Regen en grijs weer
Maart 2020 gingen wij met een aantal gezinnen op wintersport. Onze dochter was toen net 1.5 jaar. Er gingen nog een aantal kindjes mee. In Nederland zei mijn werkgever: ‘Zou je dat nu wel doen? Met de toenemende corona aantallen?’ . Na wat research zagen wij dat er eigenlijk meer Corona in Nederland was (5 gevallen) dan in Oostenrijk (2), dus we vonden dat het wel kon. We hadden daar direct Corona te pakken. Ik werkte vanaf die wintersport gelijk thuis, want niemand mocht meer naar kantoor komen. Aan het begin vond ik het heerlijk om thuis te zitten. Ik werkte als online marketing consultant en had soms best wel wat reistijd naar mijn klanten, en het zitten op kantoor voelde vaak eerder als een afleiding dan iets wat echt productief was. Ik had op deze manier veel meer vrije tijd, omdat ik een stuk reistijd miste en ik kon lekker in mijn pyjamabroek achter de computer zitten. Wat wel veel stress opleverde was dat mijn dochter ook vaak thuis zat, omdat de KDV ook af en aan dicht bleef. Tegen een peuter van 2, bijna 3 jaar, kon ik moeilijk zeggen: “Ga jij maar even wat voor jezelf doen. Papa en mama moeten allebei de hele dag werken”. Dus dat zorgde wel voor de nodige paniekmomenten als we allebei tegelijk een call hadden. Het thuiswerk vond ik niet het probleem, maar het was meer dat alles eromheen dicht ging. In Nederland is het het grootste gedeelte van het jaar heel slecht weer en koud, in die tijd konden we ook niets buiten ondernemen. Ik heb altijd al een hekel gehad aan kou en grijs weer. Ik merkte dat ik echt zon en zonlicht nodig had en werd na een jaar een vervelend mens. Een peuter die hele dagen gilde, omdat ze dingen wilde doen, niks kunnen en hele dagen regen, brak ons echt op.
Is dit het? Is dit ons leven hier in Nederland?
Met Koningsdag 2021 hadden we een aantal vrienden over de vloer. Mijn beste vriendin riep al zolang ik haar kende dat ze naar Ibiza wilde verhuizen. Ik had er zelf nooit over nagedacht om daadwerkelijk te verhuizen naar het buitenland. Ergens in mijn achterhoofd speelde het wel, maar nooit concreet. Tijdens Koningsdag bespraken we dat als dit ‘het’ is, het wel een beetje eentonig werd allemaal. Ook was het in Nederland bijna onmogelijk geworden om een ‘fatsoenlijk’ huis te kopen voor niet al te veel geld. Daarbij is het enorm druk en vol hier, dus ruimte heb je eigenlijk niet. “Dat moet anders”, vonden we. “Maar hoe dan? En waar gaan we heen?”, vroegen we ons af. Vanaf dat moment hebben we gezegd: “Je leeft maar één keer. Als we dit bij kunnen schaven en ons leven kunnen verbeteren, waarom zouden we dat dan niet doen? Wat is het hoogst haalbare in Nederland voor ons? Een betere werkfunctie? Misschien een iets groter huis met een paar extra vierkante meters? Dat kan het niet zijn, toch?”. We kwamen al snel uit bij Spanje. Wij zouden in Spanje gaan leven. Mijn man wilde een goede voorbereiding.
Wij zijn gelukkig dan ooit in Spanje
We moesten daar wel alle faciliteiten hebben voor onze dochter. En zo zijn er aardig wat powerpoints doorheen gegaan waarbij we aan onze vrienden presenteerden wat het plan was. We wilden vlakbij een grote stad wonen, meer huis voor ons geld, zon zee en strand, een zwembad in de tuin en een internationale prive school voor onze dochter dichtbij. “Je moet altijd hoog inzetten”, bedenk ik dan maar. Zo zijn we samen eigenlijk naar dit plan toe gaan werken. Honderden sollicitaties verder, nachten met uitzoekwerk en een jaar lang op Marktplaats en Vinted verkopen, zijn we uiteindelijk in maart 2022 verhuisd naar een klein dorpje net buiten Valencia. Onze vrienden zijn in april 2022 verhuisd. Zij wonen net een stadje verder (15 minuten met de metro). Het moraal van dit verhaal is: je leeft maar één keer, richt je leven in zoals jij wil en wacht niet tot je pensioen of een meevaller die misschien nooit gaat komen. Je moet zelf de slingers ophangen. Wij zijn gelukkiger dan ooit!
EVA
