Er waren 3 mogelijkheden: een operatie, radioactief jodium of nog een keer zwanger worden, ik ging voor de laatste optie

De kinderwens begon te kriebelen

Het begon allemaal in mei 2016. Ik had een stressvolle tijd, omdat het bedrijf waar ik werkte net was verhuisd en we hadden het bericht gekregen dat er een fusie plaats zou vinden. Veel collega’s verloren hun baan, maar onze afdeling moest hard werken om te kunnen reorganiseren. Er lag veel druk op mijn team om alles in de juiste banen te leiden en alles wat ik deed wat troubleshooten. Voor de tweede keer in m’n leven sloeg ik mijn menstruatie over. De eerste keer gebeurde dat in 2007. Ik was een pubermeisje en mijn beginnende menstruatiecyclus zorgde ervoor dat diabetes werd getriggerd om zich te openbaren. Nu dacht ik niet gelijk dat ik weer ziek was, maar ik wist wel zeker dat ik ook niet zwanger kon zijn omdat we altijd anticonceptie gebruikten. Toch heb ik dat weekend een aantal testen gedaan om het uit te sluiten. Ik vond het heel erg spannend en wist niet goed wat ik ermee aan moest. De testen bleven negatief en 10 dagen NOD kwam er toch heel licht bloedverlies. Omdat mijn man en ik op dat moment ineens werden geconfronteerd met een mogelijke zwangerschap begon er iets te kriebelen. We besloten om over te gaan op natuurlijke onthouding. Ik hield al jaren mijn cyclus bij en we vonden dit een veilige alternatief. Zo hoefden we er niet bewust voor te kiezen, maar als er een verrassing zou komen zouden we dat leuk vinden.

Ik bleek een ziekte te hebben

Drie maanden later belandde ik ontzettend ziek bij mijn huisarts. Ik had veel last van hartkloppingen, zweten en slecht slapen. Ik was he-le-maal opgebrand. Een uur nadat ik had bloed geprikt kwam er gelijk een diagnose: ziekte van Graves. Op dat moment had ik nog geen idee wat er allemaal zou gaan veranderen. Ik moest gelijk medicatie slikken en naar het ziekenhuis om uitleg te krijgen over wat er met me aan de hand was. De ziekte van Graves is een auto-immuun ziekte die ervoor zorgt dat de hypofyse, die de schildklier aanstuurt, ontregeld raakt. Hierdoor was mijn hormoonhuishouding totaal in de war. Mijn schildklier werkte veel te snel en daardoor sloeg m’n lichaam op tilt. Mijn verpleegkundige en arts zeiden meteen dat als we probeerden om zwanger te worden, we daar gelijk mee moesten stoppen, totdat we hier weer groen licht voor zouden krijgen. We gaven aan dat we geen anticonceptie gebruikten, maar we werden gerustgesteld, zwanger worden was niet mogelijk met deze hoge waardes. 

Ineens was mijn broekmaat twee maten groter

In september sla ik mijn menstruatie over. Dit was al voorspeld, omdat de hormoonhuishouding weer op gang moest komen. Ik vind het niet vreemd en sta er verder niet bij stil. Weer een maand later tijdens een weekend weg met vrienden, krijg ik de melding dat ik weer ongesteld moet worden. Ik heb het erover met m’n vriendin en mijn moeder en ze vragen allebei of ik niet zwanger zou kunnen zijn. Ik lach het weg: “Nee, dat kan echt niet! Het zal vast nog door de medicatie komen”. Als we gaan shoppen en ik een broek probeer moet ik wel twee maten groter dan normaal pakken. Er gaan wat belletjes rinkelen en als we bij een drogisterij zijn kopen m’n man en ik stiekem een zwangerschapstest. 

Pas 2 dagen later denk ik er weer aan, en net voordat ik naar m’n werk ga besluit ik die test nog even snel te gaan doen. Ik weet niet wat ik moet denken als ik zie dat er 2 streepjes tevoorschijn komen. Het lijkt wel alsof ik verdoofd ben. Ook m’n man kan eigenlijk alleen maar verbaasd voor zich uitkijken. “Hé! Maar dit zou toch helemaal niet kunnen!?”, roept hij. Volgens protocol bel ik de dienstdoende diabetesverpleegkundige en vertel ik dat ik zwanger ben. Ze feliciteert me en vraagt me of ik enig idee heb hoe ver ik ben. Daar heb ik natuurlijk geen idee van en we besluiten om dat eerst uit te zoeken met een echo.

Er was niets voor niets gezegd dat ik niet zwanger mocht worden

Bij het ziekenhuis zijn inmiddels de alarmbellen afgegaan. Ze hadden natuurlijk niet voor niets aangegeven dat we niet zwanger mochten worden. En ik schaam me dan ook erg als we op een afspraak moeten komen. Ik blijk 9 weken zwanger te zijn. Er breekt een periode van verwarring aan. Het onverwachte, ongeplande, iets wat niet mocht, is toch gebeurd. Ik voel me dom en onnozel dat dit ons is overkomen. Ik voel me een vreemde in mijn eigen lichaam en durf niet te genieten van mijn zwangerschap. Ook heb ik erg moeite om te wennen aan het idee en er openlijk voor uit te komen dat ik zwanger ben. 

Mentaal gaat het niet zo goed met mij

Ook de gynaecoloog merkt de onrust op. Bij elke groei-echo krijg ik te horen dat de baby te langzaam groeit. Er wordt geadviseerd om rust te nemen. Ik beland thuis op de bank waar ik uren wezenloos naar Netflix aan het kijken ben. Onzeker hoe te handelen doe ik niets en voel ik me erg ongelukkig. De vele hypo’s overdag zorgen ervoor dat ik niets meer durf. Als ik halverwege de zwangerschap met 1.6 bij de eerste hulp terecht kom, besluit het ziekenhuis me te helpen en een sensor aan te bieden. Mentaal gaat het helemaal niet lekker, maar omdat ik te ‘goed’ ben voor de POP-poli, beland ik bij een medisch psycholoog en op haar advies schakel ik ook een haptonoom in om wat meer in verbinding met mijn lijf te komen. Dit lukt niet goed.

Ik voel me schuldig

Dan begint de bevalling. Als ik in een weeënstorm terecht kom, ben ik ineens totaal in paniek, omdat ik dan besef dat ik écht een baby ga krijgen. Gelukkig trekt de paniek weg als ik op 18 mei 2017 Hans Jacob op m’n borst gelegd krijg. Het gevoel wat me dan overstroomt is zo sterk, dat ik op dat moment al gelijk weet dat ik het nóg een keer wil. Ook voel ik me een sukkel. “Hoe heb ik hier nou niet van kunnen genieten terwijl dit in mijn buik zat?! Ja, dit ga ik zeker nog een keer doen, maar dan goed”, bedenk ik me.

Mijn schildklierwaardes zijn totaal verkeerd

Hans Jacob is 3 maanden oud. Hij huilt veel en het is hard werken om hem gelukkig te krijgen. Dit heeft ook z’n weerslag op mijn eigen (mentale) gezondheid. Het begint weer te ontsporen en ik voel me weer ontzettend somber en continue gestresst. Ik lig bijna elke nacht wakker en bedenk in paniek wat er allemaal mis kan gaan. Ook denk ik serieus na om mezelf iets aan te doen. Als ik ‘s nachts, ijsbeer, omdat ik bang ben dat we overvallen gaan worden, schiet me ineens te binnen dat het misschien weer eens tijd is om bloed te prikken. Als ik dat gedaan heb vallen de puzzelstukjes op z’n plek. Mijn schildklierwaardes zijn weer totaal ontregeld. Ook heb ik een dikke bobbel in m’n keel wat er op duidt dat het helemaal niet goed gaat.

Een nieuwe zwangerschap kan mijn lichaam resetten

Er wordt snel geschakeld en ik ga weer over op medicatie. Gelukkig slaat het goed aan en voel ik me weer wat beter. Bij de jaarafspraak in februari 2018 wordt overlegd hoe het gaat. De medicatie die ik gebruik mag niet langer dan een jaar gegeven worden en het voorstel is om af te bouwen. Als ik het niet zonder medicatie af kan, zouden we over moeten gaan op drastischere maatregelen zoals radioactief jodium of een operatie. “Maar”, zegt de arts, “er is ook nog een andere mogelijkheid die je zou kunnen proberen en dat is nog een keer zwanger worden”. Daar hoefde ik niet lang over te denken. Ik zat te trappelen om nog een keer zwanger te worden. 

Snel was het weer raak

De zwangerschap zou ervoor kunnen zorgen dat mijn hormoonhuishouding zou worden gereset en dat daardoor ook de auto-immuunziekte weer zou gaan slapen. Ik had zo’n 50/50 kans. Rond de eerste verjaardag van Hans Jacob gebruikte ik nog maar weinig medicatie en mijn HBA1C (bloedsuikerspiegel) was goed. Ook had ik me met mijn diabetesverpleegkundige goed voorbereid. Ik kreeg een nieuwe pomp en sensor zodat ik de hypo’s onder controle kon houden. We waren er helemaal klaar voor en het was gelijk raak. In juni had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat waren we blij. We wisten nu wel wat ons te wachten stond en we verheugden ons erg op onze tweede kindje.

Deze zwangerschap en kraamtijd verliep veel beter

Gelukkig bleef ik deze zwangerschap beter overeind. Ik verloor mijn baan, maar dit gaf me mogelijkheid om meer rust te nemen en te genieten van het getrappel in mijn buik. Op 3 februari 2019 werd Wiljanneke geboren. Een meisje! Wat waren we blij. Toch zat de schrik er na de bevalling van Hans Jacob er nog goed in. Ik besloot in overleg met mijn artsen elke maand mijn bloed te prikken om mijn schildklierwaarden te controleren. Ik wilde nooit meer zo ver afglijden als tijdens de eerste maanden na Hans Jacob z’n geboorte. Ook kreeg ik slaapmedicatie mee om de nachten zonder nachtmerries door te komen en bleef ik steeds met mensen in gesprek om mijn hoofd erbij te houden.

Mijn ziekte was hardnekkig en we besloten mijn schildklier te verwijderen

Al vrij snel werd duidelijk dat de ziekte van Graves zeer hardnekkig was. Er werd besloten om augustus 2019 een operatie uit te voeren waarbij mijn schildklier is verwijderd. Na de operatie vertelde de chirurg dat de schildklier helemaal was gaan wild groeien en dat hij erg veel moeite had om ‘m te verwijderen. De operatie was de beste keuze die ik heb kunnen maken. Ik voelde me vrij en weer thuis in mijn eigen lichaam. 

Het was een lange eenzame weg om ziek te zijn tijdens mijn zwangerschap. Een zwangerschap is geen ziekte maar door sores er om heen vond ik het erg moeilijk om ervan te genieten. Ook stuitte ik op veel onbegrip in mijn omgeving. Hoe kon ik nou niet dankbaar zijn voor het leven wat er in mij groeide? En waarom bleef ik zo somber ook na de geboorte van Hans Jacob? Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen om vrouwen die zich in dezelfde situatie bevinden te steunen en ze te laten weten dat ze niet alleen zijn. Ook vind ik mijn verhaal hoopgevend. Dat er aan het einde van de tunnel écht het licht weer schijnt. Gelukkig ligt deze moeilijke tijd nu achter mij. De pijn die er door ontstaan is, begint de helen en doordat ik nu geen schildklier meer heb en de juiste medicatie instelling heb gevonden, begin ik steeds meer van mijn oorspronkelijke energie te voelen. Ook mijn levensvreugde en lef komt weer terug. Ik ben elke dag dankbaar dat ik energie heb en vreugde kan voelen als ik met de kinderen bezig ben.

JANE DOE