Nelleke schrijft een reeks op Kids en Kurken. Het is fijn voor jezelf als je de eerdere delen hebt gelezen, voordat je hieronder deel 10 leest.
Deel 2: Ik wil maar 1 ding weten: “Kunnen jullie mijn dochter helpen?”
Deel 3: Als we de diagnoses krijgen, schrik ik van wat mijn man zegt
Deel 4: Dit is een onmogelijke keuze
Deel 5: We bereiden de dood van ons kind voor
Deel 7: Bij de fotoshoot stromen de tranen, morgen is mijn buik leeg
Deel 8: De stilgeboorte van Lauren Phileine*
Deel 9: De eerste dagen thuis met Lauren Phileine*
Lauren is nu voor de derde dag thuis. We herhalen ons ritueel. Elke keer als we het water verschonen laten we er een laagje in. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om al haar water weg te spoelen. Ik heb al bedacht dat ik vrijdag een beetje water bewaar en dat in een flesje stop. Onze lieve kraamhulp komt weer, zo fijn. We praten veel en dat vind ik erg fijn. Ze zorgt voor ons allemaal en ze schrijft op hoe de dagen verlopen. We bellen vandaag de fotograaf en ze komt maar al te graag de volgende dag foto’s maken van ons als gezin.
Mijn vader zit met overleden Lauren op schoot
Vandaag komt er heel wat bezoek. De kraamverzorgster vraagt of we dat allemaal trekken en of ze voor ons moet waken dat de mensen te lang blijven. Ze voelt het feilloos aan. Als eerst komen mijn tante, oom en oma. Wederom is het prachtig weer. Lauren staat in onze slaapkamer met de deuren naar buiten open, want wij zitten buiten. Eerst drinken we thee en koffie met een beschuitje en dan ga ik samen met mijn tante naar Lauren. Voor ons is het inmiddels “gewoon” geworden. Samen bewonderen we haar. We huilen en knuffelen met Lauren en elkaar. Dan gaan we weer naar buiten. We drinken en kletsen nog wat. Mijn oma zegt dat als we naar haar huisje aan zee willen, we zo de sleutel mogen komen halen. Ze begrijpt dat dat niet is waar we nu over nadenken, maar ze besluit: “Weet dat het mag”. ‘s Middags komt mijn vader, en dat is wederom een emotioneel moment. Hij is enorm trots. Hij wil haar graag vasthouden en zit heel lang met Lauren op schoot. Het is even alsof ze er echt echt is.
We moeten alles regelen rondom de uitvaart
Wanneer mijn vader weggaat, komt de uitvaartondernemer. We kletsen wat en komen dan ook ter “zake”. Aanstaande vrijdag 5 juni is Laurens uitvaart. Ze heeft voor ons het crematorium gereserveerd. Roy en ik hebben ervoor gekozen om samen haar uitvaart te doen en we mogen in de kleine koffiekamer afscheid nemen. Dit vinden wij heel fijn, anders stonden we met z’n tweetjes en Lauren in haar kleine mandje in een te grote galmende aula. Niet passend bij wat wij in ons hoofd hebben. Ze vraagt ons of we hebben nagedacht over muziek. Dat hebben we nog niet, wel schrijven Roy en ik een brief aan Lauren en zullen deze aan haar voorlezen. Van Ted z’n handjes maken we met verf afdrukken en geven deze aan haar mee. We gaan deze middag rustig zitten om muziek te luisteren en kiezen wat we mooi vinden. Roy en ik hebben allebei een liedje in ons hoofd wat we graag willen afspelen, die kiezen we sowieso. We vullen de lijst aan met nog vijf nummers en sluiten de lijst af met geluiden van golvend water. Het is ontzettend emotioneel, maar ook fijn om een muzieklijst te hebben die ons altijd zal doen denken aan Lauren. De liedjes zijn lief en klein. Verder vertelt ze ons dat ze heeft gevraagd of wij Lauren zo snel mogelijk mogen ophalen. Ze heeft heel mooi nieuws: Volgende week maandag mogen we Lauren haar as al ophalen. Zo snel hadden we niet gedacht, maar dit is onwijs fijn. Wij moeten ook nog zorgen dat we Lauren haar overlijden melden bij de gemeente en we mogen haar ook aangeven in onze eigen gemeente. Het is best veel vandaag, maar we laten het allemaal toe. Aan het begin van de avond komt Roys broer met z’n vrouw, ook zij bewonderen Lauren. Zo’n klein meisje, alles erop en eraan. Het blijft ongelooflijk. We praten over hoe het met ons gaat of we hulp nodig hebben. De situatie waarin we zitten is onmenselijk, maar toch doen we het best aardig zo samen.
De fotograaf maakt foto’s van Lauren
Donderdag 4 juni komt de fotograaf in de ochtend. Ik merk dat ik best een beetje nerveus ben voor de foto’s. Ted is reuze nieuwsgierig naar onze fotograaf. Ted is eerst haar model. Ze schiet heel veel plaatjes van hem. Dan overleggen we waar we foto’s zullen maken. De bloemen in de tuin staan mooi in bloei en het is prachtig weer. Ze stelt daarom voor om naar buiten te gaan. Dit voelt een beetje gek, onze buren kunnen van boven zo de tuin in kijken en niemand weet eigenlijk nog wat er bij ons afspeelt, maar waarom niet? Ik wikkel Lauren in haar doek en draag haar mee naar buiten. Roy komt erachteraan met de bak water en Ted dartelt met ons mee. We kiezen een mooie plaats en de fotograaf maakt foto’s. Ik weet zeker dat de foto’s adembenemend worden. Ook binnen maakt ze nog wat foto’s. Even lijkt alles normaal. We lachen zelfs. Bizar. Ze belooft ons de foto’s snel toe te sturen.
Afscheid van de kraamhulp
Deze ochtend is de kraamhulp er voor het laatst. Ik vind het heel lastig om haar gedag te moeten zeggen. In deze 3,5 dag hebben we echt een band opgebouwd. Van beide kanten lijken we het uit te willen stellen, toch komt daar het moment. Ze heeft een klein cadeautje met een lieve kaart voor ons. Wij hebben voor haar ook een bedankje, voor alles wat ze voor ons heeft betekend. We spreken af om contact te houden en geven elkaar een dikke knuffel. Het afscheid is bijzonder en emotioneel. Dan zijn we weer even met ons gezinnetje bij elkaar en verven samen met Ted zijn handjes. Het resultaat is heel mooi.
Ik gun kleine Lauren rust
De uitvaartonderneemster komt vandaag ook voor het laatst. Ook dit is een bijzonder moment. Ze heeft een prachtig cadeau voor ons. Iets wat we absoluut niet hadden verwacht. Ze zegt dat de afgelopen dagen haar enorm hebben geraakt. Ze is tenslotte ook mens en moeder. Ze bedankt ons voor onze openheid. Wij bedanken haar ook en zullen haar vrijdag in het crematorium zien. Dat komt steeds dichterbij. Wanneer ik naar Lauren haar lijfje kijk, gun ik haar gek genoeg ook rust. Natuurlijk wil ik haar niet kwijt. Het liefst hou ik haar hier, voor altijd. Maar haar kleine lijfje verdient anders, rust. En ze is echt altijd bij me. Ze zit eeuwig in het diepste plekje van mijn hart.
De laatste momenten samen thuis
Vrijdagmorgen nemen we samen met Ted afscheid. Hij spettert in het water, zegt ‘dahag’ en vertrekt vervolgens naar zijn kamer om daar verder te spelen. Ik ben intens verdrietig, maar dit moment is ook wel weer heel fijn, zo luchtig zoals hij haar gedag zegt. Mijn moeder haalt Ted op en komen later vandaag naar het restaurant waar we gaan lunchen. Roy en ik “genieten’ nog van het laatste moment thuis samen. We wassen haar samen, en leggen haar in haar mandje. Eenmaal in de woonkamer zetten we alle bloemen om haar heen, en dit zijn er veel. We maken foto’s. Het is net een professionele fotoshoot. Bizar. Dan is het tijd om te gaan. Ik neem Lauren in haar mandje mee, maar laat de deksel er nog half af. Zolang ze bij ons is, wil ik naar haar kijken. We stappen in de auto, Lauren voorin bij mij op schoot. Het is mooi weer maar onderweg begint het gigantisch hard te regenen. Door de regen lijken de bomen nog groener dan ze al zijn.
Het afscheid was klein, maar tegelijkertijd zo groot
Ik kan eigenlijk niet omschrijven hoe het afscheid was. Het was zoveel. Zoveel verdriet, zoveel boosheid en pijn, maar ook zoveel liefde en trots. Liefde dat zij ons meisje is en trots dat wij haar ouders mogen zijn. Het was krachtig en sterk, maar tegelijkertijd zo week en ongrijpbaar. Het was klein, maar zo groot. Elke keer ervaar ik weer dat ik nog meer pijn kan verdragen dan ik dacht dat ik kon. Wanneer we samen weer in de auto stappen richting het restaurant maakt de regen plaats voor een paar kleine voorzichtige zonnestraaltjes. Ik bedank mijn kleine meisje hiervoor. Het geeft me gek genoeg de bevestiging dat we het goed hebben gedaan. Eerst zijn we nog even samen, voordat de rest komt voor de lunch. We bestellen een fles wijn, geven elkaar een dikke kus en een knuffel en proosten. Het moment waarop iedereen binnenkomt is emotioneel, maar ook goed. Eigenlijk is de rest van de middag best fijn en gezellig. Ted vermaakt zich zichtbaar en geniet van zijn veel te grote ijs(je). De uitvaartverzorgster komt ook nog even langs. Ze vraagt voorzichtig of het oké is dat ze er even is. Wij vinden het alleen maar heel erg fijn en ze drinkt een koffie met ons mee. Ze zegt dat ze tot het laatste moment bij Lauren is gebleven. Ik vind dit zo ontzettend lief van haar. Ik ben haar hier eeuwig dankbaar voor.
Ineens verschijnt er een prachtige regenboog
Tegen het einde van de middag gaat iedereen weer naar huis. Wij stappen ook de auto in, Ted, Roy en ikzelf. Ik ben leeg en leef een beetje buiten mezelf, merk ik. Thuis staan alle bloemen nog in de kamer. Ik zie het wiegje met haar waterbak, haar ster, de kleding die ik droeg tijdens haar bevalling, de lotion waarmee we haar vanmorgen hebben gewassen. We hebben behoefte aan frisse lucht, en voor we Ted naar bed brengen spelen we nog in de tuin. En dan laat zich echt de allermooiste regenboog zien. Zomaar, vanuit onze achtertuin. Ik geloof het bijna niet, en roep Roy zodat hij dit kan bevestigen. Met z’n drietjes kijken we naar de regenboog en houden elkaar stevig vast met een kleine trotse glimlach door onze tranen heen. Ik dacht echt dat dit alleen maar in films gebeurde, maar het gebeurt gewoon in onze eigen achtertuin. Wat is ze een topper en wat hou ik intens veel van haar.
NELLEKE
