakkelijker. Ik genoot er echt van. De controles waren allemaal goed en de 20 weken echo zag er mooi uit. We zouden een jongen krijgen! Uiteindelijk zou ik in week 27 de resustest doen en moest ik testen op zwangerschapssuiker. Toen ik 24 weken zwanger was, hadden we twee weken vakantie. We bleven (gelukkig) in Nederland. De eerste week hebben we aan de kinderkamer besteed en de laaste week gingen we een paar dagen weg. Nog even lekker samen genieten. De laaste zaterdag hadden we een 3d-echo. Deze hadden we voor onze verjaardagen gehad. Samen met m’n vriend, schoonmoeder bonusmama en zusje gingen we naar Rotterdam. De echo zag er mooi uit. De kleine lag laag, maar was niet ingedaald. Trots was ik op de mooie foto’s die we kregen. De hele dag had ik een heel licht zeurtje in mijn buik. Het was zo licht, dat je het eigenlijk geen naam kon geven. Later op de dag zijn we uit eten gegaan. Daar kreeg ik af en toe een krampje, maar dat stelde ook niks voor. Tot het moment dat we thuis waren. Daar ging het snel anders. Ik wilde naar bed en mijn vriend bleef nog even op. Toen hij kwam kijken, liep ik boven een beetje te spoken. Ik kreeg vaker kramp. Het voelde niet goed. Op de wc zag ik helder bloed. We hebben de verloskundige gebeld. Zij zou overleggen met het ziekenhuis. Ze belde snel terug en kwam naar ons toe. We zijn naar beneden gegaan om haar op te wachten. Ondertussen bleven de weeën komen.
De politie zorgde ervoor dat we doorgang hadden
Binnen 10 minuten was ze er. Ze wilde me controleren. Ik bleek al 7 centimeter ontsluiting te hebben met uitpuilende vliezen. Er was geen stoppen meer aan. Ik kon elk moment bevallen. Alle alarmbellen gingen af. Voor ik het wist stonden er twee ambulances voor de deur en ook de traumahelikopter was onderweg. Eenmaal in de ziekenwagen waren de ambulancebroeders aan het discuseren naar welk ziekenhuis we zouden gaan. De trauma arts arriveerde ondertussen en hij besloot dat we naar het Sophia gingen. Met twee ambulances met loeiende sirenes reden we naar Rotterdam. Er was goede communicatie met de politie die er ook voor zorgde dat we overal doorgang hadden. Eenmaal aangekomen reden we door de gangen richting de verloskamer. Daar braken mijn vliezen. In de verloskamer stond een heel team op ons te wachten en achter de glazen wand een tweede team van de neonatologie. Ik kreeg al snel persweeën, dus mocht ik gaan beginnen. De sfeer was eerst rustig, maar na een kleine 10 minuten zag je in de gezichten van de verpleegkundigen paniek. De hartslag van onze kleine man viel telkens weg. Hij moest nu echt snel komen. Voor ik het wist kreeg ik een spuit en een knip. Bij de eerst volgde wee moest ik heel hard persen, maar er kwamen geen weeën meer. Niets meer. Ik moest het zonder weeën doen. Ons kleintje werd geboren. Hij werd even op mijn borst gelegd en daarna snel meegenomen naar de artsen van de neonatologie. Ik had nog niet echt het besef wat er gebeurd was. Nadat hij stabiel was, ging hij naar de ICN. Ik lag daar alleen en wist niet waar hij naartoe was. Na een poos kwam mijn vriend terug en werden wij ook naar de ICN gebracht. Ondertussen was mijn bonusma en zusje bij me. Met z’n allen hebben we bij onze zoon Jason gekeken.
Een operatie als laatste redmiddel
Ik was in shock. Ons ventje lag daar met net 27 weken. Zo klein, zo teer, zo kwetsbaar. Hij woog 945 gram. De eerste dagen gingen goed. De artsen waren tevreden. Na de derde dag kreeg hij een hersenbloeding. We gingen in gesprek met de arts en er werd ons verteld dat we overal rekening mee moesten houden. We konden hem verliezen. De dagen erna waren angstig. Gelukkig stopte de bloeding op tijd. Hij had geen schade opgelopen. Jason groeide daarna niet zoals de artsen hoopten. Te langzaam. Via de lange lijn kreeg hij daarom extra vetten en calorieën toegediend. Er gingen weken voorbij. Jason kreeg meerdere keren een infectie, maar gelukkig knapte hij ieder keer weer op. Hij heeft ook een paar bloedtransfusies gehad.
Na vijf weken werd hij heel ziek. Echt ziek. Ik schrok vreselijk toen ik hem in de couveuse zag. Ik vroeg zelfs een keer aan de verpleging of hij aan het wegglijden was. De artsen hielden hem goed in de gaten. Er werden elke dag röntgenfoto’s gemaakt van zijn buikje, maar er was niet veel te zien. Een paar dagen later kwamen we zoals elke ochtend op de afdeling. Er zaten meerdere artsen bij onze Jason. We kregen een raar gevoel. Er werden weer foto’s gemaakt en overlegd. We werden apart genomen door een arts en chirurg. Dit voelde echt niet goed. Ze wilden ons zoontje opereren. Dan pas konden ze zien hoe ziek hij echt was. We moesten weer overal rekening mee houden. Zodra hij aan de beademing lag, de lange lijn weer ingebracht was en het bestelde bloed arriveerde, mocht hij naar de OK. Ik ben nog nooit zo bang geweest als die dag. “Zouden we ons mannetje nog wel terug zien?”, vroeg ik me af. Gelukkig bleef mijn vriend positiever dan ik. Bij mij bleven de woorden van de arts hangen: “Na deze optie, is het klaar”. “Klaar? Je bedoelt dat hij dan sterft?”, vroeg ik. Hij gaf aan dat we moesten afwachten. We liepen terug naar onze kamer in het Ronald MacDonaldhuis waar we waren ingetrokken. We wachtten op een telefoontje over de operatie. Na een goede twee uur ging onze telefoon. Mijn hart bonkte zo hard, dat ik het gevoel had dat ze het buiten konden horen. De operatie was geslaagd. Hij werd teruggereden naar de ICN. We gingen er gelijk naartoe.
Zieke darmen
Op de gang werden we opgewacht door de chirurg en een arts. We kregen te horen wat er gedaan was. Een stuk darm was zo ziek en aan het afsterven. Het stond op punt van perforatie. Jason had NEC. Er was een stuk dunne darm van 25 centimeter weggehaald. Hij had nu tijdelijk een stoma die hij minimaal zes weken moest houden. Voor zijn volgende operatie moest hij minmaal 2 kilogram wegen. Op dat moment woog hij slechts 1.2 kilogram. Gelukkig ging het met een paar dagen beter met hem en mocht hij weer van de beademing af, terug naar de cpap. Hij deed het ondanks de stoma redelijk goed. Hij groeide voldoende. Ik leerde ondertussen over de stomaverzorging en het vervangen ervan.Â
Baby Jason krabbelt langzaam op
Na 8 weken mocht hij zijn couveuse inruilen voor een warmtebedje en verlieten we de ICN. Er was plek op de highcare. Ook hier heeft hij nog een keer een infectie gehad. De datum van zijn volgende operatie naderde. Er werd een onderzoek gedaan naar zijn stuk darm dat stil lag door de stoma. Ze keken of deze nog goed werkte. Er werd contrastvloeistof in z’n darm gespoten en zo konden ze zien of de darm nog functioneerde. Later op de dag kwam het vloeistof er uit. Hij had een ‘poepbroek’, van de contrastvloeistof. Het was een paar dagen voor kerst en dit was voor mij het moosie kerstkado dat ik me kon wensen. We konden een tweede operatie gaan inplannen. Het werd 15 januari 2019. Eerst vierden we samen met familie kerst in het ziekenhuis en het Ronald MC Donaldhuis. Vervolgens ook Nieuwjaar.
Van mijlpaal naar mijlpaal
Op Nieuwjaarsdag was er een mijlpaal. Jason mocht van de ademhalingsondersteuning af. Nu had hij alleen nog de sonde en de lange lijn. Op de uitgerekende datum, 13 januari, dronk hij voor het eerst zijn flesje helemaal leeg. Twee dagen later stond z’n geplande operatie. Ik was zenuwachtig, maar ook blij. We wisten dat dit een stap richting huis zou zijn. Zijn stoma werd opgeheven en zijn liesbreuk dicht gemaakt. Ook werden er veklevingen van de darmen weggehaald. Na de operatie verbleef Jason weer een week op de ICN.
Na die week gingen we naar de mediumcare. Hier mocht ik voor het eerst bij hem slapen. We kregen een kamer voor ons alleen. Voor het eerst hadden we een beetje privacy met zijn drieën en de visite. Ik sliep er elke nacht en mijn vriend in het Ronald McDonald. Na een paar dagen mochten we eindelijk weer starten met de fles geven. Elke dag werd het opgehoogd. Pas bij een normale hoeveelheid voeding per keer, zouden we naar huis mogen.
Naar huis met sonde
Op 4 februari was het dan zover. We mochten naar huis. Onze Jason heeft 16 weken in het Sophia gelegen. Wij leefden al die tijd in het Ronald McDonald. Thuis heeft hij toch nog vijf weken een sonde gehad. Hij is nu twee jaar en een gezond, vrolijk mannetje. Hij leert snel. We zijn zo trots op hem!
MONIQUE
