Meike kan na de dood van pasgeboren Nola, weer genieten door regenboogbaby Vive

Op 26 augustus zijn wij de trotse ouders geworden van Vive Mirte Yfke Dams.Haar tweede en derde naam vernoemd naar haar tantes. Haar naam dat leven, vreugde en vruchtbaarheid betekent. Een meisje zo klein en fijn.

Mijn medische bevalling was heerlijk

Ook al is het een keizersnede geworden, de hele bevalling was een feest. Misschien waren het de synthetische knuffelhormonen die in mijn lichaam waren gepompt, maar ik had er (oké, middenin de weeënstorm misschien heel even niet) enorm veel zin in en kon nog wel even doorgaan. Zeker toen de ruggenprik was gezet, was ik echt in jubelstemming. Ik had óveral draden en infusen, de geruststellende hartslag van Vive hoorde ik door de kamer galmen en op de monitor zag ik dat ik weeën had. Meer medisch dan dit kon haast niet, heerlijk! Ik appte lotgenoten om ze op de hoogte te houden van de voortgang: ‘Net een weeënstorm gehad, ontsluiting nog steeds op 3-4 cm blijven hangen, dus ik krijg zo een ruggenprik en we gaan het nog 2 uur proberen! Als er dan geen voortgang in zit, dan wordt het waarschijnlijk een keizersnede’. Vervolgens besloot ik nog even mijn AH-bestelling te doen, want we zouden zaterdag wel weer thuis zijn, en gooide nog wat carpaccio en gerookte zalm in mijn mandje. 24 Uur na het plaatsen van de ballonkatheter blijkt mijn ontsluiting nog steeds op 3-4 cm te zijn blijven hangen. Mijn lichaam heeft er gewoon echt nog geen zin in met een termijn van 38+3. Je kan wel blijven trekken aan een dichte deur, maar met elke poging blijf je kracht uitoefenen op het oude litteken en dat brengt ook risico’s met zich mee.

Met ontlading hoorden we Vive en haar Apgarscore

Alsof ik op het festival van de eeuw stond. Helemaal uit mijn plaat te gaan en nog barstend van de energie en mijn beste vriendin, nét voor de slotact, zegt naar huis te willen. Met tegenzin ga ik toch maar mee, balend dat ik het einde van het festival niet zal meemaken. Balen dat ik ook nooit meer de afsluiter zal kunnen meemaken. Maar ik ben er geweest, en ik heb het mogen meemaken. De ontlading op de OK was bizar. Niet alleen bij Farley en mij, maar ook bij iedereen in de ruimte. 24 uur proberen te bevallen met een keizersnede als afsluiter. Ik had alle medicatie en monitoring die er maar mogelijk is. Ik had het zo nog een keer gedaan. Vive Mirte Yfke Dams. Met geluid kwam zij op de wereld, een Apgarscore van 9, 10 en 10, haar ogen helder en open.

Vive lijkt helemaal niet op haar zusje Nola

De eerste momenten was ik op zoek naar gelijkenissen: “Lijkt ze op Nola (lees alle blogs over haar hier)?” Wat is ze klein… Maar er waren ook gelijk twijfels: “Zitten haar oren niet wat te laag? Is haar hoofd niet te klein? Zou er dan toch iets mis zijn met haar?” Ergens was het ook een teleurstelling misschien dat ze niet als twee druppels water op Nola lijkt. Een gevoel wat in de dagen erna juist plaats maakt voor trots en nieuwsgierigheid hoe dit meisje dan eruit zou gaan zien. Juist blij dat ze zó haar eigen uiterlijk en karakter zal hebben en ze me misschien niet constant aan Nola doet denken en ik dus ook niet constant zal blijven vergelijken.

Er is eindelijk ruimte voor geluk, waar eerst alleen verdriet was

En die roze wolk? Die is er! Ik had het zelf niet gedacht of verwacht. Ik had gedacht dat het veel moeilijker zou zijn. Maar wat is het genieten met dit meisje. Zoals een lotgenootje zei: ‘Alsof mijn leven letterlijk heeft stilgestaan en iemand nu weer op de playknop heeft gedrukt’. Alsof ik de zon weer écht zie schijnen, weer kan genieten van de kleine dingen in het leven. Alsof ik weer kan ademhalen… Wat een opluchting. Ze is er! Ik denk niet meer elke seconde aan Nola. Dat is met de komst van Vive ook gewoon niet meer mogelijk. Dat vind ik ergens lastig, maar tegelijkertijd is het ook een enorme opluchting. Zoals het was was het echt geen doen. Het obsessief bezig zijn met het verdriet om mijn overleden kind maakt daarmee dat er geen ruimte is voor andere dingen. De balans op de weegschaal van geluk en verdriet is, na het overlijden van je kind, compleet weg. Dat maakt dat niets er meer toe doet; het gevoel is vergelijkbaar met dat van een depressie. De levensfase waar wij in zitten, de kans om weer het grootste geluk te mogen ervaren, maakt dat het evenwicht op de weegschaal van geluk en verdriet weer wat kan worden opgeheven. Niet dat Vive het verdriet om Nola wegneemt, maar zij heeft wel weer zoveel geluk gebracht dat er ook ruimte is om kleiner geluk weer te zien en te ervaren.

Ik vink bewust mijlpalen af

Het is het grootste cadeau dat wij dit al zo snel, na het overlijden van Nola, hebben mogen ervaren. Vandaag is Vive 4 weken oud. Nola is slechts 18 dagen geworden. De eerste dagen was ik gehaast bezig met mijlpalen afvinken. Wandelen met de kinderwagen? Check. Wandelen in de draagzak? Check. Met haar op het terras zitten? Check…Gevoelsmatig onder het mom: ‘Je weet niet wanneer het ineens voorbij kan zijn’… Nola woog 4 kilo bij geboorte en 3 kilo toen zij overleed. Vive werd geboren met 2800 gram. Elke dag weeg ik Vive. Bijna obsessief was ik bezig met haar gewicht en of ze wel goed aankomt. Ondertussen is ze al een kilo boven haar geboortegewicht, maar nog niet boven de 4 kilo. Ik kan niet wachten tot ze eigenlijk de 4 kilo aantikt, een mentale trigger, want alles onder de 4 kilo voelt als “aftakeling”. Pas boven de 4 kilo komen we ook daar op nieuw terrein. Triggers die erbij horen, triggers die ik voor lief neem.

Eindelijk komen mensen mijn baby bewonderen en kan ik ándere baby’s ontmoeten

Is het grote genieten dus nu begonnen nu dit kleine meisje er is? Ja! En natuurlijk, met hele moeilijke momenten. Maar wie had dit gedacht; Ik kan genieten met volle teugen! Dus vol trots laat ik Vive zien aan het kraambezoek: vriendinnen die ik een jaar lang eigenlijk niet heb gezien omdat ze ook een baby hebben gekregen net voor of na de geboorte van Nola. Baby’s waarvan ik het niet aankon om ze te ontmoeten… Ze mogen nu allemaal langskomen. Lekker hypocriet misschien, ik wil Vive namelijk wel vol trots aan iedereen laten zien (oké we delen bewust niet haar gezicht op social media), terwijl ik geen enkele baby kon ontmoeten het afgelopen jaar. En nu? Nu mogen al die baby’s meekomen, wil ik ze allemaal graag ontmoeten en leren kennen. Alle kindjes die zijn geboren in de afgelopen tijd, er is weer ruimte voor!

Vive la vie!

MEIKE