Maandagochtend 19 juni 2023. Het is al half zeven en ik vind heerlijk dat ik ein-de-lijk een keer wat langer heb kunnen slapen. Naast me liggen Jeffrey en Jonna ook nog in dromenland en ik besluit om heel stil uit bed te kruipen en naar beneden te gaan. Zodra ik rechtop zit, loopt er iets langs mijn benen naar beneden. Zou het nu beginnen? Komt baby Gaja er aan?
Ik kijk en zie helderrood bloed
Meteen gaat mijn brein in werking, iets dat we in de jaren met Jayme hebben geleerd: handelen. En dus roep ik dat Jeffrey Ellen moet bellen en ondertussen handdoeken moet pakken. Onze verloskundige komt er meteen aan. Het bloeden lijkt niet echt aan te houden, het was maar een golfje. Maar wel echt bloed en geen vruchtwater.
Terwijl Ellen onderweg is, helpt Jeffrey mij de douche in
Ik wil mijn benen afspoelen, zodat ik zie wat er nog aan nieuw bloed is. Het lijkt echt mee te vallen. Jeffrey pakt schone kleren voor me en kraamverband. Ik sta mezelf ondertussen af te drogen op een kraammatje dat gelukkig helemaal wit blijft. Wat een opluchting, ook dat ik baby Gaja nog gewoon voel bewegen. Nog geen kwartier nadat we Ellen belden, staat ze in onze badkamer. Toch maar even op het bed gaan liggen. Jonna ligt nog steeds te slapen, maar wordt wakker van de reuring. Hij ziet het bloed. daarna ziet hij mij en zegt: “Beetje gek.” Ik moet er gewoon om lachen, ondanks de hele situatie. Ik voel me rustig en vol vertrouwen.
Onze verloskundige hoort een stabiele hartslag van baby Gaja
Ze wil even kijken of ik al ontsluiting heb. Dit blijkt een paar centimeter te zijn, maar ik heb geen weeën. Ze stuurt ons door naar het ziekenhuis om even aan de CTG te gaan en te controleren of baby Gaja het nog naar zijn zin heeft in mijn buik. Zelf vind ik dit ook wel een prettig idee. We lopen naar beneden en ik zeg Ellen, mijn moeder en Jonna gedag. “Tot zo lieverd, we zijn zo weer terug.” Op dat moment denken we allemaal dat we binnen een paar uur weer thuis zullen zijn. En hoe zou het ook anders kunnen?
Om half acht lig in aan de CTG in het ziekenhuis
Gek dat het pas een uur geleden is dat ik thuis wakker werd en de dag begon met al deze heisa. Gelukkig lijkt alles mee te vallen. Baby Gaja heeft een stabiele hartslag, al is het iets lager dan gewenst. Maar heel eerlijk weet niemand of dit komt doordat ik op mijn rug lig of dat dit ‘gewoon’ zijn hartslag is. We moeten het half uur even afwachten. Ondertussen wordt het bloed onderzocht en dit blijkt gelukkig mijn bloed te zijn en niet van baby Gaja. Ze willen voor de zekerheid nog wat inwendige onderzoeken doen, maar zoals het er nu uitziet kunnen we daarna naar huis. Tijdens de echo is niets bijzonders te zien en het inwendig onderzoek vertelt dat ik iets meer ontsluiting heb dan vanmorgen. Terug in de kamer lig ik weer aan de CTG. Baby Gaja’s hartslag lijkt nu weer wat hoger dan vanmorgen en als ik op mijn zij lig, is het verschil ook duidelijk te merken. De arts geeft aan dat dit ook kan betekenen dat baby Gaja aan het compenseren is, maar de CTG laat niet zien dat hij het moeilijk heeft.
Dan voel ik ineens weer een golf tussen mijn benen en we drukken op de rode knop
Weer bloed. En nu duidelijk ook een dipje op de CTG. Geen heftige dip en baby Gaja is meteen weer stabiel, maar wel een dipje. De arts geeft aan dat ze een keizersnede gaan doen, maar dat het geen code rood is. Ze willen baby Gaja geen gewone bevalling door laten maken. Ik ben het hier helemaal mee eens en ben vol vertrouwen. We krijgen baby Gaja straks gewoon te zien! Hoe bijzonder is dat? We willen eerst iedereen op de hoogte brengen, maar de artsen geven aan dat we dat beter na de keizersnede kunnen doen. Anders zal iedereen zich alleen maar zorgen gaan maken, omdat het toch een beetje onverwacht is. Ik lig nog steeds aan de CTG en alles is stabiel. Het bloeden is weer gestopt en meer dan een klein golfje was het niet. De OK wordt geboekt en ik krijg een infuus. Omdat alles goed gaat met baby Gaja, kan ik een ruggenprik krijgen en de geboorte dus bewust meemaken. Hoe bijzonder is dat! Hoewel het allemaal een beetje onverwacht en best spannend is, kijk ik er stiekem enorm naar uit.
Nog even en dan hebben we baby Gaja in onze armen…
Jeffrey vindt het toch allemaal best spannend en gaat nog even snel naar het toilet toe. Juist op dat moment komt de verpleegkundige mij halen, omdat de OK klaar is. Ik vraag lachend of ze dan wel eerst even langs de wc’s wil lopen zodat Jeffrey ook weet waar hij naar toe moet. Ik word op mijn bed de afdeling afgereden en meteen door richting de OK’s. Daar liggen in de ontvangstkamer allemaal mensen te wachten tot ze aan de beurt zijn. Ik krijg een operatieshort aan en Jeffrey een compleet blauw pak. Hij wordt begeleid door de verpleegkundige die al de hele ochtend bij ons is. Ik maak nog even kennis met de anesthesiemedewerker en word dan meteen doorgereden de OK op.
De deuren gaan open en ik weet niet wat me overkomt
Het is, hoe cliché ook, precies zoals in de series die ik vroeger altijd keek. Iedereen staat klaar om zijn of haar rol te vervullen en alles gaat zo ontzettend snel en soepel. Ik snap wel dat ze het ‘het theater’ noemen, met die felle lampen die boven ons hangen en het gevoel alsof je echt een podium op komt. Ik word op de tafel overgelegd en moet dan rechtop gaan zitten. Ze gaan de ruggenprik zetten, dus ik buig voorover. Op dat moment wordt het me heel eventjes te veel. Ik voel me ineens zo verbonden met Jayme die zo vaak een ruggenprik heeft moeten ondergaan. De tranen lopen over mijn wangen, terwijl ik glimlach en zeg dat ik oké ben. Het is allemaal goed.
Ik ga liggen en er wordt een doek over me heen gelegd, dat als een soort scherm voor me komt te hangen
Mijn armen liggen dwars van mijn lichaam af en ik heb geen gevoel meer in mijn onderlijf. Jeffrey staat gelukkig bij me en we krijgen de uitleg dat ze zijn begonnen. Er wordt hard geduwd en getrokken en het is niet een prettige ervaring, maar niet te vergelijken met een bevalling van twaalf uur. Voor we het weten horen we de woorden: “Hier is hij dan.” Ik kijk naar het kleine wondertje dat ze uit mijn buik halen, maar meteen weer meenemen. Wat is dit bizar. Een kwartier geleden was ik nog op de afdeling en nu ineens heb ik geen baby meer in mijn buik. Eigenlijk is het niet te bevatten.
Ik krijg niet helemaal mee wat er allemaal gebeurt, maar Jeffrey is mee met baby Gaja
Ze zijn met hem bezig. Ondertussen is er constant iemand bij me die mij informeert, maar ik voel me totaal niet goed worden. Het gesjor aan mijn buik maakt me zo misselijk en duizelig. Terwijl ik te horen krijg dat er een hartslag is, voel ik dat ik zelf helemaal wegdraai. Wat voel ik me slecht. Op dat moment wordt er besloten dat ik volledig onder narcose moet. Ze kunnen me nu niet dichtmaken, omdat ze geen druk op mijn buik kunnen geven. Ik vind het allemaal best. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Zelfs het kapje met zuurstof dat voor me wordt gehouden, trek ik totaal niet. Ik raak ervan in paniek en krijg het benauwd. Via het infuus wordt ik onder volledige narcose gebracht. Het laatste wat ik denk is: ‘Laat mij maar gaan’. En dan val ik in een diepe slaap.
Lees HIER het vervolg
ARWEN
Wat een onvoorstelbaar verhaal van een dappere moeder en een tranen trekkend verhaal. Bewondering is er gelijk voor jullie en hoop dat dit kindje een prachtige ster zal zijn. Kracht, moed en veel liefs van Elisabeth 🌹💫😘🫂