Annelieke woont met haar gezin in Finland en schrijft over verschillende onderwerpen omtrent het ouderschap daar.
Deel 1: Bevallen en de kraamtijd, dat gaat heel anders in Finland
Vaak krijg ik de vraag waarom we in Finland zijn gaan wonen en niet in Nederland. Een heel redelijke vraag, waar meerdere antwoorden op zijn. Mijn man had in Finland al een appartementje, ik had in Nederland nog niets. Ik spreek Fins, mijn man geen Nederlands. Maar bovenal is Finland een veel beter land om te wonen als je kleine kinderen hebt, tenminste zo vinden wij.
Zes maanden ouderschapsverlof voor de man én vrouw samen
Het begint al meteen na geboorte. Waar de meeste moeders in Nederland al na drie maanden terug aan het werk moeten (en vaderschapsverlof tot voor kort niets voorstelde), heb je in Finland naast je drie maanden moederschapsverlof ook nog zes maanden ouderschapsverlof. Zoals de naam al doet vermoeden, kunnen beide ouders hier gebruik van maken. In de praktijk is het echter vaak de moeder die negen maanden thuis blijft. Vaders hebben sowieso twee weken na de geboorte en nog eens zes weken nadat het ouderschapsverlof erop zit.
Veel activiteiten met andere moeders (to be)
Maar wat doe je dan in die negen maanden dat je thuis zit? Nou, vooral niet thuis zitten. Zodra je die streepjes ziet verschijnen, ga je op zoek naar aanstaande moeders uit de buurt. Samen koffie drinken, kwaaltjes vergelijken en vooruit blikken. Nadat iedereen bevallen is, ga ja op baby-date. Stukjes wandelen met de kinderwagens of koffie drinken (dit keer meestal koud). Verder wordt er vaak vanuit de gemeente veel georganiseerd voor moeders tijdens hun verlof. Zo ben ik met Daan wekelijks naar de bibliotheek geweest. Daar kon hij spelen terwijl ik met andere moeders kletste, of we deden mee met de muziekles. Er was iedere week een speciale muziekles voor anderstalige moeders. Hier zongen we Finse kinderliedjes, leerden we tegelijkertijd nieuwe woorden en oefenden we onze taalvaardigheid. In de zomer maakten we uitstapjes naar het bos of naar een eilandje voor de kust van Helsinki. Een gezellige grote groep die in gebroken Fins met elkaar probeerde te communiceren. Kinderen uit alle uithoeken van de aarde die samen de Finse natuur verkenden. Dat waren leuke dagen.
Er is een “open” kinderdagverblijf
We gingen ook regelmatig naar het open kinderdagverblijf. Het is niet echt een kinderdagverblijf, want je moet er als ouder wel blijven, maar het ziet er van binnen hetzelfde uit. Er zijn juffen die activiteiten organiseren en er is meer dan genoeg speelgoed . Hier leer je moeders en kinderen uit de buurt kennen, die je later op het echte kinderdagverblijf weer tegenkwam.
De meeste kinderen gaan vijf dagen per week naar de opvang
Dat echte kinderdagverblijf werkt trouwens ook net wat anders dan in Nederland. Een babygroep kennen ze hier natuurlijk niet, want de meeste kinderen zijn al bijna een jaar als ze beginnen. Het is in Finland gebruikelijk dat beide ouders fulltime werken, dus de meeste kinderen gaan vijf dagen per week naar de opvang. Ik vond dit in het begin heel erg lastig, maar ik merkte al snel dat het helemaal niet zo erg was als ik dacht. De kinderdagverblijven vervullen veel meer een onderwijzende en opvoedende rol dan in Nederland. De kinderen krijgen er ontbijt en een warme lunch. Hun ontwikkeling wordt nauwkeurig bijgehouden. Er wordt goed geluisterd naar de wensen van de ouders. Kinderdagverblijven volgen een curriculum dat door de overheid wordt samengesteld, maar dat kinderdagverblijven zelf mogen invullen. Kinderen spelen minstens een uur, meestal twee buiten. Weer of geen weer, zon, regen of sneeuw. De tijd die je thuis met de kinderen hebt, besteed je zo veel bewuster als je weet dat die tijd maar beperkt is. Voor de kosten hoef je het niet te laten, want we betalen voor fulltime opvang voor twee kinderen samen €340,- per maand.
De Finse basisschool start pas vanaf 7 jaar
Een kinderdagverblijf kies je dus niet zomaar. Niet alleen omdat je kind er een groot deel van de week verblijft, maar ook omdat je kind er veel jaar doorbrengt. De Finse basisschool is namelijk pas voor kinderen vanaf zeven jaar. Hun eerste schooljaar is vergelijkbaar met groep 3 in Nederland. De kleuterklas is onderdeel van het kinderdagverblijf en wordt esikoulu oftewel voorschool genoemd. Dit is voor kinderen vanaf zes jaar. Hier leren ze al wat letters, hun eigen naam schrijven en dat soort zaken. Voor sommige kinderen is dit ideaal, vooral de kinderen die in Nederland een jaartje extra zouden kleuteren. Maar voor andere kinderen duurt dit allemaal te lang. Als je met drie jaar het alfabet al herkent en de meeste letters ook kan schrijven, dan duren de drie jaren die je moet wachten op de voorschool erg lang.
Er is veel aandacht voor de natuur
Onze kinderen gaan naar een Montessori kinderdagverblijf. We merken dat ze erg zelfstandig zijn en veel leren. Ook de persoonlijke aandacht die elk kind krijgt doet ze goed. Het grootste deel van de kinderen daar zijn meertalig, dus er is veel aandacht voor taalontwikkeling. Voor onze tweetalige peuters is dat natuurlijk ideaal. Er is ook veel aandacht voor de natuur, iets wat ik heel erg belangrijk vind. De kinderen leren veel over de seizoenen, de dieren en hoe je voor de natuur moet zorgen. Er is weinig plastic schreeuwspeelgoed en veel educatief houten speelgoed. Een beetje wat je je voorneemt als je zwanger bent, maar waar je na drie maanden moederschap op terugkomt zodra je merkt dat ze van zo’n plastic zingende luiaard veel kalmer worden dan van dat esthetisch verantwoorde knuffeldoekje van organisch katoen. Ach, gelukkig wordt dat op het kinderdagverblijf allemaal rechtgetrokken.
Lees HIER verder over mijn ervaringen op het gebied van ouderschap in Finland.
ANNELIEKE
