Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Het is eind december 2019, oud en nieuw vieren we dit jaar in Londen. Vreemd, ik word maar niet ongesteld. Ik wacht het rustig af, 3 januari zijn we weer thuis. Eenmaal thuis besluit ik zwangerschapstesten te halen. Zal je net zien, ik zie een bekende en leg ze toch weer weg.
Ik zei tegen mijn man dat ik ongesteld was geworden
’s Middags ga ik terug, om de testen alsnog te kopen. En ja hoor, ik zie twee streepjes verschijnen. Ik besluit terug naar de winkels te gaan om een leuk pakketje samen te stellen voor mijn man. Hij belt en vraagt of ik al een test gedaan heb. Ik antwoord: “Nee, ik ben zojuist ongesteld geworden.” Het is rond 16:00 uur als mijn man thuis komt. Ik geef hem het samengestelde pakketje. Hij kijkt mij vol ongeloof aan en vraagt of ik serieus ben. Hij glundert van oor tot oor.
Bij 24 weken lijkt onze zoon achter liggen in zijn groei
De zwangerschap gaat tot op zekere hoogte prima. Door mijn reuma heb ik wel een afspraak bij de gynaecoloog en de reumatoloog. Ik mag zo nodig andere medicijnen gebruiken, maar mag gewoon het traject behouden via de verloskundige. Fijn. Alle echo’s en controles gaan goed, we krijgen een zoon. Meneer lijkt prima te groeien en lijkt zelfs aan de grote kant. Hij groeit keurig op P85. Ik krijg door medicatie gebruik wel extra echo’s. Bij de extra echo rond de 24 weken ziet de verloskundige een afbuigende groei, P15. Nog geen stress, het kan zijn dat de meting afwijkt omdat het kindje wat vreemd ligt. Toch word ik doorgestuurd naar de gynaecoloog, waar ik dezelfde dag nog terecht kan.
Helaas mijn zwangerschap werd medisch
Het is helaas corona tijd en daardoor moet ik alleen naar de afspraak. Hier baal ik van, maar het is niet anders. De gynaecoloog constateert inderdaad een afbuigende groei. Vanaf dan word ik medisch en moet ik minstens eens per week naar het ziekenhuis voor een CTG, groei echo en kijken ze of de doorbloeding van de placenta nog goed is. Doordat ons zoontje klein wordt geschat, wordt er besloten dat ik ingeleid wordt met 38 weken.
Ik voelde mij steeds slechter en slechter
Naarmate de weken verstrijken, voel ik mij steeds slechter worden. Bij elke controle blijft ons zoontje klein, maar hij groeit door op zijn eigen lijntje. Ik leef toe naar de 38 weken en kijk er echt naar uit om te bevallen. Ineens wordt er afgesproken dat ik nog even door mag met zwanger zijn, gezien het redelijk gaat. Ik baal hiervan, ik was er zo klaar mee. Begrijp mij niet verkeerd. Ik was ontzettend blij zwanger te zijn. Maar echt zwanger zijn, ben ik nu eenmaal niet zo goed in. In de week die volgt krijg ik steeds vaker het idee, dat ik ons zoontje niet of minder voelde bewegen. Omdat het zo op het hart gedrukt was te bellen bij deze ‘klachten’, besloot ik op aandringen van mijn man de gynaecoloog te bellen. Ik kon direct naar het ziekenhuis komen.
Ik werd diezelfde middag nog ingeleid
Nadat ik aan de CTG lag en er wel beweging gesignaleerd werd, hoefde ik mij geen zorgen te maken. Echter zagen ze in mijn dossier wel dat het afgelopen tijd slechter met mij ging. Er werd mij gevraagd of ik het zag zitten om ingeleid te worden. “Ja heel graag”, zei ik meteen. Ik kreeg diezelfde middag een ballonnetje ingebracht. Nadat het ballonnetje werd ingebracht en werd ik naar een tweepersoonskamer gebracht op de kraamafdeling. Ik lag alleen, mijn man mocht wel blijven slapen. Echter, heb ik hem naar huis gestuurd, omdat ik dacht dat hij zijn slaap wel kon gebruiken met een baby op komst. Mij kon hij toch niet echt helpen.
Een bevalplan? Die had ik niet
Die nacht had ik af en toe last van weeën. Alleen wist ik niet dat dit weeën waren. Ze kwamen regelmatig, maar de tussenpozen waren vrij lang. Ik kon hierdoor nog een aantal uren slaap pakken. ‘s Ochtends om half 7 werd ik opgehaald om aan de CTG te liggen. Na een uurtje werd het ballontje verwijderd. Ik had drie centimeter ontsluiting en mijn baarmoedermond was verweekt. Mijn vliezen werden doorgeprikt. Er werd gevraagd naar mijn bevalplan, maar deze had ik niet. We zien wel hoe het gaat.
Ik dacht dat mijn kan nog wel even thuis kon wachten
Om 7:30 uur appte ik mijn man dat ik aan de weeopwekkers ging en mijn vliezen waren doorgeprikt. Hij appte gelijk dat hij zo snel mogelijk zou komen. Gezien ik dacht dat het niet zo’n vaart zou maken, heb ik hem terug geappt dat hij om 9.30 uur wel kon komen. De weeën waren niet zo intens. Kort daarna werden de weeopwekkers hoger en hoger gezet. Mijn man was gelukkig al aanwezig en we konden nog kletsen, hebben oma nog even gebeld en een foto naar familie gestuurd met onze duimen omhoog.
Op een bal kon ik de weeën beter opvangen
De weeën werden krachtiger en ik besloot de weeën op te vangen op een bal. Met mijn hoofd leunend tegen mijn man schommelde ik op de bal. Dit ging goed, ik kon de weeën goed opvangen en zat compleet in mijn eigen bubbel. Om 12:00 uur kwamen ze vragen of ik wilde eten. Ik dacht alleen maar: “Eten?! Ben je gek, ik moet er niet aan denken.” Mijn man ging voor een boterhammen met spek en kaas. Ik werd misselijk van het aanzicht en idee en begon te spugen. Helaas, geen eten meer voor hem. Hij had gelukkig ook spontaan geen trek meer.
Ik wilde pijnstilling, maar had al teveel ontsluiting voor een ruggenprik
De wee opwekkers gingen hoger en hoger. Ik zat lekker in mijn bubbel en het ging goed. Rond 14:30 uur werd het intens en drukte ik op de alarmknop. Ik was mijn focus kwijt en vroeg om pijnstilling. Eerst werd er gekeken naar mijn ontsluiting: 7 cm, teveel voor nog een ruggenprik. Ik besloot dat ik wel een injectie in mijn been wilde. Dit was akkoord. Vijftien minuten later kwamen ze binnen met de injectie, echter was dit niet meer nodig. Mijn buik golfde mee en ik had al persdrang. Ik was gewoon in een kwartier van 7 naar 10 cm gegaan. Logisch dat het allemaal even veel werd. Ik perste mee en in 20 minuten werd onze zoon, gezond en wel, geboren; 50 cm en 3090 gram. Zijn beentjes en armpjes leken net stokjes. Hij deed het direct goed en binnen drie uur zaten wij thuis, met kersvers geluk, op de bank. Het avontuur kon beginnen!
De placenta bleek al te verkalken
Na afloop is de placenta opgestuurd voor onderzoek. De placenta bleek te verkalken, maar een exacte oorzaak is nooit gevonden. Je hoort veel verhalen over onprettige bevallingen bij een inleiding. Echter heb ik dit totaal niet zo ervaren. Ik kijk dan ook terug op een mooie bevalling.
SYLVIA
Insta: xSylvia94
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
