Mijn uitgerekende datum was 13 augustus en dat was tevens ook mijn eigen verjaardag. Heel mijn zwangerschap heb ik geroepen: “Hij mag alle dagen komen, maar niet dan”. Echter begonnen de weeën op donderdag 12 augustus om 23.55u. We lagen net een uurtje in bed toen ik wakker werd van krampen. Ik zette de weeëntimer aan. Oke, om de vijf minuten een wee, die 1 minuut aanhield. Na 1.5 uur op de bank, belde ik het ziekenhuis op. Zij gaven aan om toch langzaam naar het ziekenhuis te komen.
Heen en weer naar het ziekenhuis
In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd en zagen ze inderdaad duidelijke weeën die elke 2.5 minuut kwamen. De verloskundige deed een inwendig onderzoek. Ik zat op 2 cm ontsluiting. De baarmoedermond was inmiddels al goed verweekt en de baarmoederhals was ook al voor de helft verkort. “Goed bezig meid”, zei de verloskundige, “ik kom over een half uurtje weer terug.” Tien minuten laten verdwenen mijn weeën als sneeuw voor de zon. We werden terug naar huis gestuurd. Man wat baalde ik! Thuis ging ik snel naar bed, zodat ik nog even wat kon slapen.
Mijn ontsluiting zakte terug
De hele vrijdag had ik last van harde buiken en krampen, tot om 16u de weeën weer kwamen. Mijn moeder was op dat moment bij ons en gaf aan dat ik beter even naar het ziekenhuis kon bellen. Ik lag in rare houdingen op de stoel en aan de woonkamertafel. Van het ziekenhuis mochten we weer die kant opkomen. Ik werd daar weer aangesloten aan de CTG en weer zagen we de weeën om de 2.5 minuut voorbij komen. Inmiddels zat ik op 4 cm ontsluiting. De baarmoedermond was weker en de hals nog korter. Twee uur later was de ontsluiting gevorderd naar 6 cm. Dat ging snel. De verloskundige kwam over twee uur weer terug.
Om 23u waren verdwenen mijn weeën alweer. “Hoe kan dat toch?”, vroeg ik me af. Mijn zoontje lag niet meer ingedaald, maar was door de heftige weeën helemaal uit mijn bekken geschoten. Daarnaast zakte ik ineens terug naar 4 cm ontsluiting. Na overleg met de gynaecoloog werd er besloten dat ik zou blijven slapen met medicatie. Zo kreeg ik een goede nachtrust. Ik moest dan in de ochtend weer naar huis om verder af te wachten. Als er dan verder niet gebeurde, werd ik maandag ingeleid.
Het hele weekend had ik ontzettend veel last van harde buiken, maar geen weeën. Zaterdag op zondag heb ik zelfs de hele nacht goed doorgeslapen. Zondag gebeurde er de hele dag niks. Ons zoontje Dex bleef voor de zekerheid bij oma logeren. Ik moest maandag om 6u bellen en kreeg te horen dat er plek was en we die kant op konden komen. Daar werd ik wederom aan de CTG gelegd. De verloskundige kwam kijken en zei: “Je zit nog steeds op 4 cm en de baby ligt nog steeds uit je bekken. We gaan je vliezen breken dan zakt hij wel”.
De ontsluiting ging ontzettend traag
Om half 10 had ik ontzettend veel last van pijn in mijn rug waardoor ik niet kon liggen, zitten of staan en heb om een ruggenprik gevraagd. Om half 11 werd ik gehaald. De anesthesist kwam er bijna aan. “Prima, ik houdt het nog wel uit”, dacht ik. Tot ik opeens van het een op andere moment een weeënstorm. De weeënopwekkers werden uit gezet en de ruggenprik kon erin. Het was inmiddels kwart over 12 en ik mocht terug naar de afdeling. De weeën opwekkers bleven uit, want mijn lichaam pakte het zelf op. Mijn ontsluiting werd na twee uur gecheckt, maar nog steeds geen vordering. “Wat nu?”, dacht ik wanhopig. De weeënopwekkers kwamen er weer bij en werden om het half uur opgehoogd. Na de tweede ophoging, kreeg ik wederom een weeënstorm. De baby kreeg het ontzettend zwaar. De arts wilde de opwekker er weer vanaf. Mijn lichaam maakte hierna zelf weeën. Bij de controle van 16u zat ik op een 6 cm. Ook was de baby ingedaald. Er kwam overleg met de gynaecoloog. Ik was namelijk al lang bezig en de baby had het zwaar. Ik was er zelf ondertussen ook klaar mee en had me inmiddels ingesteld op een keizersnede.
Om 18.30u zat ik tegen al mijn verwachtingen in op 9 cm ontsluiting. Mijn baby lag nog maar half in sterrenkijkershouding. De gynaecoloog draaide hem naar de juiste bevalpositie. Om 20.30u zat er nog een klein randje, dus ik moest toch nog even wachten met persen. Plotseling had ik 38 graden koorts. Daarnaast zat er bloed in de katheterslang en urine en had ik echt ontzettend weinig geplast. Er werd weer overlegd met de gynaecoloog. Na een uur meette ze opnieuw mijn temperatuur. De koorts was niet gezakt, dus werd de antibiotica aangesloten. Om 23u liep de verloskundige binnen. Ze keek en zei: “Pers maar eens een paar keer goed mee”. Ik voelde door de ruggenprik bijna niks en moest steeds op dat beetje wat ik voelde persen. Toen ik echt kon beginnen met persen was het 23.04u en na vier keer persen was daar om 23.12u eindelijk onze lieve kleine Len! Wat een opluchting. Maar vooral een trots gevoel dat ik toch heb doorgezet, ondanks dat ik een aantal keer heb geroepen: “Ik wil een keizersnede, dit is niet leuk meer!
We moesten een nachtje blijven in verband met mijn koorts. Mijn zoontje heeft hier niets van meegekregen. Uiteindelijk bleek ik positief op de GBS-bacterie. Deze bacterie zorgt ervoor dat de weeën kunnen verdwijnen. De huisarts had mij hier eigenlijk op moeten testen, aangezien ik drie keer een blaasontsteking heb gehad de afgelopen maand.
Lees Lians vorige blog
Ik eet met smaak een haring èn snickers, ben ik zwanger?
LIAN. L
