Michelle schrijft over haar sterrenkindjes. lees eerst deel 1:
Op de echo had mijn dochter een kort beentje
Meteen zwanger
In 2020 vonden we het tijd om ons gezin uit te breiden en besloten we ervoor te gaan. Gelijk de eerste ronde was ik zwanger. Wat een geluk! Wel was ik enorm beroerd. Maar goed, je dealt ermee. En de lieve mensen om mij heen hebben mij geholpen en gesteund.
De 20 weken echo blijkt niet goed
Alles verloopt op zich prima. Tot bij de pretecho. Dit kleintje blijft maar hetzelfde liggen en dat triggert een soort angst bij mij. Vanaf dat moment voel ik onrust. Gelukkig heb ik hele fijne verloskundigen waar ik, indien nodig, altijd bij terecht kan. We gaan richting de 20 weken echo en die vindt plaats in het Erasmus vanwege onze Noémi. Ik ben er niet gerust op. En helaas is mijn gevoel wederom goed. De beentjes zijn ook bij ons knulletje te kort. De paniek slaat toe…
Mijn wereld stortte in
Na het weekend moeten we terug voor een second opinion. En dan stort de wereld in. Zijn ledematen zijn te kort en ook hij heeft een niertje op een verkeerde plaats. Hetzelfde beeld als Noémi dus. En dus, voor ons, breekt wederom een loodzware tijd aan. We besluiten wel een vruchtwaterpunctie te laten doen om zoveel mogelijk te kunnen onderzoeken. Echter, voor ons zal een uitslag er niet toe doen.
Voor de tweede keer ga ik veel te vroeg bevallen
Een paar dagen later hebben we weer een afspraak en wordt alles ingepland. Ik wil alles zo snel mogelijk achter de rug hebben. Er is weinig veranderd sinds de vorige keer. Voor de tweede keer ga ik zo meteen een pil innemen. Een pil die mijn lijf voor gaat bereiden op een bevalling. Een bevalling bijna 20 weken te vroeg. Een bevalling die nog lang niet zou moeten plaatsvinden. Maar een bevalling die onvermijdelijk is. Waar ik de vorige keer vooral bang was voor wat komen ging, omdat ik totaal niet wist wat er zou gebeuren, hoe zou het gaan, hoe zou het zijn. Weet ik nu precies wat er gaat gebeuren, hoe het gaat en hoe zwaar het zal zijn.
Ik zit in overlevingsstand
De afgelopen dagen heb ik in een soort overlevingsstand gestaan. De gekochte kleertjes teruggebracht, wikkeldoeken geregeld, een poster met zijn naam laten maken, nagedacht over foto’s en hoe afscheid te nemen. Eigenlijk grotendeels zonder tranen of echt moeilijke momenten. Veel vinden mij sterk, dapper en krachtig. Dat ben ik helemaal niet. Het is de enige manier om dit te overleven, dit weer te doorstaan. De enige manier om aan ons meisje van bijna drie jaar uit te moeten leggen dat de baby in mama haar buik komt, maar ze niet met hem kan spelen, hem geen flesje kan geven, nooit niet. F*ck dit doet zoveel pijn.
Ik neem de eerste pil in
Om 13.30 uur moeten we in het Erasmus zijn. Het gaat beginnen. Net als vorige keer zijn de meiden van de verpleging super lief. En de artsen trouwens ook. Met het intakegesprek wordt er goed geluisterd. Er wordt gelijk besloten iets anders dan morfine te geven in verband met mogelijke misselijkheid. Om 15.15 uur neem ik de eerste pil. En al vrij snel voel ik een reactie. Mijn buik blaast zich van binnen op, zonder hard te worden. Maar er staat een lading spanning op. Verder gebeurt er weinig bijzonders. Ik lig wat te lezen, Ruud zit wat te werken. Als ik na een tijdje wat anders begin te voelen, begin ik met af en toe op het pijnstillingspompje te drukken. Nou, dat was te merken. Ik werd echt zo vreselijk moe, koud en duf.
De weeën worden pittiger
De uren gaan rustig voorbij zonder dat er iets echt verandert. Rond 21.00 uur komt mijn zus even langs. Dat was gewoon even ontspannen, gezellig zelfs. Rond 21.30 uur blijk ik welgeteld één cm ontsluiting te hebben. Nou nou, dat schiet op. Dat gaat hem vandaag niet meer worden. Als mijn zus rond 22.00 uur weg gaat, merk ik dat er langzaam aan weeën komen die iets pijnlijker worden. Ik ga wat meer op het pompje drukken. Na een half uur gaat Ruud ze timen, puur om te kijken of het een beetje zo blijft. Ze worden langzaam wel pittiger en ik druk nu toch wel elke zes minuten op het pompje. Ik geef dit ook aan bij de verpleging.
Lees HIER het vervolg.
MICHELLE
