Wij waren al een talrijk gezin. Gezegend met twee jongens van vijf en zes jaar en een meisje van drie. In 2015 werden we zwanger van ons eerste kindje. Ik had een goede zwangerschap. De bevalling was iets minder, doordat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Gelukkig waren we er op tijd bij. Mijn baby Mil had een moeilijke start. En ikzelf werd de nacht na mijn bevalling nog geopereerd aan een hematoom. Maar vanaf toen konden we beginnen met genieten.
Snel was ik weer zwanger
Al snel voelde ik dat ik meer kinderen zou willen. Na drie maanden bleek ik alweer zwanger. Wat was dit snel. Ik vond dit een enorm voorrecht. Het was soms moeilijk om te vertellen aan mensen, juist omdat ik zo vaak andere verhalen hoorde (ik werk als kraamhulp, dus ik hoor heel vaak de ‘andere kant’ van de medaille).
Mijn gezin was nog niet compleet
Ook nu had ik een hele fijne zwangerschap. Het was wat zwaarder, omdat ik nog een heel klein kindje thuis had. Na exact één jaar en 18 dagen werd Mil ‘grote’ broer van Bob. Weer een fijne bevalling. Helaas moesten we iets langer in het ziekenhuis blijven. Door een hoge vliesscheur had Bob een infectie opgelopen. Na één week konden we gaan genieten van ons gezinnetje. Lekker druk zo met twee kindjes onder de twee. Maar nog had ik het gevoel: “Nee, we zijn nog niet compleet’.
Een gezin van vijf
Na lang overleg besloten we: “Er kan nog wel een derde kindje bij.” Na een miskraam, raakte ik weer zwanger. In 2018 kregen de grote broers een kleine zus Isa. Zij werd 4,5 week te vroeg geboren, maar had desondanks een mooi gewicht en lengte. Na één week ziekenhuis, mochten we genieten van ons gezin. Ons gezin van vijf.
Drie kindjes onder de drie
Het was niet altijd makkelijk. We hadden die eerste drie maanden drie kindjes onder de drie jaar. Maar het was ons gelukt. Iedereen zei ook altijd: “Wauw twee jongens en een meisje, nu heb je alles.” Maar toch voelde ik diep van binnen dat er nog een plekje vrij was in mijn hart. Er kon misschien toch nog een vierde kindje bij.
Mijn gevoel bleef bestaan
Ik heb dit heel lang voor mezelf gehouden. Vooral omdat ik echt voelde dat het voor mijn man helemaal compleet was. We hadden net een nieuw huis en de verbouwingen gedaan. Het werd net wat ‘makkelijker’ met de kindjes. Maar mijn gevoel bleef. Vaak haalde ik het onderwerp aan bij vriendinnen en familie. Zij gaven telkens hetzelfde antwoord: “Maar het is toch goed nu, drie gezonde kindjes?”. En ja, natuurlijk besefte ik dat drie kindjes een zegen waren, maar mijn gevoel bleef bestaan.
Een vierde kindje?
Ik raapte al mijn moed bij elkaar en besprak dit met mijn man. We hadden het er al vaak lachend over gehad, maar nu was ik serieus. In de zomer van 2021 vond ik het moment. Op onze vakantie in Italië hebben we eigenlijk twee weken gepraat over dat vierde kindje. Ik heb ook tegen mijn man gezegd dat als hij het echt niet wilde, ik het zou accepteren en een plekje zou geven. Mijn man zou na Isa een vasectomie laten uitvoeren, maar telkens stelde hij dit zelf uit. Hij had toch zelf ook het gevoel denk ik, dat er nog wel een vierde kindje zou kunnen komen. Na veel overleg, gehuil en twijfel, maakten we ons besluit. Het is goed, één kindje kan er zeker nog bij.
Weer snel zwanger
Tegenover ons op de camping was een gezin. Zij hadden drie kinderen en wilden ook een vierde kindje. Dat bleken er uiteindelijk twee te zijn. We lachten toen nog en zeiden: “Stel je voor zeg…”. We hadden weer het grote geluk dat ik na één poging zwanger mocht zijn.
De eerste echo
Ik voelde mij anders dan bij mijn eerdere zwangerschapen. Ik was meer moe en had enorm weinig eetlust. Met acht weken gingen we voor de eerste keer naar de gyneacoloog. “Misschien is het toch niet goed”, twijfelde ik. Al lachend zei mijn man nog: ‘Als het er maar geen twee zijn’. Onze gynaecoloog antwoordde dat als tweelingen niet in de familie zit, die kans vrij klein was.
Moest ik lachen of huilen
En daar lag ik dan, klaar om ons kindje voor de eerste keer te zien. We zagen een vruchtzakje met vruchtje erin. En toen nog een vruchtzakje met vruchtje in. Wat was dat enorm schrikken. Mijn man werd onmiddellijk heel erg bleek. Ik wist niet goed of ik moest lachen of huilen. Want één kindje kon er nog bij, maar twee? De gyneacoloog gaf aan dat het twee heel gezonde baby’s waren.
We deelden het nieuws
Al huilend hebben we onze kindjes het nieuws verteld. Zij reageerden heel blij en hierdoor raakten wij ook positief gestemd. Wij beseften dat het niet makkelijk zou worden. “Maat alles gebeurd met een reden in het leven”, dacht ik. We waren gezegend met zoiets wonderbaarlijks, twee baby’s.
Goed nieuws
Diezelfde week gingen we terug naar de gyneacoloog en zag ze dat beide kindjes een aparte vruchtzak hadden. Dit betekende dat het risico op complicaties veel minder werd. De baby’s waren goed gegroeid en we hoorden voor de eerste keer de hartjes. Wat een mooi nieuws. “Maar is dit financieel haalbaar voor ons? Wat zijn de medische risico’s?”, vroeg ik me af. Ik was er van overtuigd dat mijn man mij ging verlaten. Hoe moest ik het dan redden? Dat is gelukkig niet gebeurd.
Momenteel ben ik 20 weken zwanger. Ik heb helaas al moeten stoppen met werken door de vele harde buiken. Voor de rest gaat alles heel goed. We duimen dat dit zo blijft en zien de toekomst heel positief tegemoet. Ons gezin van zeven.
SABRINA
Ook bij mij knaagde het gevoel na de derde dat ons gezin nog niet compleet was… ook mijn man vond dit moeilijk maar meer omdat onze weg naar de derde uiteindelijk een traject van bijna 3 jaar geworden was met heel veel verdriet van het verlies van 2 niet voldragen zwangerschappen… afgesproken na lang wikken en wegen we proberen het nog een keer…. En ook ik kreeg spontaan een een eiige tweeling we hebben nu vier dochters en een zoon in het midden en ook al hebben onze jongste twee een DNA fout (waar we later achter kwamen het white Sutton Syndroom) ze zijn wat ons betreft perfect zoals ze zijn en hebben ons gezin echt compleet gemaakt zo voelt het nu gewoon en dat is echt een heel fijn gevoel! Geniet ervan ik hoop dat je ze nog een mooie tijd bij je mag dragen 😘