Met 32 weken moest ik in het ziekenhuis blijven, mijn placenta werkte niet goed

| ,

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Minke schrijft een reeks over haar zwangerschap en bevalling. Lees eerst het vorige deel.

Deel 1: Toen ik met 24 weken de uitslag van de groei-echo kreeg, zei de gynaecoloog dat mijn man direct moest komen

Mijn placenta had geen goede doorbloeding

Wat de verloskundige ons uit kon leggen en wat het ziekenhuis niet had uitgelegd, was dat mijn placenta geen goede doorbloeding had waardoor onze kleine meid vermoedelijk niet goed groeide. Het zijn moment opnames dus ik moest voortaan wekelijks op controle voor een CTG en een doplermeting. Bij elke twijfel of afwijking zou er een kans zijn dat ik werd opgenomen. En zo moest ik vanaf 24 weken mijn zwangerschap vervolgen en rust nemen.

Met 32 weken moest ik blijven

Elke week vond ik het erg spannend en elke controle moest alleen in verband met Corona. Omdat onze kleine meid erg beweeglijk was in de buik, was haar hartslag aan de hoge kant. Ik moest ik bij elke CTG langer blijven omdat ze geen duidelijk meting konden maken. Na elke CTG kreeg ik ook een doplermeting en ook hierbij werkte ze niet mee. Het week elke keer weer af, maar net voldoende om toch naar huis te mogen. Tot ik 32 weken zwanger was en net mijn babyshower had gehad. Deze ochtend ging ik voor het eerst zonder spanning naar het ziekenhuis, maar toen moest ik blijven…

Het ziekenhuis dacht dat onze meid die week nog zou komen

Deze keer tijdens de doplermeting was er eventjes geen doorbloeding, heel kort. Maar dit was het moment waarop we toch wel aan het wachten waren, want wij wisten dat dit ging komen. Ik belde mijn man op en hij kwam er meteen aan. Wij hadden in ons achterhoofd dat dit weleens weer vals alarm kon zijn, maar niks bleek minder waar. Eenmaal op de afdeling kwam mijn paniek dat ik echt moest blijven. Ze konden mij geen duidelijkheid geven voor hoe lang. Ik kreeg bij binnenkomst op de afdeling meteen de longrijping prikjes, want de verpleging dacht dat de kleine deze week zou gaan komen.

Ineens groeide ze goed

De rust in het ziekenhuis en een opname van een week liet onze kleine meid ineens groeien. En ze week niet meer extreem af. Van de P6 lijn ging ze naar de P16 lijn. Ze bewoog goed en ook de doplermetingen waren niet meer afwijkend. Dus na een week mocht ik weer naar huis, met de mededeling dat ik drie keer per week op controle moest voor een CTG en een doplermeting. Wat een rollercoaster, maar nu de goede kant op.

Om de dag naar het ziekenhuis

Om de dag kwam ik het ziekenhuis in. Ondertussen begroette ik iedereen, want na ruim 10 weken wekelijks op de afdeling te komen herkenden we elkaar allemaal. “Voor een goed doel”, hield ik in mijn achterhoofd en zo had ik toch een beetje ritme in mijn dagen met thuis zijn. Ondertussen hadden wij het kamertje helemaal klaar en waren alle kleertjes gewassen, kom maar op kleine meid. Wij keken uit naar de 37 weken, want rond die periode zou ik ingeleid worden.

We mochten kiezen wanneer de inleiding zou plaats vinden

De controles waren ineens zo goed, dat ik mocht kiezen of we met 37 weken ingeleid wilden worden of toch later? Wij gaven beide aan zoveel spanning te hebben gehad van alle controles dat we toch voor de 37 weken wilden gaan. Wij hadden beide een datum in ons hoofd en beide een andere datum. De gynaecoloog had ook een datum in haar hoofd en zo kwamen we erop uit dat ik met 37,1 weken opgenomen werd voor de inleiding.

We hadden niemand ingelicht over de datum

Het was 9 augustus 2020 en ik ging op mijn knieën de hele badkamer nog poetsen. Nesteldrang? Geen idee, maar ik wilde het huis schoon hebben voor als we thuis kwamen met de kleine meid. Het was boven de 30 graden die dag en ik had nog contact met mijn moeder over wat zij ging doen deze dag. Ik zei dat wij lekker rustig aan gingen doen, F1 kijken. Niks ervan was gelogen, alleen keken wij F1 niet thuis vandaag. Wij hadden niemand ingelicht over onze inleiding. Alleen de overburen, want zij zorgden voor onze hond zolang wij in het ziekenhuis waren.

Mijn man verraadde de naam

Om 12.00 uur moesten we naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat we ons moesten melden. En toen belde mijn schoonmoeder ineens op. Hoe het met ons ging en of ik de hitte goed kon verdragen. Mijn man gaf aan dat het allemaal goed te doen was en dat we gewoon thuis rustig aan F1 zouden gaan kijken. In dat gesprek versprak mijn man zich nog en verraadde zo de naam die we voor onze dochter hadden bedacht. Ik moest nog heel hard lachen en dacht nog: “Dat is niet erg want binnen nu en twee dagen is ze er toch”. Ten minste daar gingen we vanuit…

Lees hier het vervolg.

MINKE

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Plaats een reactie