Ik was net 17 jaar toen ik mijn man leerde kennen. Hij was destijds mijn buurman, 18 jaar ouder. Ik vond het maar al te interessant dat een oudere man mij aandacht gaf. Ik ging regelmatig oppassen bij mijn andere buren en daar kwam hij vaak op visite. En op de één of andere manier kreeg ik zijn mobiele nummer. We smsten vervolgens veel, mijn beltegoed vloog er doorheen.
Hij was nog getrouwd
We zagen elkaar steeds vaker. Hij werkte als vrachtwagenchauffeur. Ik ging regelmatig op een vrijdag avond met hem mee als hij een ritje had. Tegen mijn ouders zei ik dat ik uit ging. Dat vonden ze maar al te leuk voor me, niet wetende dat ik gewoon mee ging met de buurman. Van het één kwam het ander. Één kanttekening: hij was nog getrouwd. We deden uiteraard alles in het geheim. Ik voelde trots dat ik met een oudere man ging. Erg jong en naïef.
Ik ging door met mijn leven
Tot Oud en Nieuw 2004/2005. Onze straat leek net GTST. Er kwam een roddel dat mijn buurvrouw tien jaar lang vreemd ging, met jawel mijn buurman waarmee ik een geheime affaire had. Ik was boos op haar, want zij was de enige die wist van hem en mij. En boos op hem, hoe kon hij dit achterhouden? Na heel veel stress en gedoe heb ik afscheid van hem genomen. Hij ging scheiden en ik ging door met mijn leven. Hij kreeg al snel een nieuwe vriendin. Dit was voor mij des te meer reden om serieus te gaan daten. Ik was tenslotte 21 jaar, had een vaste baan en kreeg bijna mijn eigen appartement. Mijn dates waren wederom met oudere mannen, maar het werd niks.
We kwamen weer bij elkaar
Net voordat ik de sleutel kreeg van mijn eigen woning, kreeg ik een bericht van hem. Stiekem was ik blij. We gingen naar het strand en vanaf dat moment waren we weer bij elkaar. Tenminste zo goed als; hij wilde niet in mijn appartement wonen. Toen ik drie maanden in mijn appartement woonde, gingen we samen op zoek naar een huis. Hij had al twee kinderen en gaf aan dat hij geen kinderen meer wilde. Dat kon ook niet meer, want hij was gesteriliseerd. En trouwen dat wilde hij al helemaal niet. “Prima”, dacht ik toen.
Ik werd toch zijn vrouw
Toch begon het na maanden samen wonen te kriebelen om te trouwen. Met als smoes dat ik het jammer vond dat ik een andere achternaam had dan hij en zijn kinderen. Uiteindelijk zijn we daarom wel getrouwd. Heel simpel. Geen witte jurk, wel een gezellig feestje in de tuin met vrienden en familie. En zo was ik na zo’n “geschiedenis” toch zijn vrouw geworden. We waren gelukkig en hadden een fijn leven samen. Totdat er wat vriendinnen om mij heen zwanger raakten. Ik had altijd gezegd: “Prima geen kind van ons samen. Ik werk op een kinderdagverblijf en heb genoeg aan de kinderen op mijn werk”. Maar toch begon het te kriebelen. Dat kon niet, dat mocht niet. Hij wilde geen kinderen en het kon ook niet meer. Stiekem ging ik Googlen. En toen vond ik dat het wel kon met een operatie. Ik gaf voorzichtig aan dat ik toch wel een baby wilde. Hij werd boos en liep weg. “Ohjee” dacht ik, “Dit had ik niet moeten zeggen”. Ik wist tenslotte al dat hij niet wilde. We hebben erover gepraat en ik heb het laten rusten.
Een operatie om de sterilisatie ongedaan te maken
De maanden gingen verder. We hadden al twee katten, maar ik wilde er nog wel één. Ik zei als grap: “Schat een kindje of een nieuwe kat erbij”. Hij antwoordde meteen serieus met: “Ik zal er over nadenken. Geef me wat tijd, maar push me niet”. Ik was in shock. Meende hij dit nou, gaat hij echt serieus nadenken over een baby? Ik liet het inderdaad rusten. Tot die zomeravond met de buren. We zaten bij het kampvuur en hij zei opeens: “Ja, we doen het! We gaan voor een baby, laten we de operatie doen”. Mijn buurvrouw sprong op van blijdschap en ik zat daar helemaal verward. “Oke, dan gaan we ervoor”.
De kans was klein dat het zou lukken
We wilden het gelijk dat jaar nog doen, 2012. We waren alleen niet goed verzekerd en zo’n operatie is duur. We besloten nog een paar maanden te wachten tot het nieuwe jaar. In januari gingen we direct naar de huisarts en werd alles in gang gezet. In februari werd de operatie zelfs al gepland. Maar na ruim 10 jaar gesteriliseerd zijn gaven de dokters aan dat de kans klein is dat het zou lukken. We wachtten af en gingen er vanuit dat het lang zou gaan duren. Na zes weken was hij hersteld van de operatie. Stiekem hoopten we dat het gelijk raak zou zijn, maar anderzijds wisten we ook dat dit totale waanzin was.
Ik raakte zwanger
In april kwamen we op controle. De arts vertelde dat de zaadproductie na zolang stil te hebben gelegen desondanks goed was. Zwanger worden was geen probleem. En dat bleek: op 2 juni was ik één dag overtijd en ging ik testen. Ik zag een lichte tweede streep. Zou ik dan zwanger zijn? Ik maakte mijn man meteen wakker om mijn blijdschap te delen. Het was nu wachten totdat we een echo konden laten maken. Aan familie en collega’s hadden we het meteen verteld omdat zij van ons traject afwisten. We kregen een kindje, wie had dat ooit gedacht? Ik, het buurmeisje getrouwd met de buurman, zo’n groot leeftijd verschil en dan ook nog zwanger van hem na een hersteloperatie. Ik vond het een mooi verhaal en stiekem was ik trots.
Hij werkte aan de andere kant van Nederland
De zwangerschap liep op rolletjes. Ik had nergens last van tot de bevalling, die overigens ook goed ging. Aangezien mijn man vrachtwagenchauffeur is en in de nachten werkt aan de andere kant van Nederland, was het een spannende tijd. Op de uitgerekende dag kreeg ik buikpijn en mijn man moest ’s avonds werken. Ik dacht dat ik gewoon last van mijn buik had. Achteraf waren het al weeën. We hadden afgesproken dat als ik om 4.00 uur in de nacht nog pijn had, ik hem zou opbellen. Dan was hij nog in de buurt en kon hij keren. Om 4.00 uur belde ik hem op. We twijfelden enorm, maar de buikpijn werd niet erger. We besloten dat hij door zou rijden.
Hij mistte de bevalling
Het uur daarna nam de pijn echter snel toe. Ik belde de verloskundige en zij adviseerde later terug te bellen als de weeën sneller op elkaar zouden komen. Om 6.00 uur belde ik weer. Ik hield het niet langer en aangezien ik alleen was, kwam ze er snel aan. Om half 7 had ik al acht centimeter. Mijn man zou het nooit meer gaan halen. Hij baalde zo ontzettend. Dit was zijn laatste kind en deze bevalling ging hij missen. Om 7.00 uur had ik al tien centimeter en 7.10 uur was onze zoon geboren. Twee uur later kwam mijn man binnen, verdrietig maar ook dolgelukkig. Nu, na acht jaar hebben we het er soms nog steeds wel moeilijk mee dat hij er niet bij was. Ons zoontje bleek gelukkig kerngezond.
Wij komen er wel, samen
De afgelopen jaren hebben we veel meegemaakt samen. De meeste mensen verklaren ons voor gek dat we nog samen zijn. Een scheiding heb ik de afgelopen jaar eerlijk gezegd ook zeker overwogen. Maar blijkbaar is onze liefde na zoveel jaar zo sterk dat “vergeven, vergeten en elkaar dingen gunnen” de belangrijkste quote is in ons leven. Op 13 september 2022 zijn we 12 jaar getrouwd, dat zegt al genoeg. Wij hebben geen perfect leven en samen zijn we ook niet altijd perfect. Maar zolang we elkaar dingen gunnen die gelukkig maken, dan komen we er wel. Wij samen.
MELISSA
