Bevallingsverhaal: “Mijn baby trok tijdens de bevalling zijn handen over zijn hoofd”

Als alleenstaande moeder van een zoon, had ik nog steeds een kinderwens. Maar het liefste wel mèt partner, mocht die ooit op mijn pad komen. Het was ook prima als dit nooit zou gebeuren. Ik was dankbaar dat ik al eens een zwangerschap en bevalling had mogen ervaren.

En daar was ineens mijn prins èn zwangerschap

Daar kwam mijn prins op zijn schildpad. Beter laat dan nooit! Had het niet verwacht dat dit mij ooit zou overkomen. Een lieve man die met mij nog een kindje wilde. Onze wens werd dubbel bezegeld, toen bleek dat we in verwachting waren van een tweeling! We waren absoluut wel even van slag. Hij langer dan ik, maar wat waren we gelukkig dat we zoiets bijzonders mochten mee maken. Mijn eerste bevalling was een nare (bijna dood) ervaring en omdat een tweeling bevalling altijd in het ziekenhuis plaats vindt, namen we alles van te voren goed door. Doordat mijn placenta bij de vorige bevalling met veel ellende na 2 uur los kwam en ik veel bloed verloren was, namen we alle scenario’s door. We bespraken uitgebreid hoe we de bevalling aan zouden kunnen pakken indien er iets mis zou gaan.

36 weken zwngerschap

Ik mocht zolang doorlopen als ik kon met deze zwangerschap. Ik droeg een twee-eiige tweeling. Ze hadden het prima naar hun zin daarbinnen en met 39 weken zouden we de max bereikt hebben, zowel lichamelijk als geestelijk. “Die laatste weken is het ook per dag aankijken”, had ik mezelf voorgenomen. De baby’s hadden een goed gewicht, dus toen ik de 36 weken passeerde, had ik vertrouwen dat het goed zou komen als ze dan al geboren zouden worden. Ze lagen beide met het hoofdje naar beneden. Ik mocht natuurlijk bevallen. 

Weeën en gebroken vliezen

Ik zou de 37 weken aantikken die vrijdag. Ik kon niet slapen. Om half 1 merkte ik dat ik weeën kreeg. Niet vaak en niet pijnlijk, dus ik probeerde te slapen. Om twee uur werd ik wakker met regelmatige weeën. Ik liet mijn partner nog even slapen en meette de tijd op. Dit deed ik een kwartier. Ik had om de minuut een wee. Het was nu echt begonnen. De jongens zouden geboren worden met 37 weken en dat was prima voor een tweeling. We maakten ons klaar. Mijn partner haalde mijn beste vriendin op, want zij zou op de oudste passen. Ik maakte mijn zoontje wakker en hij vroeg direct: ’Worden mijn broertjes geboren?’ Op dat moment kwamen mijn partner en vriendin binnengelopen. We waren allemaal zo blij. Nog even de laatste dingen pakken, schoenen aan en toen kreeg ik een enorme pijnscheut onder in mijn buik. Het knapte, mijn vliezen braken en het water stroomde over de vloer. Wat bijzonder om dit in het bijzijn van mijn vriendin mee te maken. Een ervaring die wij voor altijd bij ons dragen in onze vriendschap. Nog even snel douchen, omkleden, handdoek tussen mijn benen en hop naar het ziekenhuis. 

De meerlingkamer

Mijn partner moest bij aankomst eerst de coronachecklist beantwoorden. Er werd een rolstoel voor mij gehaald, terwijl ik bij de auto de tassen uitlaadde. Weer kreeg ik een heftige kramp en een golf water. Gelukkig had ik die handdoek bij me. Eigenwijs liep ik achter de rolstoel in plaats van er in te gaan zitten, naar de lift. Ik werd aan allerlei apparaten gekoppeld en de ontsluiting werd gecheckt. Al 4 cm, dus we mochten gelijk door naar de meerlingkamer. Dat is een iets grotere verloskamer. Ook staan er meer mensen tijdens een tweelingbevalling in de kamer. 

Maxwell werd geboren

Eenmaal in die kamer werd er weer gecheckt en ik had al 5 cm ontsluiting. Dat ging snel. Het was half 5. De gynaecoloog zou mij in de gaten houden via de monitoren en rond 6 uur weer terug komen. Maar om kwart over 5 werd zij alweer opgeroepen. Ik had 8 cm ontsluiting. Dit ging niet lang meer duren. Ik ving de pijnlijke weeën goed op. Ik vond het vervelend voor de omstanders dat ik in de piek schreeuwde, omdat het dan even heel erg pijn deed. Ik kneep heel hard in de hand van mijn partner. ‘Haha, ze vraagt of het met mij goed gaat’, zei mijn partner lachend tegen de verloskundige. Hij moedigde mij aan, vertelde hoe goed ik het deed en hoe trots hij op mij was. Om kwart voor 6 stond iedereen klaar voor baby 1. Vier keer persen en Maxwell werd om 5:49 geboren. Een rond hoofdje met veel rossig haar. Even een euforisch moment en daarna direct weer focussen, want er zat nóg een baby in mijn buik. Er werd een echo gemaakt om te zien wat baby 2 aan het doen was. De kans bestond dat de baby zou draaien, omdat er ineens veel ruimte vrij kwam doordat baby 1 er uit was.

Baby nummer twee trok de handen over zijn hoofd

Maxwell werd bij mij weggehaald en ik moest de weeën weer wegpuffen. Ik wist dat er een mogelijkheid bestond dat ik naar de OK moest. Alle scenario’s waren vooraf doorgenomen. Het was mogelijk dat hij dwars zou gaan liggen of in stuit, misschien kreeg hij het moeilijk. We waren op van alles ingesteld. De kleine lag nog steeds prima met zijn hoofd naar beneden, maar deze baby had toch een scenario bedacht waar wij niet op voorbereid waren: hij trok zijn handen over zijn hoofd. Hierdoor kon hij niet geboren worden op de verloskamer. Er was een risico dat hij klem zou komen te zitten in het geboortekanaal. Ik liet Maxwell achter in de goede handen van de verpleegkundige. Ik werd naar de OK gereden en ik stak mijn duim op, want ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. 

Ik mocht de navelstreng van Yven zelf doorknippen

Ik werd op een ander bed gelegd en ik kreeg weeënopwekkers. Het plan was dat ze in een wee zouden proberen zijn handjes weg te drukken. Het lukte in de eerst wee. De gynaecoloog prikte mijn placenta door, want die van hem was nog heel en ik mocht gaan persen. Na drie keer persen, mocht ik hem zelf aanpakken. Daar was Yven, 47 minuten later dan zijn broer om 6:36. Een klein mannetje maar gezond en wel. Ik mocht ook zelf de navelstreng doorknippen, erg bijzonder vond ik dat. Omdat de placenta er bij de vorige bevalling niet vanzelf uit kwam, hadden we hier ook een plan voor. We zouden het een kwartier geven en anders zou ik direct onder narcose gaan, om mij nog een trauma te besparen. Zo perste ik in 1 keer beide placenta’s er uit. Een droom bevalling! Om kwart over 7 waren we weer samen op de afdeling. 

Onze kleine Yven moest later naar de neonatologie afdeling. Hij woog 2445 en zijn lichaamstemperatuur kwam niet uit omhoog. Zijn bloedsuiker bleek laag en hij had duidelijk hulp nodig. Papa vertrok met hem naar de afdeling, terwijl ik met Maxwell achter bleef. Hij woog 3085, dat is een prima gewicht voor een tweeling van 37 weken. De volgende dag werden we weer herenigd en kon ik mijn twee jongetjes beide op mijn borst leggen. 

Ik vind het fijn dat ik ook een goede bevalling heb mogen ervaren. Een tweeling zwangerschap was iets heel bijzonders. Een extra zegen en ik ben heel dankbaar dat ik drie gezonde kinderen heb mogen krijgen. Na 4 dagen mochten wij naar huis. Thuis hadden de baby’s allebei nog wat temperatuurproblemen waardoor de kraamhulp ons lang liet buidelen. Heerlijk bloot met de baby’s onder ons shirt en dekens over ons heen. De dagen erna ging het erg goed. Het was een hele mooie intieme tijd. Mede door de coronamaatregelen hadden wij geen kraamvisite, wat ik als super fijn heb ervaren. Heerlijk rustig, met ons complete gezin en nog 6 dagen kraamzorg die ons een goede start heeft gegeven. 

VANDA