Begin 2015 besloten Patrick en ik dat we klaar waren om een kindje te krijgen. Ik was 22 en Patrick 24. We hoopten dat het ons gegund zou zijn. Onze relatie was goed. We hadden een prima stabiel leven, dus waarom niet? Niet veel later was het al zover. Ik was zo’n vrouw die veel te vroeg een test deed. Het gevolg was een héél licht tweede streepje, dat amper te zien was. Ik heb een hele tijd met de test rondgelopen, omdat ik twijfelde of dat streepje nou écht een streepje was of pure verbeelding. De volgende ochtend besloot ik nog maar een test te doen. En ja hoor. Deze test was toch echt duidelijker. Het streepje was niet te missen. Ik was zwanger! Zwanger van een wonder.
Ontzettende hoofdpijn
De eerste echo was bijzonder. Vince was namelijk niet alleen. Er zat nog een vruchtje in dezelfde vruchtzak, maar deze was vroeg in de zwangerschap gestopt met groeien. Dit noem je ook wel vanishing twin. Gek hoe de natuur werkt, want tijdens de termijnecho was er nog maar één vruchtje te zien. Het eerste trimester verliep verder goed. Vanaf 14 weken begon echter de migraine. Voor de zwangerschap had ik dat nooit, maar vanaf die week waren die aanvallen heel heftig. Ze begonnen met oogmigraine, gevolgd door enorme hoofdpijn, tintelingen en geheugenproblemen. Ik wist soms niet meer welke dag het was. De ene keer ging het dagen goed en de andere keer had ik drie aanvallen op één dag. Ik ben toen voor de zekerheid doorgestuurd naar de neuroloog en hij vond het verstandig een MRI te maken. Gelukkig was daar niks geks op te zien. Maar omdat het zo niet verder kon, heb ik medicatie gekregen die toegestaan was in de zwangerschap. Het hielp en ik kon gelukkig weer functioneren.
De 20 weken echo
Alles zag er goed uit: hij groeide goed en alles zat erop en eraan. Ik weet nog dat ik dacht: “Nu hebben we het spannendste gedeelte gehad. Alles komt nu goed”. Ik wilde het geslacht niet weten. Patrick wel. We hebben het op laten schrijven. Toen kwam mijn nieuwsgierigheid kant om de hoek kijken. Dat envelopje is ongeveer 5 minuten dicht geweest. Ik was ervan overtuigd dat we een meisje zouden krijgen, maar er stond toch echt jongetje! Ik vond het geweldig hoor! En Patrick ook. De rest van de zwangerschap verliep prima. Geen bijzonderheden eigenlijk. Weinig kwaaltjes, ik voelde me fit en was trotser dan ooit. Ik was trots op mijn groeiende buik en trots op dat mannetje!
Het einde van de zwangerschap
Toen ik 40 weken was, begon het te rommelen. Achteraf zijn de problemen vanaf die tijd begonnen. Een week lang heb ik “voorweeen” gehad die best pijnlijk waren. Na 4 dagen heb ik een nacht in het ziekenhuis geslapen met slaapmedicatie, omdat ik niet kon slapen van het gerommel. Die ochtend erna is er een CTG gemaakt. Door een miscommunicatie is er een hartdip gemist tijdens de scan en ben ik dus naar huis gestuurd met de mededeling dat alles er prima uitzag en ik thuis mocht afwachten tot de bevalling begon. En die begon na 41 weken zwangerschap.
De bevalling
Op 27 januari 2016 zijn de weeën begonnen. Na de ziekenhuisnacht heb ik thuis de gehele dag en nacht verder kunnen slapen. Ik was uitgerust en voelde me fit. Reden voor mij om de verloskundige te bellen en aan te geven dat het genoeg was en ik wilde dat de bevalling die dag nog op gang zou worden gebracht. Ik was al bijna 41 weken zwanger en ik wilde niet te moe de bevalling in gaan. De verloskundige is om 14.00 gekomen en heeft me gestript. Vince lag er niet ideaal voor, dus werd er besloten verder niks te doen in de hoop dat hij verder in zou dalen en zou draaien. Om 19.00 begon het. De weeën volgden elkaar al snel op, om de 3 minuten en waren enorm pijnlijk, dus Patrick belde meteen de verloskundige. Ze was er snel. Ik had nog maar weinig ontsluiting. Ik dacht: “Als dit het begin is, hoe trek ik dat als de pijn nog erger wordt?” Om 20.30 werden mijn vliezen gebroken. Er kwam nauwelijks vruchtwater. Vince lag misschien te laag en hield het vocht tegen. Ik vond dat toen al vreemd. Maar he, het was mijn eerste kindje en eerste bevalling, wist ik veel wat normaal was en wat niet. Ik vertrouwde blind op de verloskundige. Het kleine beetje vruchtwater was twijfelachtig. Was het groen? Of toch niet? Achteraf denken wij zelf zeker groen vruchtwater gezien te hebben. De verloskundige wilde nog afwachten tot ik meer vruchtwater zou verliezen om het dan beter te kunnen beoordelen.
In het ziekenhuis
Ondertussen werden de weeën zo ondraaglijk, dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Mijn moeder zou eigenlijk bij de bevalling zijn, maar ik had zoveel pijn dat ik niemand om me heen kon verdragen. Moet je nagaan. Langzaam begon ik in paniek te raken, omdat ik nog steeds amper ontsluiting had. Na een helse autorit ben ik in het ziekenhuis aangesloten op de CTG. Ze zagen meteen dat Vince zijn hartslag wat zwak was. Er was geen reden voor directe paniek, maar zeker iets om extra alert op te zijn. Ik verging inmiddels van de pijn en ervaarde één grote wee. Dat werd niet geloofd, omdat de CTG aangaf dat de wee stopte. De wee ging echter helemaal niet weg. Ik voelde een constante ondragelijke pijn en wist niet hoe ik dit door ging komen. Ik kon echt niet meer. Ik was in paniek en ik denk dat de hele afdeling verloskunde mij gehoord heeft. Patrick bleef rustig en is geen seconde bij me weggeweest. Hij mocht me niet aanraken, maar toch was zijn aanwezigheid fijn. De verloskundige van het ziekenhuis kwam melden dat een ruggenprik niet mogelijk was, omdat de anesthesist druk bezig was. Hij zou meteen komen als hij klaar was, maar dat kon nog wel even duren. Ze was bot en ik vond haar niet vriendelijk. Ik voelde me ook niet serieus genomen. Ik werd gezien als iemand die de weeën niet aankon, maar ik voelde dat dit niet zomaar weeën waren. Maargoed, ik moest het dus nog even op eigen kracht doen. Ik ben in een bepaalde bubbel gekropen. Ik heb alleen maar recht voor me uitgekeken en ondertussen geprobeerd niet opnieuw in paniek te raken. Dit heb ik volgehouden tot de verloskundige kwam melden dat ze direct een keizersnede gingen doen. Blijkbaar was er eerder contact geweest met de dienstdoende gynaecoloog die vanuit huis mee kon kijken op het hartfilmpje. Opnieuw was er (tijdens dat telefoontje) een miscommunicatie. Hierdoor heeft de gynaecoloog niet goed gekeken. De zorgen leken niet groot. Een hele tijd daarna is er opnieuw gebeld en heeft ze vanuit huis het hartfilmpje bekeken. Ze zag toen dat Vince het heel erg zwaar had en hij meteen geboren moest worden. Dit ging allemaal ontzettend snel. Ik werd in no time klaar gemaakt voor de O.K. Ik kreeg een middeltje door m’n infuus wat de weeën zou stoppen. Maar de pijn bleef. Ook dat werd niet serieus genomen, want dat kon niet volgens hun. Eenmaal op de O.K kreeg ik een ruggenprik waardoor de pijn eindelijk wegging. Wat een opluchting. Maar al snel sloeg dat om in onrust…
Waar is mijn baby?
Waar was dat baby’tje dat omhoog werd gehouden om aan mij te laten zien? Waar was dat huiltje? Ik vroeg of hij al geboren was. Ja, dat was hij en hij was al meegenomen, omdat hij het even moeilijk had. Ik wist niet zo goed wat ik moest voelen, maar gek genoeg kon ik op dat moment heel rustig blijven. Ik geloofde echt dat het nog goed ging komen. Ondertussen werd bekend dat Vince geboren was zonder hartslag en dat hij gereanimeerd werd. Ik herinner me nog hoe het reanimatieteam werd opgeroepen en hoeveel mensen er ineens in het kleine kamertje bij Vince moesten komen. En vooral: hoe moeilijk hij het had. Dit was een moment dat ik besefte dat er echt iets goed mis was. Er schoot door mijn hoofd dat dit misschien verkeerd af kon lopen. Maar ik moest sterk zijn. Het ging me niet gebeuren dat hij dit niet zou overleven. Het frustreerde me zo enorm dat ik me niet kon bewegen. Het liefst wilde ik opstaan en naar hem toe rennen. Ik wilde er voor hem zijn. Ik was moeder geworden, maar kon niks voor hem doen. Alleen maar machteloos hopen en afwachten. Toen ik weer gehecht was, werd ik zonder Vince naar de verkoeverkamer gebracht. Daarna naar de gewone afdeling. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar ik moest wachten. Hij werd klaargemaakt, omdat hij naar het Radboud in Nijmegen zou gaan. Patrick had nog een foto van hem kunnen maken. Wat was hij mooi! Na bijna 3 dagen vechten aan alle toeters en bellen is Vince op 30 januari 2016 in onze armen overleden. Zijn hersenschade was te groot. 41 Weken heb ik hem mogen dragen, mogen laten groeien tot een mannetje dat helemaal af was. En ooow wat hebben wij naar hem uitgekeken, gefantaseerd hoe hij zou zijn en hoe hij eruit zou zien. We zouden er alles aan gedaan hebben om hem gelukkig te maken. Hij wordt zo ontzettend gemist. Onze lieve kleine Vince.
CLAUDIA
