Ondenkbaar: Een positieve zwangerschapstest en de scheidingspapieren tegelijkertijd

Goede voornemens voor deze tweede zwangerschap: geen zorgen maken, niet onzeker zijn, maar vol vertrouwen genieten, ècht genieten. De eerste keer bleken allemaal zorgen toch onterecht en had ik nadien spijt de zwangerschap er deels door te hebben laten overschaduwen. Te veel geleefd door werk en zorgen en te weinig beleefd, te weinig stil gestaan. Nadien pas echt beseft hoe mooi en bijzonder de zwangerschap is. Deze keer ging ik dus genieten, met volle teugen en bewust beleven.

Een goede start

Op de eerste dag dat ik een test kon doen, voelde ik al dat ik zwanger was. Ik was zo benieuwd of het voorgevoel juist was (heb me hier namelijk ook al menig maal in vergist). Tussen twee (virtuele) werkmeetings door haalde ik een test en zag een dun schemerig tweede streepje, of niet? Twijfel dus. Na veel ge-Google kocht ik een tweede test, zo eentje die het aantal weken aangeeft. Positie: 1 à 2 weken zwanger. Start van de tweede googleactie: “Hoeveel weken ben ik zwanger?” Ik ben er een tijdje uit geweest. Weken, datums en apps schoten door mijn hoofd. Mijn rekenkundig incapabele hersenen probeerden uit alle macht wat cijfers vast te houden en op de juiste plaats te zetten. Het resultaat was dat ik 2 apps rijker was met elk een andere uitgerekend datum, dus wellicht zit het ergens daartussen? De lente, dat was in ieder zeker.

Ondertussen wist alleen ik – en wie ik dan ook toestemming had gegeven via het downloaden van die apps – het nieuws. Er ontbrak nog een belangrijk persoon natuurlijk. Ik legde mijn peuter te slapen met een hartslag van 180. Toen hij sliep, nam ik het boekje waar we regelmatig in tekenen voor het slapengaan en tekende een grote tekstballon met daarin: “Ik droom van mijn broertje of zusje”. De zwangerschapstest erbij. *Klik*, (fingers crossed dat hij niet wakker werd van de flits), foto gemaakt, *send*. Ik kwam beneden om een blij verraste partner aan te treffen. Hij was meer geëmotioneerd dan bij onze eerste. Dat maakte me nóg blijer. Dit paste perfect in ons toekomstplan. Nog 3 tot 5 jaar wilde ik werken in mijn huidige job en ondertussen wat meer tijd geven aan mijn kunsthobby. Tijdens deze periode wilden we graag een tweede en derde wondertje op de wereld zetten. Daarna zouden we alles verkopen en een B&B gaan starten op een idyllisch stukje land, waar ik me kon focussen op mijn grootste liefdes: kindjes, kunst, sport en dieren. Dit was de perfecte start van die droom, die langzaam werkelijkheid leek te worden.

Hoe gelukzalig ik me ook voelde op dat ogenblik, mijn gevoel ging toch weer op in de drukte van de dagen. Drie dagen later betrapte ik mezelf met een glas rosé in de speeltuin van een zomerbar. Oprecht vergeten dat ik zwanger was. Een beetje vroeg om het op een zwangerschapsbren te gooien. Ik voelde me slecht. “Hoe kan je vergeten dat je zwanger bent?!”, dacht ik. Ondertussen staken de onzekerheden die ik zo had afgezworen toch weer de kop op: “Leeft hij of zij nog?”, “Wat als het fout loopt?”, “Had ik die sla goed genoeg gewassen?” en “Ga ik het aankunnen?”. Twee weken verdronk ik in die piekergedachten en verloor me tegelijkertijd in dromen en ideaalbeelden.

Plots was daar die nachtmerrie

En toen brak mijn vriend uit het niets mijn hart in duizend stukken. Het werd verwrongen. Ik voelde me verstikt. Onze toekomst werd weggeveegd. Zomaar. Onze gezamenlijke liefde stopte. Onze zekerheden maakten plaats voor onzekerheden. Verdriet tierde bij mij. Woede raasde. Vuur brandde. Ik baande me een weg door een tunnel, met blokken aan mijn benen. Met momenten was ik verdoofd, andere momenten begripvol. Van oplossingsgericht, ging ik naar moedeloos, gelaten, pragmatisch, panisch, woedend en weer terug. Ik leerde hoe dicht wanhoop, angst en hoop bij elkaar lagen. Plotsklaps was deze zwangerschap geen start van een droom, maar een nachtmerrie. Ik voelde me in een hoek gedreven. Het voelde alsof ik nietsvermoedend met een auto in een dichte mistwolk reed. Ik bleef rijden, maar zag niet waarheen. Alles leek stil te staan en toch bleef ik doorgaan. Doorgaan op een lager pitje, dat wel. Ik heb de lat veel lager moeten leggen op werkvlak, opvoeding, huishouden, sport, op elk gebied eigenlijk. Meerdere weken was het aanzetten van de tv al een opgave, en tegelijk mijn grootste verwezenlijking.

In de intensiteit van die emoties, de stress, de verscheurdheid, leek het bijna ondenkbaar dat het leven in mijn buik zou blijven. Dat verhoogde nóg meer de stress en de angst. Het was een vicieuze cirkel die me pijnlijk terugbracht naar die onzekere eerste weken van – denk ik – iedere zwangerschap. Er was nog geen contact met mijn kindje, ik voelde niet of het leefde of niet, daarentegen dacht van alles te voelen dat ik niet hoorde te voelen. Af en toe voelde ik pijn tijdens het (borst)voeden, misselijkheid, zelfs voorzichtige beweging in mijn buik, maar daar kon of durfde ik weinig op te hopen. Sterker nog, in die weken heb ik zelfs abortus overwogen. Ik kan dat moeilijk uitleggen, want de zwangerschap was erg gewenst. Ik werd zo opgeslorpt door gevoelens van onzekerheid en stress. Ik had zo weinig in de hand had van wat er me overkwam, dat ik met die gedachte speelde in een wanhopige poging om ergens terug controle over te krijgen. Ik heb de beslissing genomen om het kindje te houden en heb sindsdien geen seconde meer getwijfeld.

Duidelijke tekenen van de groei en zwangerschap

Eindelijk kwam de verlossende eerste echo met 10 weken. Bijna 4 lange weken liep ik rond met een gebroken hart, maar een blijkbaar perfect groeiende baby. Opgelucht, maar echt blij was ik niet. “Zal dat gevoel ooit terugkomen? Zal ik wel ooit echt blij zijn met dit kindje?”, dacht ik. Ik was bang om de zwangerschap echt te beleven en iets van deze tijd vast te leggen. Ik wilde de uiterlijke tekenen van de zwangerschap zo lang mogelijk verstoppen voor de wereld. De baby wilde juist laten blijken dat hij of zij er was. Nog voor 10 weken voelde ik iets van beweging in mijn buik. Bijna onmiddellijk vertoonde ik een zwangere buik. Met 19 weken zag ik eruit alsof ik nog maar een maandje of twee te gaan had en schopte de kleine al enige tijd lustig alle kanten uit. Ik voelde de baby al heel snel liggen en kon hem of haar bijna vasthouden als ik mijn handen op mijn buik legde. Ik vond dat zo wonderbaarlijk. Mijn verloskundige zei dat het een teken was. Hoe dan ook zijn het mijn momenten van geluk als mijn peuter tegen me aankruipt en de baby “zachtjes” stampt. Het trekt me uit mijn piekergedachten en brengt me naar het nu, mijn gezinnetje, zo dichtbij.

In plaats van zwangerschapsyoga, stelde ik een verdeelregeling van de kinderen op

In de plaats van geboortekaartjes, geboortelijsten, zwangerschapsyoga en nachtelijke trips naar de nachtwinkel voor chocolade, ijs of pompelmoezen, was ik bezig met het opstellen van een verdeelregeling over mijn kinderen, een ouderschapsplan en het vinden van een woon- en financiëleregeling. Ik dacht na over hoe ik dit nieuws aan andere moest vertellen, hoe ‘de mensen’ zouden reageren en hoe ik met hun reactie zou omgaan. Het voelde als uit de kast komen: “Ja ik ben zwanger … en uit elkaar.” Ik merkte weerstand bij vrienden. Ze luisterden verbijsterd naar mijn verhaal (toegegeven, het heeft een best hoog Storygehalte). Een enkele keer vroegen ze hoe het met me ging. Maar de verbijstering ging op een gegeven moment liggen en zij gingen door, terwijl ik in de sh*t bleef trappelen. Ik begreep het, want waarom zouden ze het telkens weer vragen, mijn antwoorden bleven toch vreselijk hetzelfde.

In het midden van mijn chaos, kijk ik met zoveel verlangen naar hun perfect ogende levens. Als een kind voor het raam van een snoepwinkel. Tot voor kort stond ik daar nog tussen, met een zak vol snoep. Nu is het een pijnlijke herinnering. Zij staan daar nog, in die snoepwinkel. Altijd had ik het idee dat tussen 20 en 30 de cruciale jaren zouden zijn in mijn leven. Het voelt alsof ik ruim voor mijn 30^e levensjaar alles heb behaald (diploma, eerste goede baan, tweede betere baan, stabiele relatie, huis, zoon, zwanger van een tweede) en twee maanden voor mijn 30^e alles weer ben kwijtgeraakt. Niet ècht alles natuurlijk. Het belangrijkste heb ik nog: mijn twee kindjes. Feitelijk de helft van de tijd, maar de andere helft van de tijd ben ik zeker dat ze in goede handen zijn. Dat is meer dan veel mensen hebben en daar ben ik echt dankbaar voor.

Door na de scheiding

Toch blijft het echt heftig. Voor dat dit me overkwam, dacht ik (bijna onbewust): “Zo veel mensen gaan uit elkaar! Het is een deel van je leven dat verandert. Het is een keuze die je maakt en dan ga je verder. Je slaat gewoon een net iets andere weg in.” Ik durfde zelfs een door tv series geïnspireerde ‘glam’ beeld te hebben van het gescheiden leven. Nu ik er middenin zit, voelt het meer alsof de weg onder mijn voeten opbreekt en abrupt stopt en ik wanhopig probeer met wat van de afgebrokkelde stenen een nieuwe weg te make. Geen idee waarheen. Geen idee hoe ver die gaat geraken. ‘Glam’ is het alleszins niet. Zo behoor ik ineens tot het groepje voor wie de feestdagen een hindernis zijn. Vele andere hindernissen volgen: het nieuws bekend maken, het apart gaan wonen, het eerste afscheid van mijn peuter, de eerste nacht zonder hem, een gesplitste verjaardag en de geboorte van mijn baby (alleen). Ik durf te zeggen dat ik het een tijd echt niet meer zag zitten, maar intussen beleef ik toch weer leuke momenten (naast nog steeds veel slechte hoor). Ik leg me neer bij het feit dat mijn leven nooit echt een mooie rechte weg geweest is. We maken er de mooiste kromme weg mogelijk van. En soms ga ik ook gewoon langs de weg zitten, dan is het nog steeds even allemaal te veel. Maar altijd kus ik mijn beide handen met mijn twee kindjes.

LAURA