Ellen schrijft een vaste reeks voor Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: “Ik zie iets wat er niet hoort te zitten”, zegt de verloskundige terwijl ze een echo maakt
Deel 2: De uitslag van de vruchtwaterpunctie
Deel 3: Ik had met 33 weken een ongerust gevoel en wilde een extra CTG
Deel 4: Tijdens de CTG bleek de hartslag van mijn zoon vlak
Deel 7: “We willen Sylvan vandaag laten gaan”, gaf ik huilend aan
De beademing was er af
We wisten nu dat Sylvan snel zou komen te overlijden, maar wanneer dat kon de arts niet zeggen. “Soms duurt het uren voordat het hartje stopt met kloppen”, gaf de neonatoloog aan. Sylvan ademde in het begin zelfstandig, maar het op en neer gaan van zijn ruggetje werd al snel minder. Binnen korte tijd haalde hij geen adem meer en liet hij meerdere malen gasping zien. Dit was zo’n naar beeld om te zien, omdat het eruit zag alsof hij naar adem hapte, maar het niet lukte. In het begin kon ik er moeilijk naar kijken en ook Mark had er erg veel moeite mee om zijn eigen kind naar adem te zien happen, terwijl hij langzaam aan het sterven was. Het gaspen werd al snel veel minder. Wij dachten dat Sylvan pijn had, dus kreeg hij nogmaals pijnstilling en slaapmiddel om er voor te zorgen dat hij er niets van mee zou krijgen. Op een gegeven moment kwam de arts naar zijn hartje luisteren en gaf hij aan dat hij nog steeds klopte. Je zou denken dat iedereen op dat moment enorme tranen liet rollen, maar op de één of andere manier was er een bepaalde rust in de kamer. Iedereen was het eens: ‘Het is goed zo lieverd, ga maar’. Natuurlijk was het het meest vreselijke moment die je je maar kunt voorstellen, maar we wisten maar al te goed dat Sylvan geen menswaardig leven kon hebben en dat wilden wij hem niet aan doen. We lieten hem uit liefde gaan.
De arts controleerde Sylvans hartslag
Voordat de arts weer terug kwam om naar zijn hartje te luisteren, voelde ik al aan alles dat hij al was gegaan. Ik zag het leven gewoon uit hem trekken en merkte aan alles dat hij eindelijk rust had. Het voelde gek genoeg een beetje als een opluchting, omdat we gewoon wisten dat hij continu veel pijn had. Mijn hart kon het niet verdragen dat mijn kindje zo leed. Toen de arts voor de tweede keer binnen kwam om naar zijn hartje te luisteren, pakte hij er een timer bij. Hij vertelde dat hij drie minuten moest luisteren om zeker vast te kunnen stellen dat Sylvan overleden was. Drie minuten lijkt niks, maar op dat moment leek het wel een eeuwigheid te duren. Er heerste absolute stilte in de kamer, in afwachting op wat de arts zou gaan zeggen. Na drie minuten haalde hij heel rustig de stethoscoop van Sylvans rug en zei met een zachte stem: ‘Sylvan is overleden.’
Ik kleedde Sylvan voorzichtig aan
Er begonnen weer wat tranen te rollen en iedereen kwam nogmaals naar Sylvan toe om hem te aaien, kussen en knuffelen. Het voelde nog zo onwerkelijk allemaal op dat moment, alsof ik in een hele slechte film beland was. Onze familie en vrienden verlieten allemaal één voor één de kamer om ons alleen te laten, met z’n drieën. Nadat iedereen de kamer uit was, ontdeden we Sylvan van al zijn pleisters en zijn infuus. Ik vond het in het begin wat onwennig, maar de verpleegkundige en de neonatoloog verzorgden hem met zoveel liefde, dat ik mij daardoor steeds meer op mijn gemak ging voelen. Na het verzorgen en het maken van de voet- en handafdrukjes, mocht ik hem aankleden. We hadden vanuit het ziekenhuis wat kleertjes gekregen en mijn moeder had een tas meegenomen met de kleinste kleertjes van Mylan. Toen ik zwanger was hadden we namelijk niets nieuws gekocht, omdat alles zo onzeker was. We dachten dat hij heel lang in de couveuse zou komen te liggen, waar baby’tjes geen kleertjes aan hebben. Eerst voelde ook dit ongemakkelijk om te doen, maar langzamerhand voelde het vertrouwder en was ik toch blij dat ik dit in ieder geval één keer kon doen met Sylvan. Terwijl ik hem het olifantenshirtje aantrok, voelde het niet goed. Ik vond het er totaal niet mooi uitzien bij hem. Hij werd er enorm bleek door en het was veel te groot, dus koos ik er voor om toch wat anders aan te trekken. ‘My little love’ stond erop met een sterretje erbij en dat voelde veel beter op dat moment.
De broertjes kwamen bij elkaar
Nadat ik Sylvan aan had gekleed, riepen we Mylan erbij , omdat we nog graag foto’s wilden maken van ons gezinnetje. Mylan kwam tussen ons in zitten en keek heel trots naar zijn kleine broertje. Hij was eerst nog een klein beetje terughoudend, maar op een gegeven moment gaf hij Sylvan kusjes en aaide hem over zijn hoofdje. En Mylan zou Mylan niet zijn als hij niet een beetje gek zou doen. Hij begon ook gek te doen naar de fotografe. Hierdoor moesten wij lachen en dat zorgde voor prachtige foto’s van ons gezinnetje van vier, waar het net leek alsof er niks aan de hand was. Was dat maar zo.
We brachten Sylvan weg
Het was tijd om Sylvan naar het mortuarium van het ziekenhuis te brengen. Wij hadden ervoor gekozen om obductie te laten doen bij Sylvan, om er zo hopelijk achter te mogen komen wat er allemaal in zijn lijfje was gebeurd, om zo onze vraagtekens weg te kunnen nemen. We vonden het belangrijk voor ons, omdat we ook wilden weten of het eventuele gevolgen zou kunnen hebben voor onze toekomst. Want ja, onze kinderwens was er natuurlijk nog steeds. Wij hadden er bewust voor gekozen om Sylvan in het ziekenhuis te laten en niet mee naar huis te nemen. We hadden namelijk tegen Mylan gezegd dat Sylvan nooit mee naar huis zou komen, omdat hij een sterretje was geworden. Het leek ons veel te verwarrend voor Mylan om hem mee naar huis te nemen. Daarbij leek het ons ook confronterend om Sylvan continu in huis te hebben. De keuze om hem daar te laten voelde voor ons beter. We legden Sylvan in zijn prachtige mandje en namen nogmaals afscheid van hem, voordat we het dekseltje erop deden. Mark en ik braken weer even op dat moment, omdat we voelden dat we hem achter gingen laten. Wij hadden ervoor gekozen om Sylvan samen met de familie helemaal tot aan het mortuarium te brengen, alleen moesten we daardoor wel het hele ziekenhuis door. Ik werd in de rolstoel geduwd, want zo ver kon ik nog niet lopen vanwege de keizersnede. We liepen een rustige route. Ik zat niet te wachten op hele hordes kijkende mensen.
Ik wilde meteen weg
We kwamen aan bij het mortuarium. Er kwam bij iedereen weer behoorlijk wat emoties los. Het voelde echt als het laatste moment. Het voelde zo onwerkelijk nog steeds, na zo’n hele intensieve week, om je kind daar achter te laten. Mylan kreeg ook door dat we Sylvan daar achter gingen laten en begon toen intens te huilen. Ik heb hem vastgepakt en knuffelde hem stevig. Dat ik op dat moment fysieke pijn had vanwege de keizersnede, kon mij niets schelen, want dit intense verdriet van mijn kind deed nog veel meer zeer. Toen we eenmaal met veel moeite het mortuarium hadden verlaten en weer terug waren op de kamer, zei mijn gevoel keihard: “Ik wil nu direct naar huis!’ Ik sprak dit hardop uit en als een wervelwind ging de hele familie de kamer door om alles van ons zo snel mogelijk in te pakken. Het voelde niet meer goed daar en ik wilde zo graag weer naar mijn eigen veilige omgeving. Binnen no time hadden we alles ingepakt en kon een verpleegkundige mij nog ergens tussendoor de ontslagbrief mee geven. Ze vroeg of ik het fijn vond als ze mij morgen nog even zou bellen hoe het was gegaan thuis. Ik gaf aan dat ik dat wel prima vond. We gingen naar de hoofdingang en namen van een aantal mensen afscheid die weer met pijn en moeite naar huis zouden gaan. Wij besloten om nog even naar mijn ouders te gaan om te eten met een aantal, omdat we al lange tijd niet hadden gegeten en het inmiddels al bijna 20.00 uur was.
Mylan was intens verdrietig
We waren aan het eten en Mylan stootte zijn hoofd tegen een harde rand. Hij begon te huilen omdat het zeer deed en toen ging dat over in huilen van verdriet om Sylvan. Mijn zusje zei tegen hem dat hij een grote stoere broer was. Mylan antwoordde toen met een intens verdriet: ‘Ik ben nu geen grote broer meer, nooit meer.’ Vanaf dat moment hield hij niet op met huilen. We besloten toen direct naar huis te gaan. Mylan bleef maar huilen: toen Mark hem naar de auto tilde, in de auto zette, terwijl we naar huis reden en toen we thuis kwamen en naar boven gingen. Ik kon het niet aanzien. Het deed mij zo’n pijn om hem zo verdrietig te zien. Ik zei tegen Mark dat ik hem niet alleen in bed wilde laten slapen. We maakten ons klaar en we legden Mylan tussen ons in. Binnen enkele minuten viel hij rustig in slaap in Mark zijn armen. Hij was kapot van alle indrukken van die dag, die voor ons al moeilijk te verwerken waren, laat staan voor een kereltje van vier. We deden rond 21.00 uur het licht al uit en hoopten dat we een beetje een rustige nacht konden maken. Mijn lijf was op en mijn geest ook. Maar zoals dat bij zoveel vrouwen gaat, ging op dat moment een wirwar van gedachtes en gevoelens door mijn hoofd. Terwijl Mark en Mylan lagen te slapen, liet ik stilletjes mijn tranen lopen. Ook ik viel uiteindelijk na een tijdje met pijn in mijn hart in slaap…
WORDT VERVOLGD…
ELLEN
