Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Op 24 januari 2022 was het zover. Een jaar na de eerste miskraam heb ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen. Ik zou liegen als ik zeg dat ik direct kon genieten van deze zwangerschap. Door de eerdere miskramen is mij dit vanaf week 12 pas echt gelukt. Toen durfde ik pas te genieten en stiekem te geloven dat jij echt deel zou gaan uitmaken van ons gezin. Ook al deed je dat natuurlijk al lang.
Weer een zoon of toch een dochter?
Ik was een echte boysmom, daar was ik van overtuigd. En welgeteld van drie jongens als je het mij ooit had gevraagd. Er was voor mij dan ook geen twijfel over mogelijk dat Riley-James grote broer zou worden van een broertje. Niet wetende dat we er op 14 april, een dag na je vader zijn verjaardag, er achter zouden komen dat je vader zijn beste verjaardagscadeautje ooit zou krijgen. Namelijk een dochter die hij altijd had gewenst. Zat mijn gevoel er even een partij naast. Ik had ook echt even de tijd nodig om te laten landen dat ik mama zou worden van zo’n prachtige dochter als jou. De dochter waar ik mijn vader, die op 27 september 2020 is overleden, bij het zien van de zwangerschapstest stilletjes om had gevraagd. Ik ben er dan ook zeker van dat je een cadeautje van mijn vader bent. Een cadeautje waarvan hij wist dat ik het nodig had.
Ik had het gevoel dat je eerder zou komen
Hoewel de eerste paar weken in teken stond van dag en nacht misselijk zijn, verliep de zwangerschap goed. Natuurlijk was ik er aan het einde van de zwangerschap wel klaar mee, maar daar zal ik vast niet de enige in zijn geweest. Hoewel je broer op zijn uitgerekende datum is gehaald, had ik bij jou altijd al het gevoel dat je eerder zou komen. Mijn lichaam had eerder meer pijntjes en alles in me zei dat je er eerder zou zijn dan de geplande 6 oktober. Wellicht was het de craving naar ananas van de afgelopen twee maanden, maar zoals verwacht maar kwam je eerder. En snel ook.
Ik was nog niet volledig voorbereid
Ik heb tegen iedereen nog geroepen: “Na 26 september mag ze komen”. Waar ik bij je broer namelijk alles op orde had bij week 20, had ik zelfs nu in week 38 van m’n zwangerschap nog lang niet alles in huis. De planning was dan ook dat de 26e nog in huis te halen. Niet wetende dat ik dat, met wat blijkbaar al weeën waren, zou gaan doen.
Harde buiken
Op 26 september werd ik wakker met wat harde buiken. Niets geks, want daar had ik de afgelopen weken altijd last van ‘s nachts. Ik zette je broer af bij het kinderdagverblijf en reed door naar de winkel om de laatste inkopen te doen. Waar de harde buiken normaal gesproken altijd weer verdwenen in de ochtend, bleven ze dit keer aanhouden. Niet vervelend, maar gewoon aanwezig. In dezelfde mate als dat ik ze de afgelopen weken heb gevoeld. Ik belde Pam, mijn beste vriendin en jouw tante nog even op om te vragen hoe voorweeën voelden. “Die moest ik echt wegpuffen”, zei ze. Nou daar had ik bij lange na geen last van. Het voelde soms wat ongemakkelijk maar pijn en laat staan wegpuffen, daar was geen sprake van.
Zou je geboren worden op de sterfdag van mijn vader?
Door naar de supermarkt dus om de weekboodschappen te doen. Bij het afrekenen rekende ik af bij mijn (ex) stiefmoeder, de destijds vriendin van mijn overleden vader. Ze vroeg me hoe het ging. Ik zei haar nog lachend dat ik wel wat harde buiken had en het toch wat zou zijn als ze morgen al geboren zou worden. Morgen is namelijk de sterfdag van mijn vader. Precies de flauwe humor van je opa, jou geboren laten worden op de meest droevige dag van het jaar om er zo voor te zorgen dat er nooit meer een excuus kan zijn voor tranen. Hoewel zij aangaf dat dat geen goede grap zou zijn, dacht ik nog dat ik dit eigenlijk best prachtig zou vinden. Des te meer tekenen dat jij een cadeautje bent van hem.
Had ik nou weeën?
De middag brak aan en rond een uur of half 3 belde ik toch maar even naar de verloskundige in het ziekenhuis. Ik was namelijk medisch door de geplande keizersnede van broer Riley-James en daardoor stond ik direct in contact met het ziekenhuis. De harde buiken bleven aanhouden en er leek een soort van regelmaat in te zitten. Maar pijnlijk? “Zolang je niet zeker weet of het weeën zijn, dan zijn het geen weeën”. Bij haar broer heb ik door de geplande keizersnede geen wee gehad. Ik had dus ook geen idee hoe zo’n wee zou moeten voelen. Met de twijfel of het nou begonnen was en de woorden van de verloskundige kwam ik tot de conclusie dat het geen weeën waren. Ze gaf wel aan dat ik altijd even mocht langskomen om te laten checken of het al begonnen was, maar doordat het ging om alleen maar ‘harde buiken’ besloot ik lekker thuis te blijven. En maar goed ook, rond 17.00 uur waren de harde buiken namelijk verdwenen. Vals alarm dacht ik nog. Hup een volle maaltijd erin en om 19.00 uur je broer op bed leggen en beentjes omhoog voor een film avond op de bank met je vader.
Ondanks twijfel gingen we toch naar het ziekenhuis
Terwijl ik op de bank lag, voelde ik de harde buiken weer terugkomen. Dit keer een stuk vervelender dan vanmiddag, ze kwamen rond de drie minuten. Ik merk dat ik houdingen aan probeer te nemen om de pijn te verlichten en er doorheen moet zuchten tot het weer afneemt. Zullen dit dan weeën zijn? Ik wilde echt niet aankomen in het ziekenhuis en naar huis gestuurd worden met de memo “Sorry meid, maar dit zijn voorweeën. Succes nog even”. Hierdoor heb ik even getwijfeld om te bellen. We besloten om 21.00 uur toch aanstalten te maken om naar het ziekenhuis te gaan. We belden tante Pam om thuis te blijven bij ons tot oma er was om op ons zoontje te passen die in bed lag. Wij reden naar het ziekenhuis, zou het begonnen zijn?
Ik strompelde naar binnen
Om half 10 kwamen we aan en inmiddels durfde ik wel met zekerheid te zeggen dat het weeën waren. Half kreupel van de pijn strompelde ik het ziekenhuis binnen en werden we ontvangen door de verpleegkundige. Ik gaf haar nog aan dat ik echt hoopte dat dit de ‘real deal’ was en geen voorweeën die ik al niet kon handelen. “Nou mevrouw, als ik jou zo zie dan heb jij echt wel weeën. Jou sturen we niet meer naar huis”.
Het ging snel, heel snel
Vanaf het moment dat ik in de bevalkamer kwam ging het snel. De weeën volgden elkaar snel op en ik kon me geen houding meer aannemen. De volle maaltijd die ik drie uur geleden nog naar binnen had gewerkt, bleef er maar uitkomen. Als ik had geweten dat ik drie uur later zou bevallen had ik het iets rustiger aan gedaan. Om 22.00 uur kwam de verloskundige om te kijken waar we stonden in de bevalling en ze had goed nieuws. Ik had al zes centimeter ontsluiting en het bad waar ik graag in wilde bevallen werd gevuld. Het bad had nog niet eens een klein laagje water en er ontstond paniek in de bevalkamer. Haar hartslag begon te dalen en herstelde zich niet meer.
“Foetale nood”
Ik hoorde in mijn bubbel alleen nog maar dat het niet goed ging. Terwijl ik verging van de pijn van de weeën hoorde ik alleen termen als ‘foetale nood’, ‘spoedkeizersnede’ en ‘maak de OK gereed’. De kamer stond inmiddels vol witte jassen en de gynaecoloog die vanuit huis werd opgeroepen kwam in zijn avond kloffie de kamer binnen gelopen. Ineens voelde ik de gigantische drang, persdrang, en schreeuwde de meest charmante woorden uit die in menig bevalkamer wordt geroepen: “Ik moet poepen!”. En toen ik mij van zijligging omdraaide naar mijn rug klapt mijn vruchtwater. “Ik moet nog steeds poepen”, schreeuwde ik uit en ik blijk volledige ontsluiting te hebben.
Ik lag schreeuwend en in paniek in het bed
Slechts één uur nadat wij het ziekenhuis zijn binnen gestapt en slechts twee uur na mijn eerste echte wee, moest ik gaan bevallen. Mijn lichaam schoot in de paniek modus. Hoe moet ik in godsnaam bevallen? Hoe moet ik persen en vooral de gedachte ‘ik kan dit niet’ schoten door mijn hoofd. Dit ging me allemaal veel te snel, maar het moest. Ze gingen één poging doen om onze dochter zo ter wereld te brengen, anders werd het een spoedkeizersnede want haar hartslag was nog steeds zwak. En waar ik dacht helemaal zen en in mijn eigen bubbel te gaan bevallen in bad, eindigde ik liggend en schreeuwend in paniek op een bed. Ik wilde niet schreeuwen, maar ik kon niet anders. In alle paniek drong Eva, de verloskundige, tot me door. “Niet schreeuwen en al je kracht gebruiken om te persen, je kleine moet er echt uit”. En zo perste ik, geen idee hoeveel keer, maar met een knip en vacuümpomp kom jij, Jayni-Rae Maya Groenveld, zeven minuten later op 26 september, een dag voor de sterfdag van opa, om 22.38 uur helemaal gezond ter wereld.
Dit was zo anders dan voorgesteld
Wat een bevalling, letterlijk. Alles hoe ik het me niet had voorgesteld. Ik dacht namelijk dat je altijd wel voorbereid bent op een bevalling, maar mijn hoofd kon binnen twee uur niet omschakelen dat ik het toch echt moest gaan doen. Ik heb de kamers bij elkaar geschreeuwd om vervolgens weer heel hard sorry te zeggen. Die prachtige bevallingen waar je vrouwen wel eens over hoort vertellen. Over hoe krachtig ze zich voelden en hoe magisch het was, daar was bij mij geen sprake van. Wat een natuurgeweld, ik heb me nog nooit zo hulpeloos gevoeld.
We waren overrompeld van alles wat er was gebeurd
Tranen van geluk kon ik na de bevalling niet laten vallen omdat ik nog zo in shock was. Het eerste uur hebben we alleen maar gezegd: “Wat is er net precies gebeurd?”. En op de vraag wat nou beter is: een keizersnede of natuurlijke bevalling? Ik durf het oprecht niet te zeggen. Door de knip heb ik ook bij de natuurlijke bevalling lang napijn gehad en liep ik niet na drie dagen weer huppelend. Beide niet te doen als je het mij vraagt.
Mijn vader, haar opa
En nog even terugkomend op opa. Ik denk dat hij stiekem wist dat zijn vriendin en jouw tante het erg moeilijk hadden gevonden als je de 27e geboren zou worden en je daarom op de valstreep toch nog een dag eerder bent gekomen. En hoe… Over een spoedbevalling gesproken. “Voor mij nooit meer”, zei ik nog tegen de verloskundige terwijl ze bezig was met mijn hechtingen. Niet wetende dat terwijl ik dit typ de deur stiekem alweer op een kiertje staat.
MYLENE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
